Επτά και μια θέσεις για το Νεοδοσιλογισμό

«Θα σας έλεγα δε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε και ένα ανάχωμα
στην ανεξέλεγκτη κοινωνική σύγκρουση, η οποία ερχόταν με
μεγάλη ταχύτητα, γιατί αποτέλεσε μία ύστατη ελπίδα ανάκτησης
της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος»

(ΝΕΤ 11/7/2012)

____________________________________________________________________________________________________________________

Επτά και μια θέσεις για το Νεοδοσιλογισμό

1-Να συγκαλύπτεις την αντεπαναστατική επέλαση του χρηματοδεσποτικού συστήματος και του δυτικού σαϊλοκικού - σιωνιστικού πολιτισμού του, σκιαμαχώντας απέναντι σε έναν από καιρό νεκρό παραγωγικό καπιταλισμό.

2-Να αντιλαμβάνεσαι την πλανητική συγκρουσιακή κοινωνική διαλεκτική ως έναν κόσμο του ψευτο-συγκεκριμένου. Ως έναν υποτιθέμενο «διπολικό» ανταγωνισμό ανάμεσα σε υπεραφηρημένες κοινωνικο-πολιτικές κατηγορίες: του «Οικουμενισμού» ή του «Διεθνισμού» κ.ο.κ. έναντι του «Συντηρητισμού» ή του «Kεφαλαίου» κλπ. Να αρνιέσαι την ανθρωπολογική, κοινωνική και πολιτισμική πολυπολικότητα των πλανητικών αντιμαχιών και να προσποιείσαι πως δεν βλέπεις το προφανές: πως στον σημερινό και εξελισσόμενο παγκόσμιο πόλεμο της ανεξαρτησίας και της απελευθέρωσης των λαών η «Αριστερά» (εκτός ελάχιστων τιμητικών εξαιρέσεων) είναι όχι μόνο παντελώς απούσα αλλά και συχνά εχθρική.

3-Να απλοποιείς και να «φωτίζεις» επιλεκτικά την αποτρόπαιη όψη ορισμένων κεντρικών μηχανισμών της Εσπερίας (ΗΠΑ, ΔΝΤ κλπ) και κατόπιν να αποκρύβεις το φρικαλέο πρόσωπο άλλων (Ε.Ε.-ΟΝΕ-ΕΚΤ-Γερμανία κλπ) προκρίνοντας την καταστροφική παραμονή στο συνεταιρισμό τους. Αδιαφορώντας για τη ολική κατεδάφιση και τους σωρούς των ερειπίων μιας έρημης Χώρας.

4-Να διαχωρίζεις ή να υποσκάπτεις την εθνική πλευρά του κοινωνικού-ταξικού αγώνα με το πρόσχημα πως αντιμάχεσαι τον «αστικό εθνικισμό» ενώ σε τελική ανάλυση δυναμιτίζεις και ανατινάζεις τις ίδιες τις βασικές προϋποθέσεις του απελευθερωτικού ζητήματος.

5-Να περιορίζεις τις όψεις και διαστάσεις του εθνικού προβλήματος αποκλειστικά στις πλευρές της εξωτερικής εθνικής απειλής (Τουρκικός Νεοθωμανισμός, Μακεδονικό), να «ξεχνάς» άλλες (Βορειοηπειρωτικό κλπ), να αποσιωπάς ή ακόμα και να «βάζεις πλάτη» στις κυρίαρχες και καθοριστικές στη συγκυρία που εκπορεύονται από τη σύγχρονη Τριπλή Κατοχή της Ελλάδας:
α) Κατοχή των δυτικών «Μεγάλων Δυνάμεων».
β) Κατοχή της «αλλοδαπής» τοπικής Κλεπτοκρατικής Ολιγαρχίας.
γ) Κατοχή των στιφών της Αλλογενούς Λαθρομετανάστευσης.

6-Να προκρίνεις το άσφαιρο «καταγγελτικό» πνεύμα του «αντιμνημονιακού» παρλιαμενταρισμού και να σέβεσαι όλα τα πρωτόκολλα του θεσμικού καθωσπρεπισμού. Να δρομολογείς τις ενστάσεις και εναντιώσεις σου εντός των συστημικών πλαισίων της συναίνεσης ή της ανοχής προς την ολιγαρχική πολιτική και να νομιμοποιείς ξεδιάντροπα, με τη συμμετοχή σου στη Βουλή, την κοινοβουλευτική δικτατορία και το ειδικό καθεστώς της Τρόικα που υποβαστάζει αυτή τη τριπλή κατοχή.

7-Να επιλέγεις τις απολύτως αναποτελεσματικές, αποσπασματικές, απομακρυσμένες, εκτονωτικές και ακίνδυνες για το καθεστώς μορφές «λαϊκής κινητοποίησης» με την μέγιστη αυταπάτη της αξιοποίησης τους απλώς και μόνο για την όποια ευκαιριοθηρική συσσώρευση ωφέλιμου πολιτικο-κομματικού κεφαλαίου.

-Να έχεις καταχωνιάσει στη λήθη ό,τι πολυτιμότερο μήνυμα έδωσε το παρελθόν. Πως «Ο κομμουνισμός είναι για μας, όχι μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να εγκαθιδρυθεί, ένα ιδεώδες που σε αυτό θα πρέπει να προσαρμοστεί η πραγματικότητα. Ονομάζουμε κομμουνισμό το πραγματικό κίνημα, που καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων. Οι όροι αυτού του κινήματος απορρέουν από τις προϋποθέσεις που υπάρχουν σήμερα» (Μαρξ – Ένγκελς, «Γερμανική Ιδεολογία»).

Τηλέπλαγκτοι Πλάναι