Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο μεγαλύτερος δανειολήπτης στον κόσμο. Το σύνολο του χρέους των ΗΠΑ έχει ήδη υπερβεί τα 53 τρισεκατομμύρια δολάρια από τις αρχές του 2009 και συνεχίζει να μεγαλώνει σα χιονοστιβάδα.Οι «εμπειρογνώμονες» είναι σε κατάσταση σύγχυσης. Απ’ την μια λένε ότι οι ΗΠΑ έχουν μόνο δύο τρόπους για να λύσουν το πρόβλημα: να κηρύξουν πτώχευση ή να προκαλέσουν πόλεμο, από την άλλη εκφράζουν τη βεβαιότητα ότι η παγκόσμια οικονομία κάποια στιγμή θα ανακάμψει, μα δεν ξέρουν πότε.
Πάντως, η πιθανότητα αθέτησης των υποχρεώσεων προς τους κατόχους αμερικάνικων ομολόγων είναι πολύ μεγάλη αυτή τη στιγμή. Οι σχετικές φήμες δεν είναι καθόλου καινούργιες. Λέγεται ότι οι ΗΠΑ έχουν ήδη αρχίσει να ψάχνουν τρόπους για να τελειώνουν με το δολάριο και να αποφύγουν την πληρωμή του χρέους τους. Όπως είναι γνωστό συζητείται η δημιουργία του «αμέρο», ενός βορειο-αμερικάνικου ευρώ, κοινού για τις χώρες της NAFTA, ΗΠΑ, Καναδά και Μεξικό.
Αντί της πτώχευσης οι ΗΠΑ μπορεί να στραφούν σε μια άλλη επιλογή: να τυπώσουν τρισεκατομμύρια νέα δολάρια και να πληρώσουν τα χρέη τους με αυτά. Η προσφορά υπερ-πληθωριστικών δολαρίων δεν διαφέρει πρακτικά απ’ την πτώχευση. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση το δολάριο θα καταρρεύσει και αυτό είναι κάτι που ανησυχεί έντονα τους διεθνείς οικονομικούς παράγοντες διότι θα πυροδοτήσει παγκόσμια οικονομική κατάρρευση, επειδή 63 τοις εκατό των παγκόσμιων συναλλαγματικών αποθεμάτων είναι σε δολάρια.
Καθώς η αγορά ομολόγων είναι σήμερα η μόνη επιλογή για τους επενδυτές να επενδύσουν τα κεφάλαιά τους, λόγω έλλειψης οποιασδήποτε εναλλακτικής λύσης, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να κατέχουν κρατικά ομόλογα επενδυτών που εξακολουθούν να θεωρούν τα αμερικάνικα ομόλογα αν όχι ακίνδυνη επένδυση, τουλάχιστον σα τη λιγότερο επικίνδυνη.
Όσοι σκέπτονται άλλες εναλλακτικές λύσεις, όπως για παράδειγμα τα ευρωπαϊκά ομόλογα, ξεχνούν ότι ο παγκόσμιος χαρακτήρας της κρίσης καθιστά ουτοπική κάθε ελπίδα ανάκαμψης σε κάποιο τμήμα του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, όπως η ευρωπαϊκή οικονομία. Το ίδιο ισχύει και τα ομόλογα των «αναπτυσσόμενων χωρών» (αν μπορούμε να μιλάμε για αναπτυσσόμενες χώρες στις συνθήκες της παρούσας παγκόσμιας κρίσης).
Απ’ τη στιγμή που οι κυβερνήσεις αναλαμβάνουν (επειδή υποχρεώθηκαν) τα χρέη των εταιρειών η κρίση του επιχειρηματικού χρέους γίνεται κρίση του κρατικού χρέους. Το ποσοστό του χρέους των ΗΠΑ μεγαλώνει αδιάκοπα και τις υποχρεώνει να δανείζονται όλο και περισσότερο σε καθημερινή βάση. Η Αμερική δεν έχει καμιά πιθανότητα να εξοφλήσει το χρέος της και η πυραμίδα των ομολόγων ΗΠΑ είναι καταδικασμένη αργά ή γρήγορα να καταρρεύσει συμπαρασύροντας τα πάντα μαζί της.
Αναλυτής της Επενδυτικής Εταιρείας Aton, συμφωνεί ότι η πτώχευση των ΗΠΑ είναι αρκετά πιθανή, αν και είναι βέβαιο ότι δεν θα συμβεί για όσο διάστημα οι ΗΠΑ δεν έχουν βρει εναλλακτική λύση για το δολάριο.
Υπάρχουν πολλοί, κυρίως Ρώσοι αναλυτές, που πιστεύουν ότι η σημερινή κατάσταση με το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ μπορεί να αντιμετωπιστεί με έναν νέο πόλεμο. Πόλεμο που θα καταστρέψει την υπερβολική ρευστότητα και το σημερινό χρέος.
Υποστηρίζουν ότι οι Αμερικανοί προσπαθούν, απ’ τη Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930 και δώθε, να δώσουν ώθηση στην οικονομία τους με τη βοήθεια στρατιωτικών ενεργειών. Ένας μεγάλος πόλεμος ενισχύει την εθνική βιομηχανία, ακόμα και εάν η ανάκαμψη βασίζεται σε αμυντικές παραγγελίες.
Λένε ότι και ο πόλεμος στο Ιράκ αποφασίστηκε για να καθυστερήσει την κρίση στην οικονομία των ΗΠΑ, η οποία άρχισε να σιγοβράζει απ’ το τέλος του 2000". Φαίνεται ότι η χυδαία σταλινική σκέψη εξακολουθεί να λιμνάζει στα μυαλά των Ρώσων «ειδικών». Σύμφωνα με το δικό τους απλοϊκό σκεπτικό οι πωλήσεις όπλων και τα ξόδεμα τους μπορεί να είναι το πρελούντιο μια νέας οικονομικής άνθισης! Η πείρα μας έχει διδάξει το αντίθετο. Ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος [1914-18] παρά τις τεράστιες καταστροφές που προκάλεσε αντί να βγάλει τον κόσμο απ’ την κρίση, τον έχωσε ακόμα πιο βαθειά σ’ αυτήν. Ο πόλεμος του Βιετνάμ και η κατανάλωση πολεμικών μέσων πάνω σε ανθρώπινα κορμιά, αντί να λύσει τα προβλήματα των ΗΠΑ εγκαινίασε την πρώτη μεταπολεμική κατρακύλα του δολαρίου και την πληθωριστική κρίση στο παγκόσμιο νομισματικό σύστημα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Ο πόλεμος μπορεί να δώσει διέξοδο μόνο όταν αναδομεί τις διεθνείς σχέσεις ώστε να εναρμονιστούν με το νέο υψηλότερο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών μέσων και του διεθνούς εμπορίου, που έχει στο μεταξύ επιτευχθεί. Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος άνοιξε πράγματι μια νέα περίοδο οικονομικής επέκτασης, όχι χάρη στις οβίδες που κατανάλωσε ή τις καταστροφές που προκάλεσε, αλλά επειδή έκανε δυνατή την ενοποίηση του καπιταλιστικού κόσμου κάτω απ’ την ηγεμονία των ΗΠΑ και του δολαρίου. Ενώ δημιούργησε νέες ισορροπίες ορθώνοντας απέναντι στον καπιταλιστικό κόσμο το αντίπαλο δέος του σοβιετικού συνασπισμού. Έκανε δυνατή την δημιουργία διεθνών ρυθμιστικών κέντρων, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και κυρίως άνοιξε τον δρόμο σε κρατικο-μονοπωλιακές λύσεις και στην συγχώνευση των εθνικών εταιριών σε πολυεθνικά μονοπώλια.
Ένας πόλεμος που θα μπορούσε να δώσει λύση στα σημερινά αδιέξοδα θα ήταν ο πόλεμος που θα τελείωνε με την εγκατάσταση πλανητικής δικτατορίας μιας και μοναδικής υπερδύναμης, όπως ονειρεύεται για τον εαυτό της η άρχουσα ελίτ των ΗΠΑ. Αλλά ο πόλεμος στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν αποδεικνύει ότι οι ΗΠΑ δεν διαθέτουν πλέον την δύναμη, αλλά ούτε τα εσωτερικά και διεθνή στηρίγματα για ένα τέτοιο εγχείρημα. Σε λίγο δεν θάχουν καιρό για εξωτερικούς τυχοδιωκτισμούς γιατί θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν τον στρατό τους σαν εσωτερική κατασταλτική δύναμη αναπόφευκτης κοινωνικής αναταραχής.
No comments:
Post a Comment