Το μεγάλο ανέκδοτο της εποχής, είναι η ενότητα του δημοκρατικού-πατριωτικού χώρου. Οι λόγοι πολλοί. Παραθέτω τους δυο κατά την γνώμη μου κυριότερους :
- Υπάρχουν άπειροι στρατηγοί, ταξίαρχοι, συνταγματάρχες, πλην όμως οι στρατιώτες αναζητούνται με το κυάλι. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να παραμερίσουν τα υπερτροφικά εγώ τους, οι διάφοροι ηγέτες και ηγετίσκοι, ώστε να επιτευχθεί το minimum consensus.
- Ο χώρος βρίθει από ανθρώπους που αναζητούν τον επόμενο έφιππο ήρωα που θα τους οδηγήσει , σε νέες ένδοξες στιγμές. Οι άνθρωποι αυτοί , μαγεύονται και γοητεύονται εύκολα, από μεγαλοστομίες κι κούφια τσιτάτα.
Τότε εμφανίζεται η αυτόκλητη νέα Μπουμπουλίνα, η μετενσάρκωση της Πασιονάριας( σε ακροδεξιά version) , η σημερινή Ζαν Νταρκ που ακούει φωνές, ότι θα ηγηθεί του λαού ακόμα και να πάρει την Πόλη. Και αφού απρόσκλητη, και εκτός προγράμματος εισβάλει με την συνοδεία ''φουσκωτών'' στα δύο Αθηναϊκά συλλαλητήρια , όπου απαγγέλει πύρινους λόγους γεμάτους ασυναρτησίες, αφού προτρέπει τον κόσμο να μπει στην Βουλή , προσφέροντας την αφορμή στα ματ να επιτεθούν και να διαλύσουν την δεύερη συγκέντρωση, συνεχίζει το ''θεόπνευστο'' έργο της, διασπώντας ζωντανούς και μαχητικούς πυρήνες που συνεχίζουν τον αγώνα κατά της συμφωνίας των Πρεσπών.
Υπάρχει όμως και το αλλά....Αλλά, ουδείς και ουδεμία, που θα είχε εισβάλει με προσωπική ατζέντα στον χώρο, δεν θα πετύχαινε τίποτα αν δεν υπήρχε τόση αφέλεια και τέτοιος κινηματικός ντιλεταντισμός(ερασιτεχνισμός δηλ). Γιατί για να διαβρώσεις ένα χώρο, πρέπει να είναι διαβρώσιμος, έτσι δεν είναι?
Σε αντιδιαστολή, τα κίτρινα γιλέκα στην Γαλλία, μετά από τόσο καιρό δράσης, και ακόμα δεν έχουν εκλέξει ηγέτες, ούτε καν εκπροσώπους, αποφεύγοντας την παγίδα της πιθανής διάβρωσης του κάθε αρχηγού.
Πατριωτισμός φίλοι, αλλά και το μυαλό από δίπλα και μακριά από τα ''ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα''
Περικλής Δανόπουλο
No comments:
Post a Comment