ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΣΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ

ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΣΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ
ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ


Κλέφτες και καταχραστές του δημοσίου χρήματος, χρυσοπληρωμένοι αργόμισθοι, ημέτεροι εργολάβοι, μιζαδόροι και κάθε λογής παράσιτα υπάρχουν από ιδρύσεως του νεότερου ελληνικού κράτους. Αυτά τα φαινόμενα δεν είναι ελληνική ιδιαιτερότητα αλλά σύμφυτο και μόνιμο χαρακτηριστικό της παγκόσμιας καπιταλιστικής ζούγκλας. Κυβέρνηση και Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης στριφογυρίζουν σ’ αυτά τα παράπλευρα φαινόμενα, για να πιστέψουμε ότι κρίση δεν είναι δομικό πρόβλημα του παγκόσμιου καπιταλισμού αλλά απλό πρόβλημα …κακής διαχείρισης, που κατά διαβολική σύμπτωση παρουσιάστηκε ταυτόχρονα και στις 192 χώρες του πλανήτη!
Οι άνθρωποι παράγουν για να ικανοποιήσουν τις βιοτικές και πολιτιστικές τους ανάγκες. Στον καπιταλισμό όμως δεν ορίζουν τα προϊόντα της εργασίας τους. Τα παραδίδουν στο έλεος της αγοράς! Μετά, όπως ένας θεοσεβούμενος περιμένει σωτηρία απ’ την εικόνα που φιλοτέχνησε κάποιος αγιογράφος, ο σύγχρονος άνθρωπος εξαρτά την τύχη του απ’ τους αυθόρμητους νόμους της αγοράς που ο ίδιος την δημιούργησε. Η αγορά μπορεί να τον πλουτίσει αλλά και να τον καταστρέψει. Είναι πάνω απ’ τον άνθρωπο και τον λογικό του έλεγχο.
Υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα 150.000 νεόδμητα διαμερίσματα ενώ πολλοί από μας είναι άστεγοι. Εκτάσεις στρωμένες με δεκάδες χιλιάδες αυτοκίνητα ενώ εμείς μετακινούμαστε πεζοί. Περπατάμε ξυπόλητοι ενώ γύρω μας υπάρχουν εκατομμύρια ζευγάρια υποδήματα. Πεινάμε και η αγορά μας στερεί το δικαίωμα να παράγουμε. Άρα το δικαίωμα να υπάρχουμε.
Η κρίση δεν οφείλεται στην υπερκατανάλωση όπως ισχυρίζονται τα παπαγαλάκια της εξουσίας αλλά στην υπερπαραγωγή αγαθών, σε σύγκριση με τις καταναλωτικές δυνατότητες της κοινωνίας, που περιορίζονται όλο και περισσότερο απ’ την ανεργία και την συμπίεση των μισθών.
Δεν είναι κρίσεις κυκλικές όπως ήταν τον 19ο αιώνα. Κι ας μην τρέφουν, κάποιοι, φρούδες ελπίδες ότι αργά ή γρήγορα η ύφεση θα δώσει τη θέση της σε νέα ανάκαμψη. Απ’ την προηγούμενη «Μεγάλη Ύφεση» που εγκαινίασε το χρηματιστηριακό κραχ της Νέας Υόρκης στις 29 Οκτωβρίου1929 και την ανθρωποσφαγή του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, άνοιξε μια εποχή μόνιμης κρίσης που συγκαλύφθηκε από 30 χρόνια απρόσμενης οικονομικής μεγέθυνσης, η οποία, όμως, έσκαψε βαθύτερα το λάκκο του καπιταλισμού. Κι’ αυτό επειδή στηρίχτηκε σε πολιτική πληθωριστικών παροχών, με βάση ένα υπερτιμημένο δολάριο, χωρίς χρυσή κάλυψη. Αποτέλεσμα αυτής της πληθωριστικής πολιτικής είναι ο πρωτοφανής συνδυασμός ύφεσης και πληθωρισμού. Ανεργίας με αστρονομικές τιμές, σε αντίθεση με την κρίση των ’30 όπου η ανεργία συνοδεύτηκε με αποπληθωρισμό.
Ας γίνει κοινή συνείδηση: ζούμε την χειρότερη κρίση που γνώρισε στην ιστορία του ο καπιταλισμός. Κρίση απ’ την οποία δεν υπάρχει ειρηνική διέξοδος. Η ανθρωπότητα βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Ή θα επιβληθούν ριζικές λύσεις στα σημερινά αδιέξοδα ή το ανθρώπινο γένος θα επιστρέψει στα σπήλαια, μετά από πυρηνική καταστροφή. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Οι συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες δεν θα πάνε μακριά αναμασώντας στις σημερινές προεπαναστατικές συνθήκες τα ίδια ρεφορμιστικά συνθήματα που είχαν πριν 25 χρόνια. Ή -πράγμα που είναι το ίδιο- υποκαθιστώντας τις συγκεκριμένες προγραμματικές προτάσεις με ηχηρές αερολογίες και αφηρημένες καταγγελίες του καπιταλισμού, συν δοξολογίες υπέρ σοσιαλισμού.
Τα μέτρα συρρίκνωσης της αγοραστικής δύναμης των λαϊκών μαζών, που παίρνει η κυβέρνηση και το ΔΝΤ, οδηγούν σε ύφεση με ρυθμούς χιονοστιβάδας. Το ξέρουν αλλά δεν μπορούν να ακολουθήσουν άλλο δρόμο. Τα φορομπηχτικά τους μέτρα δεν θα αποδώσουν. «Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος»! Το δημοσιονομικό χρέος θα εκτοξευτεί σε νέα ύψη. Κάθε καθυστέρηση στη λήψη μέτρων σε αναπτυξιακή κατεύθυνση θα κοστίσει ακριβά. Το πρώτο μέτρο σωτηρίας δεν είναι η σωτηρία των τοκογλύφων αλλά η κήρυξη πτώχευσης. Ούτε δεκάρα στους ξένους ληστές. Μας χρωστάνε, δεν τους χρωστάμε.
Η Ελλάδα παίρνει νέα δάνεια για να εξυπηρετήσει προηγούμενα δάνεια. Αυτό γίνεται από γεννήσεως του ελληνικού κράτους. Δάνειο του Κολοκοτρώνη του 1823 εδέησε να εξοφληθεί μετά από ένα αιώνα και εννέα χρόνια, το 1932. Πριν πέντε μήνες ξεχρεώσαμε ακόμα ένα δάνειο της επανάστασης.
Για να πάρουμε το πρόσφατο δάνειο, απ’ το οποίο δεν θα δούμε δεκάρα (είναι απλή λογιστική πράξη) υποχρεωθήκαμε να αγοράσουμε έξι (6) γαλλικές φρεγάτες και έξι (6) άχρηστα γερμανικά υποβρύχια!
Ως λαός πληρώσαμε την τελευταία δεκαετία στο ξένο κεφάλαιο 500 δισ. ευρώ τοκοχρεολύσια. Και τώρα έρχονται οι διεθνής αιματορουφήχτρες να μας πουν ότι χρωστάμε άλλα τόσα. Αν δεν μπει τέλος σ’ αυτή την αφαίμαξη κάθε λόγος για ανάπτυξη και έξοδο απ’ την κρίση είναι κοροϊδία.
Παύση πληρωμών κήρυξε πρόσφατα η κυβέρνηση της Ισλανδίας, αφού πείρε την γνώμη του λαού με δημοψήφισμα. Απ’ το 1970 σημειώθηκαν πάνω από 40 «πτωχεύσεις» και γενικά ωφέλησαν τις χειμαζόμενες οικονομίες. Η Ρωσία, η Αργεντινή και η Βενεζουέλα σε τέτοιες «χρεοκοπίες» στήριξαν την οικονομική τους ανάπτυξη, με εντυπωσιακούς ρυθμούς, τα τελευταία χρόνια.
Το πιο κοντινό ελληνικό παράδειγμα είναι η στάση πληρωμών που κήρυξε το 1932 ο Ελ. Βενιζέλος, αφού πρώτα αφαίμαξε την οικονομία στην άκαρπη προσπάθεια του να στηρίξει την αξιοπιστία της δραχμής. Όταν τελικά αποφάσισε να δηλώσει πτώχευση το κόμμα του είχε διαλυθεί, η πολιτική ζωή εκτροχιαστεί, με τελικό ωφελημένο το δίδυμο Γλύξμπουργκ – Μεταξά. Η ελληνική οικονομία διαψεύδοντας τις καταστροφολογικές Κασσάνδρες σημείωσε πρωτοφανείς ρυθμούς ανόδου. Τον τρίτο καλύτερο ρυθμό βιομηχανικής ανάπτυξης στον κόσμο (65%) μετά τη Σοβιετική Ένωση και την Ιαπωνία. Ο αποκλεισμός απ’ τις χρηματοοικονομικές αγορές δεν έχει σήμερα νόημα μια και κανείς δεν θα δανείζει πλέον με λογικούς όρους.
Αλλά δεν αρκεί η παύση πληρωμών. Η Ελλάδα πρέπει να αποχωρήσει άμεσα απ’ την ευρωζώνη της καταστροφής. Το σκληρό νόμισμα είναι βαρίδι στο λαιμό της χώρας, όταν δεν υπάρχει υψηλή παραγωγικότητα. Επιστροφή στη δραχμή και εφαρμογή εθνικής νομισματικής πολιτικής.
Αποχώρηση απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έτσι κι αλλιώς είναι καταδικασμένη να διαλυθεί εις τα εξόν συνετέθει. Στο διάβολο η παγκοσμιοποίηση των αγορών που μόνο τις πολυεθνικές ευνοεί. Επιστροφή σε ένα λελογισμένο προστατευτισμό, και εμπορικές σχέσεις με όλες τις χώρες, στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος.
Εξίσου σημαντικό είναι να κατεβάσουμε απ’ τον επουράνιο θρόνο της την θεότητα της αγοράς, που γεννάει φούσκες, καταστροφικές κρίσεις και πολέμους και να την θέσουμε κάτω απ’ τον έλεγχο του ανθρώπινου λογικού. Αυτό προϋποθέτει, για αρχή, την κρατικοποίηση του πιστωτικού συστήματος, χωρίς να θιχτούν οι μικρές ή μεγάλες περιουσίες των καταθετών. Κράτος φτηνό, δημοκρατικό και ελεγχόμενο απ’ τους πολίτες. Το ίδιο πρέπει να γίνει και με όλες τις κοινωφελείς υπηρεσίες και τους στρατηγικής σημασίας κλάδους, που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με την παραγωγή.

Πολιτικός Όμιλος «Πρωταγόρας»

Τηλ. 210-3303539