Saturday, July 26, 2025

Εξεργεση κατα του Λαθροεποικισμου στην Αγγλια

Λαθροεποικιστικη Εξεργεση στην Αγγλια
Ενα χρονο μετα την εκλογη του μετα των συνεχη αφιξεων λαθρο με βαρκες και τοποθετηση τους σε 4αστερα ξενοδοχεια εμφανιζονται ταραχες σε πολλες πολεις, Μαντσεστερ, Λονδινο, Λιντς, Μπουρνεμουθ, Σαουθαμπτον και παει λεγοντας.

Μια εξεργεση στη Βορεια Ιρλανδια Μπαλλιμενα τι χρεωσαν στους εποικους της Αγγλιας αλλα ακομα και η Γκαρντιαν υποχρεωθηκε να αναγνωρισει οτι το 80-90% των τριτοκοσμικων που τοποθετηθηκαν εκει εφυγαν.

Τα νουμερα αυτων που ερχονται με βαρκες ειναι λιγοστα σε σχεση με αυτους που εισαγουν λογου οικογενιακου ασυλου, μια πληροφορισ βγηκε οτι εισηγαγαν κρυφά 17000 δοσιλογους Αφγανων που συνεργαζονταν με τα ΝΑΤΟΙΚΑ στρατευματα εκει και ενας απο αυτους μετα 'νομιμα' εφερε 22 συγγενεις.

Η κυβερνηση του Σταρμερ που καλυπτε τους παιδοβιασμους των ναρκοεμπορων στην Αγγλια τωρα
καλυπτουν την γενοκτονια στη Γαζα και εχουν γραψει στα παλια παπουτσια τους τον Αγγλικο λαο που υποφέρει απ την ακριβεια, την ανεργια την αποβιομηχανοποιηση.

Μεσα στην ολη αναμπαμπουλα ανακοινωνεται ιδρυση νεου κομματος απ τον Κορμπυν για να διασπαστει το Εργατικο Κομμα που δεν προκειτα να αντεξει κυριως στην αστυνομικη βια κατα των Αγγλων που αντιστεκονται στον λαθροεποικισμο.

Ειναι μεγαλη χωρα και δεν εχει τα χαρακτηριστικα της δικιας μας μπανανιας οπου οταν αντισταθηκαν  Ελληνες σε μια περιοχη στο κεντρο της Αθηνας μπορεσαν να χρησιμοποιησουν τους παρακρατικους να καπελωσουν την αντιδραση και να την βαφτισουν ...ναζιστικη. Οι ιδιοι όροι δεν υπαρχουν στην Αγγλια και εχει χασει και την δυναμη της η νεοταξικη ψευτο αριστερα να μπορει να στειλει ατομα να μπλοκαρει της ταραχες...

Η λαομισιτη κυβερνηση ειναι στις συμπλυγαδες πετρες και δεν νομιζω να μπορει να την σωσει τιποτα εκτως καταστολη και φυλακίσεις στις ειδη γεματες φυλακες .. .

Another anti-migrant protest has started after another girl was sexually assaulted. People have had enough.

Tuesday, July 15, 2025

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΣ


 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΣ 
Ο εποικισμός της Ελλάδος μοιάζει-με βάση τις αναλύσεις και τα ΜΜΕ- πεπρωμένο «φυγείν αδύνατον». Είναι η «ομαλή λειτουργία της αγοράς την εποχή της παγκοσμιοποίησης» Οι ξένοι δεν πρέπει να είναι ξένοι στη χώρα του Ξένιου Διός. Όχι, βέβαια! Πρέπει να γίνουν ιδιοκτήτες. Οι Έλληνες θα προσφέρουν την Ελλάδα,Έτσι, χωρίς να έχουν χάσει κανένα πόλεμο. Για να γίνει το θέλημα των πεφωτισμένων παγκοσμιοποιητών. Πρώτοι οι Έλληνες αυτοκτονούν ως έθνος από συμπόνια για τους πεινασμένους του πλανήτη Γη. Αποξενώνονται δια της «φιλοξενίας» από την ιστορία και τη γη τους. Εγκαταλείπουν ως μετανάστες τη χώρα τους (2,5 εκατομμύρια τα τελευταία είκοσι χρόνια) για να εισαγάγουν στη συνέχεια διπλάσιο αριθμό που θα καλύψουν το κενό. Στους ξένους αυτούς επιφυλάσσουν όλη τη συμπόνια που αρνήθηκαν στους συμπατριώτες τους που ξενητεύθηκαν γύρω στο 1960 γιατί πεινούσαν. Την ίδια μοίρα είχαν και οι Έλληνες που το 1955, το 1949, το 1922 εγκατέλειψαν τις εστίες τους γιατί τους κυνηγούσαν δεξιοί στρατοί και αστυνομίες ταγματασφαλιτών. Και τότε η μετανάστευση απο την υπερεθνική ελίτ ήταν στοχευμένη, και έστελνε τους εργάτες στην Γερμανία για να την αναστηλώσουν γρήγορα και να γίνει πάλι απειλητική για τους Σοβιετικούς.

Είναι ενδιαφέρον να θυμηθούμε επί του προκειμένου μία σημαντική πτυχή του Παλαιστινιακού προβλήματος που είναι και πάλι επίκαιρο με τα γεγονότα στην Γάζα να μας ματώνουν την καρδιά. Όταν ακόμα η Παλαιστίνη ήταν αραβική υπό αγγλική διοίκηση, Εβραίοι αγόραζαν γη και ακίνητα από τους Παλαιστίνιους πληρώνοντας πάνω από την αξία. Οι μικροϊδιοκτήτες Παλαιστίνιοι ανακάλυψαν αργά το σφάλμα τους, όταν οι νέοι ιδιοκτήτες απέκτησαν την κρίσιμη μάζα για να επιβληθούν πολιτικά ιδρύοντας το κράτος του Ισραήλ. Έτσι ξεκίνησε η κατάληψη της Παλαιστίνης από τους Εβραίους: με αγορές.

Η παγκοσμιοποίηση προβλέπει μεγάλες μετακινήσεις εξαθλιωμένων μαζών κατά τις επιταγές του πολυεθνικού κεφαλαίου. Ως γνωστόν η δημιουργία εφεδρικού στρατού εργατών συμπιέζει τις αμοιβές και τα λοιπά δικαιώματα των εργαζομένων. Ο ίδιος ο Μαρξ είχε μιλήσει για τη μετανάστευση ως όπλο του Κεφαλαίου τον περασμένο αιώνα. Όμως η σύγχρονη παγκοσμιοποίηση δεν σταματάει εκεί. Με τα συνθήματα της «ένταξης» των μεταναστών ή της «πολυπολιτισμικότητας», των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και της «ισότητας» διαρρηγνύει τον κοινωνικό ιστό των κοινωνιών που είναι οργανωμένος γύρω από τους κοινούς θεσμούς, προγόνους, ιστορία, γλώσσα, θρησκεία. Η βίαιη σύμμειξη ετερογενών φυλών και πολιτισμών που ξαφνικά καλούνται να ζήσουν μαζί επειδή το θέλησε μία τυφλή οικονομική αναγκαιότητα είναι ένα σοκ που δοκιμάζει στο έπακρο την αντοχή των εθνών. Τα ίσα δικαιώματα πάλι, εκεί που δεν υπάρχει ομοιογένεια και ομογένεια της κοινότητας, αλλά ούτε συγκεκριμένος αριθμός μελών, οδηγούν λόγω ελλείψεως κοινών στόχων στην κατάλυση της δημοκρατίας.
Όταν όμως η δημοκρατία καταλυθεί, τι απομένει; Η δικτατορία και η εγκαθίδρυση θεσμών καταστολής.

Πολυπολιτισμός επομένως, όπως ορθά έχει επισημανθεί, σημαίνει γκέτο. Τα γκέτο, μικρογραφίες των εθνών στα στενά γεωγραφικά πλαίσια του κράτους, μάλλον απομονώνονται το καθένα στο δικό του στόχο και συμφέρον, παρά ενώνονται από τη δημοκρατία. ´Η για να το πούμε αλλιώς ακριβώς η δημοκρατία δίνει στο γκέτο το όπλο για την επίτευξη του στόχου του. Ο οποίος κάλλιστα μπορεί να είναι αντίθετος από αυτόν του εθνικού κράτους εις το οποίο φιλοξενείται.

Οι Έλληνες αριστεροί είναι υποχρεωμένοι (απέναντι στην ιστορία για να καταλαβαινόμαστε) να προχωρήσουν τάχιστα στην κριτική της ιδεολογίας αν δεν θέλουν να παραμείνουν ουραγοί και ασυνειδητοι βοηθοί του πολυεθνικού κεφαλαίου και της αυτοκρατορικής λογικής των ΗΠΑ.

Η φράση «ομαλή ένταξη» ή «ενσωμάτωση» των μεταναστών χρησιμοποιείται κατά κόρον σε όλες τις διαβουλεύσεις των υπευθύνων όπως και τις κινητοποιήσεις των ακτιβιστών. Πολλοί ερμηνεύουν την «ομαλή ένταξη» ως πολιτιστική αφομοίωση των μεταναστών στον Ελληνισμό! Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα: «Το άρθρο 66 του μεταναστευτικού νόμου θεωρεί ως γνώμονα της κοινωνικής ένταξης των υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν στην Ελλάδα τη διατήρηση της διαφορετικότητας και της πολιτισμικής τους ιδιαιτερότητας ».

Ας θυμηθούμε τι είχε πεί ο Νίκος Δένδιας Υπουργός Άμυνας σήμερα και μέλος της επιτροπής μετανάστευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης το 2005 για τον νέο νόμος για τους μετανάστες.

«Αποποιείται η Ελλάδα της…ενσωμάτωσης και στοχεύει πανηγυρικά στην κοινωνική ένταξη ως συνύπαρξη και αρμονική συμπόρευση πολιτισμικών ετεροτήτων. Η επιστροφή, έστω και αποσπασματική, στην αντίληψη του Ελληνισμού ως εξωστρεφούς κοσμοπολιτισμού δεν μπορεί παρά να δημιουργεί αισθήματα αισιοδοξίας. Εκχέει έτσι η μικρή Ελλάδα μια πρωτοφανή εξωστρέφεια, μία λαμπρή απάντηση στα ξενοφοβικά σύνδρομα που μάχονται, με σαφή στήριξη μεγάλων πληθυσμιακών μαζών να αλώσουν την έννομη τάξη και να κατατμήσουν την κοινωνική ζωή…»
(Είναι προφανές ότι εδώ έχουμε ένα αυθεντικό δείγμα λόγου «υπερεθνικής ελίτ») .

Οι κάμερες που παρακολουθούν τις κινήσεις μας στους δρόμους σήμερα, η άρση του απορρήτου των τηλεπικοινωνιών, οι αντιτρομοκρατικοί νόμοι, η μελλοντική ενδεχόμενη ίδρυση σωμάτων πραιτωριανών αποτελουμένων από ξένους με παράδοση στα παραστρατιωτικά επαγγέλματα, η δικτατορία είναι το μέλλον μας. Με την απώλεια του εθνικού χαρακτήρα του κράτους και τη συγκυριαρχία των ξένων επί των εθνικών εδαφών θα χαθούν και οι ελευθερίες των Ελλήνων.

Το πολυπολιτισμικό κράτος είναι εκτός όλων των άλλων και μαφιόζικο κράτος. Οι απελπισμένοι οικονομικοί μετανάστες δεν εισέρχονται με μόνο τους όπλο την ατομική απελπισία στην Ελλάδα, αλλά σαν υποχείρια της μαφίας που διακινεί ανθρώπους και εμπορεύματα. Λίγα πράγματα σχετικά με τη μαφία βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Ένα παράδειγμα είναι η γειτονική μαφία της Αλβανίας που θησαύριζε με την διακίνηση μεταναστών αφού χρεώνε την οικογένεια με δέκα χιλιάδες ευρώ και έπρεπε να τα αποπληρώσουν εντός ενός έτους από την είσοδο τους στην χώρα μας, και ήταν και υποχρεωμένοι καθώς θα περάσουν να μεταφέρουν και είκοσι κιλά ναρκωτικά από τα περάσματα της Β.Ηπείρου για να τα διοχετεύσουν στην ελληνική αγορά και να χτυπήσουν την εγχώρια μαφία. Ένα άλλο κλασικό παράδειγμα ήταν η Κινεζική μαφία που απαιτούσε 10.000 ευρώ από κάθε μετανάστη που φέρνει στην Ελλάδα από την Κίνα, το Πακιστάν, την Ταûλάνδη κλπ. Με σκληρή βία και βασανιστήρια αποσπούσε το ποσό αυτό τμηματικά από τα θύματά της. Πίσω από μεγάλο κομμάτι της κινεζικής εμπορικής δραστηριότητας -τα κινέζικα μαγαζιά με τους πωλητές-στρατιωτάκια με το απολιθωμένο χαμόγελο- κρύβεται ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Οι “Snake heads” της μαφίας όχι μόνον μεταφέρουν τα τελευταία χρόνια λαθρομετανάστες αλλά επιπλέον τροφοδοτούν κινέζικα καταστήματα με εμπορεύματα και παρέχουν προστασία .Οι Κινέζοι αποπειράθηκαν να κάνουν το ίδιο στη Σερβία επί Μιλόσεβιτς το 1999, όπου και δημιούργησαν σε ελάχιστο χρόνο Τσάϊνα Τάουν 35.000 ανθρώπων. Όμως ο διάδοχός του, Ζόραν Τζίντζιτς, άδειασε στη συνέχεια το Βελιγράδι από τους Κινέζους -όπως είχε υποσχεθεί- οι οποίοι ήλθαν το 2002 μέσω Αλβανίας και Σκοπίων που αλλού; στην ανοχύρωτη Ελλάδα.

Το δεύτερο κύμα Κινέζων ήρθε το 2003 στην Ελλάδα από τη γειτονική Ιταλία, η οποία επίσης αποφάσισε να καθαρίσει τη χώρα από τους Κινέζους.

Το 2003 είναι επίσης η χρονιά κατά την οποία ο πρωθυπουργός κ. Σημίτης επισκέφθηκε την Κίνα, όπου έκλεισε συμφωνία για 120.000 Κινέζους να εγκατασταθούν στην Ελλάδα και σήμερα μετά και την παροχή golden visa στους εύπορους Κινέζους, η παρουσία τους εδώ μετρά πάνω από τετρακόσιες χιλιάδες και σχεδόν όλοι να είναι ιδιοκτήτες ακινήτων με την βοήθεια της εγχώριας μαφίας ακινήτων που σπρώχνει ανευ ελέγχου η κυβέρνηση.

Η συνέχεια δόθηκε από τα παράλια της Τουρκίας που χιλιάδες εξαθλιωμένοι Αφρικανοί περνούσαν με την βοήθεια του ελληνικού κράτους και των ΜΚΟ που δρούσαν στην χώρα μας στα νησιά ολόκληρου του Αιγαίου με τον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν να χρησιμοποιεί μεθόδους πίεσης για να λαμβάνει τεράστια ποσά από την Ε.Ε για να συντηρήσει το καθεστώς του. Όλα αυτά τα χρόνια από την εισβολή των Αλβανών μέχρι σήμερα από την χώρα έχουν φύγει σχεδόν τρία εκατομμύρια νέοι Έλληνες μετανάστες στην Βόρεια Ευρώπη κυρίως για να παράγουν εκεί έργο στα Πανεπιστημιακά ιδρύματα των χωρών μιάς και ήταν όλοι τους απόφοιτοι ανωτάτων ιδρυμάτων. Σήμερα βλέπουμε στα παράλια της Κρήτης να κατεβάζουν τα πλοία κατά χιλιάδες τους μετανάστες από την Αφρική ,και οι εικόνες δείχνουν ξεκάθαρα πλοία μεταφοράς προσωπικού να δένουν στα κρητικά λιμάνια με άνεση και να ξεφορτώνουν τις ορδές στην μεγαλόνησο. Τα εγχώρια μέσα και τα εγχώρια πολιτικά ανδρείκελα μιλούν για διαμάχη με τον Στρατηγό Χαφτάρ της Λιβύης, ο οποίος λένε τα έχει βρεί με την Μελόνι για να σταματήσουν τα μονοπάτια της ροής προς την Λαμπεντούζα που βρίσκεται μεταξύ της Σικελίας και των ακτών της Τυνησίας και είχε γίνει σύμβολο της μεταναστευτικής κρίσης στην Ευρώπη. Σήμερα σύμβολο μεταναστευτικής κρίσης τείνει να γίνει η Κρήτη αλλά γιατί επέλεξαν οι παγκοσμιοποιητές την Κρήτη και την Ελλάδα;

Με τις διαφαινόμενες ήττες σε Ουκρανία και Ισραήλ προσπαθούν με τάχιστους ρυθμούς να υλοποιήσουν τα σχέδια τους με αλλαγές της τελευταίας στιγμής μιάς και το σκληροπυρηνικό Ιράν δεν ήταν στα σχέδια τους και θα χρειαστεί να βρουν νέα στέγη στα σιωνιστικά σκουπίδια και να αλλάξουν την κοινωνική δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης άμεσα. Τα τελευταία ψηφίσματα για τις δομές σε μικρούς οικισμούς και τα προνοιακά επιδόματα δείχνουν ότι η υπερεθνική ελίτ βιάζεται!!!! Στο παρελθόν τις αλλαγές αυτή η ελίτ τις έκανε με τους παγκόσμιους πολέμους για να κάνει ανακατανομές στον πλούτο. Σήμερα με δύο πολεμικά μέτωπα ενεργά και την Ασία να έχει κάνει βήματα μιας τεράστιας διαρθρωτικής αφομοίωσης που το ανάχωμα τους είναι κατά πολύ μεγαλύτερο του σινικού τείχους τα πράγματα δυσκολεύουν για την υπερεθνική ελίτ,και κρίνεται και η συνέχεια τους. 

Με τους Αλβανους που ηρθαν τους εστρωσαν στις οικοδομες στο καθαρισμα σπιτιών κτλ. στο τελος εγιναν μικροεργολαβοι και μπηκαν και στην εστιαση και στον τουριστικο τομεα. Με τα μνημόνια καταστραφηκε η οικοδομη για τουλαχιστον μια δεκαετια και πολλοι επισης εφυγαν στο εξωτερικο. Οι μεταναστευτικες ροές τις τελευταιας δεκαετιας ειναι σχεδον πληρες παρασιτικες. Δεν σκοπευουν σε τίποτα ουτε στον τουρισμο ουτε στην οικοδομη δηλαδη σε μηδεν επιπεδο οποιασδηποτε εργασιας να τρωνε να πινουν να κανουν καμμια λαμογια και να περναει η ωρα...

Η Αφρική έχει σταματήσει να είναι ο αιμοδότης του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και η γερασμένη Ευρώπη πρέπει να αλλάξει δομή και να αρχίσει να γίνεται παραγωγική , ωφέλιμη και ταυτόχρονα απειλητική για την δυτική οικονομία απέναντι στων παγκόσμιο Νότο. Η Ελλάδα είναι η αρχή αυτής της αλλαγής, και τα σκάνδαλα που εμφανίζονται κατά εκατοντάδες πιθανόν να είναι μοχλός πίεσης σε μερίδα πολιτικών που πιθανόν να αντιδρούν...ή η μετάβαση σε μια πολυκομματική κυβέρνηση θα ξέπλενε την πολιτική στόχευση σε μία κατεύθυνση και θα την έκανε τεράστια και ομιχλώδης για τον λαό που θα δοκιμάσει να αντιδράσει.

Πατριωτικη Αριστερα

Sunday, July 06, 2025

Η σημασία του Κομμουνισμού εν όψη της κατάρρευσης του παγκόσμιου καπιταλισμού





ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η σημασία του Κομμουνισμού εν όψη της κατάρρευσης του παγκόσμιου καπιταλισμού

Το κομμουνιστικό ιδανικό αναφέρεται σε μια δίκαιη και κυρίως ισάξια κοινωνία, όπως αυτή υπήρχε στα αρχικά στάδια της δημιουργίας μας, όπου δεν υπήρχαν ταξικές διαφορές και ιδιωτικές περιουσίες. Αλλά με την επερχόμενη βιομηχανική επανάσταση και την κατ' ανάγκη γέννηση του σύγχρονου προλεταριάτου, το κομμουνιστικό ιδανικό έγινε μια απάντηση στον θριαμβευτικό καπιταλισμό, έναν καπιταλισμό που έριχνε μέρος του αυξανόμενου πληθυσμού στα εργοστάσια και στις φτωχογειτονιές των αναδυόμενων βιομηχανικών πόλεων. Ήταν ο Μαρξ που έδωσε στις σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές ιδέες μια ορθολογική βάση. Έκτοτε, αυτή η διδασκαλία ήταν πάντα παρούσα στο εργατικό κίνημα. Αυτό το πολιτικό ρεύμα υποστήριζε πάντα ότι το μέλλον της κοινωνίας είναι δυνατόν μόνο με την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, με τη μεταφορά τόσο όλου του πλούτου σε κοινή χρήση όσο και των μέσων παραγωγής του, έτσι ώστε αυτό που παράγεται να εξαρτάται από τις ανάγκες ολόκληρης της κοινωνίας και όχι μόνο από τα συμφέροντα της καπιταλιστικής μειοψηφίας. Η κομμουνιστική διδασκαλία κληρονόμησε από τον Μαρξ μια επιστημονική προσέγγιση στην ανάλυση της καπιταλιστικής κοινωνίας ως σταδίου κοινωνικής ανάπτυξης, σε αντίθεση με εκείνους που ισχυρίζονταν ότι στον καπιταλισμό η κοινωνική δομή της κοινωνίας βρήκε την τελική της έκφραση σύμφωνα με τους αιώνιους νόμους της ύπαρξης, ακόμη και τους νόμους της φυσικής ανάπτυξης. Ο Μαρξ πίστευε ότι ο καπιταλισμός, ο οποίος από μόνος του ήταν ένα προοδευτικό φαινόμενο σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή της ιστορίας, αναπόφευκτα θα καθίστατο παρωχημένος όταν θα τον ξεπερνούσαν οι παραγωγικές δυνάμεις που ο ίδιος είχε δημιουργήσει. Ο Μαρξ πίστευε ότι ο καπιταλισμός, ο οποίος με τη σειρά του είχε γίνει εμπόδιο στην ανάπτυξη της κοινωνίας, θα έπρεπε να δώσει τη θέση του σε μια νέα μορφή κοινωνικής οργάνωσης. Έτσι διατύπωσε τη θέση ότι ο καπιταλισμός θα γίνει η τελική μορφή οργάνωσης της κοινωνίας, βασισμένη στη διαίρεση τάξεων με διαφορετικά, ακόμη και αντίθετα, συμφέροντα. Αυτή θα είναι η τελική μορφή κοινωνικής οργάνωσης, όταν μια μειοψηφία συγκεντρώνει στα χέρια της τα κύρια κοινωνικά υλικά αγαθά και εκμεταλλεύεται και καταπιέζει την πλειοψηφία, και ότι η ίδια η ανάπτυξη του καπιταλισμού περιέχει ήδη τη μελλοντική διευθέτηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, όπου η ανθρωπότητα θα είναι επιτέλους σε θέση να διαχειρίζεται την παραγωγή καθώς και τις κοινωνικές σχέσεις.

Πρωτη Διεθνη του Μαρξ
Στο πλαίσιο αυτής της ιδέας, δημιουργήθηκε η Διεθνής Ένωση Εργατών, ουσιαστικά η Πρώτη Διεθνής. Και λίγο αργότερα, μετά τον θάνατο του Μαρξ, εμφανίστηκαν και αναπτύχθηκαν μεγάλα κόμματα. Εκείνη την εποχή, ονομάζονταν σοσιαλδημοκρατικά ή σοσιαλιστικά κόμματα, το πιο ισχυρό από τα οποία ήταν το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, ξεκινώντας από το 1870. Δυστυχώς, όπως αποδείχθηκε μερικά χρόνια αργότερα, η ηγεσία του άνωθεν κόμματος και ο μηχανισμός του, προερχόμενοι από εργατικό υπόβαθρο, βρίσκονταν υπό την ισχυρή επιρροή της αστικής τάξης και οι ίδιοι δεν ήταν σε θέση να παίξουν ακριβώς τον ρόλο που υποτίθεται ότι έπρεπε να παίξουν στις αρχές του 1900, δηλαδή να αντισταθούν στην πίεση των αντίπαλων αστικών ομάδων για έναν αιματηρό πόλεμο, όπου κάθε πλευρά επιδίωκε κυρίως να επεκτείνει τη δική της σφαίρα επιρροής στον οικονομικό τομέα και να λεηλατήσει περισσότερο την αντίπαλη πλευρά (Α.Π.Π 1914).

Οι Σοσιαλδημοκράτες παρείχαν στις κυβερνήσεις υπουργούς στα πολεμικά υπουργικά συμβούλια και στις δύο πλευρές του μετώπου. Και όταν, ξεκινώντας από το 1917, το προλεταριάτο βγήκε ενάντια στον πόλεμο όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και στη Γερμανία και σε πολλές άλλες χώρες, παντού στον αγώνα του συνάντησε την αντίθεση των ηγετών της Σοσιαλδημοκρατίας.

Παρά ταύτα, το Μπολσεβίκικο Κόμμα αναδύθηκε από τις τάξεις των εργατικών Σοβιέτ τα οποία είχαν τεράστιες πιέσεις από το απολυταρχικό καθεστώς του Τσάρου γεγονός που διασφάλισε τη συνέχεια του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος ενάντια στους ηγέτες των σοσιαλιστικών κομμάτων που είχαν προδώσει την εργατική τάξη. Χάρη σε αυτό το κόμμα, το προλεταριάτο απέκτησε ένα πραγματικά επαναστατικό κόμμα, και αποφασιστικούς ηγέτες, με αποτέλεσμα να γίνει ενεργητικό, έμπειρο και έτοιμο να φτάσει μέχρι το τέλος. Όταν το ρωσικό προλεταριάτο εισήλθε για πρώτη φορά στον επαναστατικό αγώνα τον Φεβρουάριο του 1917, το κύριο ατού του Μπολσεβίκικου Κόμματος ήταν το γεγονός ότι εξέφραζε τη βούληση εκατομμυρίων προλετάριων και αγροτών. Χάρη στον συνδυασμό δύο παραγόντων, δηλαδή, της επαναστατικής ενέργειας των εκμεταλλευόμενων μαζών, αφενός, και της αποφασιστικότητας και της ικανότητας της επαναστατικής ηγεσίας, (που ήταν το Μπολσεβίκικο Κόμμα) αφετέρου, το προλεταριάτο κατάφερε να καταλάβει την εξουσία. Και στη συνέχεια μπόρεσε να χρησιμοποιήσει αυτήν την εξουσία, χρησιμοποιώντας τις δικές του μαχητικές οργανώσεις, και να διατηρηθεί, παρά έναν μακρύ εμφύλιο πόλεμο, που επιδεινώθηκε από τη στρατιωτική επέμβαση σχεδόν όλων των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, οι οποίες ενώθηκαν στον αγώνα κατά της ρωσικής επανάστασης.


Ρωσική Επανάσταση
Στα χρόνια που ακολούθησαν τη Ρωσική Επανάσταση, ο κομμουνισμός εφαρμόστηκε από κομμουνιστικά κόμματα με σημαντικά μέλη και σημαντική επιρροή. Βρήκε την ενσάρκωσή του στη Ρωσία με τη μορφή ενός νέου τύπου κράτους, το οποίο για πρώτη φορά αντιπροσώπευε τα συμφέροντα όχι ενός στενού στρώματος εκμεταλλευτών, αλλά της πλειοψηφίας του εκμεταλλευόμενου πληθυσμού. Ένα κράτος που έγινε όργανο στα χέρια της εργατικής τάξης, που κλήθηκε να υπερασπιστεί την επανάστασή της από την επιστροφή της αστικής τάξης. Έπρεπε επίσης να αναλάβει τον έλεγχο της οικονομίας της χώρας και άρχισε να αναπτύσσεται σε εντελώς νέες βάσεις, διαφορετικές από τις καπιταλιστικές. Το επαναστατικό κύμα του 1917-1923, που σάρωσε ένα μεγάλο μέρος της Ευρώπης, παρ' όλα αυτά σταμάτησε. Η ευρωπαϊκή αστική τάξη κερδισε αυτή την πρώτη αναμέτρηση με την εργατική τάξη, λαμβάνοντας αποφασιστική βοήθεια από τους ηγέτες της Σοσιαλδημοκρατίας. Η ρωσική επανάσταση, η οποία βρέθηκε σε πλήρη απομόνωση σε μια φτωχή χώρα, όπου το προλεταριάτο αντιπροσώπευε μόνο ένα μικρό μέρος του πληθυσμού, διήρκεσε μόνο δέκα χρόνια. Η Σοβιετική Ένωση αποδείχθηκε η πρώτη χώρα στην οποία το προλεταριάτο, αφού κατέλαβε την πολιτική εξουσία και αφού εξαφάνισε πλήρως τη φεουδαρχική και αστική ιδιοκτησία, εθνικοποίησε τα μέσα παραγωγής. Οι ηγέτες της επανάστασης δεν είχαν σκοπό να οικοδομήσουν μια κομμουνιστική κοινωνία σε μία μόνο χώρα. Καταλάβαιναν ότι αυτό ήταν αδύνατο, επειδή ακριβώς ο διεθνής καταμερισμός της εργασίας, καθιστά δυνατή την επίτευξη του υψηλού επιπέδου παραγωγικών δυνάμεων που είναι απαραίτητοι για τη σοσιαλιστική οργάνωση της οικονομίας. Ωστόσο, βρίσκοντας τους εαυτούς τους σε πλήρη απομόνωση μετά την υποχώρηση του επαναστατικού κύματος σε άλλες χώρες, ιδιαίτερα στη Γερμανία, μια χώρα με ιδιαίτερα ανεπτυγμένη βιομηχανία, οι ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης αναγκάστηκαν να αναζωογονήσουν την οικονομία και να την αναπτύξουν σε εντελώς νέες βάσεις από αυτές στις οποίες βασιζόταν η καπιταλιστική οικονομία - χωρίς αστική τάξη, χωρίς ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, ελεύθερη αγορά, χωρίς ανταγωνισμό και χωρίς την επιδίωξη του κέρδους. Έπρεπε να το κάνουν αυτό υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, καθώς μιλούσαν για μια τεράστια χώρα με πολλούς φυσικούς πόρους, αλλά ταυτόχρονα φτωχή, υπανάπτυκτη τόσο από υλικής όσο και από πολιτιστικής άποψης.Επιπλέον, η επανάσταση εξελίχθηκε κάπως διαφορετικά από ό,τι περίμεναν οι αληθινοί κομμουνιστές. Γιατί στο επαναστατικό κράτος, το οποίο βρέθηκε σε απομόνωση, όπως έγραψε ο Τρότσκι, «ο κρατικός μηχανισμός των εργατών αποσυντέθηκε πλήρως, μετατρεπόμενος από όργανο της εργατικής τάξης σε όργανο γραφειοκρατικής βίας που στρέφεται εναντίον της εργατικής τάξης, και σταδιακά εξελίσσεται σε όργανο σαμποτάζ της οικονομίας». Ωστόσο, παρά το σαμποτάζ της γραφειοκρατίας και σε αντίθεση με τα επανειλημμένα ψέματα, από τα σχολικά βιβλία μέχρι τα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης, η κρατική οικονομία αποδείχθηκε πολύ ανώτερη από την οικονομία που βασιζόταν στην ιδιωτική ιδιοκτησία, την αγορά και τον ανταγωνισμό. «Η συγκέντρωση των μέσων παραγωγής στα χέρια του κράτους και η εφαρμογή ενός ενιαίου σχεδίου βασισμένου σε απεριόριστους φυσικούς πόρους κατέστησε δυνατή την έναρξη της εντυπωσιακής εκβιομηχάνισης της χώρας, εξασφάλισε την ανάπτυξη των πόλεων και την κατασκευή νέων...» (Τρότσκι).

Η Επανάσταση Οπισθοδρομεί
Η επαναστατική Ρωσία, αρχικά καθυστερημένη, κατεστραμμένη, ξεραμένη από τον πόλεμο και τις επαναστατικές αναταραχές, διαπίστωσε ότι δέκα χρόνια ήταν αρκετά για να επιστρέψει στο επίπεδο της οικονομίας του 1913, που είχε επιτευχθεί αμέσως πριν από τον πόλεμο. Αυτό από μόνο του ήταν ήδη ένα επίτευγμα, αφού ήταν δυνατό παρά τη στρατιωτική επέμβαση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και τον οικονομικό αποκλεισμό. Μεταξύ 1920 και 1938, δηλαδή σε δεκαοκτώ χρόνια, η βιομηχανική παραγωγή στη Σοβιετική Ένωση οκταπλασιάστηκε, ενώ κατά την ίδια περίοδο η καπιταλιστική οικονομία έμπαινε σε κρίση, συμπεριλαμβανομένων των αμερικανικών και γερμανικών προπυργίων. Το 1935, κατατάσσεται τρίτη στον κόσμο στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γερμανία, ενώ η Ρωσία ήταν πρακτικά μη ηλεκτροδοτημένη πριν από την επανάσταση. Αυτή η περίοδος ανάπτυξης, πρωτοφανής μέχρι σήμερα, διακόπηκε προσωρινά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, την ύπουλη εισβολή των ναζιστικών στρατευμάτων, αν και δεν σταμάτησε εντελώς. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η Σοβιετική Ένωση μπόρεσε να αντιμετωπίσει μια από τις πιο ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις στην Ευρώπη, τη Γερμανία, και τελικά την νίκησε. Αυτό μπορεί να μην είναι μόνο θέμα θάρρους ή κινήτρου. Έπρεπε να πληρώσει ένα υψηλό τίμημα για τη νίκη, αλλά παρόλα αυτά ο πόλεμος ήταν επίσης ζήτημα σύγκρουσης δύο οικονομικών συστημάτων αλλά κατέληξε να γίνει εθνικός για τους Ρώσσους και το εθνικό φρόνημα πάντα υπερνικά του οικονομικού...

Ο 2ος Ιμπεριαλιστικός Πόλεμος
Αν η Μάχη του Στάλινγκραντ έχει μείνει στην ιστορία ως ένα σημείο καμπής στον πόλεμο, οι συνθήκες για αυτό το σημείο καμπής δημιουργήθηκαν πέρα από τα Ουράλια σε εκατοντάδες κρατικές βιομηχανικές εγκαταστάσεις που στήθηκαν ακριβώς μετά την επανάσταση του 1917 και οργανώθηκαν από επιτροπές εργατών. Μετά το τέλος του πολέμου, η Σοβιετική Ένωση συνέχισε να αναπτύσσει τη βιομηχανία της και από μια αρχικά υπανάπτυκτη χώρα μετατράπηκε στη δεκαετία του εξήντα σε ένα ισχυρό βιομηχανικό κράτος, ικανό να ανταγωνιστεί την κύρια ιμπεριαλιστική δύναμη - τις Ηνωμένες Πολιτείες. Και μάλιστα για δεκαετίες να βρίσκεται στην κορυφή της παγκόσμιας βιομηχανίας.βΤο ακαθάριστο προϊόν της παρέμεινε, φυσικά, σημαντικά χαμηλότερο από αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το επίπεδο παραγωγής στην ΕΣΣΔ το 1937 ήταν μόνο το 28% της αμερικανικής παραγωγής, και το 1972 ήταν ήδη το μισό.

Όλα αυτά επιτεύχθηκαν υπό δικτατορία, αλλά σε αντίθεση με όσα λένε οι σημερινοί λάτρεις του σταλινισμού, δεν ήταν η δικτατορία που επέτρεψε να επιτευχθεί μια τόσο ιλιγγιώδης επιτυχία. Διαφορετικά, χάρη στον Μομπούτου και τον Ντουβαλιέ, τον Μπόνγκο και τις στρατιωτικές δικτατορίες στην Αργεντινή και τη Βραζιλία, πόσες ταχέως αναπτυσσόμενες χώρες θα μπορούσαν να είχαν αναδυθεί. Η δικτατορία της γραφειοκρατίας αποτελούσε εμπόδιο για την σχεδιασμένη οικονομία, αλλά όχι πλεονέκτημα, όπως ακριβώς το συνεχώς αυξανόμενο μερίδιο του πλούτου που δημιουργούνταν από την σχεδιασμένη οικονομία και το οποίο οικειοποιούνταν η γραφειοκρατία αποτελούσε εμπόδιο. Μια σχεδιασμένη οικονομία απαιτεί πολιτική δημοκρατία. Για να αναπτυχθεί στο μέγιστο των δυνατοτήτων του, ο σχεδιασμός χρειάζεται δημοκρατία. Οι ανάγκες πρέπει να ορίζονται, να αξιολογούνται, να προσαρμόζονται καθώς αυξάνονται και ο όγκος της παραγωγής να προσαρμόζεται ανάλογα με αυτήν την ανάπτυξη.Οι καταναλωτές αγαθών και οι χρήστες δημόσιων υπηρεσιών πρέπει να είναι σε θέση να επικρίνουν τις ελλείψεις του σχεδιασμού και την ποιότητα της παραγωγής.

Δεν ήταν τυχαίο που ο Τρότσκι όρισε το επαναστατικό πρόγραμμα στη Σοβιετική Ένωση με τον ακόλουθο τρόπο στο Μεταβατικό Πρόγραμμα: «Απαιτείται αναθεώρηση της σχεδιασμένης οικονομίας από πάνω προς τα κάτω προς το συμφέρον των παραγωγών και των καταναλωτών. Οι εργοστασιακές επιτροπές πρέπει να ανακτήσουν τα δικαιώματά τους να ελέγχουν την παραγωγή. Οι δημοκρατικά οργανωμένοι καταναλωτικοί συνεταιρισμοί πρέπει να ελέγχουν την ποιότητα των προϊόντων και των τιμών».

Ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους η γραφειοκρατία δεν μπορούσε να επιτρέψει στις μάζες να ελέγχουν την παραγωγή ήταν ότι προσπαθούσε να αποκρύψει ό,τι είχε οικειοποιηθεί προσωπικά. Οι ηγέτες της ΕΣΣΔ, δηλαδή οι εκπρόσωποι των ανώτερων καστων επέτρεπαν στον εαυτό τους να παραμελεί τις ανάγκες των μαζών, επειδή οι προσωπικές τους ανάγκες, συμπεριλαμβανομένων των ειδών πολυτελείας, καλύπτονταν από ένα δίκτυο ειδικών καταστημάτων που λάμβαναν εισαγόμενα προϊόντα όταν ήταν απαραίτητο.Και όπως είπε και ο Τρότσκι το 1920 το πέτρινο τσεκούρι της σχεδιασμένης οικονομίας έχει κάνει περισσότερα από το ατσάλινο μαχαίρι του καπιταλισμού»!

Η υπανάπτυκτη χώρα, η Σοβιετική Ένωση, έγινε η δεύτερη βιομηχανική δύναμη στον κόσμο, αφού και μέσα στην γραφειοκρατία την παρέσερναν οι αρχές των Μπολσεβίκων της επταετίας 1917-1924 καθοδηγούμενες από τους Λένιν και Τρότσκι. Σε ολόκληρο τον κόσμο, μόνο σε αυτή τη χώρα το προλεταριάτο έχει επιχειρήσει να εφαρμόσει τις μεθόδους των οποίων είναι φορέας, ενώ το καπιταλιστικό σύστημα υπάρχει σε διακόσιες χώρες που είναι καταχωρημένες στον ΟΗΕ. Η σύγκριση είναι εντυπωσιακή αν συγκρίνουμε τη μοναδική προσπάθεια του προλεταριάτου να χτίσει το δικό του κράτος, περιτριγυρισμένο από τον καπιταλιστικό κόσμο. Ο Τρότσκι υποστήριξε στο βιβλίο του «Η Προδομένη Επανάσταση»: «Αν η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν είχε παράγει τίποτα περισσότερο από αυτό το επιταχυνόμενο κίνημα, θα ήταν ιστορικά δικαιολογημένη, <ακόμα κι αν> το ρωσικό προλεταριάτο πραγματοποίησε την επανάσταση στο όνομα πολύ πιο μακροπρόθεσμων στόχων», και έκλεισε την παράγραφο αυτήν λέγοντας: Ο σοσιαλισμός έχει αποδείξει το δικαίωμά του στη νίκη όχι στις σελίδες του Κεφαλαίου, αλλά στην οικονομική αρένα που αποτελεί το ένα έκτο της επιφάνειας της γης· όχι στη γλώσσα της διαλεκτικής, αλλά στη γλώσσα του σιδήρου, του τσιμέντου και του ηλεκτρισμού». Και αυτό το κίνημα που έριξε τον τσαρισμό και πήρε το ίδιο την εξουσία και τα εργατικά συνδικάτα την διαχείριση των εργοστασίων, κράτησε αυτήν την τεράστια χώρα όρθια κάθ' όλη την διάρκεια του σταλινισμού σχεδόν για τριάντα χρόνια σε σύγκριση με τα χρόνια που ακολούθησαν την κατάρρευσή της το 1991 όπου η κατάρρευση της ρωσικής οικονομίας με αριθμούς στα επόμενα δέκα (10) χρόνια ήταν : Η παραγωγή μειώθηκε κατά 50%, ο πληθυσμός μειωνόταν συνεχώς κατά ένα ή δύο εκατομμύρια ανθρώπους ετησίως και σε άλλα πρώην σοβιετικά κράτη, τα φτωχότερα, η κατάσταση ήταν ακόμη χειρότερη.


Εκφυλισμένο Εργατικό Κράτος
Και σε αυτό το κράτος, που δημιουργήθηκε από τη Ρωσική εργατική τάξη, αναδύθηκε και άρχισε να αναπτύσσεται μια γραφειοκρατία, η οποία, διατηρώντας παράλληλα τα οικονομικά θεμέλια που ανέπτυξε η επανάσταση, την αρχή της μεταφοράς των μέσων παραγωγής στο κράτος κλπ., επιδίωξε να αυξήσει και να ενισχύσει κυρίως τα προνόμιά της. Το πέτυχε αυτό υπό την ηγεσία ενός νέου ηγέτη, ενός ντόπιου των τάξεών της - του Στάλιν. Μόλις ανέλαβε την εξουσία, το Κομμουνιστικό Κόμμα έπαψε να είναι επαναστατικό για να γίνει το κόμμα αυτής της γραφειοκρατίας. Γρήγορα ανάγκασε τα κομμουνιστικά κόμματα άλλων χωρών, τα οποία, διατηρώντας παράλληλα την κομμουνιστική «πινακίδα», να μετατραπούν σε υπάκουα όργανα της σοβιετικής διπλωματίας. Τα γνήσια επαναστατικά στοιχεία του πρώιμου Μπολσεβίκικου Κόμματος απομακρύνθηκαν από την ηγεσία του από τον Στάλιν και στη συνέχεια, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1930 καταστράφηκαν, όπως επίσης αποκεφαλίστηκαν όλα τα ηγετικά στελέχη του Κόκκινου στρατού αφού ήταν όλα γαλουχημένα και δομημένα στις αξίες του ιδρυτή του Κόκκινου στρατού του Λέοντα Τρότσκι. Το ίδιο συνέβη και με ολόκληρη την γενιά που νίκησε στον εμφύλιο. Ο ίδιος ο Τρότσκι δολοφονήθηκε με εντολή του Στάλιν το 1940. Ωστόσο, αυτό το κομμουνιστικό κίνημα περιλάμβανε επίσης αυτους που αντιτάχθηκαν στην ανάπτυξη του σταλινισμού, εκείνους που ενώθηκαν γύρω από τον Τρότσκι και που αγωνίστηκαν ενάντια στα αναδυόμενα γραφειοκρατικά προνόμια και τις διαστρεβλώσεις των κομμουνιστικών ιδεών. Και το έκαναν αυτό ακριβώς στο όνομα του κομμουνισμού. Σήμερα υπερασπιζόμαστε την κληρονομιά του Τρότσκι, την ανάλυσή του για την εκφύλιση της σοβιετικής επανάστασης και, ιδιαίτερα, την εμπειρία εκείνων των κομμουνιστών που, μαζί με τον Τρότσκι, δεν πρόδωσαν τις πεποιθήσεις τους, συνέχισαν τον αγώνα, στο όνομα του οποίου κάποιοι πέθαναν στα στρατόπεδα εργασίας, και άλλοι από τις σφαίρες δολοφόνων που ενεργούσαν κατ' εντολή της σταλινικής γραφειοκρατίας. Μερικοί από αυτούς είχαν συμμετάσχει στην Οκτωβριανή Επανάσταση, άλλοι, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, είχαν περάσει από τον αγώνα ενάντια στον τσαρισμό, στη φυλακή ή στην μετανάστευση. Άλλοι, νεότεροι, είχαν γνωρίσει τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου και στη συνέχεια πολέμησαν με την αστική τάξη για οικονομική εξουσία προκειμένου να αποτρέψουν την επιστροφή της. Όλοι τους βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη γραφειοκρατικοποίηση που υπονόμευε κρυφά το Μπολσεβίκικο Κόμμα, διαστρεβλώνοντας τα ιδανικά και τον στόχο του - τη διεθνή επανάσταση για την οποία είχε δημιουργηθεί. Όλοι τους - αρκετές χιλιάδες γυναίκες και άνδρες, όλοι αυτοί, έχοντας ενωθεί στην αριστερή αντιπολίτευση, άφησαν πίσω τους ανεκτίμητη εμπειρία στον αγώνα για την εξουσία του προλεταριάτου.

Και αν ο Γερμανικός ιμπεριαλισμός στην ναζιστική του έκδοση που ήταν ήδη σφυρηλατημένο και μπαρουτοκαπνισμένο στα μέτωπα του Α.Π.Π δεν μπόρεσε να νικήσει την Ρωσία, ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός που γνωρίζει μόνο ήττες από την δεκαετία του 1950 μέχρι σήμερα . είναι αδιανόητο να μπορεί να νικήσει την σημερινή Ρωσία όσο και την Κίνα.

Τροτσκισμός εναντίων Σταλινισμού
Πάνω στα ερείπια του σταλινοποιημένου Μπολσεβίκικου Κόμματος, γεννήθηκε το τροτσκιστικό κίνημα ως επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα, όπου ο εδραιωμένος σταλινισμός με την φυσική εξόντωση όλων τον μελών του τα επόμενα χρόνια διέκοψε βάναυσα την δυναμική του εργατικού κινήματος. Εκτός Σοβιετικής Ένωσης, τη σημαία της κομμουνιστικής επανάστασης ανέλαβαν μόνο μικρές ομάδες που δεν είχαν την εμπειρία του αγώνα και του πολιτικού κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, αυτές οι ομάδες βίωσαν την πίεση του σταλινισμού, ο οποίος προσπάθησε να τις απομακρύνει από το εργατικό κίνημα. Συκοφαντήθηκαν, δέχτηκαν σωματικές επιθέσεις, ακόμη και δολοφονήθηκαν. Σε ολόκληρη την Ασία και την Ευρώπη ο μηχανισμός του σταλινισμού δεν κυνήγησε απλά τον Τροτσκισμό μέχρι να τον εξαφανίσει, αλλά προσπάθησε επίσης να τον μεταβάλει και να μας πείσει ότι ομάδες που οργάνωσε και δημιούργησε ο ίδιος ο σταλινισμός είναι τροτσκιστικές και το έμβλημα τους αλλά και ο στόχος τους είναι η διάσπαση του εργατικού κινήματος και μόνο. Ο Στάλιν διέλυσε την τρίτη Διεθνή για να φανεί χρήσιμος στον Τσόρτσιλ , ενώ η 4η διεθνής δεν κατάφερε να αναδειχθεί λόγο της μεταπολεμικής δυναμικής του σταλινισμού ο οποίος δεν λειτούργησε με σκοπό την ανατροπή του Ευρωπαϊκού καπιταλισμού , αλλά για την σταθεροποίηση αυτού!!!


Στην Ελλάδα ο σταλινισμός στόχευσε τον Τροτσκισμό με μέλη που το ΚΚΕ όρισε σαν τροτσκιστές (με σταλινική προβιά) και τους οποίους κατεύθυνε χειριστικά για τον εξευτελισμό του τροτσκισμού (βλέπε ομάδα Στίνα κ.ο.κ), ενώ εξαφάνισε εντελώς την ιστορική διαδρομή του Παντελή Πουλιόπουλου ο οποίος διετέλεσε ο πρώτος Γ.Γ του ΚΚΕ και μετά την επικράτηση του σταλινισμού στην Σοβιετική Ένωση προσπάθησε να αναφέρει τα προβλήματα της γραφειοκρατίας στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα, και να οργανώσει την πρώτη στον Ελλαδικό χώρο τροτσκιστική ομάδα αντίδρασης μέχρι που κυνηγήθηκε από τον σταλινισμό και προδόθηκε από αυτόν( τον εγχώριο) στους Ιταλούς κατακτητές όπου και εκτελέστηκε το 1943. Η συνέχεια του Τροτσκισμού στην Ελλάδα μετά τον Πουλιόπουλο ήταν ο Μιχάλης Ράπτης



Ο ρολος του Παμπλο ηγετη της μεταπολεμικης 4ης Διεθνης

Ο Πάμπλο ήταν ο ηγέτης της 4ης Διεθνής μετά τον Τρότσκι ενώ διετέλεσε και σύμβουλος του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου της Αλγερίας (Είχε στείλει διακόσιους μηχανικούς για τα εργοστάσια παραγωγής όπλων της εγχώριας αντίστασης) και βοήθησε τα μέγιστα στην απελευθέρωση της από την Γαλλική αποικιοκρατία. Ήταν μια κομβική νίκη αυτή καθώς η Αλγερία είναι η μεγαλύτερη χώρα στην Αφρική και η ήττα αυτή ήταν μαχαιριά για τον δυτικό ιμπεριαλισμό μιάς και η Αλγερία για τη Γαλλια ήταν ότι και οι Ινδίες για την Βρετανική αυτοκρατορία. Η ανεξαρτησία της Αλγερίας ήταν ακριβώς ο μεταπολεμικός Τροτσκισμός στην πράξη. Την ίδια ώρα οι σταλινικοί υπέγραφαν την μία συνθήκη ειρήνης μετά την άλλη στις χώρες επιρροής τους με τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Η συνθήκη της Βάρκιζας όπου ο σταλινισμός οδήγησε την Ελλάδα στην πλήρη παράδοση στον δυτικό ιμπεριαλισμό την στιγμή είχε το πάνω χέρι η εθνική αντίσταση και το εγχώριο Κ.Κ, όπως και η μάχη στην Ντιέν Μπιέν Φου που και εκεί ηττήθηκε ο γαλλικός ιμπεριαλισμός αλλά με την "βοήθεια" του σταλινισμού οδήγησε την Ινδοκίνα στην Διάσκεψη της Γενεύης το 1954 και την απόφαση για διχοτόμηση του Βιετνάμ ενώ είχαν επικρατήσει. Ο σταλινισμός πρέσβευε την ειρηνική συνύπαρξη με τον ιμπεριαλισμό σε αντάλλαγμα τα προνόμια στην εγχώρια αγορά και την διαρθρωτική αφομοίωση των γειτονικών κρατών ως αναχώματα. Αυτή ήταν και η διαφορά στα δύο κινήματα μεταπολεμικά. Ο Πάμπλο οργάνωνε την αντίσταση στην Αλγερία και στην Λατινική Αμερική ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλισμό και η σταλινική πτέρυγα της Γαλλικής αριστεράς υπερψήφιζε τον πολεμικό προϋπολογισμό για επέμβαση σε Βιετνάμ και Αλγερία...

Και ενώ ο Πάμπλο ηγείτο του Τροτσκισμού σε παγκόσμιο επίπεδο στην Ελλάδα με την έλευση του αμερικανοκίνητου καθεστώτος το 1967 πολλοί σύντροφοι βρέθηκαν στο Λονδίνο -κυρίως- εξόριστοι και για να αποφύγουν τις θανατικές ποινές και με την επιστροφή τους στην πατρίδα δημιούργησαν το πρώτο τυπογραφείο (πριν και από το ΚΚΕ) και η τότε οργάνωση Εργατική Διεθνιστική Ένωση (ΕΔΕ) μαζικοποιήθηκε. Ηγήθηκε στις απεργίες όπως αυτήν της ΕΣΚΙΜΟ και πολλές ακόμη.

 Το 1975 επήλθε το σχίσμα και ομάδα μελών της, με επικεφαλής τον Δημήτρη Τούμπανη, αποχώρησε και ίδρυσε την Κομμουνιστική Διεθνιστική Ένωση (ΚΔΕ), με κύρια διαφωνία τις αρχές του Τροτσκισμού μιάς και η Εργατική Διεθνιστική Ένωση (ΕΔΕ) είχε εκφυλιστεί και αστικοποιηθεί με τις προτροπές και την καθοδήγηση του Τζέρι Χίλυ. Από αυτές τις διαφωνίες προέκυψαν τα επόμενα χρόνια μορφώματα οδηγούμενα από τον σταλινισμό για την απαξίωση του Τροτσκισμού,όπως το ΣΕΚ και το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα - Τροτσκιστές (Ε.Ε.Κ.) του Σάββα Μιχαήλ η ΟΚΔΕ του Φελεκη και πολλά ακόμη τα οποία υποστήριξαν την καταδίκη του Σερβικού εθνικισμού, και ουσιαστικά τάχθηκαν υπέρ της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και μετά τάχθηκαν και υπέρ των ανοιχτών συνόρων και της παγκοσμιοποίησης. Το ίδιο συνέβη και με τους Αρχειομαρξιστές όπου ο συνιδρυτής τους Λουκάς Καρλιάφτης δεν υιοθέτησε ποτέ την στρατιωτική προλεταριακή πολιτική του Τρότσκι η οποία έλεγε να οπλίζεται η εργατική τάξη σε περιόδους εμφυλίου η κατοχής. Ήταν υποστηρικτής και αυτός της ειρηνικής συνύπαρξης με το κατεστημένο και μάλιστα τόσο έντονα που διαφωνούσε με την φυγή στα βουνά των αντιστασιακών κατά την Γερμανική κατοχή όσο και μετά κατά τον εμφύλιο...ήταν υπέρ με λίγα λόγια του να σε εκτελούσαν στην πλατεία η να σε 'έστελναν στα κάτεργα των γερμανικών εργοστασίων με την συγκατάθεση σου.

Μετα την πτωση της ΕΣΣΔ η ΚΔΕ διαφοροποιηθηκε με ολες τις οργανωσεις της ψευτο αριστερας στο ζητημα παγκοσμιοποιηση αποβιομηχανοποιηση και μεταναστευση. Δεν υιοθετησε ποτε την πολιτικη των ανοικτων συνορων εναντιωθηκε εξ ολοκληρου κατα την ΕΕ και παντα ηταν κοντρα με αυτο που σημερα ονομάζεται woke ατζεντα και ηταν παρουσα στις κοντρες του Ελληνικου λαου τοσο στην αντικατασταση του οσο και στα δικτατορικα μετρα της ψευτο πανδημιας.

Η Κομμουνιστική Διεθνιστική Ένωση (ΚΔΕ) σήμερα στην Ελλάδα είναι η πατριωτική αριστερά που μάχεται για τις αξίες του Τροτσκιστικού κινήματος απέναντι σε εκφυλιστικά εργατικά κινήματα και τους εκπροσώπους του καπιταλισμού.

Το τροτσκιστικό κίνημα παρέμεινε και εξακολουθεί να αποτελεί μια αξιοσημείωτη ελπίδα φωτός μέσα στο ίδιο το εργατικό κίνημα. Παρά τις αντιξοότητες της ιστορίας, εμείς παραμένουμε κομμουνιστές, σε αντίθεση με εκείνα τα μεγάλα κόμματα των οποίων τα ονόματα φέρουν ακόμα ίχνη κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών ιδανικών, από τα οποία έχουν απομακρυνθεί προ πολλού, επειδή οι πολιτικές τους φιλοδοξίες στρέφονται στην εξυπηρέτηση της αστικής τάξης στο πλαίσιο των αστικών κυβερνήσεων. 

Το μέλλον είναι ο κομμουνισμός
και μια οικονομία υπό τον δημοκρατικό έλεγχο του προλεταριάτου που θα παράγει αγαθά που ικανοποιούν τις ανάγκες του πληθυσμού, που Θα αναπτύξει την παραγωγή χωρίς να βλάψει τη φύση. «Ακόμα και μια ολόκληρη κοινωνία, ένα έθνος, ακόμη και όλες οι ταυτόχρονα υπάρχουσες κοινωνίες μαζί, δεν είναι οι ιδιοκτήτες της γης. Θα Είναι μόνο οι κάτοχοί της, οι χρήστες της και, ως καλοί πατέρες οικογενειών, πρέπει να την αφήσουν βελτιωμένη στις επόμενες γενιές. Η επερχόμενη και αναμενόμενη εργατική επανάσταση θα καταργήσει τα εθνικά σύνορα και όλα τα υλικά ή ηθικά εμπόδια που αυτά συνεπάγονται. Το προλεταριάτο, διαχειριζόμενο την οικονομία, θα σταματήσει αμέσως την παραγωγή επιβλαβών προϊόντων. 

Συγκεκριμένα, θα πρέπει να κλείσει τα εργοστάσια όπλων, τα οποία σήμερα εκτρέπουν τα καλύτερα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα και τα οποία θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στην ανάπτυξη ειρηνικών τεχνολογιών. Οι εργάτες, έχοντας στην εξουσία, θα αγωνιστούν για να μειώσουν την κραυγαλέα ανισότητα μεταξύ των υπανάπτυκτων και των ανεπτυγμένων περιοχών του πλανήτη. Και θα χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία με γνώμονα την εξέλιξη του ανθρώπου και όχι για την εξαφάνιση του. Η αύξηση της παραγωγικότητας στην οποία θα οδηγήσουν όλα αυτά θα μειώσει τις ώρες εργασίας και θα επιτρέψει στους ανθρώπους να αφιερωθούν σε δραστηριότητες άλλες από την παραγωγή ζωτικών υλικών αγαθών. Η εκπαίδευση και ο πολιτισμός σε όλες τις εκφάνσεις τους θα φτάσουν σε ένα επίπεδο που δεν έχει ξαναδεί η ανθρώπινη ιστορία. Μόνο τότε μπορούμε να πούμε ότι η ανθρωπότητα έχει ξεκινήσει το δρόμο της απελευθέρωσης από τη βαρβαρότητα. Ο κομμουνισμός θα χαράξει τον δρόμο του αυτό είναι εγγενές στην ίδια την εξέλιξη τόσο της οικονομίας όσο και της κοινωνίας. Θα χαράξει τον δρόμο του χάρη στους ανθρώπους, επειδή οι ίδιοι οι άνθρωποι φτιάχνουν τη δική τους ιστορία. 

Όταν η εργατική τάξη συνειδητοποιήσει αυτή την ανάγκη, αναπόφευκτα θα δημιουργήσει ανάμεσά της γυναίκες και άνδρες που θα αγωνιστούν για την απελευθέρωση της τάξης τους, και τη δημιουργία ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος αλλά αυτό απαιτεί ανθρώπους κομμουνιστές που μεταδίδουν πολιτικές και οργανωτικές παραδόσεις, που δεν συγχέουν την εκλογική επιτυχία με την κοινωνική επανάσταση, τον αντικαπιταλισμό με την καταστροφή της πολιτικής και οικονομικής δύναμης της αστικής τάξης. Ο καπιταλισμός δημιουργεί τόσες πολλές αδικίες, τόσες πολλές μορφές καταπίεσης, τόση ζημιά στον κοινωνικό και περιβαλλοντικό τομέα, που αυτό είναι που καθορίζει τη δημιουργία αντιτιθέμενων κομμάτων. Αυτό που εμφανώς λείπει είναι ένα κόμμα του οποίου ο απώτερος στόχος είναι η κατάληψη της εξουσίας από τις δυνάμεις της εργατικής τάξης, όχι από τους αστικούς θεσμούς, αλλά αντίθετα, η καταστροφή αυτών των θεσμών και η αντικατάστασή τους από δημοκρατικά όργανα εξουσίας των ίδιων των εργατών όπως συνέβη με τα εργατικά συμβούλια στη Ρωσία. 

Τα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα πρέπει να μαθαίνουν από το παρελθόν, τόσο από τις επιτυχίες όσο και από τις ήττες του, και να τις αξιοποιούν σωστά στον αγώνα που έρχεται. Το κομμουνιστικό πρόγραμμα γεννήθηκε από τον αγώνα γυναικών και ανδρών από σάρκα και οστά, από τον ενθουσιασμό και τα βάσανά τους. Γεννήθηκε από την ίδια την ταξική πάλη. Όσοι απορρίπτουν αυτό το πρόγραμμα απορρίπτουν όλους όσους αγωνίστηκαν για τον κομμουνισμό. Απορρίπτουν τον κομμουνισμό. Τα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα, τα οποία χρειάζονται ακόμη δημιουργία, επέκταση και εκπαίδευση, μπορούν να γεννηθούν μόνο στη βάση της συγγένειας με τον Μαρξισμό, τον Λενινισμό, τον Τροτσκισμό και, πάνω απ' όλα, βασιζόμενα στην πλούσια και ποικίλη εμπειρία που κρύβεται πίσω από αυτές τις έννοιες. Για όλα αυτά παλεύουμε εμείς, για όλα αυτά ζούμε εμείς και χωρίς αιματοκύλισμα ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να παραδοθεί, και είμαστε αποφασισμένοι αυτήν την φορά να μην αφήσουμε κανέναν νέο σταλινισμό να καπηλευτεί τους αγώνες μας για την πτώση του καπιταλισμού και την ανάδειξη του εργατικού κινήματος ως μια και μοναδική τάξη, χωρίς αταξία και διακρίσεις κοινωνικές οικονομικές και πολιτικές.

Friday, June 20, 2025

Ο Φρανζ Φανον για τους Εποικους της Αποικιοκρατιας.....


Η γυμνή αλήθεια της αποαποικιοποίησης μας θυμίζει τις καυτές σφαίρες και τα αιματοβαμμένα μαχαίρια που προέρχονται από αυτήν. Γιατί αν ο τελευταίος είναι πρώτος, αυτό θα συμβεί μόνο μετά από μια δολοφονική και αποφασιστική πάλη μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών. Αυτή η επιβεβαιωμένη πρόθεση να τοποθετήσουμε τους τελευταίους στην κορυφή των πραγμάτων και να τους κάνουμε να ανέβουν με ρυθμό (πολύ γρήγορα, λένε μερικοί) τα γνωστά βήματα που χαρακτηρίζουν μια οργανωμένη κοινωνία, μπορεί να θριαμβεύσει μόνο αν χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα για να γυρίσουμε την κλίμακα, συμπεριλαμβανομένης, φυσικά, της βίας.

Δεν αναποδογυρίζεις καμιά κοινωνία, όσο πρωτόγονη κι αν είναι, με ένα τέτοιο πρόγραμμα αν δεν έχεις αποφασίσει από την αρχή, δηλαδή από την πραγματική διατύπωση αυτού του προγράμματος, να ξεπεράσεις όλα τα εμπόδια που θα συναντήσεις με αυτόν τον τρόπο. Ο ντόπιος που αποφασίζει να εφαρμόσει το πρόγραμμα στην πράξη και να γίνει η κινητήρια δύναμη του, είναι έτοιμος για βία ανά πάσα στιγμή. Από τη γέννηση του είναι σαφές ότι αυτός ο στενός κόσμος, σπαρμένος με απαγορεύσεις, μπορεί να αμφισβητηθεί μόνο με απόλυτη βία.

Ο αποικιακός κόσμος είναι ένας κόσμος χωρισμένος σε διαμερίσματα. Είναι μάλλον περιττό να υπενθυμίσουμε την ύπαρξη γηγενών συνοικιών και Ευρωπαϊκών συνοικιών, σχολείων για ντόπιους και σχολείων για Ευρωπαίους.με τον ίδιο τρόπο δεν χρειάζεται να θυμηθούμε το απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Ωστόσο, αν εξετάσουμε προσεκτικά αυτό το σύστημα διαμερισμάτων, θα το κάνουμε
-37-
τουλάχιστον να είναι σε θέση να αποκαλύψει τις γραμμές δύναμης που συνεπάγεται. Αυτή η προσέγγιση στον αποικιακό κόσμο, η τάξη και η γεωγραφική του διάταξη θα μας επιτρέψουν να επισημάνουμε τις γραμμές στις οποίες θα αναδιοργανωθεί μια αποαποικιοποιημένη κοινωνία.

Ο αποικιακός κόσμος είναι ένας κόσμος κομμένος στα δύο. Η διαχωριστική γραμμή, τα σύνορα εμφανίζονται από στρατώνες και αστυνομικά τμήματα. Στις αποικίες είναι ο αστυνομικός και ο στρατιώτης που είναι οι επίσημοι, θεσμοθετημένοι μεσάζοντες, οι εκπρόσωποι του εποίκου και η κυριαρχία του στην καταπίεση. Στις καπιταλιστικές κοινωνίες το εκπαιδευτικό σύστημα, είτε λαϊκό είτε κληρικό, η δομή των ηθικών αντανακλαστικών που μεταβιβάζονται από πατέρα σε γιο, η υποδειγματική εντιμότητα των εργατών στους οποίους δίνεται μετάλλιο μετά από πενήντα χρόνια καλής και πιστής υπηρεσίας, και η αγάπη που πηγάζει από αρμονικές σχέσεις και καλή συμπεριφορά-όλες αυτές οι αισθητικές εκφράσεις σεβασμού για την καθιερωμένη τάξη χρησιμεύουν για να δημιουργήσουν γύρω από το εκμεταλλευόμενο άτομο μια ατμόσφαιρα υποταγής και αναστολής που ελαφρύνει σημαντικά το έργο της αστυνόμευσης. Στις καπιταλιστικές χώρες ένα πλήθος ηθικών δασκάλων, συμβούλων και "μπερδεμένων" διαχωρίζουν τους εκμεταλλευόμενους από αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία. Στις αποικιακές χώρες, αντίθετα, ο αστυνομικός και ο στρατιώτης, με την άμεση παρουσία τους και τη συχνή και άμεση δράση τους, διατηρούν επαφή με τον ντόπιο και τον συμβουλεύουν με τη βοήθεια τουφεκιών και ναπάλμ να μην κουνιέται. Είναι προφανές εδώ ότι οι πράκτορες της κυβέρνησης μιλούν τη γλώσσα της καθαρής δύναμης. Ο μεσάζων δεν ελαφρύνει την καταπίεση, ούτε επιδιώκει να κρύψει την κυριαρχία.τους δείχνει και τους εφαρμόζει με την καθαρή συνείδηση ενός υποστηρικτή της ειρήνης. όμως είναι ο φορέας της βίας στο σπίτι και στο μυαλό των ντόπιων.

Η ζώνη όπου ζουν οι ιθαγενείς δεν είναι συμπληρωματική της ζώνης που κατοικείται από τους εποίκους. Οι δύο ζώνες είναι αντίθετες, αλλά όχι στην υπηρεσία μιας ανώτερης ενότητας. Υπάκουοι στους κανόνες της καθαρής Αριστοτελικής λογικής, και οι δύο

ακολουθήστε την αρχή της αμοιβαίας αποκλειστικότητας. Δεν είναι δυνατή η συνδιαλλαγή, διότι από τους δύο όρους, ο ένας είναι περιττός. Η πόλη των εποίκων είναι μια ισχυρά χτισμένη πόλη, όλα κατασκευασμένα από πέτρα και χάλυβα. Είναι μια πόλη με έντονο φωτισμό, οι δρόμοι είναι καλυμμένοι με άσφαλτο και οι κάδοι απορριμμάτων καταπιούν όλα τα υπολείμματα, αόρατα, άγνωστα και δύσκολα μελετημένα. Τα πόδια του εποίκου δεν είναι ποτέ ορατά, εκτός ίσως από τη θάλασσα. αλλά εκεί δεν είστε ποτέ αρκετά κοντά για να τα δείτε. Τα πόδια του προστατεύονται από ισχυρά παπούτσια αν και οι δρόμοι της πόλης του είναι καθαροί και ομοιόμορφοι, χωρίς τρύπες ή πέτρες. Η πόλη του εποίκου είναι μια καλά τροφοδοτημένη πόλη, μια χαλαρή πόλη.η κοιλιά της είναι πάντα γεμάτη καλά πράγματα. Η πόλη των εποίκων είναι μια πόλη λευκών ανθρώπων, ξένων.

Η πόλη που ανήκει στους αποικισμένους ανθρώπους, ή τουλάχιστον η πατρίδα, το χωριό των νέγρων, η μεδίνα, το καταφύγιο, είναι ένας τόπος κακής φήμης, κατοικημένος από ανθρώπους κακής φήμης. Γεννιούνται εκεί, δεν έχει σημασία πού ή πώς.πεθαίνουν εκεί, δεν έχει σημασία πού, ούτε πώς. Είναι ένας κόσμος χωρίς ευρυχωρία. οι άνδρες ζουν εκεί το ένα πάνω στο άλλο και οι καλύβες τους είναι χτισμένες το ένα πάνω στο άλλο. Η πατρίδα είναι μια πεινασμένη πόλη, πεινασμένη από ψωμί, κρέας, παπούτσια, κάρβουνο, φως. Η πατρίδα είναι ένα σκυμμένο χωριό, μια πόλη στα γόνατά της, μια πόλη που κυλάει στο βούρκο. Είναι μια πόλη αράπηδων και βρώμικων Αράβων. Το βλέμμα που ο ντόπιος στρέφει στην πόλη του εποίκου είναι ένα βλέμμα πόθου, ένα βλέμμα φθόνου.εκφράζει τα όνειρά του για κατοχή-κάθε είδους κατοχή: να καθίσει στο τραπέζι του εποίκου, να κοιμηθεί στο κρεβάτι του εποίκου, με τη σύζυγό του αν είναι δυνατόν. Ο αποικισμένος άνθρωπος είναι ένας ζηλιάρης άνθρωπος. Και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο οικιστής * όταν τα βλέμματά τους συναντιούνται διαπιστώνει πικρά, πάντα σε άμυνα, "θέλουν να πάρουν τη θέση μας." Είναι αλήθεια, γιατί δεν υπάρχει ντόπιος που δεν ονειρεύεται τουλάχιστον μία φορά την ημέρα να εγκατασταθεί στη θέση του εποίκου.
Αυτός ο κόσμος χωρίζεται σε διαμερίσματα, αυτός ο κόσμος κόβεται
-39-

σε δύο κατοικείται από δύο διαφορετικά είδη. Η πρωτοτυπία του αποικιακού πλαισίου είναι ότι η οικονομική πραγματικότητα, η ανισότητα και η τεράστια διαφορά των τρόπων ζωής δεν έρχονται ποτέ να καλύψουν τις ανθρώπινες πραγματικότητες. Όταν εξετάζετε από κοντά το αποικιακό πλαίσιο, είναι προφανές ότι αυτό που χωρίζει τον κόσμο είναι να ξεκινήσετε με το γεγονός ότι ανήκετε ή δεν ανήκετε σε μια δεδομένη φυλή, ένα δεδομένο είδος. Στις αποικίες η οικονομική υποδομή είναι επίσης μια υπερκατασκευή. Η αιτία είναι η συνέπεια. είσαι πλούσιος επειδή είσαι λευκός, είσαι λευκός επειδή είσαι πλούσιος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η μαρξιστική ανάλυση πρέπει πάντα να είναι ελαφρώς τεντωμένη κάθε φορά που έχουμε να κάνουμε με το αποικιακό πρόβλημα.
Όλα μέχρι και την ίδια τη φύση της προκαπιταλιστικής κοινωνίας, τόσο καλά εξηγημένα από τον Μαρξ, πρέπει εδώ να ξανασκεφτούν. Ο δουλοπάροικος είναι ουσιαστικά διαφορετικός από τον ιππότη, αλλά μια αναφορά στο θεϊκό δικαίωμα είναι απαραίτητη για να νομιμοποιήσει αυτή τη νόμιμη διαφορά. Στις αποικίες, ο αλλοδαπός που προέρχεται από άλλη χώρα επέβαλε την κυριαρχία του με όπλα και μηχανές. Παρά την επιτυχή μεταμόσχευση του, παρά την ιδιοποίησή του, ο άποικος παραμένει ξένος. Δεν είναι ούτε η πράξη της ιδιοκτησίας εργοστασίων, ούτε κτημάτων, ούτε ένα τραπεζικό ισοζύγιο που διακρίνει τις κυβερνώντες τάξεις. Η κυρίαρχη φυλή είναι πρώτα και κύρια εκείνοι που προέρχονται από αλλού, εκείνοι που είναι διαφορετικοί από τους αρχικούς κατοίκους, "οι άλλοι."

Η βία που έχει κυριαρχήσει στην τάξη του αποικιακού κόσμου, η οποία έχει αδιάκοπα τυμπανίσει το ρυθμό για την καταστροφή των εγγενών κοινωνικών μορφών και έχει διαλύσει χωρίς επιφύλαξη τα συστήματα αναφοράς της οικονομίας, τα έθιμα της ενδυμασίας και της εξωτερικής ζωής, αυτή η ίδια βία θα διεκδικηθεί και θα αναληφθεί από τον ντόπιο τη στιγμή που, αποφασίζοντας να ενσωματώσει την ιστορία στο δικό του πρόσωπο, μπαίνει στα απαγορευμένα μέρη. Η καταστροφή του αποικιακού κόσμου είναι πλέον μια διανοητική εικόνα δράσης
-40-

το οποίο είναι πολύ σαφές, πολύ εύκολο να κατανοηθεί και το οποίο μπορεί να υποτεθεί από κάθε ένα από τα άτομα που αποτελούν τους αποικισμένους ανθρώπους.

 Η διάλυση του αποικιακού κόσμου δεν σημαίνει ότι μετά την κατάργηση των συνόρων θα δημιουργηθούν γραμμές επικοινωνίας μεταξύ των δύο ζωνών. Η καταστροφή του αποικιακού κόσμου δεν είναι τίποτα περισσότερο και όχι λιγότερο από την κατάργηση μιας ζώνης, την ταφή της στα βάθη της γης ή την εκδίωξή της από τη χώρα.

Η πρόκληση των ιθαγενών στον αποικιακό κόσμο δεν είναι μια ορθολογική αντιπαράθεση απόψεων. Δεν είναι μια πραγματεία για το καθολικό, αλλά η ακατάστατη επιβεβαίωση μιας αρχικής ιδέας που προτάθηκε ως απόλυτη. Ο αποικιακός κόσμος είναι ένας Μανιχαϊκός κόσμος. Δεν αρκεί ο οικιστής να οριοθετήσει φυσικά, δηλαδή με τη βοήθεια του στρατού και της αστυνομικής δύναμης, τον τόπο του ντόπιου. Σαν να δείχνει τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα της αποικιακής εκμετάλλευσης ο άποικος ζωγραφίζει τον ντόπιο ως ένα είδος πεμπτουσίας του κακού. * Η μητρική κοινωνία δεν περιγράφεται απλώς ως μια κοινωνία που στερείται αξιών. Δεν αρκεί για τον αποίκη να επιβεβαιώσει ότι αυτές οι αξίες έχουν εξαφανιστεί ή ακόμα καλύτερα δεν υπήρχαν ποτέ στον αποικιακό κόσμο. Ο ντόπιος κηρύσσεται ανυπόφορος στην ηθική * αντιπροσωπεύει όχι μόνο την απουσία αξιών, αλλά και την άρνηση αξιών. Είναι, ας τολμήσουμε να παραδεχτούμε, ο εχθρός των αξιών, και με αυτή την έννοια είναι το απόλυτο κακό. Είναι το διαβρωτικό στοιχείο, καταστρέφοντας όλα όσα τον πλησιάζουν. είναι το παραμορφωτικό στοιχείο, παραμορφώνοντας όλα όσα έχουν να κάνουν με την ομορφιά ή την ηθική.είναι ο θεματοφύλακας των κακόβουλων δυνάμεων, το ασυνείδητο και ανεπανόρθωτο όργανο των τυφλών δυνάμεων. Ο κ. Meyer θα μπορούσε έτσι να δηλώσει σοβαρά στη γαλλική Εθνοσυνέλευση ότι η δημοκρατία δεν πρέπει να εκδιωχθεί επιτρέποντας

ο αλγερινός λαός να γίνει μέρος του. Όλες οι αξίες, στην πραγματικότητα, είναι αμετάκλητα δηλητηριασμένες και άρρωστες μόλις τους επιτραπεί να έρθουν σε επαφή με την αποικισμένη φυλή. Τα έθιμα των αποικισμένων ανθρώπων, οι παραδόσεις τους, οι μύθοι τους-πάνω απ ' όλα, οι μύθοι τους-είναι το ίδιο το σημάδι αυτής της φτώχειας του πνεύματος και της συνταγματικής τους διαφθοράς. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να βάλουμε το DDT που καταστρέφει τα παράσιτα, τους φορείς των ασθενειών, στο ίδιο επίπεδο με τη χριστιανική θρησκεία που πολεμά τις εμβρυϊκές αιρέσεις και τα ένστικτα και το κακό που δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Η ύφεση του κίτρινου πυρετού και η πρόοδος του Ευαγγελισμού αποτελούν μέρος του ίδιου ισολογισμού. Αλλά τα θριαμβευτικά ανακοινωθέντα από τις αποστολές είναι στην πραγματικότητα μια πηγή πληροφοριών σχετικά με την εμφύτευση ξένων επιρροών στον πυρήνα των αποικισμένων ανθρώπων. Μιλώ για τη χριστιανική θρησκεία και κανείς δεν χρειάζεται να εκπλαγεί. Η Εκκλησία στις αποικίες είναι η εκκλησία των λευκών, η Εκκλησία των ξένων. Δεν καλεί τους ντόπιους στους τρόπους του Θεού αλλά στους τρόπους του λευκού ανθρώπου, του κυρίου, του καταπιεστή. Και όπως γνωρίζουμε, σε αυτό το θέμα πολλοί καλούνται, αλλά λίγοι επιλεγμένοι.
Μερικές φορές αυτός ο Μανιχισμός πηγαίνει στο λογικό του συμπέρασμα και απανθρωποποιεί τον ντόπιο, ή για να μιλήσει απλά, τον μετατρέπει σε ζώο. Στην πραγματικότητα, οι όροι που χρησιμοποιεί ο άποικος όταν αναφέρει τον ιθαγενή είναι ζωολογικοί όροι. Μιλάει για τις Ερπετοειδείς κινήσεις του κίτρινου ανθρώπου, για τη μυρωδιά της γηγενούς συνοικίας, για τα σμήνη αναπαραγωγής, για την ακαθαρσία, για το σπέρμα, για τις χειρονομίες. Όταν ο άποικος προσπαθεί να περιγράψει τον ιθαγενή πλήρως με ακριβείς όρους, αναφέρεται συνεχώς στο κτηνοτροφείο. Ο Ευρωπαίος σπάνια χτυπά σε ένα γραφικό στυλ. αλλά ο ντόπιος, που ξέρει τι είναι στο μυαλό του εποίκου, μαντεύει αμέσως τι σκέφτεται. Αυτές οι ορδές των ζωτικών στατιστικών, αυτές οι υστερικές μάζες, αυτά τα πρόσωπα που στερούνται όλης της ανθρωπότητας, αυτά τα διασταλμένα σώματα που δεν μοιάζουν με τίποτα στη γη, αυτός ο όχλος χωρίς αρχή ή
-42-

τέλος, εκείνα τα παιδιά που φαίνονται να μην ανήκουν σε κανέναν, αυτή η τεμπελιά που απλώνεται στον ήλιο, αυτός ο βλαστικός ρυθμός της ζωής-όλα αυτά αποτελούν μέρος του αποικιακού λεξιλογίου. Ο στρατηγός Ντε Γκωλ μιλάει για "τα κίτρινα πλήθη" και ο Φρανσουά Μαουριακ για τις μαύρες, καφέ και κίτρινες μάζες που σύντομα θα απελευθερωθούν. Ο ντόπιος τα γνωρίζει όλα αυτά και γελάει με τον εαυτό του κάθε φορά που εντοπίζει μια υπαινιγμό στον κόσμο των ζώων με τα λόγια του άλλου. Γιατί ξέρει ότι δεν είναι ζώο.και ακριβώς τη στιγμή που συνειδητοποιεί την ανθρωπιά του αρχίζει να ακονίζει τα όπλα με τα οποία θα εξασφαλίσει τη νίκη του.
Μόλις ο ντόπιος αρχίσει να τραβάει τα αγκυροβόλια του και να προκαλεί άγχος στον οικιστή, παραδίδεται σε καλοπροαίρετες ψυχές που σε πολιτιστικά συνέδρια του επισημαίνουν την ιδιαιτερότητα και τον πλούτο των δυτικών αξιών. Αλλά κάθε φορά που αναφέρονται οι δυτικές αξίες παράγουν στο ντόπιο ένα είδος σκληρυντικού ή μυϊκού κλειδώματος. Κατά την περίοδο της αποαποικιοποίησης, ο λόγος των ιθαγενών απευθύνεται. Του προσφέρονται καθορισμένες αξίες, του λένε συχνά ότι η αποαποικιοποίηση δεν χρειάζεται να σημαίνει οπισθοδρόμηση, και ότι πρέπει να εμπιστευτεί τις ιδιότητες που είναι καλά δοκιμασμένες, σταθερές και πολύ εκτιμημένες. Αλλά συμβαίνει ότι όταν ο ντόπιος ακούει μια ομιλία για τη δυτική κουλτούρα βγάζει το μαχαίρι του-ή τουλάχιστον βεβαιώνεται ότι είναι εφικτό. Η βία με την οποία επιβεβαιώνεται η υπεροχή των λευκών αξιών και η επιθετικότητα που έχει διαπεράσει τη νίκη αυτών των αξιών πάνω στους τρόπους ζωής και σκέψης του ντόπιου σημαίνει ότι, σε εκδίκηση, ο ντόπιος γελάει με κοροϊδία όταν αναφέρονται δυτικές αξίες μπροστά του. Στο αποικιακό πλαίσιο ο άποικος τελειώνει το έργο του να σπάσει τον ιθαγενή μόνο όταν ο τελευταίος παραδέχεται δυνατά και κατανοητά την υπεροχή των αξιών του λευκού ανθρώπου. Κατά την περίοδο της αποαποικιοποίησης, οι αποικισμένες μάζες χλευάζουν αυτές ακριβώς τις αξίες, τις προσβάλλουν και τις κάνουν εμετό.
-43-

Αυτό το φαινόμενο συνήθως καλύπτεται επειδή, κατά την περίοδο της αποαποικιοποίησης, ορισμένοι αποικισμένοι διανοούμενοι έχουν ξεκινήσει διάλογο με την αστική τάξη της αποικιοκρατικής χώρας. Κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης, ο ιθαγενής πληθυσμός διακρίνεται μόνο ως μια ασαφής μάζα. Οι λίγες αυτόχθονες προσωπικότητες που οι αποικιοκράτες αστοί έχουν γνωρίσει εδώ και εκεί δεν έχουν επαρκή επιρροή σε αυτήν την άμεση διάκριση για να δημιουργήσουν αποχρώσεις. Από την άλλη πλευρά, κατά την περίοδο της απελευθέρωσης, η αποικιοκρατική αστική τάξη αναζητά πυρετωδώς επαφές με την ελίτ και με αυτές τις ελίτ διεξάγεται ο γνωστός διάλογος σχετικά με τις αξίες. Η αποικιοκρατική αστική τάξη, όταν συνειδητοποιεί ότι είναι αδύνατο να διατηρήσει την κυριαρχία της στις αποικιακές χώρες, αποφασίζει να πραγματοποιήσει μια δράση οπισθοφυλακής όσον αφορά τον πολιτισμό, τις αξίες, τις τεχνικές και ούτω καθεξής. Τώρα αυτό που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε είναι ότι η τεράστια πλειοψηφία των αποικισμένων λαών αγνοεί αυτά τα προβλήματα. Για έναν αποικισμένο λαό η πιο ουσιαστική αξία, γιατί η πιο συγκεκριμένη, είναι πρώτα απ 'όλα η γη: η γη που θα τους φέρει ψωμί και, πάνω απ' όλα, αξιοπρέπεια. Αλλά αυτή η αξιοπρέπεια δεν έχει καμία σχέση με την αξιοπρέπεια του ανθρώπινου ατόμου: γιατί αυτό το ανθρώπινο άτομο δεν έχει ακούσει ποτέ να το λέει. Το μόνο που έχει δει ο ντόπιος στη χώρα του είναι ότι μπορούν ελεύθερα να τον συλλάβουν, να τον χτυπήσουν, να τον λιμοκτονήσουν: και κανένας καθηγητής ηθικής, κανένας ιερέας δεν έχει έρθει ποτέ να χτυπηθεί στη θέση του, ούτε να μοιραστεί το ψωμί τους μαζί του. Όσον αφορά τον ντόπιο, η ηθική είναι πολύ συγκεκριμένη.είναι να φιμώσει την περιφρόνηση του εποίκου, να σπάσει την εκθαμβωτική βία του-με μια λέξη, να τον βγάλει από την εικόνα. Η γνωστή αρχή ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι θα απεικονιστεί στις αποικίες από τη στιγμή που ο ιθαγενής ισχυρίζεται ότι είναι ίσος με τον εποίκη. Ένα βήμα περισσότερο, και είναι έτοιμος να πολεμήσει για να είναι περισσότερο από τον εποίκη. Στην πραγματικότητα, έχει ήδη αποφασίσει να τον εκτοξεύσει και να πάρει τη θέση του όπως το βλέπουμε, είναι ένα ολόκληρο υλικό και ηθικό σύμπαν που διαλύεται. Ο διανοούμενος που από την πλευρά του έχει ακολουθήσει τον αποικιοκράτη σε σχέση με την παγκόσμια αφηρημένη θα αγωνιστεί για να μπορέσει ο άποικος και ο ντόπιος να ζήσουν μαζί ειρηνικά σε έναν νέο κόσμο. Αλλά αυτό που δεν βλέπει, ακριβώς επειδή διαποτίζεται από την αποικιοκρατία και όλους τους τρόπους σκέψης της, είναι ότι ο εποίκος, από τη στιγμή που εξαφανίζεται το αποικιακό πλαίσιο, δεν έχει πλέον κανένα ενδιαφέρον να παραμείνει ή να συνυπάρχει. Δεν είναι τυχαίο ότι, ακόμη και πριν από οποιαδήποτε διαπραγμάτευση * μεταξύ της αλγερινής και της γαλλικής κυβέρνησης, η Ευρωπαϊκή μειονότητα που αυτοαποκαλείται "φιλελεύθερη" έχει ήδη καταστήσει σαφή τη θέση της: δεν απαιτεί τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από διπλή υπηκοότητα. Διαχωρίζοντας τους εαυτούς τους με αφηρημένο τρόπο, οι φιλελεύθεροι προσπαθούν να αναγκάσουν τον εποίκη να κάνει ένα πολύ συγκεκριμένο άλμα στο άγνωστο. Ας το παραδεχτούμε, ο οικιστής γνωρίζει πολύ καλά ότι καμία φρασεολογία δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πραγματικότητα.
Έτσι ο ντόπιος ανακαλύπτει ότι η ζωή του, η αναπνοή του, η καρδιά του που χτυπάει είναι ίδια με εκείνη του εποίκου. Ανακαλύπτει ότι το δέρμα του εποίκου δεν έχει μεγαλύτερη αξία από το δέρμα ενός ιθαγενούς * και πρέπει να ειπωθεί ότι αυτή η ανακάλυψη κλονίζει τον κόσμο με έναν πολύ απαραίτητο τρόπο. Όλη η νέα, επαναστατική διαβεβαίωση των ιθαγενών πηγάζει από αυτήν. Γιατί αν, στην πραγματικότητα, η ζωή μου αξίζει όσο του εποίκου, η ματιά του δεν με συρρικνώνει ούτε με παγώνει, και η φωνή του δεν με μετατρέπει πλέον σε πέτρα. Στην πραγματικότητα, δεν δίνω δεκάρα γι ' αυτόν. Όχι μόνο η παρουσία του δεν με ενοχλεί πλέον, αλλά ετοιμάζω ήδη τόσο αποτελεσματικές ενέδρες για αυτόν που σύντομα δεν θα υπάρχει διέξοδος παρά αυτή της πτήσης. Am

Έχουμε πει ότι το αποικιακό πλαίσιο χαρακτηρίζεται από τη διχοτόμηση που επιβάλλει σε ολόκληρη την ΠΕΟ-
____________________
* Ο Φανόν γράφει το 1961.-- Τρανς.
-45-

πλε. Η αποαποικιοποίηση ενοποιεί αυτούς τους ανθρώπους με τη ριζοσπαστική απόφαση να αφαιρέσουν από αυτήν την ετερογένεια και ενοποιώντας την σε Εθνική, μερικές φορές φυλετική, βάση. Γνωρίζουμε τα άγρια λόγια των σενεγαλέζων πατριωτών, αναφερόμενοι στους ελιγμούς του προέδρου τους, Σενγκόρ: "έχουμε απαιτήσει να δοθούν οι υψηλότερες θέσεις στους Αφρικανούς * και τώρα ο Σενγκόρ Αφρικανικοποιεί τους Ευρωπαίους."Δηλαδή, ο ντόπιος μπορεί να δει καθαρά και αμέσως αν η αποαποικιοποίηση έχει συμβεί ή όχι, γιατί οι ελάχιστες απαιτήσεις του είναι απλά ότι το τελευταίο θα είναι το πρώτο.

Αλλά ο ντόπιος διανοούμενος φέρνει παραλλαγές σε αυτήν την αναφορά και, στην πραγματικότητα, φαίνεται να έχει καλούς λόγους: ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι, τεχνικοί, ειδικοί-όλοι φαίνεται να χρειάζονται. Τώρα, ο συνηθισμένος ιθαγενής ερμηνεύει αυτές τις άδικες προαγωγές ως τόσες πολλές πράξεις σαμποτάζ, και συχνά ακούγεται να δηλώνει: "δεν άξιζε, λοιπόν, να γίνουμε ανεξάρτητοι..."
Στις αποικιακές χώρες όπου έχει λάβει χώρα ένας πραγματικός αγώνας για την ελευθερία, όπου το αίμα του λαού έχει ρέει και όπου η διάρκεια της περιόδου του ένοπλου πολέμου έχει ευνοήσει την οπισθοδρομική αύξηση των διανοουμένων προς βάσεις που στηρίζονται στον λαό, μπορούμε να παρατηρήσουμε μια πραγματική εξάλειψη της υπερκατασκευής που έχτισαν αυτοί οι διανοούμενοι από το αστικό αποικιοκρατικό περιβάλλον. Η αποικιοκρατική μπουρζουαζία, στον ναρκισσιστικό της διάλογο, που εξηγήθηκε από τα μέλη των πανεπιστημίων της, είχε στην πραγματικότητα βαθιά εμφυτεύσει στο μυαλό του αποικισμένου διανοούμενου ότι οι βασικές ιδιότητες παραμένουν αιώνιες παρά όλα τα λάθη που μπορεί να κάνουν οι άνθρωποι: οι βασικές ιδιότητες της Δύσης, φυσικά. Ο γηγενής διανοούμενος αποδέχτηκε την επιρροή αυτών των ιδεών και βαθιά μέσα στον εγκέφαλό του θα μπορούσατε πάντα να βρείτε έναν άγρυπνο φρουρό έτοιμο να υπερασπιστεί το Ελληνο-λατινικό βάθρο. Τώρα συμβαίνει ότι κατά τη διάρκεια του αγώνα για απελευθέρωση, τη στιγμή που ο γηγενής διανοούμενος έρχεται ξανά σε επαφή με τον λαό του, αυτό
ο τεχνητός φρουρός μετατρέπεται σε σκόνη. Όλες οι μεσογειακές αξίες-ο θρίαμβος του ανθρώπινου ατόμου, της διαύγειας και της ομορφιάς-γίνονται άψυχα, άχρωμα μπιχλιμπίδια. Όλες αυτές οι ομιλίες μοιάζουν με συλλογές νεκρών λέξεων.εκείνες οι αξίες που φαινόταν να ανυψώνουν την ψυχή αποκαλύπτονται ως άχρηστες, απλώς και μόνο επειδή δεν έχουν καμία σχέση με τη συγκεκριμένη σύγκρουση στην οποία εμπλέκεται ο λαός.

Ο ατομικισμός είναι ο πρώτος που εξαφανίζεται. Ο ντόπιος διανοούμενος είχε μάθει από τους δασκάλους του ότι το άτομο έπρεπε να εκφραστεί πλήρως. Η αποικιοκρατική αστική τάξη είχε σφυρηλατήσει στο μυαλό των ντόπιων την ιδέα μιας κοινωνίας ατόμων όπου κάθε άτομο κλείνει τον εαυτό του στη δική του υποκειμενικότητα και του οποίου ο μόνος πλούτος είναι η ατομική σκέψη. Τώρα ο ντόπιος που έχει την ευκαιρία να επιστρέψει στους ανθρώπους κατά τη διάρκεια του αγώνα για ελευθερία θα ανακαλύψει την ψευδαίσθηση αυτής της θεωρίας. Οι ίδιες οι μορφές οργάνωσης του αγώνα θα του προτείνουν ένα διαφορετικό λεξιλόγιο. Αδελφός, αδελφή, φίλος - αυτά είναι λόγια που απαγορεύονται από την αποικιοκρατική αστική τάξη, γιατί γι ' αυτούς ο αδελφός μου είναι το πορτοφόλι μου, ο φίλος μου είναι μέρος του σχεδίου μου για να προχωρήσω. Ο ντόπιος διανοούμενος συμμετέχει, σε ένα είδος auto-da-fé, στην καταστροφή όλων των ειδώλων του: εγωισμός, αλληλοκατηγορίες που πηγάζουν από την υπερηφάνεια και η παιδική βλακεία εκείνων που θέλουν πάντα να έχουν τον τελευταίο λόγο. Ένας τέτοιος αποικισμένος διανοούμενος, ξεσκονισμένος από την αποικιακή κουλτούρα, θα ανακαλύψει με τον ίδιο τρόπο την ουσία των συνελεύσεων των χωριών, τη συνοχή των Λαϊκών Επιτροπών και την εξαιρετική καρποφορία των τοπικών συναντήσεων και ομάδων. Στο εξής, τα συμφέροντα του ενός θα είναι τα συμφέροντα όλων, γιατί στην πραγματικότητα όλοι θα ανακαλυφθούν από τα στρατεύματα, όλοι θα σφαγιαστούν-ή όλοι θα σωθούν. Το σύνθημα "προσέξτε τον εαυτό σας", η μέθοδος σωτηρίας του άθεου, απαγορεύεται σε αυτό το πλαίσιο.

Η αυτοκριτική έχει συζητηθεί πολύ αργά, αλλά
λίγοι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι είναι ένας αφρικανικός θεσμός. Είτε στα Τζεμάα * της Βόρειας Αφρικής είτε στις συναντήσεις της Δυτικής Αφρικής, η παράδοση απαιτεί οι διαμάχες που συμβαίνουν σε ένα χωριό να διευθετούνται δημόσια. Είναι κοινοτική αυτοκριτική, φυσικά, και με μια νότα χιούμορ, επειδή όλοι είναι χαλαροί, και επειδή στην τελευταία λύση όλοι θέλουμε τα ίδια πράγματα. Αλλά όσο περισσότερο ο διανοούμενος απορροφά την ατμόσφαιρα των ανθρώπων, τόσο πιο ολοκληρωτικά εγκαταλείπει τις συνήθειες του υπολογισμού, της απρόσκοπτης σιωπής, των διανοητικών επιφυλάξεων και κλονίζει το πνεύμα της απόκρυψης. Και είναι αλήθεια ότι ήδη σε αυτό το επίπεδο μπορούμε να πούμε ότι η κοινότητα θριαμβεύει και ότι διαδίδει το δικό της φως και τη δική της λογική.

Αλλά συμβαίνει μερικές φορές ότι η αποαποικιοποίηση συμβαίνει σε περιοχές που δεν έχουν κλονιστεί επαρκώς από τον αγώνα για απελευθέρωση, και μπορεί να βρεθούν αυτοί οι ίδιοι γνωστοί, έξυπνοι, πανούργοι διανοούμενοι. Βρίσκουμε άθικτους σε αυτούς τους τρόπους και τις μορφές σκέψης που πήραν κατά τη σύνδεσή τους με την αποικιοκρατική αστική τάξη. Κακομαθημένα παιδιά της χθεσινής αποικιοκρατίας και των σημερινών εθνικών κυβερνήσεων, οργανώνουν τη λεηλασία των όποιων εθνικών πόρων υπάρχουν. Χωρίς οίκτο, χρησιμοποιούν τη σημερινή εθνική αγωνία ως μέσο για να προχωρήσουν μέσω συνωμοσίας και νόμιμης ληστείας, μέσω συνδυασμών εισαγωγών-εξαγωγών, εταιρειών περιορισμένης ευθύνης, τυχερών παιχνιδιών στο χρηματιστήριο ή αθέμιτης προώθησης. Επιμένουν στα αιτήματά τους για την εθνικοποίηση του εμπορίου, δηλαδή την κράτηση αγορών και τις συμφέρουσες συμφωνίες μόνο για τους υπηκόους. Όσον αφορά το δόγμα, διακηρύσσουν την επιτακτική ανάγκη εθνικοποίησης της ληστείας του έθνους. Σε αυτή την άνυδρη φάση της εθνικής ζωής, τη λεγόμενη περίοδο λιτότητας, η επιτυχία των λεηλασιών τους είναι γρήγορα να καλέσει τη βία και την οργή του λαού. Γιατί αυτός ο ίδιος λαός, φτωχός αλλά ανεξάρτητος, έρχεται πολύ γρήγορα να αποκτήσει μια κοινωνική συνείδηση στο αφρικανικό και διεθνές πλαίσιο του σήμερα.και αυτό οι μικροί ατομικιστές θα μάθουν γρήγορα.

Για να αφομοιώσει και να βιώσει την κουλτούρα του καταπιεστή, ο ντόπιος έπρεπε να αφήσει ορισμένα από τα πνευματικά του υπάρχοντα σε πιόνι. Αυτές οι υποσχέσεις περιλαμβάνουν την υιοθέτησή του των μορφών σκέψης της αποικιοκρατικής αστικής τάξης. Αυτό είναι πολύ αισθητό στην ανικανότητα του ντόπιου διανοούμενου να διεξάγει μια διμερή συζήτηση.γιατί δεν μπορεί να εξαλείψει τον εαυτό του όταν έρχεται αντιμέτωπος με ένα αντικείμενο ή μια ιδέα. Από την άλλη πλευρά, όταν αρχίζει να αγωνίζεται ανάμεσα στους ανθρώπους, χτυπιέται με θαυμασμό και έκπληξη * κυριολεκτικά αφοπλίζεται από την καλή πίστη και την ειλικρίνειά τους. Ο κίνδυνος που θα τον στοιχειώνει συνεχώς είναι να γίνει το άκριτο στόμα των μαζών. γίνεται ένα είδος ναι-άνθρωπος που γνέφει σύμφωνη γνώμη σε κάθε λέξη που προέρχεται από τον λαό, την οποία ερμηνεύει ως θεωρημένες κρίσεις. Τώρα, ο φέλα, ο άνεργος, ο πεινασμένος ντόπιος δεν διεκδικούν την αλήθεια.δεν λένε ότι αντιπροσωπεύουν την αλήθεια, γιατί είναι η αλήθεια.

Αντικειμενικά, ο διανοούμενος συμπεριφέρεται σε αυτή τη φάση σαν ένας κοινός οπορτουνιστής. Στην πραγματικότητα δεν έχει σταματήσει τους ελιγμούς. Ποτέ δεν τίθεται θέμα απόρριψης ή υποδοχής του από τον λαό. Αυτό που ζητούν είναι απλώς να συγκεντρωθούν όλοι οι πόροι. Η συμπερίληψη του ντόπιου διανοούμενου στην ανοδική άνοδο των μαζών θα διαφοροποιηθεί σε αυτή την περίπτωση από μια περίεργη λατρεία λεπτομέρειας. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι είναι εχθρικοί στην ανάλυση. αντίθετα, τους αρέσει να τους εξηγούνται τα πράγματα, χαίρονται να καταλαβαίνουν μια γραμμή επιχειρημάτων και τους αρέσει να βλέπουν πού πηγαίνουν. Αλλά στην αρχή της σχέσης του με τους ανθρώπους ο ντόπιος
-49-
____________________

ο διανοούμενος υπερτονίζει τις λεπτομέρειες και έτσι ξεχνά ότι η ήττα της αποικιοκρατίας είναι το πραγματικό αντικείμενο του αγώνα. Παρασυρμένος από τις πολυάριθμες πτυχές του αγώνα, τείνει να επικεντρώνεται σε τοπικά καθήκοντα, που εκτελούνται με ενθουσιασμό αλλά σχεδόν πάντα πολύ επίσημα. Δεν βλέπει όλη την κίνηση όλη την ώρα. Εισάγει την ιδέα των ειδικών κλάδων, των εξειδικευμένων λειτουργιών, των τμημάτων μέσα στον τρομερό θραυστήρα πέτρας, την άγρια μηχανή ανάμειξης που είναι μια λαϊκή επανάσταση. Είναι απασχολημένος σε δράση σε ένα συγκεκριμένο μέτωπο, και συμβαίνει να χάνει από τα μάτια του την ενότητα του κινήματος. Έτσι, εάν προκληθεί μια τοπική ήττα, μπορεί κάλλιστα να αμφισβητηθεί και από εκεί να απελπιστεί. Οι άνθρωποι, από την άλλη πλευρά, παίρνουν τη θέση τους από την αρχή στις ευρείες και περιεκτικές θέσεις του ψωμιού και της γης: πώς μπορούμε να αποκτήσουμε τη γη και το ψωμί για φαγητό; Και αυτή η πεισματική άποψη των μαζών, που μπορεί να φαίνεται συρρικνωμένη και περιορισμένη, είναι τελικά ο πιο αξιόλογος και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος διαδικασίας.

Το πρόβλημα της αλήθειας πρέπει επίσης να εξεταστεί. Σε κάθε εποχή, μεταξύ των ανθρώπων, η αλήθεια είναι ιδιοκτησία του Εθνικού σκοπού. Καμία απόλυτη αλήθεια, κανένας λόγος για την αγνότητα της ψυχής, δεν μπορεί να κλονίσει αυτή τη θέση. Οι ιθαγενείς απαντούν στο ζωντανό ψέμα της αποικιακής κατάστασης με ένα ίσο ψέμα. Οι σχέσεις του με τους συμπολίτες του είναι ανοιχτές * είναι τεταμένες και ακατανόητες σε σχέση με τους εποίκους. Η αλήθεια είναι αυτό που βιάζεται για τη διάλυση του αποικιοκρατικού καθεστώτος.είναι αυτό που προωθεί την εμφάνιση του έθνους. είναι το μόνο που προστατεύει τους ντόπιους και καταστρέφει τους ξένους. Σε αυτό το αποικιοκρατικό πλαίσιο δεν υπάρχει αληθινή συμπεριφορά: και το καλό είναι απλά αυτό που είναι κακό για "αυτούς."
Έτσι βλέπουμε ότι ο πρωταρχικός Μανιχισμός που κυβερνούσε την αποικιακή κοινωνία διατηρείται άθικτος κατά την περίοδο της αποαποικιοποίησης. δηλαδή ότι ο άποικος ποτέ δεν παύει να είναι ο εχθρός, ο αντίπαλος, ο εχθρός που πρέπει να ανατραπεί. Ο καταπιεστής, στη δική του σφαίρα, ξεκινά τη διαδικασία, μια διαδικασία κυριαρχίας, εκμετάλλευσης και λεηλασίας, και στην άλλη σφαίρα το κουλουριασμένο, λεηλατημένο πλάσμα που είναι το ντόπιο παρέχει τροφή για τη διαδικασία όσο καλύτερα Μπορεί, τη διαδικασία που κινείται αδιάκοπα από τις όχθες του αποικιακού εδάφους στα παλάτια και τις αποβάθρες της μητρικής χώρας. Σε αυτή την ήρεμη ζώνη η θάλασσα έχει μια λεία επιφάνεια, ο φοίνικας αναδεύεται απαλά στο αεράκι, τα κύματα αγκαλιάζουν τα βότσαλα και οι πρώτες ύλες μεταφέρονται ασταμάτητα, δικαιολογώντας την παρουσία του εποίκου: και όλο αυτό το διάστημα ο ντόπιος, λυγισμένος διπλός, πιο νεκρός παρά ζωντανός, υπάρχει ατελείωτα σε ένα αμετάβλητο όνειρο. Ο άποικος γράφει ιστορία. η ζωή του είναι μια εποχή, μια Οδύσσεια. Είναι η απόλυτη αρχή :" αυτή η γη δημιουργήθηκε από εμάς". είναι η αδιάκοπη αιτία: "αν φύγουμε, όλα χάνονται και η χώρα θα επιστρέψει στον Μεσαίωνα."Πάνω από αυτόν, τα ορμητικά πλάσματα, που σπαταλούνται από πυρετούς, που έχουν εμμονή με τα προγονικά έθιμα, σχηματίζουν ένα σχεδόν ανόργανο υπόβαθρο για τον καινοτόμο δυναμισμό του αποικιακού μερκαντιλισμού.
Ο άποικος γράφει ιστορία και έχει συνείδηση ότι την φτιάχνει. Και επειδή αναφέρεται συνεχώς στην ιστορία της μητρικής του χώρας, δείχνει σαφώς ότι ο ίδιος είναι η επέκταση αυτής της μητρικής χώρας. Έτσι, η ιστορία που γράφει δεν είναι η ιστορία της χώρας που λεηλατεί, αλλά η ιστορία του δικού του έθνους σε σχέση με όλα όσα απομακρύνει, όλα όσα παραβιάζει και λιμοκτονεί.

Η ακινησία στην οποία καταδικάζεται ο ντόπιος μπορεί να αμφισβητηθεί μόνο εάν ο ντόπιος αποφασίσει να θέσει τέλος στην ιστορία της αποικιοκρατίας-την ιστορία της λεηλασίας-και να δημιουργήσει την ιστορία του έθνους-την ιστορία της αποαποικιοποίησης.

Ένας κόσμος χωρισμένος σε διαμερίσματα, ένας ακίνητος, Μανιχεϊστικός κόσμος, ένας κόσμος αγαλμάτων: το άγαλμα του στρατηγός που πραγματοποίησε την κατάκτηση, το άγαλμα του μηχανικού που έχτισε τη γέφυρα.ένας κόσμος που είναι σίγουρος για τον εαυτό του, ο οποίος συνθλίβει με τις πέτρες του τις πλάτες που ξεφλουδίζονται από μαστίγια: αυτός είναι ο αποικιακός κόσμος. Το απαρτχάιντ είναι απλώς μια μορφή διαίρεσης σε διαμερίσματα του αποικιακού κόσμου. Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ο ντόπιος είναι να παραμείνει στη θέση του και να μην υπερβεί ορισμένα όρια. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα όνειρα του ντόπιου είναι πάντα μυϊκής ανδρείας.τα 
όνειρά του είναι δράσης και επιθετικότητας. Ονειρεύομαι ότι πηδάω, κολυμπάω, τρέχω, σκαρφαλώνω, ονειρεύομαι ότι ξεσπάω στα γέλια, ότι διασχίζω ένα ποτάμι με ένα βήμα ή ότι με ακολουθεί μια πλημμύρα αυτοκινήτων που δεν με προλαβαίνουν ποτέ. Κατά την περίοδο του αποικισμού, ο ντόπιος δεν σταματά ποτέ να επιτυγχάνει την ελευθερία του από εννέα το βράδυ έως έξι το πρωί.

Ο αποικισμένος άνθρωπος θα εκδηλώσει πρώτα αυτή την επιθετικότητα που έχει κατατεθεί στα οστά του εναντίον του ίδιου του λαού του. Αυτή είναι η περίοδος κατά την οποία οι αράπηδες χτύπησαν ο ένας τον άλλον και η αστυνομία και οι δικαστές δεν ξέρουν προς τα πού να στραφούν όταν αντιμετωπίζουν τα εκπληκτικά κύματα εγκληματικότητας στη Βόρεια Αφρική. Θα δούμε αργότερα πώς πρέπει να κριθεί αυτό το φαινόμενο. * Όταν ο ντόπιος έρχεται αντιμέτωπος με την αποικιακή τάξη των πραγμάτων, διαπιστώνει ότι βρίσκεται σε κατάσταση μόνιμης έντασης. Ο κόσμος του εποίκου είναι ένας εχθρικός κόσμος, ο οποίος απορρίπτει τον ντόπιο, αλλά ταυτόχρονα είναι ένας κόσμος του οποίου ζηλεύει. Έχουμε δει ότι ο ντόπιος δεν παύει ποτέ να ονειρεύεται να βάλει τον εαυτό του στη θέση του εποίκου-όχι να γίνει ο εποίκος αλλά να αντικαταστήσει τον εαυτό του με τον εποίκη. Αυτός ο εχθρικός κόσμος, βαρύς και επιθετικός επειδή αποκρούει τις αποικισμένες μάζες με όλη τη σκληρότητα που είναι ικανός, δεν αντιπροσωπεύει απλώς μια κόλαση από την οποία η ταχύτερη πτήση
πιθανό είναι επιθυμητό, αλλά και ένας παράδεισος κοντά στο χέρι που φυλάσσεται από φοβερούς φύλακες.

Ο ντόπιος είναι πάντα σε εγρήγορση, γιατί αφού μπορεί μόνο να διακρίνει με δυσκολία τα πολλά σύμβολα του αποικιακού κόσμου, δεν είναι ποτέ σίγουρος αν έχει περάσει ή όχι τα σύνορα. Αντιμέτωπος με έναν κόσμο που κυβερνάται από τον εποίκη, ο ντόπιος θεωρείται πάντα ένοχος. Αλλά η ενοχή του ντόπιου δεν είναι ποτέ μια ενοχή που αποδέχεται. είναι μάλλον ένα είδος κατάρας, ένα είδος Δαμόκλειου ξίφους, γιατί, στο εσωτερικό του πνεύμα, ο ντόπιος δεν παραδέχεται καμία κατηγορία. Είναι εξουδετερωμένος αλλά όχι εξημερωμένος. αντιμετωπίζεται ως κατώτερος αλλά δεν είναι πεπεισμένος για την κατωτερότητά του. Περιμένει υπομονετικά μέχρι ο άποικος να ξεφύγει από την επιφυλακή του για να πετάξει εναντίον του. Οι μύες του ντόπιου είναι πάντα τεντωμένοι. Δεν μπορείτε να πείτε ότι είναι τρομοκρατημένος, ή ακόμα και ανήσυχος. Στην πραγματικότητα είναι έτοιμος σε μια στιγμή να ανταλλάξει τον ρόλο του λατομείου με αυτόν του κυνηγού. Ο ντόπιος είναι ένας καταπιεσμένος άνθρωπος του οποίου το μόνιμο όνειρο είναι να γίνει ο διώκτης. Τα σύμβολα της κοινωνικής τάξης-η Αστυνομία,οι σάλπιγγες στους στρατώνες, οι στρατιωτικές παρελάσεις και οι σημαίες που κυματίζουν-είναι ταυτόχρονα ανασταλτικά και διεγερτικά: γιατί δεν μεταφέρουν το μήνυμα "Μην τολμήσεις να κουνηθείς". μάλλον, φωνάζουν "Ετοιμαστείτε να επιτεθείτε." Και, στην πραγματικότητα, αν ο ντόπιος είχε κάποια τάση να κοιμηθεί και να ξεχάσει, ο υψηλός του εποίκου και το άγχος του εποίκου να δοκιμάσει τη δύναμη του αποικιακού συστήματος θα του υπενθύμιζαν σε κάθε στροφή ότι η μεγάλη αναμέτρηση δεν μπορεί να αναβληθεί επ' αόριστον. Αυτή η παρόρμηση να πάρει τη θέση του εποίκου συνεπάγεται μια τονικότητα των μυών όλη την ώρα.και στην πραγματικότητα γνωρίζουμε ότι σε ορισμένες συναισθηματικές συνθήκες η παρουσία ενός εμποδίου τονίζει την τάση προς κίνηση.
Η σχέση εποίκων-ιθαγενών είναι μια μαζική σχέση. Ο άποικος βάζει ωμή δύναμη ενάντια στο βάρος των αριθμών. Είναι εκθεσιαστής. Η ενασχόλησή του με την ασφάλεια τον κάνει να υπενθυμίζει στον ντόπιο δυνατά ότι εκεί μόνος του είναι αφέντης. Ο άποικος διατηρεί ζωντανό στον ντόπιο έναν θυμό τον οποίο στερεί από την έξοδο.ο ντόπιος είναι παγιδευμένος στους στενούς δεσμούς των αλυσίδων της αποικιοκρατίας. Αλλά έχουμε δει ότι εσωτερικά ο οικιστής μπορεί να επιτύχει μόνο μια ψευδο-απολίθωση. Η μυϊκή ένταση των ιθαγενών βρίσκει διέξοδο τακτικά σε αιμοδιψείς εκρήξεις - σε φυλετικούς πολέμους, σε διαμάχες μεταξύ Σεπτ και σε διαμάχες μεταξύ ατόμων.
Όσον αφορά τα άτομα, είναι εμφανής μια θετική άρνηση της κοινής λογικής. Ενώ ο άποικος ή ο αστυνομικός έχει το δικαίωμα τη ζωντανή μέρα να χτυπήσει τον ντόπιο, να τον προσβάλει και να τον κάνει να σέρνεται σε αυτούς, θα δείτε τον ντόπιο να φτάνει για το μαχαίρι του με την παραμικρή εχθρική ή επιθετική ματιά που του ρίχνει ένας άλλος ντόπιος.γιατί η τελευταία λύση του ντόπιου είναι να υπερασπιστεί την προσωπικότητά του έναντι του αδελφού του. Οι φυλετικές διαμάχες χρησιμεύουν μόνο για να διαιωνίσουν παλιές μνησικακίες που είναι θαμμένες βαθιά στη μνήμη. Ρίχνοντας τον εαυτό του με όλη του τη δύναμη στη βεντέτα, ο ντόπιος προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι η αποικιοκρατία δεν υπάρχει, ότι όλα συμβαίνουν όπως πριν, ότι η ιστορία συνεχίζεται. Εδώ στο επίπεδο των κοινοτικών οργανώσεων διακρίνουμε σαφώς τα γνωστά πρότυπα συμπεριφοράς αποφυγής. Είναι σαν η βύθιση σε ένα αδελφικό λουτρό αίματος τους επέτρεψε να αγνοήσουν το εμπόδιο και να αναβάλουν για αργότερα την επιλογή, ωστόσο αναπόφευκτη, η οποία ανοίγει το ζήτημα της ένοπλης αντίστασης στην αποικιοκρατία. Έτσι, η συλλογική αυτοκαταστροφή σε μια πολύ συγκεκριμένη μορφή είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους η μυϊκή ένταση του ντόπιου απελευθερώνεται. Όλα αυτά τα πρότυπα συμπεριφοράς είναι εκείνα του αντανακλαστικού θανάτου όταν αντιμετωπίζουν κίνδυνο, μια αυτοκτονική συμπεριφορά που αποδεικνύει στον εποίκη (του οποίου η ύπαρξη και η κυριαρχία είναι από αυτούς ακόμη πιο δικαιολογημένη) ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι λογικά ανθρώπινα όντα. Με τον ίδιο τρόπο ο ντόπιος καταφέρνει να παρακάμψει τον οικιστή. Η πίστη στο θάνατο αφαιρεί κάθε ευθύνη από τον καταπιεστή * η αιτία των δυστυχιών και της φτώχειας αποδίδεται στον Θεό: αυτός είναι η μοίρα. 
-54-
____________________

Η επερχομενη διαλυση των υποδομων του Ισραήλ και η ψυχοσυνθεση ενος εποικου..


Εκτως την Αμερικη και των Ευρωπαιων οι στυλοβατες του Ισραηλ ειναι οι Αραβικες ηγεσιες πρωτιστως η Σ Αραβια και η Αιγυπτος.
Η διαλυση του Ισραηλ θα φερει υποχρεωτικα αλλαγες και σε αυτες τις χωρες. Χωρις τον μπαμπουλα του Ισραηλ δεν θα μπορουν να ελεγχουν την ιδια τους την βαση.

Επι πανω απο μια πενταετια η πιο πλουσια χωρα πολεμαγε τι πιο φτωχη εχει πλακα οτι οι εκφωνητες κατα της αραβικης ανοιξης οτι ταχα ηταν απ την αρχη εως το τελος Αμερικανικη δουλειά πως να εξυγησουν την ανατροπή του καθεστωτος Σαλεχ της Υεμενης μετα απο 33 χρονια και μετα απο εμφυλιο την ανοδο των Ανσαρ Αλλαχ που πολεμανε οχι μονο τους Σιονιστες αλλα και τους κυριους στυλοβατες τους την Σ Αραβια. Φυσικα δεν μιλανε για την Υεμενη μονο για την Αιγυπτο και την Συρια και την Λιβυη....η Λιβυη για παραδειγμα δεν εφαγε ενα Αμερικανο Πρεσβυ αρα η Αραβικη Ανοιξη σαν αμερικανοκινητη σκωτοσε και ενα δικο τους; Μιλαμε παντα για αναλυσεις απ τα Lidl.

3ος ΠΠ; Που πας ρε Καραμητρο;

Οι οπαδοι του Ομπαμια και του Μπιντεν ανα της υφηλιου δηλαδη η ψευτο αριστερα και οι αριστεριστες μας τα επρηξαν την στιγμη που ανελαβε ο Τραμπ την εξουσια οτι βαδίζουμε για τον 3ο ΠΠ και η πολιτικη ολων των προοδευτικων ειναι η αμεση ανατροπη του Τραμπ να αποφυγουμε τον 3ο ΠΠ. Δεν μπορει να εχουμε ενα λευκο ρατσιστη σεξιστη και αντι μεταναστευτικο ιμπεριαλιστη στην εξουσια.

Οργανωσαν πορειες με γυναικες εκαναν φουσκωτα ομοιωματα του Τραμπ πχ στο Λονδινο και τελικα αφου δεν περασαν εν μεσου της ψευτο πανδημιας οργανωσαν ταραχες για ενα μαυρο ναρκοεμπορα για να ριξουν την κυβερνηση. Τελικα τον εριξαν τον Τρομπα με τεραστια εκλογονοθεια και αφου εφυγαν με την ουρα στα σκελια ενα βραδυ απ το Αφγανισταν ανοιξαν ενα νεο καταστροφικο πολεμο με ναζιδια στην Ουκρανια φερνωντας τον πλανητη στα πρόθυρα πυρηνικού πολεμου. Υπηρξε και συγκεκριμενη κοντρα οπου ο Υπουργος Αμυνας αρνηθηκε διαταγες του Μπαιντεν όπου θα γενικευοταν θανασιμα μια κοντρα εως και πυρινικα.

Αυτο που ξεχνουν ολοι να διατυπωσουν ειναι οτι η τελευταια στρατιωτικη επεμβαση των Αμερικλανων με φανταρους ηταν στο Ιρακ σχεδον πριν εικοσι χρονια. Τοτε μας ειχαν παραμυθιασει οτι ηταν Υπερδυναμη οχι απλως Μεγαλη Δυναμη. Ηταν τοσο δυνατη που προφανως ετρωγε χωρες για πρωινο οερα και ξέχωρα οτι το Θρακ

Οταν ηττηθηκαν οι Αμερικλανοι στο Βιετναμ εκαναν μαγκιες το 1979 κατα του Ιραν και το 1983 ειχαν στειλει στρατευματα στο Ελ Σαλβαδορ για την οργανωση του τοτε εμφυλιου. Οταν μπουκαραν στο Ιρακ μια χωρα που επι μια δεκαετια ζουσε σε καθεστως θανατηφόρων κυρωσεων οπου τα παιδια δεν μπορουσαν να εχουν ακομα και γαλα.

Τωρα ενω εχουν ταχα τα καλυτερα οπλα ολου του κοσμου τον καλυτερο στρατο ολου του κοσμου φοβουνται να μπουν σε στρατιωτικη κοντρα με το Ιραν οπως αποδειχθηκε με την Γεμενη οπου ετρεξαν να κλεισουν συμφωνια καταπαυσης πυρων και το παρουσιασαν ως συνηθως σαν υποχωρηση της ...Γεμενης.

Εξεργεση των Παλαιστινιων στη Γαζα

Κυκλοφορησαν και τοτε πολλαπλές φημες οτι εγινε επιτηδες/με συνεργασια των Ισραηλινων και οτι δουλεύαν οι αντιστασιακες ομαδες με τους Σιονιστες για να πετυχουν απο κοινου τον εκτοπισμό του πλυθησμου τους. Απ την αλλη καθε δυο-τρεις μηνες νικαγε ο Νεταναχιου και αποκεφαλιζε την ηγεσία της Χαμας, της Χεσμπολαχ, της Υεμενης και παει λεγοντας. Τον πιεζαν για εκεχυρια και υποχωρουσε αφου ηταν ανθρωπιστης και τον ένοιαζε η επιβιωση των αμαχων Παλαιστινιων. 

Αντι πιθανοτητας στρατιωτικης υπεροχης τι μια εφταιγαν τα τουνελ, την αλλη η τρομοκρατικη ιδεολογια της Χαμας αλλά το ουσιωδης ειναι οτι δεν το εβαλαν κατω οι Παλαιστινιοι με λιγα μεσα εφεραν τον κατοχικο στρατο σε τελμα και απογνωση. Και λόγου του τελματος αρχισαν οι αερωλογιες του Τρομπα οτι θα μετατρεψει τη Γαζα σε μια νεα Φλόριντα την ιδια στιγμη που αρχισαν να εεγχουν πληρε τα συσσιτια και να αρχιζουν να κοβουν το φαγητο για να πεθανουν ολοι απ την πεινα.

Η Ψυχοσύνθεση ενος Εποικου

Το Ισραηλ δεν ειναι κανονικη χωρα ουτε πρόκειται ποτε να γινει. Ηταν προγεφύρωμα του Αμερικανικου ιμπεριαλισμου των οταν υιοθετήθηκε το 1949 κατα των Αραβων και της ζωτικης σημασιας πετρελαιων. Το σκυλι που γαυγιζε και βομβαρδιζε οποιον και οποτε γουσταρε. 

Οι Παλαιστινιοι ποτε δεν αναγνωρισαν ουτε το διαμελισμο της ιστορικης τους γης ουτε την ιδρυση του Ισραηλ. Εως τη Συμφωνια του Όσλο ηταν υπερ της καταργησης του. Τοτε οι Αμερικανοσιονιστες τους εταξαν ενα κρατος αλλα ποτε δεν δημιουργηθηκε αφου το 45% της Παλαιστηνης ειχε ειδη χαθει. Τωρα εχουν λιγη γη και οποτε βγαλουν και κανα φραγκο περνανε μπουλντόζες και ξεριζωνουν τα δενδρα η απλά κλεβουν τη γη υπο την απειλη στρατιωτων.

Δεν υπαρχει χωρα που απ τη στιγμη που άρχισε σοβαρος απελευθερωτικος πολεμος να μεινουν οι εποικοι εκει χωρις να τα παρατουν.

Υπαρχουν πολλα παραδειγματα στην ιστορια πχ Κένυα, Αλγερια, Ζιμπαμπουε, Ουγκαντα, Ν Αφρικη και παει λεγοντας. Εκει φυσικα που υπερισχυσαν οι εποικοι πχ ΗΠΑ η Αυστραλια οι ντοπιοι ζουσαν σε πολυ πρωτογνωρες σχεσεις. Οι Παλαιστινιοι που εφυγαν με τις αλλεπαλληλες διωξεις των Σιονιστων η πηγαν σε γειτονικες χώρες πχ Ιορδανια, Λιβάνο, Συρια, Κουβέιτ και παντα ειχαν την ιδεα οτι θα κερδισουν πισω τη γη τους και δεν το εβαλαν κατω. Πολεμανε τον Αμερικανικο ιμπεριαλισμο απο τοτε που εγινε παγκοσμια δυναμη δηλαδη στη γεννηση του και απ οτι φαίνεται θα ειναι και στον ταφο του.

Ο εποικος δεν υπαρχει για να ζει υπο καθεστως βομβων, γενικευμενων ταραχων και σε καθε κοντρα επιζητεί την κυριολεκτικη εξαφανιση του αντιπαλου αρα η ψυχοσύνθεση του ειναι όπως ενος θεωτρελου που η φαρμακευτικη αγωγη τελείωσε. Δεν δισταζουν να σκοτώνουν γυναικόπαιδα το επιζητούν για να εκφωβιζουν τον γηγενή πλυθησμο. Ο γκαγκστερισμος ειναι στο DNA τους. Με την πρωτη εμφάνιση οτι κινδυνεύει βρισκει τροπους να την κανει προς τη χωρα προελευσης του. Ειδη εχουμε ακουσει οτι κανα 1-2εκ εχουν φυγει απο Ισραηλ και χρειαστηκε να εισαγουν τριτοκοσμικους να καλυψουν τα κενα.
Οπου φυγρει φυγει ισραηλινο-αιγυπτιακα συνιρα
Οταν διαλυθηκε η Λιβυη οι ξενοι εργατες Κινεζοι Ινδοι κτλ που ειχαν ερθει για τις πετρελαιοπηγες παραμεριζοντας τους ντοπιους την εκαναν με ελαφρα πηδηματακια. Ο γηγγενης πλυθησμος δεν εχει που να παει και προτιμαει η να πεθανει στη χωρα του η να δωση μαχη να την παρει πισω. Βλεπουμε για πρωτη φορα τους Ισραηλινους να τρεχουν να φυγουν οπου φυγει απο ξηρα με βαρκες κτλ. Τα ξενοδοχεια στη Κυπρο τιγκαραν.

Χωρις στρατιωτικες υποδομες και ικανοτητα να χρησιμοποιησουν την αεροπορια τους απ το Ισραηλ πανε να μπλεξουν γειτονικες χωρες οπως Κυπρο και Ελλαδα και οι ρουκεττες του Ιραν φτανουν και ως εκει ...υπαρχει περιπτωση το μορφωμα να φτασει σε τετοιο βαθμο διαλυσης που ουτε οι εποικοι να θελουν να μεινουν αλλα ουτε οι ξενοι που εφεραν....

 Ολοι οι Ινδοι διωχτηκαν απ την Ουγκαντα του Ιντι Αμιν Νταντα 80.000
https://en.wikipedia.org/wiki/Expulsion_of_Asians_from_Uganda


800.000 απο 1εκ εφυγαν απο Αλγερια https://en.wikipedia.org/wiki/Pieds-noir
Απο 5.2εκ λευκους στη Ν. Αφρικη εφυγαν εως το 2008 περιπου 800.000 εγραψε το Newsweek https://en.wikipedia.org/wiki/White_flight

Απο 270.000 λευκους στη Ζιμπαμπουε τωρα ειναι λιγοτεροι απο 50.000 σε ενα πλυθησμο 16εκ δηλαδη το 0.14%

Οσες φορες εχω παει στο αεροδρομιο του Ελληνικου απ το 2023 και ειναι πανω απο 12 ειναι τιγκα απο Ισραηλινους...φερνουν εν μεσο πολεμου πολλους τριτοκοσμικους να καλυψουν τα κενα...
https://www.jpr.org.uk/insights/many-are-concerned-about-israelis-leaving-israel-might-they-be-rejuvenating-jewish-life#:~:text=It%27s%20easy%20to%20get%20over,include%20their%20children%20born%20abroad

Σας τα έλεγε ο προφήτης σας παπαγαλάκια/γιουσουφάκια, αλλά εσείς τον γράφατε... Ο Χένρι Κίσινγκερ δήλωσε (25 Σεπτεμβρίου 2012):[/b]

 «Σε 10 χρόνια, δεν θα υπάρχει πλέον Ισραήλ»! 

https://www.timesofisrael.com/kissinger-staffer-ex-secretary-of-state-didnt-make-no-israel-quote/


Friday, June 13, 2025

Η Ηττα της Δυσης

Η ομιλία έλαβε χώρα στις 23 Απριλίου 2025, στη Ρωσική Ακαδημία Επιστημών, με τίτλο «Ανθρωπολογία και στρατηγικός ρεαλισμός στις διεθνείς σχέσεις».
Το μοιράζομαι:

μτφρ. Γερβάσιος Καψάλας

Αντι-ιδεολογικό αυτοπορτρέτο

Θα ξεκινήσω με μια σύντομη παρουσίαση του εαυτού μου, όχι από ναρκισσισμό, αλλά επειδή πολύ συχνά οι άνθρωποι από τη Γαλλία ή από άλλα μέρη που μιλούν για τη Ρωσία με κατανόηση, ή ακόμα και συμπάθεια, έχουν ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό προφίλ. Πολύ συχνά, αυτοί οι άνθρωποι προέρχονται από τη συντηρητική δεξιά ή από τον λαϊκισμό και προβάλλουν μια προκαθορισμένη ιδεολογική εικόνα για τη Ρωσία. Κατά τη γνώμη μου, οι ιδεολογικές τους συμπάθειες είναι κάπως μη ρεαλιστικές και φαντασιακές. Εγώ δεν ανήκω καθόλου σε αυτή την κατηγορία.

Στη Γαλλία, είμαι αυτό που θα αποκαλούσατε αριστερός φιλελεύθερος, θεμελιωδώς προσκολλημένος στη φιλελεύθερη δημοκρατία. Αυτό που με διακρίνει από τους ανθρώπους που είναι προσκολλημένοι στη φιλελεύθερη δημοκρατία είναι ότι, επειδή είμαι κοινωνικός ανθρωπολόγος, επειδή γνωρίζω την ποικιλομορφία του κόσμου μέσω της ανάλυσης των οικογενειακών συστημάτων, έχω μεγάλη ανοχή στις ξένες κουλτούρες και δεν ξεκινώ από την αρχή ότι όλοι πρέπει να μιμούνται τη Δύση. Η τάση να τα ξέρεις όλα είναι ιδιαίτερα παραδοσιακή στο Παρίσι. Πιστεύω ότι κάθε χώρα έχει τη δική της ιστορία, τον πολιτισμό της και την πορεία της.

Πρέπει να παραδεχτώ, ωστόσο, ότι υπάρχει μια συναισθηματική διάσταση, μια πραγματική συμπάθεια για τη Ρωσία, που μπορεί να εξηγεί την ικανότητά μου να ακούω τα επιχειρήματά της στην τρέχουσα γεωπολιτική αντιπαράθεση. Η ανοιχτότητά μου δεν πηγάζει από το τι είναι η Ρωσία σε ιδεολογικό επίπεδο, αλλά από ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης που μας έσωσε από τον ναζισμό. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να το πω, καθώς πλησιάζει η 9η Μαΐου, η ημέρα που γιορτάζεται η νίκη. Τα πρώτα ιστορικά βιβλία που διάβασα, όταν ήμουν 16 ετών, αφορούσαν τον πόλεμο του Κόκκινου Στρατού κατά του ναζισμού. Νιώθω ότι έχω ένα χρέος που πρέπει να τιμήσω.

Θα προσθέσω ότι γνωρίζω ότι η Ρωσία βγήκε από τον κομμουνισμό με τις δικές της δυνάμεις, με τις δικές της προσπάθειες, και ότι υπέφερε ασύλληπτα κατά τη μεταβατική περίοδο. Πιστεύω ότι ο αμυντικός πόλεμος στον οποίο η Δύση έσπρωξε τη Ρωσία, μετά από όλα αυτά τα δεινά, την ώρα που μόλις άρχιζε να ξαναστέκεται στα πόδια της, αποτελεί ηθική αποτυχία της Δύσης. Τόσο για την ιδεολογική, ή μάλλον συναισθηματική, διάσταση. Όσο για τα υπόλοιπα, δεν είμαι ιδεολόγος, δεν έχω πρόγραμμα για την ανθρωπότητα, είμαι ιστορικός, κοινωνικός ανθρωπολόγος, θεωρώ τον εαυτό μου επιστήμονα και ό,τι μπορώ να προσφέρω στην κατανόηση του κόσμου και ιδίως της γεωπολιτικής προέρχεται ουσιαστικά από τις επαγγελματικές μου δεξιότητες.

Ανθρωπολογία και πολιτική

Σπούδασα ιστορία και ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο του  Cambridge στην Αγγλία. Ο επιβλέπων της διατριβής μου ονομαζόταν Peter Laslett. Είχε ανακαλύψει ότι η αγγλική οικογένεια του 17ου αιώνα ήταν απλή, πυρηνική και ατομικιστική. Τα παιδιά της έπρεπε να διασκορπίζονται πολύ νωρίς. Στη συνέχεια, στο Cambridge, είχα ως εσωτερικό εξεταστή της διατριβής μου έναν άλλο μεγάλο Βρετανό ιστορικό, ο οποίος είναι ακόμα ζωντανός, τον Alan Macfarlane. Είχε καταλάβει ότι υπήρχε μια σύνδεση μεταξύ του πολιτικού και οικονομικού ατομικισμού των Βρετανών (και επομένως των Αγγλοσαξόνων γενικά) και της πυρηνικής οικογένειας που είχε εντοπίσει ο Peter Laslett στο παρελθόν της Αγγλίας.

Είμαι μαθητής αυτών των δύο μεγάλων Βρετανών ιστορικών. Βασικά, γενίκευσα την υπόθεση του Macfarlane. Συνειδητοποίησα ότι ο χάρτης του κομμουνισμού στην ακμή του, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1970, έμοιαζε πολύ με τον χάρτη ενός οικογενειακού συστήματος που ονομάζω κοινοτικό (άλλοι το έχουν ονομάσει πατριαρχική οικογένεια ή κοινή οικογένεια), ένα οικογενειακό σύστημα που είναι κατά κάποιον τρόπο το αντίθετο του βρετανικού οικογενειακού συστήματος. Πάρτε για παράδειγμα τη ρωσική αγροτική οικογένεια. Δεν είμαι ειδικός στη Ρωσία, αυτό που ξέρω για τη Ρωσία είναι οι κατάλογοι με τα ονόματα των κατοίκων του 19ου αιώνα, που περιγράφουν τις ρωσικές αγροτικές οικογένειες. Αυτές δεν ήταν, όπως οι αγγλικές αγροτικές οικογένειες του 17ου αιώνα, μικρές πυρηνικές οικογένειες (πατέρας, μητέρα, παιδιά), αλλά τεράστια νοικοκυριά με έναν άνδρα, τη σύζυγό του, τους γιους του, τις συζύγους των γιων του και τα εγγόνια του. Αυτό το σύστημα ήταν πατριαρχικό, επειδή οι οικογένειες αντάλλασσαν τις γυναίκες τους για να τις κάνουν συζύγους. Η κοινοτική οικογένεια συναντάται στην Κίνα, το Βιετνάμ, τη Σερβία και την κεντρική Ιταλία, μια περιοχή που ψήφισε κομμουνιστικά. Μία από τις ιδιαιτερότητες της ρωσικής κοινοτικής οικογένειας ήταν ότι διατηρούσε υψηλό κύρος για τις γυναίκες, επειδή είχε εμφανιστεί πρόσφατα.

Η ρωσική κοινοτική οικογένεια εμφανίστηκε μεταξύ του 16ου και του 18ου αιώνα. Η κινεζική κοινοτική οικογένεια εμφανίστηκε πριν από την αρχή της Κοινής Εποχής. Η κοινοτική οικογένεια της Ρωσίας υπήρχε για μερικούς αιώνες, ενώ η κοινοτική οικογένεια της Κίνας για δύο χιλιετίες.

Αυτά τα παραδείγματα αποκαλύπτουν την αντίληψή μου για τον κόσμο. Δεν βλέπω έναν αφηρημένο κόσμο, αλλά έναν κόσμο στον οποίο κάθε μεγάλη χώρα, κάθε μικρή χώρα, είχε μια συγκεκριμένη αγροτική οικογενειακή δομή, μια δομή που εξακολουθεί να εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τη σημερινή συμπεριφορά της.

Μπορώ να δώσω και άλλα παραδείγματα. Η Ιαπωνία και η Γερμανία, που είναι τόσο παρόμοιες από βιομηχανική άποψη και ως προς τις αντιλήψεις τους για την ιεραρχία, έχουν επίσης μια κοινή οικογενειακή δομή, διαφορετική από τους τύπους της πυρηνικής και της κοινοτικής οικογένειας, την οικογένεια με κορμό, την οποία δεν θα συζητήσω σε αυτή την ομιλία.

Αν κοιτάξετε τα μέσα ενημέρωσης σήμερα, οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί μιλούν για τον Ντόναλντ Τραμπ και τον Βλαντίμιρ Πούτιν σαν να είναι οι θεμελιώδεις παράγοντες της ιστορίας, ή ακόμα και οι άνθρωποι που διαμορφώνουν την κοινωνία τους. Εγώ τους βλέπω κυρίως ως εκφράσεις εθνικών πολιτισμών, οι οποίοι μπορούν να είναι επεκτεινόμενοι, σταθεροί ή παρακμάζοντες.

Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα σχετικά με τη φήμη μου. Το 95% της ζωής μου ως ερευνητής έχει αφιερωθεί στην ανάλυση των οικογενειακών δομών, ένα θέμα για το οποίο έχω γράψει βιβλία 500 έως 700 σελίδων. Αλλά δεν είναι αυτό για το οποίο είμαι πιο γνωστός στον κόσμο. Είμαι γνωστός για τρία γεωπολιτικά δοκίμια στα οποία χρησιμοποίησα τις γνώσεις μου από αυτό το ανθρωπολογικό υπόβαθρο για να κατανοήσω τι συνέβαινε.

Το 1976, δημοσίευσα το βιβλίο «Η τελική πτώση: ένα δοκίμιο για την αποσύνθεση της σοβιετικής σφαίρας», στο οποίο προέβλεψα την κατάρρευση του κομμουνισμού. Η πτώση του ποσοστού γονιμότητας των Ρωσίδων έδειξε ότι οι Ρώσοι ήταν άνθρωποι όπως όλοι οι άλλοι, σε διαδικασία εκσυγχρονισμού, και ότι ο κομμουνισμός δεν είχε δημιουργήσει κανένα homo sovieticus. Πάνω απ’ όλα, είχα εντοπίσει αύξηση της παιδικής θνησιμότητας μεταξύ 1970 και 1974 στη Ρωσία και την Ουκρανία.

Η αύξηση της θνησιμότητας μεταξύ των παιδιών κάτω του ενός έτους έδειξε ότι το σύστημα είχε αρχίσει να καταρρέει. Έγραψα το πρώτο μου βιβλίο πολύ νέος, όταν ήμουν 25 ετών, και έπρεπε να περιμένω περίπου 15 χρόνια για να επαληθευτεί η πρόβλεψή μου.

Το 2002, έγραψα ένα δεύτερο γεωπολιτικό βιβλίο, After the Empire: The Breakdown of the American Order (Μετά την αυτοκρατορία: Η κατάρρευση της αμερικανικής τάξης), σε μια εποχή που όλοι μιλούσαν για την υπερδύναμη των ΗΠΑ. Μας έλεγαν ότι η Αμερική θα κυριαρχούσε στον κόσμο για αόριστο χρονικό διάστημα, σε έναν μονοπολικό κόσμο. Εγώ έλεγα το αντίθετο: όχι, ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος, η σχετική οικονομική δύναμη της Αμερικής μειώνεται και η Αμερική δεν θα είναι σε θέση να ελέγξει αυτόν τον κόσμο. Αυτό αποδείχθηκε αληθινό. Στο After the Empire, υπάρχει μια ιδιαίτερα σωστή πρόβλεψη που εκπλήσσει ακόμη και εμένα. Ένα κεφάλαιο ονομάζεται «Η επιστροφή της Ρωσίας». Σε αυτό, προβλέπω την επιστροφή της Ρωσίας ως μεγάλης δύναμης, αλλά με βάση πολύ λίγα στοιχεία. Είχα παρατηρήσει μόνο την επανάληψη της πτώσης της παιδικής θνησιμότητας (μεταξύ 1993 και 1999, μετά από αύξηση μεταξύ 1990 και 1993). Αλλά ήξερα ενστικτωδώς ότι το κοινοτικό πολιτισμικό υπόβαθρο της Ρωσίας, που είχε γεννήσει τον κομμουνισμό σε μια μεταβατική φάση, θα επιβίωνε της περιόδου αναρχίας της δεκαετίας του 1990 και ότι αποτελούσε μια σταθερή δομή που θα επέτρεπε την ανοικοδόμηση.

Υπάρχει όμως ένα τεράστιο λάθος σε αυτό το βιβλίο: προβλέπω σε αυτό ένα αυτόνομο πεπρωμένο για τη Δυτική Ευρώπη. Και υπάρχει μια παράλειψη: δεν αναφέρω την Κίνα.

Αυτό με φέρνει στο τελευταίο μου γεωπολιτικό βιβλίο, που πιστεύω ότι θα είναι το τελευταίο μου, La Défaite de l’Occident (Η ήττα της Δύσης). Για να μιλήσω για αυτό το βιβλίο βρίσκομαι εδώ στη Μόσχα. Προβλέπει ότι, στη γεωπολιτική αντιπαράθεση που άνοιξε με την είσοδο του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία, η Δύση θα υποστεί ήττα. Για άλλη μια φορά, εμφανίζομαι σε αντίθεση με την γενική άποψη της χώρας μου, ή της πλευράς μου, δεδομένου ότι είμαι Δυτικός. Θα ξεκινήσω εξηγώντας γιατί μου ήταν εύκολο να γράψω αυτό το βιβλίο, αλλά στη συνέχεια θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί, τώρα που η ήττα της Δύσης φαίνεται βέβαιη, μου είναι πολύ πιο δύσκολο να εξηγήσω βραχυπρόθεσμα τη διαδικασία αποσύνθεσης της Δύσης, ενώ εξακολουθώ να μπορώ να κάνω μια μακροπρόθεσμη πρόβλεψη για τη συνέχιση της παρακμής των ΗΠΑ.

Βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής: περνάμε από την ήττα στην αποσύνθεση. Αυτό που με κάνει επιφυλακτικό είναι η εμπειρία μου από την κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος. Είχα προβλέψει αυτή την κατάρρευση, αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι, όταν το σοβιετικό σύστημα κατέρρευσε, δεν μπόρεσα να προβλέψω την έκταση της αποσύνθεσης και το επίπεδο των δεινών που αυτή η αποσύνθεση θα επέφερε στη Ρωσία.

Δεν είχα καταλάβει ότι ο κομμουνισμός δεν ήταν μόνο μια οικονομική οργάνωση, αλλά και μια πεποίθηση, μια σχεδόν θρησκεία, που δομούσε την κοινωνική ζωή στη Ρωσία και τη Σοβιετική Ένωση. Η αποσύνδεση των πεποιθήσεων θα οδηγούσε σε μια ψυχολογική αποδιοργάνωση που θα ξεπερνούσε κατά πολύ την οικονομική αποδιοργάνωση. Σήμερα, στη Δύση, φτάνουμε σε μια παρόμοια κατάσταση. Αυτό που βιώνουμε δεν είναι απλώς μια στρατιωτική και οικονομική αποτυχία, αλλά μια αποσύνθεση των πεποιθήσεων που οργάνωσαν την κοινωνική ζωή στη Δύση για αρκετές δεκαετίες.

Από την ήττα στην αποσύνθεση

Θυμάμαι πολύ καλά το πλαίσιο στο οποίο έγραψα το βιβλίο «Η ήττα της Δύσης». Ήμουν στο μικρό μου σπίτι στη Βρετάνη το καλοκαίρι του 2023.

Οι δημοσιογράφοι στη Γαλλία και αλλού ενθουσιάζονταν σχολιάζοντας τις (φανταστικές) «επιτυχίες» της αντεπίθεσης της Ουκρανίας. Θυμάμαι καθαρά τον εαυτό μου να γράφει ήρεμα: «Η ήττα της Δύσης είναι βέβαιη». Δεν είχα κανένα πρόβλημα με αυτό. Από την άλλη πλευρά, όταν μιλάω σήμερα για αποδιοργάνωση, υιοθετώ μια στάση ταπεινότητας απέναντι στα γεγονότα. Η συμπεριφορά του Τραμπ είναι μια σκηνοθεσία της αβεβαιότητας. Η πολεμοχαρής διάθεση των Ευρωπαίων που έχασαν τον πόλεμο μαζί με τους Αμερικανούς και τώρα μιλούν για νίκη χωρίς τους Αμερικανούς είναι πραγματικά εκπληκτική.

Αυτό είναι το παρόν. Τα βραχυπρόθεσμα γεγονότα είναι πολύ δύσκολο να προβλεφθούν. Από την άλλη πλευρά, το μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο μέλλον στη Δύση, και ιδίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, μου φαίνεται πιο προσιτό στην κατανόηση και την πρόβλεψη -χωρίς βεβαιότητα, φυσικά. Πολύ νωρίς, το 2002, είχα μια θετική μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη άποψη για τη Ρωσία, όπως είπα. Σήμερα, όμως, έχω μια πολύ αρνητική μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη άποψη για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό που βιώνουμε είναι μόνο η αρχή της πτώσης των Ηνωμένων Πολιτειών και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να δούμε ακόμα πιο δραματικά πράγματα.

Η ήττα της Δύσης: Μια εύκολη πρόβλεψη

Θα ξεκινήσω υπενθυμίζοντας το μοντέλο του βιβλίου «Η ήττα της Δύσης». Το βιβλίο αυτό έχει εκδοθεί, αν και όχι ακόμη στα αγγλικά, και ο καθένας μπορεί να διαβάσει το περιεχόμενό του. Θα εξηγήσω γιατί ήταν σχετικά εύκολο να φανταστεί κανείς αυτή την ήττα. Στα χρόνια που προηγήθηκαν, είχα ήδη αναλύσει εκτενώς την επιστροφή της Ρωσίας στη σταθερότητα.

Δεν ζούσα στη δυτική φαντασίωση ενός τερατώδους καθεστώτος Πούτιν, με τον Πούτιν να είναι ο διάβολος και τους Ρώσους να είναι ηλίθιοι ή δουλοπάροικοι, που ήταν η κυρίαρχη άποψη στη Δύση. Είχα διαβάσει το «Ρωσία, η επιστροφή της ισχύος», ένα εξαιρετικό βιβλίο ενός άγνωστου Γάλλου, του David Teurtrie, που εκδόθηκε λίγο πριν την είσοδο των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία. Σε αυτό, περιγράφει την επανεκκίνηση της ρωσικής οικονομίας, της γεωργίας και των εξαγωγών πυρηνικών σταθμών. Εξηγεί ότι από το 2014 η Ρωσία προετοιμαζόταν να αποσυνδεθεί από το δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Είχα επίσης τους συνήθεις δείκτες μου, που δείχνουν περισσότερο την κοινωνική σταθερότητα παρά την οικονομική. Συνέχισα να παρακολουθώ το ποσοστό παιδικής θνησιμότητας, τον στατιστικό δείκτη που χρησιμοποιώ περισσότερο. Τα παιδιά κάτω του ενός έτους είναι τα πιο ευάλωτα μέλη της κοινωνίας και οι πιθανότητες επιβίωσής τους είναι ο πιο ευαίσθητος δείκτης κοινωνικής συνοχής και αποτελεσματικότητας. Τα τελευταία 20 χρόνια, το ποσοστό παιδικής θνησιμότητας στη Ρωσία έχει μειωθεί με ταχείς ρυθμούς, παρόλο που η συνολική θνησιμότητα στη Ρωσία, ιδίως των ανδρών, δεν είναι ικανοποιητική. Για αρκετά χρόνια, το ποσοστό παιδικής θνησιμότητας στη Ρωσία είχε πέσει κάτω από το αντίστοιχο των ΗΠΑ.

Το ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας στις ΗΠΑ είναι ένας από τους δείκτες που μας δείχνουν ότι η Αμερική δεν τα πάει καλά. Δυστυχώς, φαίνεται ότι το ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας στη Γαλλία, το οποίο αυξάνεται, είναι σε διαδικασία να ξεπεράσει αυτό της Ρωσίας. Είναι οδυνηρό για μένα, ως Γάλλο, αλλά ως ιστορικός πρέπει να είμαι σε θέση να βλέπω και να αναλύω πράγματα που δεν μου αρέσουν. Η ιστορία που ξετυλίγεται δεν είναι εκεί για να με ευχαριστήσει. Είναι εκεί για να μελετηθεί.

Η ικανοποιητική οικονομική εξέλιξη και η κοινωνική σταθεροποίηση της Ρωσίας. Υπήρξε επίσης η ραγδαία πτώση του ποσοστού αυτοκτονιών και του ποσοστού ανθρωποκτονιών κατά την περίοδο 2000-2020. Είχα όλους αυτούς τους δείκτες και είχα επίσης τη γνώση μου για το κοινοτικό οικογενειακό υπόβαθρο της Ρωσίας, αγροτικής προέλευσης, το οποίο δεν υπάρχει πλέον ορατά, αλλά συνεχίζει να διαμορφώνει την κοινωνία. Φυσικά, η ρωσική αγροτική οικογένεια του 19ου αιώνα δεν υπάρχει πια. Αλλά οι αξίες της επιβιώνουν στις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των ατόμων. Στη Ρωσία, εξακολουθούν να υπάρχουν αξίες όπως η εξουσία, η ισότητα και η κοινότητα, που εξασφαλίζουν ένα ιδιαίτερο είδος κοινωνικής συνοχής.

Αυτή είναι μια υπόθεση που μπορεί να είναι δύσκολο να αποδεχθούν οι σύγχρονοι άνδρες και γυναίκες που έχουν ενσωματωθεί στην αστική ζωή. Μόλις έφτασα στη Μόσχα, την οποία ανακαλύπτω εκ νέου το 2025, μεταμορφωμένη από το τελευταίο μου ταξίδι εκεί το 1993. Η Μόσχα είναι μια τεράστια, σύγχρονη πόλη. Πώς μπορώ να φανταστώ, σε ένα τέτοιο υλικό και κοινωνικό πλαίσιο, την επιμονή των κοινοτικών αξιών που προέρχονται από τον 19ο αιώνα; Αλλά το κάνω όπως το κάνω και αλλού. Είναι μια εμπειρία που είχα, για παράδειγμα, στην Ιαπωνία. Και το Τόκιο είναι μια τεράστια πόλη, με 40 εκατομμύρια κατοίκους, διπλάσια από τη Μόσχα. Αλλά είναι εύκολο να δει κανείς και να αποδεχτεί την ιδέα ότι ένα ιαπωνικό σύστημα αξιών, κληρονομιά μιας αρχαίας οικογενειακής δομής, έχει διασωθεί εκεί. Το ίδιο αισθάνομαι και για τη Ρωσία, με τη διαφορά ότι η αυταρχική και ισότιμη ρωσική κοινοτική οικογένεια δεν ήταν η αυταρχική και ανισότιμη ιαπωνική οικογένεια.

Οικονομία, δημογραφία, ανθρωπολογία της οικογένειας: το 2022 δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία για τη σταθερότητα της Ρωσίας. Έτσι, από την αρχή του πολέμου στην Ουκρανία, παρακολουθώ με ένα μείγμα διασκέδασης και θλίψης τους Γάλλους δημοσιογράφους, πολιτικούς και πολιτικούς επιστήμονες να προβάλλουν τις υποθέσεις τους για την ευπάθεια της Ρωσίας, για την επικείμενη κατάρρευση της οικονομίας της, του καθεστώτος της κ.λπ.

Αυτοκαταστροφή των Ηνωμένων Πολιτειών

Ντρέπομαι λίγο να το πω εδώ στη Μόσχα, αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι η Ρωσία δεν είναι το σημαντικό θέμα για μένα. Δεν λέω ότι η Ρωσία δεν είναι ενδιαφέρουσα, λέω ότι δεν βρίσκεται στο επίκεντρο της σκέψης μου. Ο πυρήνας της σκέψης μου αναφέρεται στον τίτλο του βιβλίου μου, La Défaite de l’Occident (Η ήττα της Δύσης). Δεν είναι η νίκη της Ρωσίας, αλλά η ήττα της Δύσης που μελετώ. Πιστεύω ότι η Δύση αυτοκαταστρέφεται.

Για να προωθήσω και να αποδείξω αυτή την υπόθεση, είχα επίσης μια σειρά από δείκτες. Θα περιοριστώ εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είχα ασχοληθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα με την εξέλιξη των Ηνωμένων Πολιτειών.

Γνώριζα για την καταστροφή της αμερικανικής βιομηχανικής βάσης, ιδίως από την ένταξη της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου το 2001. Γνώριζα πόσο δύσκολο θα ήταν για τις Ηνωμένες Πολιτείες να παράγουν αρκετά όπλα για να τροφοδοτήσουν τον πόλεμο.

Κατάφερα να υπολογίσω τον αριθμό των μηχανικών -ανθρώπων που ασχολούνται με την κατασκευή πραγματικών αντικειμένων- στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Ρωσία. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η Ρωσία, με πληθυσμό δυόμισι φορές μικρότερο από αυτόν των Ηνωμένων Πολιτειών, ήταν σε θέση να παράγει περισσότερους μηχανικούς. Πολύ απλά επειδή μόνο το 7% των Αμερικανών φοιτητών σπουδάζουν μηχανική, ενώ το ποσοστό αυτό στη Ρωσία είναι κοντά στο 25%. Φυσικά, ο αριθμός των μηχανικών πρέπει να θεωρηθεί ως γενικός δείκτης, ο οποίος αναφέρεται σε μεγαλύτερο βάθος στους τεχνικούς, τους ειδικευμένους εργάτες και τη γενική βιομηχανική ικανότητα.

Είχα και άλλους μακροπρόθεσμους δείκτες για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είχα ασχοληθεί για δεκαετίες με τη μείωση του επιπέδου της εκπαίδευσης, με τη μείωση της ποιότητας και της ποσότητας της αμερικανικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, μια μείωση που ξεκίνησε ήδη από το 1965. Η μείωση του πνευματικού δυναμικού της Αμερικής έχει μακρά ιστορία. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η μείωση έρχεται μετά από μια άνοδο που διήρκεσε δυόμισι αιώνες. Η Αμερική ήταν μια τεράστια ιστορική επιτυχία πριν βυθιστεί στην τρέχουσα αποτυχία της. Η ιστορική επιτυχία των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν ένα παράδειγμα, μεταξύ άλλων, αλλά το πιο μαζικό, της ιστορικής επιτυχίας του προτεσταντικού κόσμου. Η προτεσταντική θρησκεία βρισκόταν στο επίκεντρο της αμερικανικής κουλτούρας, όπως και της βρετανικής, της σκανδιναβικής και της γερμανικής κουλτούρας, δεδομένου ότι τα δύο τρίτα της Γερμανίας ήταν προτεσταντικά.

Ο προτεσταντισμός απαιτούσε όλοι οι πιστοί να έχουν πρόσβαση στις Αγίες Γραφές. Απαιτούσε οι άνθρωποι να ξέρουν να διαβάζουν. Έτσι, ο Προτεσταντισμός ήταν πολύ υπέρ της εκπαίδευσης παντού. Γύρω στο 1900, ο χάρτης των χωρών όπου όλοι μπορούσαν να διαβάσουν ήταν αυτός του Προτεσταντισμού. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, επιπλέον, η δευτεροβάθμια εκπαίδευση αναπτύχθηκε μεταξύ των δύο πολέμων, κάτι που δεν συνέβη στις προτεσταντικές χώρες της Ευρώπης.

Η εκπαιδευτική κατάρρευση των Ηνωμένων Πολιτειών συνδέεται πολύ προφανώς με τη θρησκευτική κατάρρευση. Γνωρίζω ότι σήμερα γίνεται πολύς λόγος για τους ενθουσιώδεις ευαγγελιστές που περιβάλλουν τον Τραμπ. Αλλά για μένα, όλα αυτά δεν είναι πραγματική θρησκεία. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι αληθινός Προτεσταντισμός. Ο Θεός των Αμερικανών ευαγγελιστών είναι ένας καλός τύπος που μοιράζει οικονομικά δώρα, δεν είναι πλέον ο αυστηρός Καλβινιστής Θεός που απαιτεί υψηλό επίπεδο ηθικής, ενθαρρύνει την ισχυρή εργασιακή ηθική και προάγει την κοινωνική πειθαρχία.

Η κοινωνική πειθαρχία στις Ηνωμένες Πολιτείες όφειλε πολλά στην προτεσταντική ηθική πειθαρχία. Αυτό ίσχυε ακόμη και στον εικοστό αιώνα, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήταν πλέον μια ομοιογενής προτεσταντική χώρα, με καθολικούς και εβραίους μετανάστες, και στη συνέχεια μετανάστες από την Ασία. Τουλάχιστον μέχρι τη δεκαετία του 1970, ο ηγετικός πυρήνας της Αμερικής και της αμερικανικής κουλτούρας παρέμεινε προτεσταντικός. Οι WASPs, ή Λευκοί Αγγλοσαξονικοί Προτεστάντες, ήταν τότε συχνά αντικείμενο χλευασμού για τα ελαττώματά τους, αλλά αντιπροσώπευαν μια κεντρική κουλτούρα και έλεγχαν το αμερικανικό σύστημα.

Ενεργά κράτη, ζόμπι και το μηδέν της θρησκείας

Χρησιμοποιώ μια συγκεκριμένη εννοιολόγηση για να αναλύσω τη θρησκευτική παρακμή, όχι μόνο σε αυτό το βιβλίο, αλλά σε όλα τα πρόσφατα βιβλία μου. Πρόκειται για μια ανάλυση σε τρία στάδια της εξαφάνισης της θρησκείας.

*Πρώτον, διακρίνω ένα ενεργό στάδιο της θρησκείας, στο οποίο οι άνθρωποι πιστεύουν και ασκούν τη θρησκεία τους.

*Στη συνέχεια, υπάρχει αυτό που ονομάζω ζόμπι στάδιο της θρησκείας, στο οποίο οι άνθρωποι δεν είναι πλέον πιστοί και εκκλησιαζόμενοι, αλλά διατηρούν στις κοινωνικές τους συνήθειες αξίες που κληρονόμησαν από την προηγούμενη ενεργή θρησκεία. Θα αναφερόμουν, για παράδειγμα, στον γαλλικό ρεπουμπλικανισμό, ο οποίος διαδέχθηκε την Καθολική Εκκλησία στη λεκάνη του Παρισιού, ως μια ζόμπι πολιτειακή θρησκεία.

*Στη συνέχεια, έρχεται ένα τρίτο στάδιο, το οποίο βιώνουμε σήμερα στη Δύση, το οποίο ονομάζω στάδιο μηδέν της θρησκείας, στο οποίο οι κοινωνικές συνήθειες που κληρονομήθηκαν από τη θρησκεία έχουν οι ίδιες εξαφανιστεί. Δίνω έναν χρονικό δείκτη για την επίτευξη αυτού του σταδίου μηδέν, αλλά δεν πρέπει να τον εκλάβετε με ηθικολογικό τρόπο. Πρόκειται για ένα τεχνικό εργαλείο που μου επιτρέπει να χρονολογήσω το φαινόμενο στο 2013, 2014 ή 2015.

Χρησιμοποιώ οποιονδήποτε νόμο που θεσπίζει το γάμο για όλους, δηλαδή το γάμο μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, για να χρονολογήσω την έναρξη του σταδίου μηδέν. Αυτό είναι ένας δείκτης του γεγονότος ότι δεν έχει απομείνει τίποτα από τις θρησκευτικές συνήθειες του παρελθόντος. Ο πολιτικός γάμος αναπαρήγαγε τον θρησκευτικό γάμο. Ο γάμος για όλους είναι μεταθρησκευτικός. Επαναλαμβάνω, δεν είπα ότι είναι λάθος. Δεν κάνω ηθικολογίες εδώ. Λέω ότι αυτό είναι που μας επιτρέπει να θεωρήσουμε ότι έχουμε φτάσει στο στάδιο μηδέν της θρησκείας.

Η άνοδος από την βιομηχανική παρακμή στην εκπαιδευτική παρακμή και στη θρησκευτική παρακμή, για να καταλήξουμε τελικά στη διάγνωση ενός μηδενικού σταδίου θρησκείας, μας επιτρέπει να επιβεβαιώσουμε ότι η πτώση των Ηνωμένων Πολιτειών δεν είναι ένα βραχυπρόθεσμο, αναστρέψιμο φαινόμενο. Σε κάθε περίπτωση, δεν θα είναι αναστρέψιμη στα λίγα χρόνια αυτού του πολέμου στην Ουκρανία.

Μια αμερικανική ήττα

Ο πόλεμος συνεχίζεται και, ακόμη και αν ο στρατός που εκπροσωπεί τη Δύση είναι ουκρανικός, πρόκειται για μια αντιπαράθεση μεταξύ Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν θα μπορούσε να έχει λάβει χώρα χωρίς τον αμερικανικό εξοπλισμό. Δεν θα μπορούσε να έχει λάβει χώρα χωρίς τις αμερικανικές υπηρεσίες παρατήρησης και πληροφοριών. Γι’ αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό οι τελικές διαπραγματεύσεις να γίνουν μεταξύ Ρώσων και Αμερικανών.

Θεωρώ παράξενο το γεγονός ότι οι περισσότεροι Ευρωπαίοι εκπλήσσονται σήμερα που βλέπουν ότι έχουν μείνει εκτός των διαπραγματεύσεων. Η έκπληξή τους με εκπλήσσει. Από την αρχή της σύγκρουσης, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι συμπεριφέρθηκαν σαν υπήκοοι των Ηνωμένων Πολιτειών. Συμμετείχαν στις κυρώσεις, προμήθευσαν όπλα και εξοπλισμό, αλλά δεν ηγήθηκαν του πολέμου. Γι’ αυτό οι Ευρωπαίοι δεν έχουν μια σωστή ή ρεαλιστική εικόνα του πολέμου.

Αυτή είναι η κατάσταση. Η Δύση έχει ηττηθεί βιομηχανικά. Οικονομικά. Το να προβλέψει κανείς αυτή την ήττα δεν ήταν μεγάλο πνευματικό κατόρθωμα.

Αυτό με φέρνει σε αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο και που είναι το πιο δύσκολο για έναν μελλοντολόγο: την ανάλυση και την κατανόηση των τρεχόντων γεγονότων. Δίνω ομιλίες αρκετά τακτικά. Έχω δώσει ομιλίες στο Παρίσι. Έχω δώσει ομιλίες στη Γερμανία. Έχω δώσει ομιλίες στην Ιταλία. Πρόσφατα έδωσα μια ομιλία στη Βουδαπέστη. Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι ότι σε κάθε νέα ομιλία, ενώ υπάρχει πάντα μια σταθερή βάση, κοινή για όλους, υπάρχουν και νέα γεγονότα που πρέπει να προστεθούν και να κατανοηθούν. Ποτέ δεν ξέρουμε ποια είναι η πραγματική στάση του Τραμπ. Δεν ξέρουμε αν η επιθυμία του να τερματίσει τον πόλεμο είναι ειλικρινής. Υπάρχουν εκπληκτικές εκπλήξεις, όπως η ξαφνική δυσαρέσκειά του απέναντι στους ίδιους τους συμμάχους του, ή μάλλον τους υπηκόους του. Ήταν πολύ εκπληκτικό να βλέπεις τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών να κατηγορεί τους Ευρωπαίους και τους Ουκρανούς για τον πόλεμο και την ήττα. Σήμερα, πρέπει να ομολογήσω τον θαυμασμό μου για τον έλεγχο και την ψυχραιμία της ρωσικής κυβέρνησης, η οποία πρέπει (εξ όψεως) να παίρνει στα σοβαρά τον Τραμπ, η οποία πρέπει να αποδεχτεί την απεικόνιση του πολέμου από τον Τραμπ, επειδή οι διαπραγματεύσεις είναι απαραίτητες.

Ωστόσο, έχω παρατηρήσει ένα θετικό στοιχείο στον Τραμπ που παραμένει σταθερό από την αρχή: μιλάει με τη ρωσική κυβέρνηση, απομακρύνεται από τη δυτική στάση που δαιμονοποιεί τη Ρωσία. Είναι μια επιστροφή στην πραγματικότητα και, από μόνη της, κάτι θετικό, ακόμη και αν αυτές οι διαπραγματεύσεις δεν οδηγήσουν σε κάποιο απτό αποτέλεσμα.

Η επανάσταση του Τραμπ

Θα ήθελα να προσπαθήσω να κατανοήσω την άμεση αιτία της επανάστασης του Τραμπ.

Κάθε επανάσταση έχει κυρίως ενδογενείς αιτίες· είναι πρωτίστως το αποτέλεσμα μιας δυναμικής και των αντιφάσεων που υπάρχουν στο εσωτερικό της εκάστοτε κοινωνίας. Ωστόσο, ένα στοιχείο που είναι εντυπωσιακό στην ιστορία είναι η συχνότητα με την οποία οι επαναστάσεις πυροδοτούνται από στρατιωτικές ήττες.

Της Ρωσικής Επανάστασης του 1905 προηγήθηκε η στρατιωτική ήττα από την Ιαπωνία. Της Ρωσικής Επανάστασης του 1917 προηγήθηκε η ήττα από τη Γερμανία. Της Γερμανικής Επανάστασης του 1918 προηγήθηκε επίσης μια ήττα.

Ακόμη και η Γαλλική Επανάσταση, που φαίνεται πιο ενδογενής, προηγήθηκε το 1763 η ήττα της Γαλλίας στον Επταετή Πόλεμο, μια μεγάλη ήττα, καθώς το Ancien Régime έχασε σχεδόν όλες τις αποικίες του. Η κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος προκλήθηκε επίσης από μια διπλή ήττα: στον αγώνα εξοπλισμών με τις Ηνωμένες Πολιτείες και από την απόσυρση από το Αφγανιστάν.

Πιστεύω ότι πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτή την έννοια της ήττας που οδηγεί σε επανάσταση για να κατανοήσουμε την επανάσταση του Τραμπ. Το τρέχον πείραμα στις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη και αν δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι θα είναι, είναι μια επανάσταση. Είναι επανάσταση με τη στενή έννοια του όρου; Είναι αντεπανάσταση; Σε κάθε περίπτωση, είναι ένα φαινόμενο εξαιρετικής βίας, βίας που στρέφεται, αφενός, κατά συμμάχων και υπηκόων, Ευρωπαίων και Ουκρανών, αλλά εκφράζεται και εσωτερικά, στην αμερικανική κοινωνία, μέσω του αγώνα κατά των πανεπιστημίων, κατά της θεωρίας του φύλου, κατά της επιστημονικής κουλτούρας, κατά της πολιτικής ένταξης των μαύρων στην αμερικανική μεσαία τάξη, κατά του ελεύθερου εμπορίου και κατά της μετανάστευσης.

Αυτή η επαναστατική βία συνδέεται, κατά τη γνώμη μου, με την ήττα. Διάφοροι άνθρωποι μου έχουν μιλήσει για συνομιλίες μεταξύ μελών της ομάδας του Τραμπ, και αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι η συνειδητοποίηση της ήττας. Άνθρωποι όπως ο J. D. Vance, ο αντιπρόεδρος, και πολλοί άλλοι, είναι άνθρωποι που έχουν καταλάβει ότι η Αμερική έχει χάσει αυτόν τον πόλεμο.

Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν μια θεμελιωδώς οικονομική ήττα. Η πολιτική των κυρώσεων έδειξε ότι η οικονομική δύναμη της Δύσης δεν είναι παντοδύναμη. Οι Αμερικανοί συγκλονίστηκαν από την ευπάθεια της στρατιωτικής τους βιομηχανίας. Οι άνθρωποι στο Πεντάγωνο γνωρίζουν καλά ότι ένα από τα όρια της δράσης τους είναι η περιορισμένη ικανότητα του αμερικανικού στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος.

Το μοιράζομαι: