ΟΙ ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ "ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΙ" ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑ ΕΞΟΥΣΙΑΝ "ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ"

ΟΙ ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ "ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΙ" ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑ ΕΞΟΥΣΙΑΝ "ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ"


Με το αδιαμφισβήτητο δεδομένο ότι ο πραγματικός φασισμός σήμερα, για να μην πούμε από το ’45 και δώθε, είναι ο παγκοσμιοποιημένος του 4ου «νεοφιλελεύθερου» Ράιχ και της παξ αμερικάνα των Ράμσφελντ, Τσέινυ, Βούλφοβιτς και CIA, ο οποιοσδήποτε τυχερός κάτοχος στοιχειώδους λογικής (η οποία τείνει να αποτελέσει προνόμιο ύστερα από τους οχετούς της συντονισμένης προπαγάνδας), μπορεί να καταλάβει σε τι παιχνίδια εξυπηρετεί το βολικό παραμυθάκι και το κρυφτούλι «ακροδεξιάς»-«αντιεξουσιαστών». Μιας και εκείνο που τώρα βολεύει να εμφανίζεται ως τάχα «ακροδεξιό» δεν είναι παρά μια γραφική ρετρό καρικατούρα του παλιού που ενταφιάστηκε τελεσίδικα στα ερείπια του Βερολίνου και αφού ήδη είχε παραδώσει την ναζιστική σκυτάλη στον αμερικάνο.
Το δε άλλο «αντίπαλο δέος» που αντίστοιχα βολεύει να εμφανίζεται ως «αντιεξουσιαστικό» και μόνο αντιεξουσιαστικό δεν είναι (αφού απολαμβάνει της σκανδαλώδους ανοχής, υπόθαλψης και προστασίας της «κακούργας της Εξουσίας»), συνιστά την «ιδεολογική» αποκρυστάλλωση του ελεεινότερου παναμερικανισμού μιας και αφενός συντάσσεται «αντιεθνικιστικά» με όλους τους κτηνώδεις εθνικισμούς που περιβάλλουν υπό νατοϊκό κλοιό της Ελλάδα, αφετέρου έχει αναγάγει σε «επαναστατικά» ιδεώδη και «ταξικό καθήκον» όλα τα ιδεολογήματα του νεοφιλελευθερισμού και των παγκοσμιοποιημένων αγορών που βλέπουν τον άνθρωπο ως εμπόρευμα για δουλεμπόριο και τα ανοιχτά (χρηματιστηριακά) σύνορα ως τάχα «διεθνισμό».

Με τον παλιό, «εθνικό» φασισμό, του «3ου Ράιχ», του «εθνικού» Κεφαλαίου και του «εθνικού» Ιμπεριαλισμού, να έχει ιστορικά βαλτώσει στις λάσπες του Στάλινγκραντ και να αυτοκτονεί στα υπόγεια της Καγκελαρίας, η στημένη αναβίωση μιας τάχα «σύγχρονης», εκ νέου, «ακροδεξιάς απειλής» με την αναπαλαίωση των οριστικά πεθαμένων –είπαμε- υλικών του ανεπιστρεπτί ξοφλημένου «εθνικού» καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού, είναι από μαρξιστική σκοπιά ένα κακοσκηνοθετημένο ανέκδοτο.
Δίχως «εθνική» χρηματιστική υποδομή, δίχως «εθνικό» ιμπεριαλιστικό» σχέδιο και δίχως καπιταλιστικές πλάτες και κρατική υποστήριξη, η παρακρατική επιβολή και η «ακροδεξιά επέλαση» δεν μπορούν να κινηθούν χωρίς κανένα καύσιμο και κανένα συμφέρον.
Σήμερα, το γνωρίζουν –και αν δεν το γνωρίζουν μπορούν να το καταλάβουν- και οι απολιτικώτεροι αδαείς, «εθνικά» Κεφάλαια, δηλαδή «εθνικές» εταιρίες και συνεπώς «εθνικά» καρτέλ με μεγαλεπίβολα «εθνικά» ιμπεριαλιστικά σχέδια για «εθνικές» κατακτήσεις σε νέες αγορές και πεδία πρώτων υλών που επιβουλεύεται ένα «εθνικό» τραστ βιομηχάνων, δεν υπάρχουν. Ιστορικά αλλά και τυπικά έχουν πάψει να υφίστανται μιας και πολύ φυσιολογικά και αναμενόμενα μετεξελίχθηκαν και παγκοσμιοποιήθηκαν και από την «εθνική» τους φάση, οι καπιταλιστικές δομές, πέρασαν στην «διεθνική» τους. Απέκτησαν πολυεθνική, καθαρά, υπόσταση. Είτε μέσω «ειρηνικών» συγχωνεύσεων και εξαγορών των εταιριών, πράγμα γνωστότατο και ανέκαθεν πρόδηλο, είτε μέσω του νομοτελειακού «αλληλοσπαραγμού» των καπιταλιστικών κρατών αναμεταξύ τους ο οποίος μοιραία οδηγεί, δίχως την συνδρομή υποχρεωτικά κάποιου «παγκόσμιου» πολέμου, στους νέους «αυτοκρατορικούς» σχηματισμούς, τους κοσμοκρατορικούς πλέον. Και ο οποίος «αλληλοσπαραγμός», ενυπάρχων είπαμε στο σύστημα «υγιούς ανταγωνισμού» της κερδοσκοπίας, εν ανάγκη (όταν κριθεί ως έσχατο μέτρο) βασίζεται και στην ωμή επίδειξη του αυτοκρατορικού δόρατος, εν προκειμένω της αμερικανικής, φονικής και αλητήρια ναζιστικής πολεμικής μηχανής, της συνήθους πια θηριωδίας των ανά τον κόσμο «Βιετνάμ» και επεμβάσεων υπέρ της «δημοκρατίας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Όλα αυτά τα στοιχειώδη και αλφαβητικά, από οικονομικής πλευράς, είναι ήδη γνωστά, σε σημείο μάλιστα ανιαρό και αυτονόητο, στους «αντιεθνικιστικούς» και «αντιρατσιστικούς» φωστήρες της υπόδουλης, μεταλλαγμένης, διαβρωμένης και έρπουσας νέο«αριστεράς». Η οποία έχει από δεκαετίες διοριστεί στον τόπο για να καπηλευτεί ως τοποθετημένος δερβέναγας το αριστερό λεξιλόγιο και ταυτότητα και να εκτοπίσει, ως «φασίζουζα» ή το λιγώτερο ως «εθνικιστικά παρεκλίνουσα», κάθε γνήσια φωνή για λαϊκή κυριαρχία, εθνική ανεξαρτησία, αποτίναξη της ξενοδουλίας και του τυραννικού ζυγού που μας έχει καθίσει στον σβέρκο και μας πίνει το αίμα παρέα με τα ντόπια παράσιτα μετά την ζαχαριαδική προδοσία του φοβερού και μισητού για την τάξη των αιματοπίνηδων επιτεύγματος της Αντίστασης του Ελληνικού Λαού και του ένδοξου αντάρτικού του.
Κι όμως επιμένουν αυτοί οι φωστήρες και "επανασταταράδες", κρατικοδίαιτοι συνάμα, να στηρίζουν στα ίσα και άνευ ουδενός προσχήματος σε όλες τις λαοκτόνες αποφάσεις του, από τάχατες «αντιεξουσιαστική» και «αντικαπιταλιστική» σκοπιά, το μεταπρατικό, «ντόπιο» Κεφάλαιο που είναι ο αχυρένιος κομπραδόρος και ο κατοχικός, γκεσταπίτικος διερμηνέας του νατοϊκού ολοκληρωτισμού και ακόμη πιο πρόστυχα και θεατρινίστικα να ονομάζουν ως «ακροδεξιά», τα παρακρατικά συνεταιράκια τους, να ονομάζουν δηλαδή ως «φασίστες» τους ρετρό «φασίστες», τους ιστορικά πεθαμένους και με το ζόρι νεκραναστημένους, που τους παρέχουν τώρα από την «αντίθετη» το «αντιφασιστικό» και «δημοκρατικό» άλλοθι. Την στιγμή που όλος αυτός ο θίασος, του μαύρου-άσπρου, το σκηνοθετημένο αυτό ελεεινό «δίπολο» «φασιστών-αντιεξουσιαστών» εξυπηρετεί και στοχεύει μονάχα σε ένα: να μεταθέσει το πεδίο της ταξικής σύγκρουσης, που είναι επείγουσα αναγκαία όσο ποτέ, στον ανώδυνο χώρο της σκιαμαχίας δύο επιδοτούμενων και υποτιθέμενων «άκρων», υπηρετών του ίδιου αφέντη.

Σε όλους εκείνους τους καλοταϊσμένα «εθελοτυφλούντες» προοδευτικάριους, που αν δεν έχουν φτάσει ακόμη στο κατάντημα να αμφισβητούν ότι ο «ακροδεξιός» χώρος ανέκαθεν επιδοτούνταν τουλάχιστον επιμένουν να αρνούνται πως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει εδώ και καιρό και στον λεγόμενο «αριστερό»-«αντιεξουσιαστικό» χώρο, τους ζητάμε όχι να δούνε πόσο πολύ είναι πλέον της μόδας να δηλώνει ο πάσα ένας τυχάρπαστος και αριβίστας ως «αριστερός» και πώς όλες οι καθεστωτικές θέσεις-κλειδιά είναι πιασμένες από λακέδες «αντικαθεστωτικούς» και νεοφιλελεύθερα μαντρόσκυλα με «αγωνιστικό» βιογραφικό, αλλά τουναντίον να παρατηρήσουν -όχι απλώς τον «πάσα έναν»- αλλά συγκεκριμένα και τον κάθε ακραιφνή νεοφιλελεύθερο έως και παλαιοχουντικό και παλαιοβασιλικό πώς δηλώνει τώρα πια, μετά «παρρησίας», την «προοδευτική» μεταβολή του και «κεντροαριστερή» στροφή του και πόσο «κρυπτοθαυμαστής» των κλασσικών του μαρξισμού ο ίδιος είναι και πως στα νειάτα του είχε κάνει και διδακτορικό στο Χάρβαρντ για τις νατοϊκές βάσεις στην Ελλάδα και άλλα τέτοια φαιδρά.
Άπαντες πλέον δηλώνουν «μαρξιστές» ή «αντιεξουσιαστές». Ή τουλάχιστον «κεντροαριστερίζοντες» ή «λαϊκοί δεξιοί» και «κόκκινοι δεξιοί». Μέχρι και τυπικά δεξιοί πρωθυπουργοί δηλώνουν ρομαντικοί «θαυμαστές» και «σπουδαστές» εκείνου που παραδοσιακά το κόμμα τους απέτασσε μέχρι πρότινος μετά βδελυγμίας. Τι μεσολάβησε άραγε; Σίγουρα όχι κάποια «εκ των έσω» ανατροπή του «κακού Κράτους» και του «καταραμένου καπιταλισμού» από τους καθεστωτικούς «αριστερούς» και ψευτοαναρχικούς συνδαιτυμόνες του που όλοι μαζί σιτίζονται στο αμερικανικό, πλουσιοπάροχο τραπέζι.
Και όλα αυτά δεν είναι καν ανάγκη να προβληματίσουν κανέναν. Το θέατρο σκιών και η παράστασή του είναι εύκολα κατανοητή στον καθένα. Ιδιαίτερα στον χώρο της αριστεράς με εισαγωγικά αλλά κυρίως χωρίς.
Η «αριστερά» με εισαγωγικά, και κυρίως εκείνη η σιαλώδης η ροζ, είναι αυτή που γνωρίζει αρκετά καλά επειδή η ίδια πρωταγωνιστεί στο προπαγανδιστικό θέατρο με το αζημίωτο από τον ρόλο του χαφιέ και του καλοταϊσμένου στόματος.
Τέλος, η πραγματική αριστερά, όση έχει τέλος πάντων απομείνει από το ανηλεές και αδιάλειπτο μεταβαρκιζιανό κυνηγητό και τις καταιγιστικές μειοδοσίες των «σταλινομαοϊκών» κλώνων και παραλλαγών είναι εκείνη που γνωρίζει στην εντέλεια τι έχει στηθεί και παίζεται πάνω στις πλάτες του ελληνικού λαού, όχι μόνο γιατί δεν έχει πάρει διαζύγιο με την λογική και το μαρξιστικό αλφάβητο αλλά γιατί και η ίδια βιώνει στο πετσί της, ως σάρκα από την σάρκα του λαού, την λαίλαπα και το καυτό ξέρασμα του θηριώδους οχετού της νέας αυτοκρατορίας και του νέου, χρηματιστηριακού της ράιχ.
Η πραγματική αριστερά, διαλυμένη και υπό καθεστώς φοβίας, διωγμού και κατατρομοκράτησης, πρέπει να βρεί το κουράγιο να ανασυνταχτεί από τα υπολείμματά της, για να προλάβει την τελευταία στιγμή την τελειωτική καταστροφή και τον νέο Μεσαίωνα, χίλιες φορές χειρότερο και αφανιστικότερο του παλιού, και αφού πρώτα καταγγείλει τον ουσιαστικό φασισμό των ημερών να δείξει κατόπιν τον δρόμο στις υγιείς συνειδήσεις και αντιστάσεις που όλοι οι άνθρωποι και όλοι οι λαοί διαθέτουν αναπόσπαστα με το ένστικτο της αυτοσυντήρησής τους. Μόνο έτσι θα αναχαιτιστεί ο επελαύνων βόθρος της Νέας Τάξης και οι αξιολύπητοι υποτελείς του και μόνο έτσι θα συμπαρασυρθούν στα χαντάκια της λαϊκής απάντησης τα θλιβερά «ακροδεξιά» και «αντιεξουσιαστικά» ανδρείκελα, κακέκτυπα που έχουν ανασυρθεί από τα παρασκήνια του πολιτικού τσίρκου για να καναλιζάρουν σε βολικά ρυάκια τον χείμαρρο της απόγνωσης και την αβεβαιότητας που αισθάνεται ακέφαλος από ηγεσίες και ιδεολογικές πρωτοπορίες ο λαός και ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι.