Η Σοβιετική Γραφειοκρατία από την γέννηση της μέχρι σήμερα και πως αντιδρά όταν νιώθει ότι χάνει τα προνόμιά της.

Η Σοβιετική Γραφειοκρατία από την γέννηση της μέχρι σήμερα και πως αντιδρά όταν νιώθει ότι χάνει τα προνόμιά της.

Η επικράτηση του Στάλιν μετά τον θάνατο του Λένιν έχει να κάνει με την τσαρική αστική τάξη που βρέθηκε στις τάξεις των επαναστατών και κρατούσε χαμηλό αναγκαστικά προφίλ όλα τα χρόνια της δόξας της νίκης της εργατικής τάξης στην Ρωσία. Ο Στάλιν ετοίμαζε τον θρόνο για την ανάδειξη του και όλα αυτά τα χρόνια κατάφερε να παραπλανήσει τα μέλη των συμβουλίων αντιπροσώπων των σοβιέτ και να πάρει την εξουσία. Αμέσως μετά ξεκίνησαν οι διώξεις των Μπολσεβίκων και αφού κατάφερε όσους δεν πρόλαβαν να πεθάνουν να τους εξοντώσει, εκτός από την Αλεξάνδρα Κολλοντάι. Εξόντωσε ακόμα και τους ηγέτες του Κόκκινου στρατού φοβούμενος μια εσωτερική επανάσταση αφού όλοι αυτοί ήταν εκπαιδευμένοι από τον Ιδρυτή του Κόκκινου Στρατού και πολιτικού του αντιπάλου Λέοντα Τρότσκι. 

Σταλιν και Πολωνια

Το 1920 οι Μπολσεβίκοι ξεκίνησαν την εισβολή στην Πολωνία με Στρατηγό τον Mikhail Tukhachevsky. Ο Κόκκινος Στρατός απειλούσε τη Βαρσοβία από τα βορειοδυτικά στο Ciechanow και οι δυνάμεις του Tukhachevsky είχαν διαβεί τον ποταμό Bug σε απόσταση βολής από τη Βαρσοβία. Ο Τρότσκι στέλνει τον Στάλιν με ένα σύνταγμα πεζικού του Κόκκινου στρατού να υπερασπιστεί την αριστερή πτέρυγα του προελαύνοντος κόκκινου στρατού , αλλά αυτός θεώρησε σωστό να φύγει από το κυρίως μέτωπο και να κατευθυνθεί δεξιότερα απομονωμένος από το κυρίως σώμα και να συντριβεί σχεδόν εξ ολοκλήρου, αλλά η μεγάλη ζημιά έγινε απο τις αφύλακτες πτέρυγες  στο Ciechanow. Ο Piłsudski περίμενε τον Tukhachevsky να κάνει κατά μέτωπο επίθεση στη Βαρσοβία. Για ν' αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση ένωσε το βόρειο με το βορειοδυτικό μέτωπο, υπό τον στρατηγό Haller μέχρι την πόλη του Puławy. Στα πλαίσια αυτής της στρατιάς, ο στρατηγός Sikorski ανέλαβε τη διοίκηση μιας δύναμης για να αντιμετωπίσει τα γρηγορότερα κινούμενα τμήματα του σοβιετικού στρατού, όπως το Kavkor, βόρεια της Βαρσοβίας, με αποτέλεσμα την ήττα του Κόκκινου στρατού εξαιτίας της ανυπακοής του Στάλιν να υπερασπιστεί το κυρίως σώμα με τον στρατό του. Η νίκη της Πολωνίας ήρθε ως έκπληξη σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο αλλά η κυρίως ζημιά που έγινε ήταν που δεν κατάφερε η Ρωσία να αποκτήσει σύνορα με την Γερμανία για να υποστηρίξει έμπρακτα το εργατικό κίνημα της που ήταν σε έξαρση την εποχή εκείνη , με αποτέλεσμα να ηττηθεί και να μην καταφέρει να φέρει το ντόμινο των εργατικών επαναστάσεων που αναζητούσαν οι Λένιν-Τρότσκι για να πετύχουν την παγκόσμια εργατική νίκη. 

Δικες της Μοσχας

Οι δίκες της Μόσχας και η αποδυνάμωση της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας των Μπολσεβίκων αποδυνάμωσε γενικά την Ρωσία του Στάλιν ο οποίος  λίγα χρόνια αργότερα όταν επικράτησε ο Χίτλερ στην Γερμανία και βλέποντας τον πολιτικό κυκεώνα  που εξαπλωνόταν στην ιμπεριαλιστική Δύση , ζήτησε από τον Τσώρτσιλ το 1938 να συνάψουν συμφωνία Ειρήνης μεταξύ τους. Η πολεμική αλεπού όμως που αποσκοπούσε στον πλούτο αυτής της αχανούς χώρας δεν έκανε δεκτό το αίτημα του Στάλιν. Ο οποίος μετά για να εξασφαλίσει τα γραφειοκρατικά προνόμια της κάστας του που ένιωθαν να απειλούνται πήγε στο Βερολίνο και ζήτησε την ίδια συμφωνία από τον Χίτλερ, ο οποίος του πρόσφερε το γνωστό  Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπτο το 1939 (ή Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης) μέχρι να τελειώσει με τους υπόλοιπους ευρωπαίους και να ασχοληθεί μετά με την Ρωσία του Στάλιν!!!Το 1941 μετά από δύο χρόνια αποχής της Ρωσίας από τον Β.Π.Π και έχοντας αποδυναμώσει τον κόκκινο στρατό με τους αποκεφαλισμούς των ηγετών του στις τρίτες δίκες της Μόσχας έδωσε το δικαίωμα στην Γερμανία να ελπίζει ότι μπορεί να τους νικήσει γι' αυτό και εισέβαλε σε Ρωσικό έδαφος φτάνοντας μέχρι το Στάλινγκραντ. Το περίεργο με την γραφειοκρατία είναι ότι όταν νιώσει ότι απειλούνται τα προνόμια της αντιδρά με μεγάλο σθένος για να τα υπερασπιστεί. Και αυτό έγινε με την Γερμανία, όπου εμφανίστηκαν μερικοί τεραστίου μεγέθους στρατάρχες όπως ο Ζοκοφ που στα χρόνια της Οκτωβριανής επανάστασης ήταν χαμηλόβαθμος Αξιωματικός Ιππικού με πολλές εμπειρίες, δίπλα στον Αρχιστράτηγο Τρότσκι, και οργάνωσαν άριστα και υπερασπίστηκαν μέχρι τελευταίας ρανίδος τα εδάφη της Ρωσίας, φτάνοντας στην τεράστια νίκη που κατέληξε μέχρι το Βερολίνο. Η γραφειοκρατία είχε εξασφαλίσει πάλι τα προνόμια της...και μετά κατρακύλησε πάλι στις παλιές μεθόδους ,συνεργασίας με την ιμπεριαλιστική Δύση και συνεργασία μαζί της, με τον Στάλιν να συμμετέχει στο μοίρασμα της Γιάλτας με τις περίφημες χειραψίες με τον Τσόρτσιλ και τον Ρούζβελτ, όπου πήρε την ανατολική Ευρώπη και την χρησιμοποίησε ως ανάχωμα για την προστασία των προνομίων της κάστας του, ουσιαστικά με την διαρθρωτική αφομοίωση που άδειασε τις χώρες αυτές από εργοστάσια και υποδομές αφού τα μετέφερε όλα στην Σοβιετική επικράτεια. Όταν ο περίγυρος του ένιωσε να απειλείται από τον ίδιο τον Στάλιν, τον έβγαλε από την μέση με τον αρχιΔήμιο Μπέρια να οργανώνει την εξόντωση του και τους αυλικούς να στήνουν ξέφρενα πάρτι στο Κρεμλίνο την ώρα που ξεψυχούσε ο Πατερούλης τους. 

Χρουστσοφ

Ο επόμενος ηγέτης της εκφυλισμένης γραφειοκρατικής κάστας ήταν ο Χρουστσόφ, ο οποίος εξαφάνισε τις σταλινικές μεθόδους εξόντωσης των πατριωτών του, και ανάσανε ο λαός από την τεράστια λογοκρισία που δεχόταν, έκλεισε τα Γκουλάγκ και την Κολυμά στην Σιβηρία και έφερε πίσω τους πολιτικούς κρατουμένους που είχαν καταφέρει να επιζήσουν όλα αυτά τα χρόνια στα ορυχεία. Όταν ήρθε η σειρά τους να απειληθούν πάλι από την Δύση που πάντα αποσκοπούσε στην κατάκτηση της χώρας αυτής και του πλούτου της, μεταφέροντας πυραύλους στην εμβέλεια της Μόσχας, στην γειτονική Τουρκία, η γραφειοκρατία πάλι αντέδρασε και δημιούργησε την κρίση των πυραύλων της Κούβας αφού μετέφερε κρυφά πυραύλους στο νησί που βρισκόταν στο μαλακό υπογάστριο των ΗΠΑ. Η κρίση ξεκίνησε όταν ένα U2 αμερικανικό κατασκοπευτικό αεροσκάφος, φωτογράφισε την Κούβα και αποκάλυψε την ύπαρξη βάσεων εκτόξευσης πυραύλων. Στις 22 Οκτωβρίου 1962, ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι σε διάγγελμά του μίλησε για κίνδυνο παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου και ανακοίνωσε πως το αμερικανικό ναυτικό θα επέβαλλε ναυτικό αποκλεισμό της Κούβας. Στις 23 Οκτωβρίου 1962 συνήλθε στη Μόσχα το υπουργικό συμβούλιο και ο υπουργός Άμυνας στρατάρχης Μαλινόφσκι ανακάλεσε όλες τις άδειες των στρατιωτικών της Ε.Σ.Σ.Δ., ενώ ο στρατάρχης Γκρέτσκο, διοικητής του Συμφώνου της Βαρσοβίας, διαβουλευόταν με τους συμμάχους της Σοβιετικής Ένωσης για την αύξηση της στρατιωτικής ετοιμότητας των ενόπλων δυνάμεων του Συμφώνου αυτού. Λίγο αργότερα οι ΗΠΑ  ένιωσαν ότι η γραφειοκρατία δεν θα κάνει πίσω και έφτασαν στο τέλος της κρίσης με εκατέρωθεν υποχωρήσεις. Πάλι η γραφειοκρατία είχε αντιδράσει εκ διαμέτρου αντίθετα απο τις μέχρι τότε πολιτικές της ,υπερασπιζόμενη την χώρα της και τον λαό της.

Μπρεζνιεφ

Ο Μπρέζνιεφ μαζί με άλλα στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, απομάκρυναν τον Νικίτα Χρουστσόφ από την εξουσία στις 14 Οκτωβρίου 1964 μετά από πολύμηνο σχεδιασμό. Ο Μπρέζνιεφ ανέλαβε καθήκοντα Γενικού Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Σ.Ε. την ίδια ημερομηνία. Το 1950 είχε γίνει μέλος του Ανώτατου Σοβιέτ και συνέχισε την ανοδική του πορεία, ως έμπιστος του Χρουτσόφ και στήριγμά του στην πολιτική «αποσταλινοποίησης» της ΕΣΣΔ. Ως γραμματέας της ΚΕ από το 1963, ο Μπρέζνιεφ προαλειφόταν ήδη ως επόμενος ηγέτης, η διαδικασία διαδοχής επισπεύστηκε ωστόσο με την ανατροπή του Χρουστσόφ το 1964.  Δεν είναι ακριβώς εξακριβωμένο πότε μυήθηκε στα σχέδια αυτά ο Μπρέζνιεφ ή αν ήταν εγκέφαλος της ανατροπής του προκατόχου του, βέβαιο είναι πως σύντομα κατόρθωσε να σταθεροποιήσει τη θέση του ενάντια σε άλλους πιθανούς διεκδικητές όπως τον Κοσίγκιν και το Μικογιάν, κατηγορώντας το Χρουστσόφ για αμετροέπεια, παραμερισμό της συλλογικής καθοδήγησης στο κόμμα και οικονομικές αποτυχίες. Ο Μπρέζνιεφ κατηγορήθηκε από τους αστούς για «νεοσταλινισμό» στην εσωτερική του πολιτική, λόγω της επανεισαγωγής του τίτλου του «Γενικού Γραμματέα του ΚΚΣΕ» (κι όχι πρώτου γραμματέα όπως επί Χρουτσόφ), της ανάδειξης εμπίστων του σε θέσεις κλειδιά του κόμματος και του κράτους, τη σκληρότερη πολιτική έναντι των αντιφρονούντων, με διασημότερο το γνωστό φασίστα συγγραφέα Αλεξάντρ Σολζενίτσιν. Ο όρος βέβαια, εκτός από αντιεπιστημονικός γενικά, μαρτυρά και πολιτικό αναλφαβητισμό. Στην πραγματικότητα ο Μπρέζνιεφ είχε πολύ περισσότερα κοινά με τον προκάτοχό του, παρά με το Στάλιν, κι αυτό γίνεται φανερό ιδίως στην οικονομική πολιτική, που συνέχισε κι ενέτεινε τις παρεκκλίσεις από βασικές αρχές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, με αποκορύφωμα τις διαβόητες μεταρρυθμίσεις Κοσίγκιν. Αλλά και σε ιδεολογικό επίπεδο, οι θεωρίες περί «παλλαϊκού κράτους» και «ειρηνικής συνύπαρξης» , εντάσσονταν σαφέστατα στη χρουτσοφική κληρονομιά. Η θητεία του χαρακτηρίστηκε γενικά από στασιμότητα. Η εξωτερική πολιτική επικρίθηκε ιδιαίτερα για το φερώνυμο «Δόγμα Μπρέζνιεφ» , όπως ονομάστηκε στη δύση, που δεν ήταν βέβαια τίποτε άλλο παρά η προσπάθεια υπεράσπισης του σοσιαλιστικού στρατοπέδου από τις απόπειρες εσωτερικής κι εξωτερικής υπονόμευσής του, με γνωστότερο επεισόδιο βέβαια την επέμβαση των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία. Κατά μία ειρωνεία της ιστορίας, ο Ντούμπτσεκ είχε μάλλον ευνοηθεί κατά την αναρρίχησή του στην εξουσία από το Μπρέζνιεφ, με τον οποίο λίγους μήνες πριν την καταστολή της Άνοιξης της Πράγας, οι δυο τους αντάλλαξαν το λιγότερο διάσημο (γιατί άραγε;) από τα δυο φιλιά του σοβιετικού ηγέτη.  Ο πόλεμος του Αφγανιστάν ήταν και αφορμή για το διαβόητο μποϊκοτάζ των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στους Ολυμπιακούς  της Μόσχας (και την αντιστροφή του αποκλεισμού σε εκείνους του Λος Άντζελες 4 χρόνια μετά), μάλλον της ομορφότερης σελίδας στα 18 χρόνια μπρεζνιεφικής παρουσίας. Η θρυλική τελετή λήξης αναδρομικά μπορεί να ερμηνευτεί σχεδόν ως κύκνειο άσμα μιας εποχής που τελείωνε, χωρίς να το υποψιάζεται κανείς. Αποχαιρέτα τον Μίσα που χάνεις…

Η ήττα στο Αφγανιστάν χρεώθηκε στον Μπρέζνιεφ και ήταν μια καταστροφή για την ΕΣΣΔ πολιτικά και οικονομικά.

Μετά τον θάνατο του Λεονίντ Μπρέζνιεφ το 1982, τον διαδέχθηκε ο Γιούρι Αντρόποφ. Η σύντομη θητεία του στην ηγεσία της ΕΣΣΔ δεν επιτρέπει μια ολοκληρωμένη άποψη για τις στοχεύσεις και το πολιτικό του στίγμα, σίγουρα όμως η μικρή του κληρονομιά υπήρξε αντιφατική και διφορούμενη. Από τη μια είχαμε τον αδιάφθορο τέως επικεφαλής της KGB, αποφασισμένο να θέσει με δρακόντεια μέτρα τέλος στη διαφθορά και τον νεποτισμό, κι από την άλλη πολιτικός μέντορας του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, τον οποίο προώθησε στο Πολιτικό Γραφείο. Πριν την ανάδειξη του τελευταίου είχε μεσολαβήσει η ξεχασμένη σήμερα από τους περισσότερους θητεία του Κωνσταντίν Τσερνιένκο, ο οποίος έγινε ο τρίτος ηγέτης της ΕΣΣΔ που χανόταν σε διάστημα τριών ετών. Γεγονός που συνέβαλε εξάλλου στην ανάδειξη του Μιχαήλ του Σοβιετοκτόνου,  ο οποίος ήταν ο τελευταίος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο Γκορμπατσόφ δεν ήταν ποτέ ο αφελής υπέρμαχος της «αλλαγής» που προσποιήθηκε ότι ήταν.

Eίχε δηλώσει ανοιχτά: «Στόχος της ζωής μου ήταν η καταστροφή του κομμουνισμού, που είναι μια αφόρητη δικτατορία πάνω στο λαό… Θα μπορούσα να το κάνω αυτό με τη μεγαλύτερη επιτυχία εκτελώντας τις υψηλότερες (κρατικές) λειτουργίες. Ως εκ τούτου, η σύζυγός μου Raisa συνέστησε να προσπαθώ συνεχώς για τις υψηλότερες θέσεις. Και όταν γνώρισα προσωπικά τη Δύση, η απόφασή μου έγινε αμετάκλητη. Έπρεπε να εξαλείψω ολόκληρη την ηγεσία του ΚΚΣΕ και της ΕΣΣΔ. Έπρεπε επίσης να αφαιρέσω την ηγεσία σε όλες τις σοσιαλιστικές χώρες… για τέτοιους σκοπούς βρήκα ομοϊδεάτες. Πρώτα απ' όλα, ήταν ο Yakovlev και ο Shevardnadze, που έχουν μεγάλα πλεονεκτήματα για την ανατροπή του κομμουνισμού…»

«Μπορείτε να γιορτάσετε με ασφάλεια τα Χριστούγεννα. Η ΕΣΣΔ δεν υπάρχει πια» – αυτή η περίφημη φράση του Γκορμπατσόφ απηύθυνε στον Αμερικανό πρόεδρο. Σε απάντηση, ο Μπους διαβεβαίωσε τον Γκορμπατσόφ για την ειλικρινή του ευγνωμοσύνη.

Ξεκινώντας το 1985, ο Γκορμπατσόφ δημιούργησε συστηματικά τις δομές της «σκιώδους» κομματικής οικονομίας τόσο στην ΕΣΣΔ όσο και στο εξωτερικό υιοθετώντας και εφαρμόζοντας διάφορες αποφάσεις του κόμματος και της κυβέρνησης. Για να εκπληρώσει τα καθήκοντα που του είχαν ανατεθεί, ο Γκορμπατσόφ καθόρισε προσωπικά τον κατάλογο των εξουσιοδοτημένων εκπροσώπων μεταξύ των μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ, της Κεντρικής Διεύθυνσης της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ, της ηγεσίας της KGB, του Υπουργείου Οικονομικών και της Κεντρικής Τράπεζας.

Για να λυθεί το ζήτημα των επειγουσών μεταρρυθμίσεων της οικονομίας της ΕΣΣΔ υπό την ηγεσία του Γκορμπατσόφ, εγκρίθηκε νέος νόμος για τις κρατικές επιχειρήσεις τον Ιανουάριο του 1988. Σύμφωνα με αυτόν, το κράτος απαλλάχθηκε από την ευθύνη για τις υποχρεώσεις της επιχείρησης. Η επιχείρηση επίσης δεν εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις του κράτους. Ο νόμος αυτός έφερε χάος και αποδιοργάνωση στις οικονομικές δραστηριότητες των επιχειρήσεων. Ταυτόχρονα, διατηρώντας παράλληλα μια προγραμματισμένη οικονομία, διατηρήθηκε η συγκεντρωτική κατανομή των κεφαλαίων. Τα υπουργεία εξακολουθούσαν να υποχρεούνται να παρέχουν στις επιχειρήσεις ό,τι χρειάζονταν και οι επιχειρήσεις, βάσει του νέου νόμου, μπορούσαν να διαθέτουν αυτήν την περιουσία κατά την κρίση τους.

Η οικονομία της χώρας έγινε μονόδρομος. Οι επιχειρήσεις είχαν την ευκαιρία να απομακρυνθούν σταδιακά από τις κρατικές παραγγελίες και να αναπτυχθούν σύμφωνα με το δικό τους σχέδιο, επιλύοντας ανεξάρτητα τακτικά ζητήματα, καθώς και σχετικά με τους τρόπους πώλησης αγαθών και την τιμολόγηση. Όμως, η έλλειψη υποδομής της αγοράς και ενδιάμεσων οργανισμών κατέστησαν πολύ δύσκολη αυτή την πορεία. Παρά τη ρήτρα του πτωχευτικού νόμου, οι κρατικές επιχορηγήσεις δεν επέτρεψαν την πλήρη εκκαθάριση των οργανισμών, ενισχύοντας έτσι τον φαύλο κύκλο: ακατάλληλη κατανομή κεφαλαίων, «ξέπλυμα» του κρατικού προûπολογισμού και κακοδιαχείριση της χώρας.

Τον Μάιο του 1988, υπό την πίεση του Γκορμπατσόφ, το Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ υιοθέτησε το Νόμο «Περί Συνεργασίας». Πίσω από τις γενικές φράσεις πολλών άρθρων αυτού του νόμου, κρυβόταν η πραγματική τους ουσία: οι επιχειρήσεις είχαν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν συνεταιρισμούς με το δικαίωμα να χρησιμοποιούν συγκεντρωμένους κρατικούς πόρους. Όμως, σε αντίθεση με τα εργαστήρια, και ακόμη και σε αντίθεση με τις ίδιες τις επιχειρήσεις, αυτοί οι συνεταιρισμοί θα μπορούσαν, σύμφωνα με το νόμο, να διεξάγουν ανεξάρτητα εξαγωγικές πράξεις, να δημιουργήσουν εμπορικές τράπεζες και να δημιουργήσουν τις δικές τους επιχειρήσεις στο εξωτερικό. Ταυτόχρονα, τα έσοδα σε ξένο νόμισμα δεν υπόκεινται σε ανάληψη. Την περίοδο από το 1988 έως τις αρχές του 1989, το Συμβούλιο των Υπουργών της ΕΣΣΔ εξέδωσε αποφάσεις που καταργούσαν το κρατικό μονοπώλιο στην ξένη οικονομική δραστηριότητα, και απαγόρευαν στα τελωνεία να κρατούν το φορτίο των συνεταιρισμών. Χρησιμοποιώντας τους διοικητικούς πόρους του, ο Γκορμπατσόφ απελευθέρωσε πρώτα τις επιχειρήσεις από τις υποχρεώσεις τους προς τη χώρα, στη συνέχεια μετέφερε τα περιουσιακά τους στοιχεία στα χέρια των συνεταιρισμών και άνοιξε διάπλατα τα σύνορα της ΕΣΣΔ. Σε λίγες εβδομάδες, καταχωρήθηκαν συνεταιρισμοί στις περισσότερες κρατικές επιχειρήσεις, που ανήκαν σε συγγενείς διευθυντών, γραμματείς περιφερειακών επιτροπών και μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ. Ενώ τα δημόσια ταμεία εξακολουθούσαν να παρέχουν πόρους για την παραγωγή προϊόντων σε εργοστάσια, τώρα οι ίδιοι οι διευθυντές είχαν το δικαίωμα να διαθέσουν αυτά τα προϊόντα. Άρχισαν να κατευθύνουν αυτούς τους πόρους στην ιδιοκτησία των «οικογενειακών» συνεταιρισμών και τους έστειλαν στο εξωτερικό. Τσιμέντο και μέταλλο, πετρελαιοειδή και αέριο, βαμβάκι, ξυλεία και ορυκτά λιπάσματα, καουτσούκ και δέρμα – ό,τι έστελνε το κράτος στις επιχειρήσεις για επεξεργασία και κορεσμό της εγχώριας αγοράς, εστάλη με σιδηροδρομικά τρένα στο εξωτερικό μέσω των «πράσινων ζωνών» στα σύνορά. Διευθυντές συνεταιρισμών και στελέχη άρχισαν να συσσωρεύουν κεφάλαια σε προσωπικούς λογαριασμούς στο εξωτερικό.

Σύμφωνα με το σχέδιο του Γκορμπατσόφ, την ώρα «Χ», αυτά τα κεφάλαια εισήχθησαν νόμιμα πίσω στη χώρα μέσω των τραπεζών τους για να εξαγοράσουν τις δικές τους επιχειρήσεις. Το 1988-1989, οι συνεταιρισμοί που σχηματίστηκαν «με απόφαση του κόμματος» εξήγαγαν τα μισά καταναλωτικά αγαθά που παράγονται στη χώρα και τα διαθέσιμα περιουσιακά στοιχεία από την ΕΣΣΔ. Η εγχώρια αγορά κατέρρευσε και υπήρχε έλλειψη βιομηχανικών και τροφίμων στη χώρα. Με εντολή του Γκορμπατσόφ και του Ρίζκοφ, τα αποθέματα χρυσού της Σοβιετικής Ένωσης χρησιμοποιήθηκαν για την αγορά τροφίμων στο εξωτερικό. Ο χρυσός έρεε στο εξωτερικό για την αγορά «ξένων» τροφίμων. Συχνά, υπό το πρόσχημα ξένων αγαθών, εισάγονταν εγχώρια προϊόντα που αγοράζονται στην εγχώρια αγορά. Στα λιμάνια του Λένινγκραντ, της Ρίγας ή του Ταλίν, τα πλοία φορτώνονταν με φτηνά σιτηρά, διέσχιζαν την Ευρώπη δια θαλάσσης και έφτασαν στην Οδησσό με «εισαγόμενο» σιτάρι τροφίμων για την ΕΣΣΔ στην τιμή των 120 $ ανά τόνο. Μόνο το 1989 εξήχθησαν 2.750 κιλά χρυσού από το Μαγκαντάν για να αγοραστούν σπόροι καλαμποκιού από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά. Η διαδρομή μεταφοράς του χρυσού διέσχιζε το Ταταρστάν και στη συνέχεια στάλθηκε στο Ισραήλ μαζί με διαμάντια αξίας 28 εκατομμυρίων δολαρίων. Στις 13 Φεβρουαρίου 1990, ο Γκορμπατσόφ εξέδωσε μια οδηγία «Σχετικά με την ανάγκη να εξεταστούν ορισμένες νομικές πτυχές της ζωής του κόμματος σε σχέση με τα αποτελέσματα της ολομέλειας του Φεβρουαρίου (1990) της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ». Αυτή η οδηγία αναφέρεται στην ανάγκη μετάβασης σε ένα πολυκομματικό σύστημα στην ΕΣΣΔ και στη δυνατότητα απόσυρσης από το κόμμα της περιουσίας του, κυρίως κτιρίων που παρέχονται σε κομματικές επιτροπές, άλλους οργανισμούς και ιδρύματα του ΚΚΣΕ: εκδοτικούς οίκους, τυπογραφεία, υπόλοιπο κατοικίες, σανατόρια και άλλες κοινωνικές εγκαταστάσεις, οχήματα κ.λπ.

Μια άκρως απόρρητη διαταγή των Γκορμπατσόφ και Ριζκόφ καθιέρωσε μια ειδική διαδικασία για την ισοτιμία του δολαρίου για τους υπαλλήλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ. Επιτρεπόταν στους ανώτατους αξιωματούχους να ανταλλάξουν 1 δολάριο ΗΠΑ στην ισοτιμία 62 καπίκων και σε όλους τους άλλους πολίτες της χώρας επιτράπηκε να ανταλλάξουν 6 ρούβλια 26 καπίκια για 1 δολάριο. Τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ και οι αξιωματούχοι της νομενκλατούρας είχαν τη δυνατότητα να λαμβάνουν δάνεια από τράπεζες, να αγοράζουν ξένο νόμισμα και να το εξάγουν στο εξωτερικό, ανοίγοντας προσωπικούς λογαριασμούς σε ξένες τράπεζες.

Όλα αυτά συνέβησαν όταν οι Σοβιετικοί εργάτες, οι επιστήμονες, το στρατιωτικό προσωπικό και οι αξιωματούχοι δεν είχαν πλέον μισθούς. Άρχισε η μαζική ανεργία, άρχισαν οι απεργίες και τα συλλαλητήρια, τα τρόφιμα και τα μεταποιημένα αγαθά εξαφανίστηκαν, οι οικονομικοί δεσμοί μεταξύ των επιχειρήσεων διαταράχθηκαν, τα ρεπουμπλικανικά κομμουνιστικά κόμματα πέρασαν στην «εθνική κυριαρχία», δημιουργήθηκαν λαϊκά μέτωπα.

Οι ηγέτες των δημοκρατιών της Ένωσης, κοιτάζοντας τι συνέβαινε στη Μόσχα, άρχισαν να διεξάγουν μια αντιρωσική εκστρατεία. Υπήρχαν εθνικές αντιπαραθέσεις στον Καύκασο, τα κράτη της Βαλτικής και την Κεντρική Ασία. Οι πρώτοι πυροβολισμοί έπεσαν στην Υπερδνειστερία. Ρώσοι πρόσφυγες πλημμύρισαν από τις δημοκρατίες στη Ρωσία, όπου δεν τους χρειαζόταν κανένας. Όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εκπέμπουν έκκληση στον «ρωσικό λαό» να βοηθήσει τους συμπατριώτες του που αντιμετώπιζαν πρωτοφανή προβλήματα. Ανέφεραν τον αριθμό των λογαριασμών στους οποίους τους ζητήθηκε να μεταφέρουν χρήματα, «ποιοι μπορούν να κάνουν ότι μπορούν». Κανείς δεν είχε λεφτά, και οι μισθοί των εργαζομένων δεν πληρώνονταν για αρκετούς μήνες… Οι μαζικές συγκεντρώσεις εργαζομένων σε διάφορους κλάδους της εθνικής οικονομίας, που σχετίζονται με τη μη πληρωμή μισθών και την κακή διαβίωση, έχουν γίνει κοινός τόπος.

Στις 13 Μαρτίου 1990, με τη συμμετοχή του Γκορμπατσόφ, το άρθρο 6 του Συντάγματος της χώρας, που εξασφάλιζε στο ΚΚΣΕ πολιτικό μονοπώλιο στην ΕΣΣΔ, καταργήθηκε. Το ΚΚΣΕ έχασε την πολιτική του ηγεμονία, αλλά η ελίτ του υπό την ηγεσία του Γκορμπατσόφ, με το κεφάλαιο του, είχε ήδη γίνει μια ξεχωριστή κάστα. Η χώρα ξεκίνησε την πλήρη «αχαλίνωτη δημοκρατία» με τη μορφή της οικονομικής εισαγωγής του δολαρίου ΗΠΑ στην οικονομία της ΕΣΣΔ, η οποία οδήγησε στην πλήρη κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος της ΕΣΣΔ.

Μέσω του ιδιοκτήτη ενός ειδησεογραφικού καναλιού, του Maxwell, δισεκατομμύρια δολάρια πήγαν από την ΕΣΣΔ στη Δύση. Πούλησε σοβιετικά ρούβλια για ξένο νόμισμα στη Δύση και εκεί αυτά τα κεφάλαια κατατέθηκαν σε ιδιωτικούς λογαριασμούς.

Για να πουλήσει το σοβιετικό ρούβλι στη Δύση, ο Γκορμπατσόφ, σε συνεννόηση με τον Μάξγουελ, με τη βοήθεια του Υπουργού Οικονομικών της ΕΣΣΔ Παβλόφ και του διευθυντή της Κρατικής Τράπεζας της ΕΣΣΔ Γκεραστσένκο, προσέλκυσε τον Ελβετό χρηματοδότη Schmidt από την εταιρεία «Burogemeinschaft». ”, ο οποίος ασχολούνταν με τη διαμεσολάβηση. Οι Ελβετοί πήγαν στη Μόσχα και είχαν συνομιλίες με τον Pavlov και τον Gerashchenko.

Συμφώνησαν να αποσύρουν 280 δισεκατομμύρια ρούβλια από την ΕΣΣΔ και να τα πουλήσουν. Ο Schmidt ήταν έμπειρος χρηματοδότης και είχε σαφή κατανόηση της κατάστασης της κυκλοφορίας του χρήματος στη Σοβιετική Ένωση (στην ΕΣΣΔ εκείνη την εποχή υπήρχαν μόνο 139 δισεκατομμύρια ρούβλια σε κυκλοφορία μετρητών). Αφού έλαβε την προσφορά του Pavlov να πουλήσει 280 δισεκατομμύρια ρούβλια, ο Schmidt του έκανε μια ερώτηση: "Θα αποσύρετε αυτά τα χρήματα από την κυκλοφορία;" «Εν μέρει», απάντησε ο υπουργός Οικονομικών της ΕΣΣΔ. Και μετά ξεκαθάρισε: «Μα μην νομίζετε ότι είμαστε ηλίθιοι. Είμαστε πλούσιοι. Μην ανησυχείτε για εμάς! Θα το εκτυπώσουμε ξανά.”

Η συμφωνία προετοιμάστηκε από τον Gerashchenko και τον Pavlov εκ των προτέρων, με μυστική εντολή του Γκορμπατσόφ. Ο Pavlov, ο Gerashchenko και ο Schmidt κατέληξαν σε συμφωνία για την πώληση 280 δισεκατομμυρίων ρουβλιών στη Δύση και συμφώνησαν να ενεργήσουν σε τέσσερα στάδια, και συγκεκριμένα:

Το πρώτο στάδιο - τον Δεκέμβριο του 1990 - 100 δισεκατομμύρια ρούβλια εξάγονται από την ΕΣΣΔ και πωλούνται για 5,5 δισεκατομμύρια δολάρια.

το δεύτερο στάδιο - τον Ιανουάριο του 1991 - 25 δισεκατομμύρια ρούβλια.

το τρίτο στάδιο - τον Μάιο του 1991 - 15 δισεκατομμύρια ρούβλια. Τα χρήματα του δεύτερου και του τρίτου σταδίου πωλούνται για 2 δισεκατομμύρια δολάρια.

το τέταρτο στάδιο - τον Ιούλιο του 1991 - 140 δισεκατομμύρια ρούβλια πωλούνται για 4,5 δισεκατομμύρια δολάρια.

Συνολικά, ελήφθησαν 12 δισεκατομμύρια δολάρια για 280 δισεκατομμύρια ρούβλια. Η συμφωνία ολοκληρώθηκε την παραμονή του πραξικοπήματος του Αυγούστου του 1991.

Στην πώληση των σοβιετικών χρημάτων ηγήθηκαν προσωπικά οι πρώην υπουργοί Οικονομικών της ΕΣΣΔ Β. Παβλόφ και Β. Ορλόφ. Έτσι, ο Β. Παβλόφ έφτασε στην Ελβετία ινκόγκνιτο στα τέλη του 1990 (με πλαστό διαβατήριο). Παράλληλα, δεν είχε καμία επαφή ούτε με τη σοβιετική πρεσβεία στη Βέρνη ούτε με τις ελβετικές αρχές. Στη Ζυρίχη, ο Pavlov είχε μυστικές συναντήσεις με τον Schmidt και τους επικεφαλής ελβετικών, γερμανικών, γαλλικών και βρετανικών τραπεζών και στα τέλη Ιανουαρίου 1991, ο νέος υπουργός Οικονομικών, V. Orlov, ταξίδεψε επίσης στην Ελβετία με πλαστά έγγραφα, όπου συναντήθηκε και συνομίλησε με εκπροσώπους οικονομικών κύκλων των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Εκτός από το ζήτημα των μηχανισμών μεταφοράς κεφαλαίων στη Δύση, ο Ορλόφ είπε ότι ο Γκορμπατσόφ και η κυβέρνησή του θα ήθελαν να πουλήσουν σημαντική ποσότητα χρυσού, διαμαντιών και πλατίνας. Στο τέλος αυτής της συναλλαγής, σύμφωνα με μάρτυρες, ο Pavlov είπε στον Schmidt: «Αυτοί που σας έστειλαν γνωρίζουν τους αριθμούς λογαριασμού στους οποίους πρέπει να μεταφέρετε αυτά τα χρήματα. Στο τελευταίο στάδιο, ο κ. Orlov θα επιβλέπει προσωπικά τη συναλλαγή». Σύμφωνα με τη συμφωνία, τα καθορισμένα ποσά σε ισοδύναμο ρούβλι εξήχθησαν από την ΕΣΣΔ στην Ελβετία. Ο Schmidt, όπως είπε ο ίδιος, αγόρασε τη Σοβιετική Ένωση για μόλις 12 δισεκατομμύρια δολάρια.

Η κλοπή της σοβιετικής προσφοράς χρήματος οδήγησε τη χώρα σε πλήρη κατάρρευση. Η ζημιά στο κράτος ήταν ανυπολόγιστη: 360 δισεκατομμύρια ρούβλια από αποταμιεύσεις εργασίας του λαού της ΕΣΣΔ, που βρίσκονταν σε ταμιευτήρια, υποτιμήθηκαν και το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας κατέρρευσε εντελώς.

Αυτή η συμφωνία οδήγησε τελικά στην πλήρη κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Ο Γκορμπατσόφ υποτίμησε το σοβιετικό ρούβλι σε απείρως χαμηλό επίπεδο και μετά για μια δεκάρα για να εξαγοράσει τους γίγαντες της βιομηχανίας μας και τα μεγαλύτερα κοιτάσματα πρώτων υλών. Το 1985-1987, ένα δολάριο ΗΠΑ σε διεθνείς διακανονισμούς κόστιζε 0,6 ρούβλια, το 1990 - ήδη 3,6 ρούβλια και το 1991 το κόστος ενός δολαρίου έφτασε τα 18 ρούβλια. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, την κατάληψη της εξουσίας από τον όμιλο Γιέλτσιν στη χώρα και το ντάμπινγκ από τη Δύση σοβιετικών ρουβλιών που αγοράστηκαν από τον όμιλο Γκορμπατσόφ, η αναλογία νομισμάτων το 1992 έπεσε στο επίπεδο του ενός δολαρίου ανά 1000 ρούβλια. Αν το 1985-1987 το κόστος του διυλιστηρίου μας ήταν 500 εκατομμύρια ρούβλια, δηλαδή 790 εκατομμύρια δολάρια με την ισοτιμία εκείνης της εποχής, τότε το 1992 ήταν μόνο 500.000 δολάρια. Οι ξένοι άρχισαν να αγοράζουν τη Ρωσία για μια δεκάρα…

Μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ η γραφειοκρατία προσπάθησε να σώσει το τομάρι της και τα προνόμια της ακόμη μια φορά. Έτσι στην νέα χάραξη των συνόρων που ο Γκορμπατσόφ έστηνε, κατάφεραν να πάρουν μεγάλο μέρος του Σοβιετικού πλούτου, και να κρατήσουν και ζωτικά σημεία για την σωτηρία της Ρωσίας, όπως το Καλίνινγκραντ και την Υπερδνειστερία κρατώντας έτσι εξόδους στην Βαλτική και την Μαύρη θάλασσα. Στα χρόνια του Γιέλτσιν-Η Θάτσερ της Ρωσίας- που ο γραφών έζησε στην Μόσχα και παραθέτει τις εμπειρίες του, τα πράγματα δεν είχαν φτάσει στον πολιτικό απόπατο ελέω Γκορμπατσόφ, είχε και πιο κάτω!!!

Γιελτσιν 

Η έλευση Γιέλτσιν είχε δύο στόχους: Ο πρώτος ήταν η διατήρηση της θέσης και των προνομίων της παλιάς άρχουσας κάστας. Οι διευθυντές των εργοστασίων και των τραπεζών, οι στρατηγοί της KGB και των ειδικών δυνάμεων, τα στελέχη του κόμματος -η παλιά νομενκλατούρα- θα  μεταμορφωνόταν τώρα ξαφνικά σε ιδιοκτήτες των εργοστασίων "τους",  τραπεζίτες, βαρώνοι της βιομηχανίας και των μήντια κλπ. Οι μεγιστάνες της Ρωσίας που βλέπουμε σήμερα να φιγουράρουν στις εφημερίδες και τα κανάλια χρωστάνε την θέση τους και τα πλούτη τους στις μεταρρυθμίσεις του Γιέλτσιν. Ακόμα και αυτοί που εκθειάζουν σήμερα τον Γέλτσιν και το έργο του αναγκάζονται να παραδεχτούν ότι οι μαζικές του ιδιωτικοποιήσεις δημιούργησαν "βαρώνους ληστές". "Αντί να απελευθερώσουμε την κοινωνία από το παλιό σύστημα", έλεγε ο Γκριγκόρι Γιαβλίνσκι, ένας φιλελεύθερος  οικονομολόγος, "απελευθερώσαμε τις δυνάμεις αυτού του συστήματος της μαφίας...".

Ο δεύτερος στόχος ήταν να φορτωθούν τα βάρη από την κρίση που μάστιζε την Ρωσία στον ίδιο τον πληθυσμό. Και αυτόν τον στόχο τον πέτυχε ο Γιέλτσιν στο ακέραιο. Τον Δεκέμβρη του 1993 η πείνα είχε χτυπήσει κυριολεκτικά την Ρωσία. Το 13% του πληθυσμού ζούσε με εισοδήματα λιγότερα από αυτά που ήταν απαραίτητα για την ίδια του την βιολογική επιβίωση. Σαράντα εκατομμύρια Ρώσοι ζούσαν κάτω από το απόλυτο όριο της φτώχειας. Το όραμα του Γιέλτσιν ήταν η οικονομία της αγοράς και η εισαγωγή του ανταγωνισμού -με ό,τι αυτό θα σήμαινε. Χιλιάδες "μη ανταγωνιστικές" επιχειρήσεις έκλεισαν και εκατομμύρια εργάτες απολύθηκαν. Το 1994 η παραγωγή είχε πέσει 44% κάτω σε σχέση με το 1990. Το 1995 έκανε μια ακόμα βουτιά 15%. Στις επαρχίες της Ρωσίας απελπισμένοι απολυμένοι εργάτες στήνονταν στους δρόμους για να πουλήσουν ότι είχαν -σπίρτα, χόρτα από τον κήπο τους ή άγρια λαχανικά.

22 Σεπτέμβρη 1993 - Εξω από το Κοινοβούλιο (το κτίριο του Ανωτάτου Σοβιέτ) αρχίζουν να συρρέουν χιλιάδες λαού, που τάσσονται ενάντια στις πραξικοπηματικές ενέργειες Γιέλτσιν, και αυτός προχωρεί στην περικύκλωση του κτιρίου του Ανωτάτου Σοβιέτ με αστυνομικές δυνάμεις. Σε πολλές πόλεις της Ρωσίας, γίνονται διαδηλώσεις, ενώ στη Μόσχα οι διαδηλωτές συγκρούονται με την Αστυνομία. Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ρωσίας ζητά «μηδενική λύση», δηλαδή την επαναφορά της κατάστασης που υπήρχε πριν το αντισυνταγματικό Διάταγμα Γιέλτσιν. Μετά την επέλαση των τανκ και τον βομβαρδισμό στο ρωσικό Κοινοβούλιο ο κόμπος έφτασε στο χτένι για την ρωσική γραφειοκρατία. Ξεκίνησε ο πρώτος πόλεμος της Τσετσενίας το 1994 που  κόστισε εκατομμύρια ρούβλια στη ρωσική κυβέρνηση. Το δημόσιο χρέος της Ρωσίας διογκώθηκε και η οικονομική κρίση της Ασίας το 1997 έπληξε τη ρωσική οικονομία σε μεγάλο βαθμό. Το 1998, η οικονομική κρίση χειροτέρεψε με τις τράπεζες να αδυνατούν να αντιμετωπίσουν την κρίση και η κυβέρνηση υποτίμησε το νόμισμα τέσσερις φορές. 

                                                    

Η γραφειοκρατία ακόμη μια φορά υπό την πίεση της εξαφάνισης,  ανέδειξε τον Πούτιν πάλι για την σωτηρία της όπως όλα αυτά τα χρόνια από το 1924. Ο Πούτιν ξεκίνησε να συμμαζεύει την αναρχία που είχε προκύψει με την έλευση των δυτικών εταιρειών αλλά κυρίως των δυτικών πρακτόρων που προσπαθούσαν να διαμελίσουν την Ρωσία σε κομμάτια και να την μοιραστούν μαζί με τον πλούτο της αλλά και να εξαλείψουν το αντίπαλο δέος. Από το 2000 μέχρι το 2007 προσπαθούν να περιφρουρήσουν την οικονομία τους, να ανασυγκροτήσουν την πολεμική τους βιομηχανία και τον Ρωσικό στρατό που τελούσε υπό διάλυση. Αφού κατάφεραν να το πετύχουν αυτό ,έκαναν μια ακόμη δυτική χειραψία καλής θελήσεως όπως όλοι οι προηγούμενοι ηγέτες της γραφειοκρατίας, και ζήτησε να γίνει ισότιμο μέλος του ΝΑΤΟ. Η Δύση δείχνοντας ακόμη μια φορά τις προθέσεις της αρνείται να την δεχτεί, αφού σκοπός της είναι να την κατακτήσουν. Εκεί η γραφειοκρατία αποφασίζει τελικά να περιχαρακώσει τα προνόμια της τα οποία ξέρουν ότι θα δεχτούν πάλι επίθεση στο άμεσο μέλλον. Οργανώνει την πολεμική της βιομηχανία και τις επαφές της με συμμάχους κυρίως από Ασία και Λ. Αμερική. Οργανώνεται η οικονομία, ανεβαίνει το βιοτικό επίπεδο και τα όρια ζωής και η οικογένεια βρίσκεται στο επίκεντρο της ανάπτυξης με σκοπό την αύξηση του εγχώριου πληθυσμού. Οι πόλεις και η επαρχία οργανώνονται, η παραγωγή αυξάνεται και εκσυγχρονίζεται. Το δόγμα Μπρζεζίνσκι οδηγεί τις μυστικές υπηρεσίες στις κατεστραμμένες πρώην  Σοβιετικές Δημοκρατίες. Γεωργία, Αρμενία, Ουκρανία, Καζακστάν, Αζερμπαϊτζάν, και τις ημιαυτόνομες Οσετία, Νταγκεστάν,Τσετσενία, και προσπαθούν να δημιουργήσουν πολιορκητικούς κριούς για τα τείχη της Ρωσικής Ομοσπονδίας. η Κριμαία περνά στα χέρια τους, και η Γεωργία αποδυτικοποιείται μετά από Ρωσική εισβολή. Οι ημιαυτόνομες περιοχές Οσετίας, Τσετσενίας , Νταγκεστάν ενώνονται με την Ομοσπονδία και γίνεται συμπαγής. Η μπίλια κάθεται στην Ουκρανία και πληρεί όλες τις προϋποθέσεις να γίνει ο υγρός τάφος της Ρωσίας, Πάϊατ και Νούλαντ στήνουν το πολιτικό σκηνικό και οι στρατηγοί το πολεμικό. Από το 2014 μέχρι το 2022 ετοιμάζουν αναχώματα, τούνελ και 50 εκ πεινασμένους κατοίκους της ακριτικής αυτοκρατορίας να βάλουν τα σώματα τους μπροστά για την εισβολή

Με την πλατη στον Τοιχο

Η Ρωσική γραφειοκρατία πάλι με την πλάτη στον τοίχο παίρνει αποφάσεις δύσκολες αλλά και πάλι υπέρ της χώρας τους και ξεκινάει η απελευθέρωση του θρυλικού θύλακα του Ντονμπάς, Μπολσεβικικό προπύργιο από τα χρόνια της Οκτωβριανής Νίκης. Η νίκη είναι κοντά, αλλά οι αποφάσεις του Πούτιν για την επόμενη ημέρα ακόμη πιο δύσκολες. Όπως όλες τις προηγούμενες φορές ΠΟΤΕ δεν ολοκληρώθηκε η  καπιταλιστική παλινόρθωση στην Ρωσία. Προσπάθειες έγιναν πολλές αλλά ποτέ δεν έγινε πλήρης παλινόρθωση. Και σήμερα που γράφουμε η γραφειοκρατία  ωθείτε από την δυτική πίεση σε πλήρη αριστερή στροφή. Οι ολιγάρχες της εποχής Γκορμπατσόφ και Γιέλτσιν έχουν κάνει ελεύθερη πτώση από τα παράθυρα και οι δυτικές εταιρείες έχουν περάσει στον έλεγχο του κράτους και Ρωσικών εταιρειών. Μένει να δούμε και στην πράξη την ανάπτυξη αριστερής αντίληψης...

Στο άκουσμα της νίκης της Ρωσίας οι αριστερές πατερίτσες του καπιταλιστικού συστήματος ανά την υφήλιο έχουν πιάσει  δουλειά και μιλούν για κρατικό καπιταλισμό και ολιγάρχες για να συνεχίσουν να πληρώνονται από την μια και να αποκλείσουν το ενδεχόμενο να υπάρξει συσπείρωση από την άλλη στους αριστερούς χώρους των δυτικών  κρατών. Με λίγα λόγια βγήκε για σεργιάνι το χαφιεδότσουρμο που έχει γαλουχηθεί από την σχολή των Σταλινικών πρακτόρων...που θεωρούν τον Πούτιν εκπρόσωπο της ολιγαρχίας και την Ρωσία ιμπεριαλιστική δύναμη με κύριο σύνθημα Πούτιν και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο!!!!

Πατριωτικη Αριστερα