Ρεσαλτο στον Τροχο της Νεας Ταξης?

Ένας άνθρωπος, ένα πολιτικό περιοδικό, όπως και ένα κόμμα δεν αξιολογούνται μόνο απ’ αυτά που λένε αλλά κι απ’ αυτά που κάνουν, όπως επίσης απ’ την ιστορία τους και ίσως από μερικά πράγματα ακόμα.

Οι Ιοί στην υποτιθέμενη έρευνα τους γι’ αυτό που αποκαλούν «νέο εθνικό χώρο» ελάχιστα ασχολούνται με τις απόψεις τού «Ρεσάλτο» τού «Άρδην» κλπ. Κυρίως επισημαίνουν το «φαινόμενο» της ώσμωσης στον ίδιο χώρο στοιχείων ετερόκλητων, αριστερογενών στον ένα πόλο και ακροδεξιών ως και χρυσαυγιτών στον άλλο.

Οι Ιοί εδώ δεν λένε ψέματα. Επισημαίνουν κάτι πραγματικό και όσοι μίλησαν απ’ την πλευρά του «Ρεσάλτο» δεν το αμφισβήτησαν.

Δεν γνωρίζω τι λέει ο Γ. Καραμπελιάς πάνω σ’ αυτό, αλλά έχω δει ότι ο Θ. Παπανικολάου θεωρητικοποιεί το μέτωπο αριστερών-ακροδεξιών στον «νέο εθνικό χώρο».

Όπως γράφουν και οι Ιοί:

«Απαντώντας στην κατηγορία ότι «κάνει μέτωπο με δυνάμεις ιδεολογικά ασυμβίβαστες», η «Σύνταξη» του «Ρεσάλτο» ξεκαθαρίζει πως «καμιά δύναμη που αντιστέκεται στον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης δεν μπορεί να αφορίζεται με ιδεολογικές ετικέτες», και σκιαγραφεί «τα αυθεντικά αγωνιστικά μέτωπα» που καθορίζουν τις συμμαχίες της: απ' τη μια το «νεοταξικό Μέτωπο» (όπου εντάσσει τον ΣΥΝ και τη ριζοσπαστική αριστερά), από την άλλη «το ΚΚΕ και άλλες αγωνιστικές δυνάμεις, κάποιες δυνάμεις της "ακροαριστεράς" αλλά και της "ακροδεξιάς"» (τχ.7). Στην πράξη, αυτή η σύμπραξη φτάνει μέχρι την αρθρογραφία χρυσαυγιτών στο περιοδικό, χωρίς αναφορά στην ταυτότητά τους.»

Κάπου αλλού ο Θ. Παπανικολάου υποστηρίζει (και ορθός) ότι η ιστορία δεν μένει στα στερεότυπα αλλά δημιουργεί νέα μορφές και ανοίγει νέους δρόμους. Όμως η συνεργασία της Αριστεράς με την Δεξιά, μ’ άλλα λόγια η συνεργασία των τάξεων δεν είναι κάτι νέο αλλά μια πολύ παλιά και καταδικασμένη ιστορικά ρεφορμιστική πολιτική. Κι’ αν στη θέση της Δεξιάς βάλουμε την ακροδεξιά τότε έχουμε την ταξική συνεργασία στην πιο απεχθή μορφή που θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος.

Σ’ αυτό το σημείο θέλω να επιστρέψω στην πρώτη παράγραφο αυτού του σημειώματος και ρωτήσω τους φίλους του Ρεσάλτο: Τι μπορείτε να προσφέρεται με τις απόψεις σας, ακόμα κι αν είναι οι ορθότερες, αν για την πραγμάτωση τους συνεργάζεστε με την ποιο ανυπόληπτη και καταδικασμένη στις συνειδήσεις του ελληνικού λαού πολιτική φάρα; Κατά τη γνώμη μου αυτό το παραφύση σύμπλεγμα δυσφημείται την ίδια σας την προσπάθεια.

Κοντά στο «υποβρύχιο» και η «τορπίλα»

Τορπίλα, η επιφάνεια ξεγελά. Στο υπόστρωμα τα πράγματα είναι ποιο σύνθετα: Διάβασε τους παρακάτω διάλογους απ’ το Ρεσάλτο και θα καταλάβεις τι εννοώ. Τους περιέκοψα για να μη κουράσω. Για περισσότερα στο λινκ:

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=740&sid=432268a6b930c0e1f59119c94cb85ad4

vngelis

Δημοσιεύθηκε: Τετ Οκτ 11, 2006 11:14 pm
Κάτι περίεργο συμβαίνει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας. Απ’ τα περιεχόμενα των δύο τελευταίων Ρεσάλτο απουσιάζουν οι «άγιοι πατέρες». Στο σάιτ σταμάτησε ο βομβαρδισμός με κείμενα ακροδεξιών νοσταλγών και ο Θύμιος προχώρησε σε ιντερνετική αποκήρυξη του ΛΑΟΣ. Απ’ την άλλη (στα ίδια τεύχη του Ρεσάλτο) εμφανίστηκε ο Ηλίας Λέντζος, πρώην κνίτης που κατέληξε στην ακροδεξιά «Πατριωτική Συμμαχία», αφού στάθμευσε προσωρινά στο ΛΑΟΣ. Τώρα είναι υποψήφιος στον ακροδεξιό δημοτικό Συνδυασμό «Αθήνα Πόλις Ελληνική» του Δημήτρη Ζαφειρόπουλου με συνυποψήφιο τον Σπύρο Ζουρνατζή. Αυτός ο Ζουρνατζής δεν είναι ο πρώην υφυπουργός Τύπου της χούντας που μπήκε πρώτος με τα τανκς στο Πολυτεχνείο;

Ροβεσπιέρος
Site Admin

Βαγγέλη τι υπονοείς;
Ότι έχουμε έρθει σε "μυστικές συμφωνίες"
με την "πατριωτική συμμαχία";;;

Δεν θα σου απαντήσω. Ούτε θα κόψω το προβοκατόρικο
σημείωμα σου!!! Για να κρίνουν και οι άλλοι!!!
Λυπάμαι απλώς!
Να δούμε, με ποιους θα έχουμε αύριο "μυστικές συμφωνίες"!


vngelis

Συγνώμη, γιατί πρέπει να υπονοώ κάτι; Δεν είναι για σένα πρόβλημα όταν ένας απ’ τους αρθογράφους του Ρεσάλτο (ο Λέντζος) είναι συνυποψήφιος με τον Ζουρνατζή, τον υφυπουργό Τύπου της χούντας που μπήκε με τα τανκς στο Πολυτεχνείο;
Αν αυτό δεν είναι πρόβλημα (για σένα) πέστο μας να το ξέρουμε, και όλα μέλι – γάλα.


Υποβρύχιο

Θύμιο θα σου πω την γνώμη μου ανοικτά. Και όχι για να δείξω ότι είχα δίκιο, όταν επέμενα, από την αρχή, να κόψεις κάθε επαφή, με τη γνωστή «τροτσκιστική βλενόρια».

Από τη στιγμή που δεν βάλανε το περιοδικό στο χέρι, άρχισε η υπόγεια υπονόμευση.
Δεν θα αναφερθώ όμως σε πράγματα που δεν γνωρίζουν τα μέλη. Θα μείνω στα εδώ δρώμενα.
Υπάρχει συστηματική και κλιμακούμενη επίθεση, μέσω Βαγγέλη, από τη γνωστή ομάδα.

«…………………………………………………………………………………………………………………………………………….»

Όλα αυτά ΣΑΦΩΣ καταλήγουν στον κάτωθι υπαινιγμό: Υπάρχει συμφωνία μεταξύ ΡΕΣΑΛΤΟ και πατριωτικής συμμαχίας!!!
Θύμιο, ο πόλεμος που γίνεται πλέον από την «τροτσκιστική βλενόρια» είναι βρώμικος και κλιμακούμενος.

«…………………………………………………………………………………………………………………………………………….»


Η ΠΡΟΤΑΣΗ μου: Να τους αγνοήσουμε και να τους κόψουμε το βήμα να μας προβοκάρουν.
ΔΕΝ μπορούμε να ασχολούμαστε μια ζωή με αυτούς!



Ιανός

Λοιπόν, να συμφωνήσω κι εγώ με το υποβρύχιο.
Αν και δεν θα υιοθετήσω τον χαρακτηρισμό "βλενόρροια", θα μπορούσα να πω ότι ο Θύμιος, κι όλη η ΣΟ του φόρουμ, αλλά ιδιαιτέρως του περιοδικού, του "Ρ", θα πρέπει, κάποια στιγμή, να αντιληφθούν ότι δεν είναι δυνατόν να απολογούνται στον καθένα που επιθυμεί να υποβάλει τους όρους του, τις περισσότερες φορές αυταρχικά, για τον τρόπο λειτουργίας του φόρουμ και του περιοδικού. Ειδικά κάποιες, κυριολεκτικά, ανύπαρκτες παλαιολιθικές αριστερές (έτσι νομίζουν δηλαδή) γκρούπες, χωρίς απολύτως καμιά επιρροή στην ελληνική κοινωνία μα, το χειρότερο, χωρίς απολύτως καμιά επαφή με την ιστορική και κοινωνικοπολιτική συγκυρία.

«…………………………………………………………………………………….»

Γράφτους στ' αρχίδια σου, επιτέλους, ρε Θύμιο.
Αμάν!
_________________
"Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι
Και το κελί μας κόκκινο ουρανό"

vngelis

Οποιος πραγματικα θελει να χτισει κατι καινουργιο και οχι να παιζει πολιτικη για καμμια καρεκλα, αυτο δηλαδη που κανουν ολα τα δημοσια προσωπα, γι'αυτο ειναι δημοσια εξ'αλλου, θα ωφειλε να ειταν προτιστως αντι-αμερικανος.

Ολοκληρη η ιστορια της πολιτικης ταξης ειναι να το παιζει αναλογα με τις εποχες ευκαιριακα με το τι ειναι στη μοδα. Ο Παπανδρεου πουλησε το οραμα τις αλλαγης με την συνεισφορα του ΚΚΕ, ο Καρατζαφερης πουλαει καλπικη αντι-πολυπολιτισμικοτητα για χαρη του μεγαλου κεφαλαιου, να υπαρχει δηλαδη μια ασφαλιστικη δικλειδα για την δυσαρεσκεια του κοσμακη.

Ιανός

Τα λαϊκά μέτωπα είναι η μόνη πολιτική πρακτική που καθιστά εφικτή την δημιουργία, αλλά και την βιωσιμότητα, σοσιαλιστικών πολιτικών σχηματισμών με ρυθμιστικές, καμιά φορά και κυβερνητικές, δυνατότητες μέσα στο ευρωπαϊκό κοινοβουλευτικό σύστημα. Κάποτε θα πρέπει να ξεφύγουμε από τον αυτισμό μας και την πολιτική μας απομόνωση και να αντιληφθούμε ότι η εποχή μας, όπως κι εκείνη του Μεσοπολέμου, είναι μια εποχή κρίσης, μια εποχή μεταβατική, στην οποίαν ελλοχεύει και καιροφυλακτεί ο εφιάλτης του αναγεννημένου ευρωπαϊκού φασισμού, με πολλά πρόσωπα και προσωπεία:................................................"


Κουίζ: Γιατί ο Θύμιος αγνόησε τις συμβουλές των «φίλων» του και δεν έγραψε ακόμα την «τροτσκιστική βλενόρια» εκεί που δεν πιάνει η μελάνη;



Για να πάμε και παρακάτω… Το μυαλό του «Υποβρύχιο» είναι πολύ νωθρό αφού δεν κατάφερε να καταλάβει το παιχνίδι του «κολλητού» του. Πως αλλιώς να το εξηγήσουμε; Στα θολά βάθη που κυκλοφορεί η απουσία φρέσκου αέρα ίσως έχει βλάψει τα εγκεφαλικά του κύτταρα. Ανεπανορθώτως.

Ο Παπανικολάου την είχε ανάγκη αγαπητέ υποβρύχιε τη «γνωστή τροτσκιστική βλενόρια». Ήταν γι’ αυτόν κάτι ιδιαίτερα χρήσιμο: ένα αριστερό φύλλο συκής. Έπρεπε να διατηρεί κάποια υποψία «αριστερού» προφίλ, την ίδια στιγμή που στήριζε οικονομικά το απίθανο εκδοτικό του εγχείρημα στην εκκλησιαστική ιεραρχία και στην ακροδεξιά. Το αριστερό άλλοθι ήταν απαραίτητο τη στιγμή που το περιοδικό του διαφημίζονταν απ’ την Α1, απ’ το κανάλι του Γ. Καρατζαφέρη, και το προωθούσε εμπορικά ο Άδωνης Γεωργιάδης. Χρειαζόντουσαν κι αυτοί ένα αριστερό αδελφό για να εξωραΐσουν το δύσμορφο βασιλοχουντικό τους παρελθόν. Έτσι, και μολονότι η «γνωστή ομάδα» μετά από σύντομη και ταραγμένη συνεργασία αποχώρησε, ακριβώς για να μην επιτρέψει στον αλητ-κύριο να την χρησιμοποιεί, αυτός επιμένει ακόμα να προβάλει ονόματα μελλών της και να τα εμφανίζει στους αφελής και απληροφόρητους, σα «συντρόφους» και συνεργάτες του!

Η εξουσία των ευρωατλαντικών ανδρεικέλων δίκαια φοβάται την οργή του ελληνικού λαού που βλέπει την πατρίδα του να καταστρέφεται, να απειλείται η ίδια του η εθνική και φυσική ύπαρξη, καθώς αύριο μπορεί να καταντήσει (όπως οι Παλαιστίνιοι) πρόσφυγας μέσα στην ίδια του τη χώρα. Αγωνιά και αναζητά αχτίνα φωτός, σαφείς πολιτικούς σκοπούς, οργάνωση και μέσα για να ξεσπάσει.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, αριστερογενείς εξωμότες, ανυπόληπτοι αστοί πολιτικοί, πατενταρισμένοι ακροδεξιοί και χρυσαυγίτες, δημιουργούν ένα αμάλγαμα ετερόκλητης χρεοκοπίας, τον λεγόμενο «νέο εθνικό χώρο», με μόνο κοινό στοιχείο την κοινή πρόθεση να εκμεταλλευτούν, κατά τον χειρότερο ιδιοτελή τρόπο, τα προβλήματα και τις αγωνίες του ελληνικού λαού. Ο Θύμιος Παπανικολάου αποτελεί μέρος αυτής της επιχείρησης, η οποία εντέχνως προβάλλεται από τα Μέσα, με στόχο τη δυσφήμιση κάθε αντίστασης στην ελαύνουσα νεοταξίτικη βαρβαρότητα.

Όπως ο Θ.Π. αποπειράθηκε να εκμεταλλευτεί την ομάδα που ο «Υποβρύχιο» (Γιάννης Παπαμιχαήλ) χαρακτήρισε «τροτσκιστική βλενόρια», κατά τον ίδιο τρόπο και με τον ίδιο στόχο ο Θ.Π. απέσπασε πιστοποιητικό «αριστεροφροσύνης» απ’ τον παλιό αγωνιστή Γιάννη Βερούχη.

Διαβάσαμε στην Εφημερίδα ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, Απρίλιος 2007, αλλά και εδώ, την παρακάτω δήλωση:

«Βεβαιώνω υπεύθυνα ότι ο Θύμιος Παπανικολάου ήταν έμπρακτος αγωνιστής κατά της δικτατορίας και στάθηκε στην πρώτη γραμμή του αγώνα: Σε μια εποχή που πολλοί άλλοι που μας κουνήθηκαν μετέπειτα, τότε ήταν κρυμμένοι κάτω από τα κρεβάτια τους.»

Ποιος θα το φανταζόταν ποτέ ότι θα ερχόταν εποχή όπου κάποιος «έμπρακτος αγωνιστής» σα τον Θύμιο Παπανικολάου θα χρειαζόταν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, απ’ την ανάποδη, για να μην κάψει πρόωρα την πιο φιλόδοξη εκδοτική του προσπάθεια;

Υποθέτω ότι ο Γιάννης Βερούχης όταν του παραχωρούσε τη σχετική «βεβαίωση» δεν γνώριζε ότι ο «αγωνιστής» Παπανικολάου θα την χρησιμοποιούσε σαν αριστερό άλλοθι «έμπρακτης» συνεργασίας με χρυσαυγίτες.

Από πού όμως συνάγεται, κατά τον Γ. Βερούχη, η άποψη ότι ο Θ. Παπανικολάου υπήρξε αγωνιστής κατά της δικτατορίας; Μήπως επειδή ανατύπωνε, με την άδεια της χούντας, μαρξιστική φιλολογία, την οποία ο ίδιος και άλλα βιβλιοπωλεία εμπορεύονταν στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις; Στην καλύτερη περίπτωση μπορούμε να μιλήσουμε για κάποιον που αξιοποιούσε εμπορικά την περίεργη (τουλάχιστον) ανοχή της δικτατορίας. Για αγωνιστή όμως να μιλήσουμε, από πού και ως που; Τότε οι αντιδικτατορικοί αγωνιστές αργά ή γρήγορα έπεφταν στα χέρια της αστυνομίας, και μετά από απάνθρωπες ανακρίσεις και στρατοδικεία κατέληγαν στις φυλακές. Ο «έμπρακτος αγωνιστής» Θύμιος Παπανικολάου, την έβγαλε πεντακάθαρη εκείνα τα χρόνια. Δεν έκανε ούτε μια ώρα φυλακή.

Ήταν επόμενο η σημερινή του συμπεριφορά ν’ ανακαλέσει στη μνήμη μας το φαινόμενο Παπανικολάου στα χρόνια της δικτατορίας. Για πάρα πολλούς, πολλά ερωτήματα παραμένουν ακόμα αναπάντητα.

Ο Παπανικολάου θέλει σήμερα να παρουσιάσει την δική του περίπτωση σαν μέρος κάποιου γενικότερου κλίματος. Όλοι, μας λέει κάνανε τότε εκδόσεις. Υπήρχαν και «στέκια» μικρών εκδοτών. Εκτός απ’ το δικό του ήταν γνωστό άλλο ένα. Το υπόγειο στην οδό Κωλέτη. Κάποια στιγμή, στο στέκι, έκανε επιδρομή η αστυνομία και συνέλαβε όλους τους πολιτικοποιημένους νεαρούς που σύχναζαν εκεί. Τον ιδιοκτήτη όχι. Αυτός στην μεταπολίτευση βρέθηκε ιδιοκτήτης επιτυχημένου εκδοτικού οίκου και ενός απ’ τα μεγαλύτερα βιβλιοπωλεία στην Αθήνα!

Δεν έχω πιάσει στα χέρια μου καμιά νόμιμη έκδοση που έγινε στα χρόνια της δικτατορίας, εκτός από κάποιες που τυπώθηκαν στο εξωτερικό. Πολλά βιβλιοπωλεία πουλούσαν «διακριτικά» παλιές μαρξιστικές εκδόσεις ή και απαγορευμένες κασέτες με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και άλλων.

Εκείνο όμως που κανείς δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει είναι ότι μόνο ο Θύμιος Παπανικολάου διακινούσε -και μάλιστα πανελλαδικά- περιοδικό πολιτικού περιεχομένου με άρθρα επικαιρότητας. Αυτό σε μια εποχή αυστηρής λογοκρισίας, με εφημερίδες που είχαν αναστείλει την κυκλοφορία τους και ενώ κάθε τόσο εκδότες αστικών περιοδικών συλλαμβάνονταν για δημοσιεύματα που η λογοκριτές έκριναν απαράδεκτα.

Κρατώ στα χέρια μερικά τεύχη των Νέων Στόχων. Στο Νο2, για παράδειγμα, διαβάζω «το πρόγραμμα των τουπαμάρος» (ανταρτών πόλεως) στη Ουραγουάη, στο Νο3 το άρθρο «ένοπλη πρωτοπορία και μάζες» του Τζαμίλ Ροντρίγκεζ κ.ά..

Πως ο Θ.Π. άνοιξε τις εκδόσεις και κυκλοφόρησε το περιοδικό; Διακινδύνεψε σίγουρη σύλληψη, φάλαγγα και φυλακή; Όταν μάλιστα μας λέει ότι ήταν ήδη καταδικασμένος 10 χρόνια με αναστολή; (αν είναι δυνατό τόσο βαριά ποινή με αναστολή!) Ή μήπως πριν ανοίξει την επιχείρηση πήρε την άδεια της αστυνομίας; Πήγε μόνος του στην Ασφάλεια ή τον πήγαν; Και με τι όρους του παραχώρησαν την άδεια;

Το περιοδικό τελικά έπαψε την κυκλοφορία του όχι επειδή το απαγόρεψε η ΕΣΑ όπως όψιμα ισχυρίζεται ο Θ.Π., αλλά για λόγους που ο ίδιος γνωρίζει καλύτερα από μας. Εμείς μόνο να εικάζουμε μπορούμε. Ίσως να είχε παραβρωμίσει το περιοδικό. Οι φήμες οργίαζαν. Στο τεύχος του Απρίλη 1972 υπάρχει μια χαρακτηριστική Ανακοίνωση, την οποία και παραθέτω ολόκληρη:

«Καταγγέλλουμε το λυσσασμένο πόλεμο που γίνεται εναντίον μας από μερικούς κύκλους της παραδοσιακής αριστεράς: Απίστευτες μηχανορραφίες οικονομικού σαμποτάζ, επαίσχυντες και τερατώδικες συκοφαντίες (χαφιέδες, προβοκάτορες, κερδοσκόποι, μηναχορράφοι και άλλα παρόμοια). Αυτά είναι τα μέσα που χρησιμοποιούν επειδή δεν μπορούν στα στραφούν απ’ ευθείας ενάντια στις επαναστατικές ιδέες που τα βιβλία και το περιοδικό εκφράζουν στρέφονται «προσωπικά» εναντίον μας και φέρνουν στην επιφάνεια όλη την λάσπη και την βρωμιά της σταλινικής τους διαπαιδαγώγησης. Δείχνουν έτσι την δική τους ανικανότητα και αδυναμία. Τη δική τους χρεωκοπία.

Ξεχνούν πως αυτό που μετράει δεν είναι το τι λες αλλά το τι κάνεις. Μαρξιστής δεν είναι αυτός που αυτοαποκαλείται Μαρξιστής αλλά αυτός που ενεργεί μαρξιστικά.
Οι στήλες αυτού του περιοδικού είναι ανοιχτές σε οποιονδήποτε θέλει να εκφράσει με μια επιστολή και με ψευδώνυμο, τα επιχειρήματά του και τις απόψεις του. Εμείς παρέχουμε την διαβεβαίωση πως θα δημοσιευθούν ατόφιες. Τους καλούμε λοιπόν να αφήσουν τους «ψιθύρους» και να μας καταγγείλουν δημόσια. Αποφασίζουν τα γεγονότα και όχι οι αυταπάτες που προσπαθούν να δημιουργήσουν. Πρέπει επιτέλους να γίνει γνωστό, ποιοι είναι οι πραγματικοί επαναστάτες και ποιοι οι συκοφάντες.
Περιμένουμε.»

Αν η ΕΣΑ είχε κλίσει το περιοδικό είναι ένα ερώτημα γιατί άφησε τις εκδόσεις και το βιβλιοπωλείο να συνεχίσουν. Ακόμα πιο καυτό ερώτημα είναι γιατί άφησε τον «έμπρακτο αγωνιστή Θ. Παπανικολάου ελεύθερο, να συνεχίζει την …«ανατρεπτική» δράση του!

Όχι μόνο δεν έκανε ούτε μια μέρα φυλακή ο Θ.Π. αλλά σε εποχή που κανείς χαρακτηρισμένος, από σπόντα έστω, αριστερός δεν μπορούσε να πάρει διαβατήριο, αυτός πείρε και επισκέφτηκε το Παρίσι, χωρίς να γνωρίζει λέξη γαλλικά! Δεν δικαιούμαστε άραγε ν’ αναρωτηθούμε πως τα κατάφερε ο «έμπρακτος αγωνιστής» να πείσει τον διαβόητο βασανιστή ασφαλίτη Μάλλιο; Του ζήτησε ο Μάλλιος ανταλλάγματα; Όπως για παράδειγμα να ξαναπεράσει απ’ την Ασφάλεια με την επιστροφή του; Και τι έκανε; Πέρασε ή έστειλαν να τον μαζέψουν; Και τι τον ρώτησε ο Μάλλιος; Πως ήταν η υγεία του Πάμπλο ή αν είναι ωραίο το Παρίσι; Και τι απάντησε ο Θ.Π.; Πως «ο Πάμπλο υγιαίνει» και το «το Παρίσι είναι υπέροχο»; Και τι έκανε τότε ο Μάλλιος; Ικανοποιημένος(!) τον συνόδεψε ως την έξοδο, για να επιστρέψει όμορφα και ωραία στις εκδόσεις Νέοι Στόχοι;

Όχι κύριε Παπανικολάου δεν σε πιστεύουμε. Δεν υπήρξες αγωνιστής. Αιωρούνται σοβαρά ερωτηματικά για τον πραγματικό σου ρόλο τότε. Χίλιες βεβαιώσεις σαν αυτή που σου παραχώρησε ο Γ. Βερούχης δεν το αλλάζουν αυτό. Αντίθετα το παρελθόν σου και το παρόν σου φαίνεται να το διαπερνά μια κοινή γραμμή και να αποκρυπτογραφούνται αμοιβαία. Ήξερες τότε, όπως ξέρεις και σήμερα ότι η ακροδεξιά πολλά ξέρει να λέει για «Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών» αλλά πάντα ήταν και παραμένει, ρόπαλο του υπερατλαντικού επικυρίαρχου. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.

Μητσος Τουμπανης