Λενιν=Ζητηματα Τακτικης

7. Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΟΙ ΠΟΥ Η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΚΧΩΡΗΣΕΙΣ

Φυσικά ο φόρος σε είδος σημαίνει ότι ο αγρότης θάναι ελεύθερος να διαθέτει τα πλεονάσματα που του μένουν ύστερα απ’ την καταβολή του φόρου. Στο βαθμό που το κράτος δεν θα μπορεί να προσφέρει στον αγρότη προϊόντα του σοσιαλιστικού εργοστασίου σαν αντάλλαγμα για όλα αυτά τα πλεονάσματα, σ’ αυτό το βαθμό η ελευθερία διάθεσης στο εμπόριο των πλεονασμάτων σημαίνει αναπότρεπτα και ελευθερία ανάπτυξης του καπιταλισμού.
Ωστόσο, αυτό δεν αποτελεί, μέσα στα πλαίσια που αναφέρουμε, κανένα κίνδυνο για τον σοσιαλισμό, όσο οι μεταφορές και η μεγάλη βιομηχανία μένουν στα χέρια του προλεταριάτου. Αντίθετα, η ανάπτυξη του καπιταλισμού κάτω απ’ τον έλεγχο και τη ρύθμιση του προλεταριακού κράτους (δηλαδή του «κρατικού καπιταλισμού» μ’ αυτήν την έννοια της λέξης) συμφέρει και είναι απαραίτητη σε μια υπερβολικά κατεστραμμένη και καθυστερημένη χώρα (φυσικά, μόνο σε ορισμένο βαθμό), εφόσον είναι σε θέση να επιταχύνει την άμεση άνοδο της αγροτικής οικονομίας. Αυτό αφορά ακόμα περισσότερο τις εκχωρήσεις: το εργατικό κράτος χωρίς να κάνει καμιά απεθνικοποίηση, παραχωρεί με νοίκι ορισμένα μεταλλεία, τμήματα δασών, πετρελαιοπηγές κλπ. στους ξένους κεφαλαιοκράτες, για να πάρει απ’ αυτούς συμπληρωματικές βιομηχανικές εγκαταστάσεις και μηχανές, που θα μας επιτρέψουν να επιταχύνουμε την ανόρθωση της σοβιετικής μεγάλης βιομηχανίας.
Η καταβολή στους κεφαλαιοκράτες ενός μέρους από τα πολύτιμα προϊόντα μας αποτελεί αναμφισβήτητα φόρο υποτέλειας που πληρώνει το εργατικό κράτος στην παγκόσμια αστική τάξη. Χωρίς να συγκαλύπτουμε καθόλου αυτό το πράγμα, πρέπει να καταλάβουμε καθαρά ότι μας συμφέρει να πληρώνουμε αυτό το φόρο για να επιταχύνουμε την ανόρθωση της μεγάλης βιομηχανίας και να καλυτερέψουμε σοβαρά την κατάσταση των εργατών και των αγροτών. (Απ’ το «Θέσεις για την έκθεση πάνω στην ταχτική του Κ.Κ.Ρωσίας» – Ν. Λένιν 13/6/1921)