Όποιος έχει ζήσει μια νικηφόρα επανάσταση, έχει νιώσει και την απόλυτη ελευθερία που αναβλύζει σαν μέσα από πηγές χιλιάδων μέτρων στην γη έως και το απέραντο του ουρανού και περικλείει τα βάθη της καρδιάς και του νού και αυτό σου δίνει ώθηση να προχωρήσεις και να ολοκληρώσεις αυτό το στόχο που έχουν θέσει εκατομμύρια μέχρι εσένα.
Η εργατική συνείδηση γεννάει πρότυπα επαναστατικής συμπεριφοράς, επαναστατικής γενναιότητας και δείχνει τον τρόπο για υψηλό ηρωϊσμό, αυτοί που διαθέτουν την φωτιά της ψυχικής σταθερότητας για να φτάσουν μέχρι το τέλος η να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για να γίνει αυτό σε μια επόμενη γενιά.
Σχεδόν όλα από τα παραπάνω δεν τα διαθέτουν η πλειοψηφία των ανθρώπων της διανόησης που είναι ένα μεσοταξικό ταλαντευόμενο στρώμα και στις δύσκολες στιγμές κάνουν πίσω. Στην σταλινική περίοδο οι άνθρωποι της διανόησης που οδηγούνταν στα κελιά της ανάκρισης συνήθως είχαν μαρτυρήσει στο μεγάλο σκοτεινό διάδρομο για το κελί και οι υπόλοιποι στο τέλος του πρώτου εικοσιτετραώρου. Πολλοί από αυτούς για να κερδίζουν την εύνοια του ανακριτή διατεταλμένου Κομισάριου της Μόσχας, έδιναν και περίσσοτερα στοιχεία απο αυτά που τους ζητούσαν και δυστυχώς για αυτούς κατέληγαν όλοι στα έλκυθρα για το Μαγκαντάν, χωρίς γυρισμό.
Οι αναρχικοί της εποχής διέθεταν επαναστατική γενναιότητα χωρίς όμως σχεδιασμό και ψυχική σταθερότητα, με αποτέλεσμα να είναι εύκολα υποχείρια του καθεστώτος προς κάθε χρήσην. Παράδειγμα προς αποφυγή έγινε ο ουκρανός αναρχικός Μαχνό που λόγω επιφανειακών απόψεων στην αρχή πολεμούσε τους Λευκούς και τους Μπολσεβίκους, μετά τον έπεισε ο Τρότσκι να συμπορευτούν και στο τέλος τα έβαλε μαζί τους και τράπηκε σε φυγή όπου έζησε τα τελευταία του χρόνια μακριά από την χώρα.
Και μόνο οι θρησκευόμενοι και τα μέλη διαφόρων σεκτών διέθεταν ψυχική σταθερότητα αλλά χωρίς επαναστατική συμπεριφορά. Οι τελευταίοι ήταν και ένα παράδειγμα που ενώ ο Τρότσκι το χειρίστηκε σωστά και τους έδωσε τον χώρο τους -όπως βέβαια και στους αναρχικούς - αυτοί έβρισκαν την ευκαιρία και τραβούσαν μακριά από την εξέλιξη της επανάστασης ομάδες που θα μπορούσαν να περάσουν με το μέρος της επανάστασης.
Απο την μαρτυρία του συντρόφου Αντρέγεβιτς στα απομνημονεύματα του, όταν είχε εξοριστεί στο Νάρυμ , μια περιοχή της Σιβηρίας όπου οι φυλακές αποικίες δεν είχαν επικοινωνία με τους ντόπιους ούτε με άλλες αποικίες φυλακές μας εξιστορεί μια ιστορία για το παραπάνω:
"Στον δρόμο για να εκτίσω την ποινή μου, μετά από ένα πολυήμερο ταξίδι με έλκηθρο σταματήσαμε για διανυκτέρευση σε ενα χωριο αποικία φυλακή όπου οι εξόριστοι ήταν εφτά άτομα. Ο δρόμος είχε κλείσει και μείναμε εκέι με τους φρουρούς μια ολάκερη εβδομάδα. Οι εξόριστοι εκεί ήταν δύο κομσόκολοι αναρχικοί ζευγάρι οπαδοί του Πιοτρ Κροπότκιν( Ένας από τους πρώτους θεωρητικούς του αναρχικού χώρου που είχε πεθάνει σχετικά πρόσφατα), δυο δεξιοί Εσέροι ζευγάρι και αυτοί (Εσέροι 'ηταν ένα Σοσιαλεπαναστατικό κίνημα όπου με την Οχτωμβριανή επανάσταση οι αριστεροί εσέροι πήγαν με τους Μπολσεβίκους και οι δεξιοί υποστήριξαν μια αστική επανάσταση στα γαλλικά πρότυπα όπως αυτή που ξεκίνησε τον Φεβρουάριο με τον Κερένσκι.), και δύο σιωνιστές ζευγάρι, και ο έβδομος ήταν ένας ορθόδοξος θεολόγος επίσκοπος, καθηγητής της θεολογικής ακαδημίας και που κάποτε έδινε διαλέξεις στην Οξφόρδη. Μια πολύχρωμη παρέα που οι πάντες εχθρεύονταν τους πάντες. Με μικρούς τσακωμούς που έπαιρναν διαστάσεις αρρωστημένων σκανδάλων... Πολύς ελεύθερος χρόνος και όλοι τους ήταν άνθρωποι σκεπτόμενοι, φιλαναγνώστες έντιμοι, καλοί. Μετά από μια εβδομάδα η καταιγίδα καταλάγιασε και έφυγα για δύο ολόκληρα χρόνια στην ερημιά της Τάιγκα μιάς και ήμουν πιο μεγάλο μέγεθος τιμωρίας εγώ.
Μετά απο δύο χρόνια μου επέτρεψαν προτού ολοκληρώσω την ποινή μου να επιστρέψω στην Μόσχα, και ξεκίνησα να επιστρέψω από τον ίδιο δρόμο. Σε ολόκληρη την διαδρομή γνωστούς έχω μόνο στο μέρος που με είχε καθηλώσει η καταιγίδα. Διανυκτερεύω λοιπόν στο ίδιο χωριό φυλακή. όλοι τους είναι εδώ δεν έχει απελευθερωθεί κανείς. Εκεί όμως είδα πολύ σημαντικότερα πράγματα από την ελευθερία. Εκεί τότε υπήρχαν τρία ζευγάρια, οι εσέροι, οι αναρχικοι και οι σιωνιστές και ο καθηγητής θεολογίας. Και να λοιπόν και οι εφτά είχαν ασπαστεί την ορθοδοξία. Ο επίσκοπος τους είχε προσηλυτίσει όλους και τώρα προσεύχονταν όλοι μαζί στον θεό, και ζούνε ώς κοινότητα όπως λέει το Ευαγγέλιο."
Όλα αυτα τα ζευγάρια είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. όλοι τους πίστευαν στην δύναμη της διάνοιας, στην λογική στο λόγο. Ο άνθρωπος πρέπει να παίρνει τις αποφάσεις του με το συναίσθημα και να μην εμπιστεύεται και πολύ την λογική. Για να πάρεις μιαν απόφαση δεν χρειάζεται λογική. Η λογική είναι δικαιολογία, διατύπωση, διευκρίνιση. Η σκληραγωγία του εργάτη σε σώμα και ψυχή τον έχει κάνει ικανό να αναζητήσει με κάθε κόστος την ελευθερία του και να ηγηθεί ενός κινήματος για αυτό. 'Εχει περισσότερα να κερδίσει και λιγότερα να χάσει, και νιώθει την υποχρέωση να δώσει στην επόμενη γενιά το οξυγόνο που απαιτείται για να προχωρήσει.
Χωρίς να κατηγορήσω κανένα χώρο και καμία ιδεολογία, η ανάγκη για την δημιουργία ενός ανεξάρτητου εργατικού κινήματος είναι επιτακτική για την μετάβαση σε επαναστατικές πρακτικές και κινήσεις. Όλοι οι άλλοι θα ακολουθήσουν εφόσον πληγούν τα προνόμια τους και στην πρώτη ευκαιρία για να τα ανακτήσουν θα κάνουν πίσω, οπότε θα πρέπει να είναι πάντα υπό επιτήρηση.
Είναι ΕΝΑ απο τα σημεία της δικτατορίας του προλεταριάτου.
No comments:
Post a Comment