Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΓΣΕΕ

Ο Μαρξ κάπου κάνει την παρατήρηση ότι τα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται δύο φορές. Με την διαφορά ότι την πρώτη έχουμε την τραγωδία, και τη δεύτερη τη φάρσα.

Η κατάληψη του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973, ήταν πραγματική εξέγερση κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Κίνημα των πλατιών λαϊκών μαζών και όχι κάποιων «πεφωτισμένων» μειοψηφιών. Και η συμμετοχή των καταπιεζομένων μαζών έγινε δυνατή επειδή συνέδεσαν τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο μέλλον με τα συνθήματα της εξεγερμένης νεολαίας και των φοιτητών: «Ψωμί - Δουλειά - Ελευθερία». Κατ’ επέκταση η εργατική συνέλευση του Πολυτεχνείου, πλάι σ’ αυτή των φοιτητών, ήταν πραγματική συνέλευση εργατών, όπου μετείχαν οι πιο μαχητικοί κλάδοι του εργατικού κινήματος.
Η τωρινή «εργατική συνέλευση», οργανωμένη απ’ τους καταληψίες της ΓΣΕΕ, είναι μόνο μια κωμικοτραγική απομίμηση της συνέλευσης του Πολυτεχνείου. Πραγματική φάρσα. Τα 250, περίπου, άτομα που συγκεντρώθηκαν στο αμφιθέατρο του τετάρτου ορόφου, χθες το βράδυ, υποδύονταν την εργατική συνέλευση ενώ ανάμεσα τους δεν υπήρχε εργάτης ούτε για δείγμα. Οι συγκεντρωμένοι ήταν μέρος των οργανωμένων μειοψηφιών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, η οποία ζει στον δικό της κόσμο, μακριά απ’ τα προβλήματα των καταπιεζομένων.

Η ιδέα που ακούστηκε στη συνέλευση, ότι θα μπορούσε αυτή η «αριστερά» να σπάσει την απομόνωση αν πάει στους τόπους της δουλειάς και μιλήσει στους εργάτες, είναι απλώς αυταπάτη. Το ζήτημα δεν είναι να προσεγγίσει κανείς φυσικά τον κόσμο της δουλειάς αλλά η πολιτική με την οποία θα το πράξει. Οι διαμαρτυρίες για την δολοφονία του 15χρονου μαθητή και κατά του αστυνομικού κράτους δεν αρκούν σα βάση για την εκδήλωση ενός παλλαϊκού κινήματος. Απ’ την άλλη, η πολιτική και τα συνθήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (και της σύγχρονης Αριστεράς γενικότερα) δεν μπορούν να εμπνεύσουν στις λαϊκές μάζες την ελπίδα να γλυτώσουν απ’ τη σημερινή μιζέρια και την καταστροφή και έτσι να τις κινητοποιήσουν. Αντίθετα είναι συνθήματα και πολιτική που αντιστρατεύονται συμφέροντα και τις προσδοκίες της εργατικής τάξης και στηρίζουν ιδεολογικά την ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση και την νέα τάξη.

Οι λαϊκές μάζες αισθάνονται και προδομένες και ξένες προς την ψευδοεξέγερση, της οποίας το ξέσπασμα προκάλεσαν μεθοδευμένα το βαθύ κράτος, η ολιγαρχία των δέκα οικογενειών με τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ. Κάτω απ’ αυτούς τους όρους το φαινόμενο της λεγόμενης εξέγερσης, είναι καταδικασμένο στην καλλίτερη περίπτωση, να ξεφουσκώσει άδοξα, και στη χειρότερη (και πιθανότερη) να χρησιμεύσει σα δούρειος ίππος προβοκατόρων, και σαν άλλοθι αντεπαναστατικής εκτροπής.

Eyewitness Account of the Occupation of the General Confederation of Greek Labour

Marx somewhere makes the observation that world historical events and
peoples appear twice. With the difference being that first time round
we have a tragedy whilst the second time a farce.

The occupation of the Polytechnic in 1973 was a real insurrection
against the dictatorship of the colonels. A popular movement of the
masses and not some ‘enlightenened minorities’. The participation of
the oppressed masses became possible as they linked their hopes for a
better future with the slogans of the insurrectionary youth for a
better future with the slogans of the time ‘Bread-Work-Freddom’. As a
consequence the workers meeting in the Polytechnic next to one of the
students was a real meeting of workers where the most militant sectors
of the movement participated.

Todays ‘workers meeting’ organised by the occupiers of the Greek-
General Confederation of Labour –GSEE is but a comi-tragic farce of
the Polytechnic one of 1973. A true farce. 250 people who were
concentrated in the amphitheatre of the fourth floor, last night,
pretended it was a workers meeting but among them where no workers
even as an example. Those present where part of the organised
minorities of the far left, which lives in its own world far way from
the problems of the oppressed.

The idea which was heard in the meeting that this ‘left’ could break
their isolation if it goes to the places of work was an illusion. The
question isn’t of course about going towards the workers but the
politics which will lead to that direction. The demonstrations against
the murder of the 15year old boy and against the police state aren’t
enough for a basis for a national movement of resistance. On the other
hand the policies and slogans of the extra-parliamentary left (and the
modern Left in general) cannot inspire the popular masses with the
hope of saving themselves from the current misery and destruction and
mobilise them. Instead they are slogans and policies which are being
mobilised against the interests of the working class and they support
ideologically the imperialist globalisation and the new order.

The popular masses are feeling betrayed and foreign towards the pseudo-
insurrection, whose outbreak was caused directly by the hidden state,
the oligarchy of ten families and the Mass Media . Under these
conditions the phenomenon of the so-called insurrection is condemned
in the best case to just peter away and in the worst (and most
probable) to be uses as a Trojan horse by provocateurs as an excuse
for a counterrevolutionary overthrow.

Eyewitness Account-KDE