Αγροτικο Ανταρτικο Απ'την Κρητη?

Λεγεται οτι ερχονται οι Κρητικοι με τρακτερ στη Αθηνα να πανε μεχρι του Μαξιμου και το Υπουργειο Αγροτικης Αναπτηξης?

Για να δουμε τι θα δουμε? Γυρω στο 1.3 εκ πλυθησμο ζει απ'την αγροτικη παραγωγη και το Ευρο και η ΕΕ πανε να διαλυσουν την παραγωγη με την καταργηση των επιδοτησεων. Μια πολιτικη που ενθαρυννει μονο τις πολυεθνικες εταιριες που με τα εισαγωμενα τους (τα πιο πολλα αφορολογητα) γεμιζουν τα ραφια των σουπερμαρκετ κολοσσων.

Εδω και μια δεκαετια οι κυβερνησεις εχουν κανει τα παν να καταργηθουν οι λαικες για χαρι των πολυεθνικων εταιριων και το μελλον θα ειναι ζοφερο εαν οι σαβουρες απ'τον υπολοιπο κοσμο αντικαταστησουν οτι ειναι Ελληνικο.

Το μπλοκο στη Βουλγαρια επισης συνεχιζεται και δειχνη καθαρα τα παραμυθια των νεοταξιτων που μια δεκαετια τωρα μας λενε οτι δεν μπορεις να κλεισης τα συνορα. Ακομα και τανκς εστειλαν οι Βουλγαροι να σταματησουν τους Ελληνες που περναγαν τα συνορα και εκαναν ελεγχο στα φορτηγα.

_____________________________________________________________________________________

Αν οι αγρότες κατάφερναν να αποσπάσουν απ’ την κυβέρνηση ενισχύσεις που αναπληρώνουν πραγματικά το χαμένο εισόδημα τους, θα κατάφερναν μόνο ν’ αναβάλουν για λίγο την κατάρρευση της αγροτικής παραγωγής, η οποία είναι τελικά αναπόφευκτη όσο η Ελλάδα παραμένει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσο συμμορφώνεται προς τις ντιρεκτίβες του διευθυντηρίου των Βρυξελών και παραμένει στη ζώνη του ευρώ χωρίς εθνικό νόμισμα και εθνική νομισματική πολιτική.

Εδώ και αρκετά χρόνια οι κόποι των αγροτών αποδίδουν μόνο χρέη. Η αύξηση του κόστους παραγωγής και η μείωση στις τιμές των αγροτικών προϊόντων τους έχουν φέρει σε αδιέξοδο. Για παράδειγμα η τιμή για το καλαμπόκι είναι 10-11 λεπτά το κιλό και το κόστος παραγωγής 17 λεπτά το κιλό. Για το λάδι 2 ευρώ το κιλό και το κόστος 2,40 ευρώ. Το σιτάρι 18 λεπτά το κιλό και το κόστος 22 λεπτά. Τα πορτοκάλια χυμού 5-6 λεπτά το κιλό με κόστος 12-13 λεπτά. Το βαμβάκι κάτω από 30 λεπτά το κιλό και το κόστος ξεπερνά τα 50 λεπτά. Υπ’ αυτούς τους όρους, δηλαδή επί ποινή οικονομικής καταστροφής, οι αγρότες είναι αδύνατο να συνεχίσουν την άσκηση του επαγγέλματος τους. Αυτό έχει γίνει ευρέως αντιληπτό και δεν είναι λίγοι αυτοί που εκφράζουν φόβους για επικείμενη κατάρρευση της πρωτογενούς παραγωγής. Αν αυτό συμβεί η χώρα μοιραία θα αντιμετωπίσει διατροφική κρίση ανάλογη μ’ αυτή που γνώρισε στα χρόνια της γερμανικής Κατοχής.

Γιατί είναι τόσο χαμηλές οι τιμές; Μα επειδή οι κυβερνήσεις κατάντησαν την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι, όπου ο καθένας μπορεί να μπει και να το λεηλατήσει. Ξέφραγο αμπέλι όχι μόνο για την λαθραία, αλλά σκόπιμη εισαγωγή μαύρης εργασίας, αλλά και για φτηνά αγροτικά (και βιομηχανικά) προϊόντα από χώρες εκτός ευρωζώνης. Α' την Κίνα, την Ινδία, τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και της ανατολικής Αφρικής. Προϊόντα με ελάχιστο κόστος παραγωγής, παραγόμενα από εργαζόμενους με ημερήσια αμοιβή που δεν ξεπερνά τα δύο δολάρια!

Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα δεν λειτούργησε ποτέ σαν πραγματική κοινότητα. Δηλαδή με σεβασμό στην αρχή της κοινοτικής προτίμησης και με δασμούς στα εισαγόμενα από χώρες εκτός ευρωζώνης. Απέναντι στον ασυναγώνιστο τριτοκοσμικό ανταγωνισμό ο αγροτικός τομέας, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, αναγκαστικά επιβιώνει με επιδοτήσεις. Ας σημειωθεί δε, ότι οι επιδοτήσεις αυτές, απ’ το κοινό ευρωπαϊκό ταμείο, ποτέ δεν κατανεμήθηκαν δίκαια. Στην εφαρμογή της, η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) μεροληπτεί υπέρ των πλούσιων χωρών του ευρωπαϊκού βορρά, αφού το 80% των επιδοτήσεων και ενισχύσεων της Ε.Ε. κατευθύνεται προς τα εκεί, ενώ μόλις το 20% απορροφάται από τις χώρες του Νότου και με ιδιαίτερη τσιγκούνικα απ’ τα μεσογειακά προϊόντα (φρούτα, ελαιοκομικά, καπνό).

Απ’ τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή Ένωση, με την αναθεώρηση της ΚΑΠ το 2004 αποφάσισε να μειώσει τις επιδοτήσεις, να τις καταργήσει εντελώς για την μικρή αγροτιά, να μειώσει τη συνολική παραγωγή και να προκαλέσει με αγροτοκτόνες μεθοδεύσεις συρρίκνωση του αγροτικού τομέα, η κρίση ήταν δεδομένη. Τις επιπτώσεις αυτής της αναθεώρησης βιώνει οδυνηρά σήμερα ο αγροτικός κόσμος και δεν θα αργήσει να τις νιώσει εξίσου οδυνηρά το σύνολο των Ελλήνων εργαζομένων.

Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν οι αγρότες για να βγουν απ’ το τραγικό αδιέξοδο; Τίποτε. Δεν έχουν καν την δυνατότητα να καταλήξουν μισθωτοί σκλάβοι. Να γίνουν δηλαδή εργάτες στην επαρχία ή στις μεγαλουπόλεις, αφού κι αυτοί οι παραδοσιακοί ντόπιοι εργάτες έχουν μπει στο περιθώριο και αντικατασταθεί από φτηνούς και εύκολα διαχειρίσιμους αλλοδαπούς. Τι θα απογίνουν; Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του αγροτοπατέρα Βαγγέλη Μπούτα, μέλους του ΚΚΕ, που με τον δικό του τρόπο περιγράφει την κατάσταση:
«Δεν υπάρχουν προτάσεις. Μας προτείνουν να αφήσουμε το βαμβάκι και να γκαστρώσουμε τα γαϊδούρια και τα άλογα. Για να συμπληρώσουμε το εισόδημα που χάνουμε να φτιάσουμε κομμωτήρια στα χωριά για μανικιούρ-πατικιούρ. Οι Ευρωπαίοι αδιαφορούν για το τι θα γίνουμε εμείς και τα παιδιά μας».

Ακριβώς επειδή «δεν υπάρχουν προτάσεις» και το αγροτικό πρόβλημα είναι πρόβλημα επιβίωσης, ακόμα κι αν τα τρακτέρ επιστέψουν χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα στα χωράφια, δεν πρόκειται να υπάρξει κοινωνική ειρήνη.

Μια χώρα δασμολογικά ανοχύρωτη απέναντι στα εμπορικά καρτέλ των φτηνών τριτοκοσμικών προϊόντων, χωρίς δικό της νόμισμα και εθνική νομισματική πολιτική, προσαρμοσμένη κάθε φορά στο εθνικό επίπεδο παραγωγικότητας, δεν σώζεται με τις οποιεσδήποτε ευρωπαϊκές ή κρατικές ενισχύσεις του αγροτικού εισοδήματος, ούτε αρκούν (από μόνοι τους) οι παραγωγικοί και καταναλωτικοί συνεταιρισμοί για να την βγάλουν απ’ το αδιέξοδο, μολονότι η απαλλαγή της αγοράς απ’ την βδέλλα των μεσαζόντων είναι απολύτως αναγκαίο στοιχείο σένα πρόγραμμα οικονομικής ανασυγκρότησης και ανάκαμψης.

Διέξοδος απ’ την σημερινή κρίση δεν πρόκειται να υπάρξει χωρίς αποχώρηση απ’ την ληστρική Ένωση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, εγκαθίδρυση κρατικού μονοπωλίου στο εξωτερικό εμπόριο, εφαρμογή μέτρων στην ίδια κατεύθυνση. Στην κατεύθυνση της υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων και διεθνούς εμπορίου με αμοιβαίο όφελος των συναλλασομένων.

Προφανώς η κυρίαρχη πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας δεν διανοείται καν τέτοια μέτρα. Είναι ικανή να παζαρέψει επιχορηγήσεις όχι όμως και να δώσει πραγματικές λύσεις. Νοιάζεται μόνο για τα προνόμια της, η διατήρηση των οποίων εξαρτάται απ’ την αγάπη των ευρω-ατλαντικών αφεντικών και καθόλου απ’ την αγάπη των παραγωγικών τάξεων της χώρας. Η κρίση βάζει πολύ ψηλά τον πήχη μπροστά στο λαϊκό κίνημα. Θα συνειδητοποιήσουν όλοι, θέλοντας και μη, ότι δεν υπάρχουν πλέον εμβαλωματικές, αλλά μόνο ριζικές λύσεις.