Για τον Αγνωστο Στρατιωτη

Τελικά μετά την νίκη της απεργίας πείνας του Πανό Ρουτσι έχουμε άλλη μια ήττα.Κι αυτή δεν είναι τίποτα άλλο παρά, τόσο η ψήφιση του νόμου για την στρατιωτική φύλαξη του μνημείου, όσο και τις ανευρες και μικρές κινητοποιήσεις που ακολούθησαν.

Με την αριστερά για άλλη μια φορά σε μία κατεύθυνση ενός στείρου συνδικαλιστικού εργατιστικου οικονομισμου ή και δικαιωματισμου και με ανώδυνα χάπενινγκ και τραγουδάκια.Ετσι αφήσαμε μόνους για άλλη μια φορά τους γονείς των 57 θυμάτων στα Τέμπη και το σπουδαιότερο,τα ΜΑΤ και το στρατό εν είδει εθνοφρουράς και δύναμης εσωτερικής κατοχής να κυριαρχούν στο Σύνταγμα έτοιμοι να δράσουν άμεσα απέναντι στον εχθρό λαό.

Για ένα τόσο μεγάλο ζήτημα στις 21/10 ημέρα ψήφισης του χουντικού νόμου Μητσοτάκη η εικόνα της κινητοποίησης ήταν τραγική.

Εδω λοιπόν φαίνεται ποιοι είναι με ποιους και ποιος είναι ο ρόλος τους.θεωρω τις δυνάμεις της αριστεράς ότι παίζουν τον ίδιο ρόλο με την δεξιά και λειτουργούν ως "αριστερός" βραχίονας του μνημονιακου καθεστώτος Μητσοτάκη και συνοδοιπόρος του.

Με πρωτοπόρο όπως πάντα το ΚΚΕ και βεβαίως όλη την κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική αριστερά αφού δεν μπορούν να ελέγξουν το κίνημα των Τεμπών ένα γνήσιο ακηδεμονευτο λαϊκό κίνημα, το σαμποταρισαν με τον γνωστό τρόπο. Μηπως πιστεύουν ότι η υπεράσπιση του μνημείου είναι "εθνικισμός"; Πιστεύω ότι έτσι είναι.

Ομως η υπόθεση του μνημείου τόσο των Τεμπών όσο και όλου του άγνωστου στρατιώτη και τού Συντάγματος έπρεπε πρώτα από όλα και πάνω απ'όλα να είναι υπόθεση της αριστεράς διότι με την πράξη ψήφισης του νομοσχεδίου, διαμορφώνεται ένα περίκλειστο κέντρο το οποίο θα χρησιμεύει μόνο για την βιομηχανία του τουρισμού αλλά και για την περιφρούρηση των δραστηριοτήτων της ντόπιας ξενοδουλης ολιγαρχίας και των ξένων προστατών επισκεπτών που κλείνουν διάφορες "συμφωνίες"και θα πρέπει μην ενοχλούνται από τον λαό.

Ξερουν πολύ καλά ότι τα Τέμπη είναι η θρυαλλίδα που συσπειρώνει και ξεσηκώνει το λαό απέναντι στο μνημονιακο καθεστώς και αυτό φοβούνται. Η στρατιωτικοποίηση του μνημείου είναι το πρόκριμα της ανηλεους καταστολής του ετεροκλητου λαϊκού κινήματος. Εκμεταλλευινται όμως και το γεγονός (μέσα και από τους πολλούς κατασταλτικούς αυταρχικούς νόμους) ότι στην ουσία αυτό το μεγάλο λαϊκό κίνημα, πέρα από την πρωτοπόρο μάνα του λαού τη Μαρία Καρυστιανού και τον Πάνο Ρουτσι, στερείται μιας αυθεντικής πολιτικής έκφρασης και ενός συνεκτικού στοιχείου που θα ενοποιήσει τα Τέμπη και το αίτημα για δικαιοσύνη και οξυγόνο,bμε το συνολικό αίτημα μιας πραγματικής εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης.

Δεν αρκεί ο πασιφισμος των "μέχρι τέλος"με τα κεριά και τις κιθάρες.Δυστυχως πρέπει να παραδεχτούμε μερικά ενίοτε σημαντικά ζήτηματα. Σαν ένα μικρό κομμάτι προσωπικά συμμετέχοντας στην συμπαράσταση στην απεργία πείνας τις 22 μέρες, ενώ είδαμε να οικοδομείται μια βασική μαγιά και ένα κέντρο αγώνα, δυστυχώς είδαμε να αναπαράγεται μια λογική εκτόνωσης και το χειρότερο μέσα στο κίνημα, ήταν η θεοποίηση της περιβόητης "Κοβεσι".Τι κοινό άραγε έχει ο λαός μας και ειδικά οι γονείς των δολοφονημένων παιδιών στα Τέμπη -δολοφονημενων από την μνημονιακη πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων -με τους κομισσαριους της ΕΕ;  

Η επίσκεψη Κοβεσι που μάλιστα πλασαρίστηκε και από μερικές δυνάμεις μέσα στο κίνημα ως αφετηρία "πτώσης του Μητσοτάκη" δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η επισφράγιση των νέων μνημονίων και του παρατεταμένου μνημονιακου ελέγχου της χώρας μας από τους μηχανισμούς της Δύσης και πρόκριμα για την διαμόρφωση των νέων πολιτικών εφεδρειών που θα συνεχίσουν το ίδιο έργο των μνημονίων και των ιδιωτικοποιήσεων. ΕΕ και ΝΑΤΟ και Ισραήλ δολοφόνησαν τα παιδιά στα Τέμπη.Ολα αυτά δυστυχώς δεν ειπώθηκαν.

Δυστυχως χάθηκε άλλη μια ευκαιρία αυτό το άτυπο κέντρο αγώνα στο Σύνταγμα να λειτουργήσει ο καταλύτης της ολικής ανατροπής του καθεστώτος υποτέλειας.Απο την άλλη οι δύο απεργίες στον Οκτώβριο αντί να συνδέσουν την πάλη ενάντια στο 13ωρο και τη συνολική μνημονιακη αντιλαϊκή πολιτική με το κίνημα των Τεμπών για δικαιοσύνη και οξυγόνο και να δοθεί μία συνολική πολιτική απάντηση,οι δυνάμεις της αριστεράς έπαιξαν για άλλη μια φορά το γνωστό καθεστωτικό ρόλο διάσπασης αποκομμένες από το συνολικό πολιτικό αίτημα να πέσει ο Μητσοτάκης και να δωθεί μια άλλη κατεύθυνση στον λαϊκό αγώνα με κορμό τα Τέμπη.

Ολοι τελικά τρόμαξαν από την απεργία πείνας που άλλαξε τον ρου τής ιστορίας και για αυτό τόσο το κράτος τους όσο και η λεγόμενη αριστερά με άλλοθι "ταξικοτητας" τρέχουν να οχυρωθούν και να προφυλαχτούν απέναντι στον κακό "λαϊκισμό".

Το κράτος τους δείχνει για άλλη μια φορά το πραγματικό του πρόσωπο στρέφοντας τα στρατευμένα παιδιά του λαού απέναντι στον λαό.

Οχι σύντροφοι.Το ζήτημα του μνημείου είναι υπόθεση του λαού και όχι όπλο στα χέρια της ξενοδουλης δεξιάς και της ντόπιας ξενοδουλης ολιγαρχίας.

Το Σύνταγμα και οι πλατείες, τα μνημεία του έθνους είναι δικά μας μνημεία όχι των απογόνων του δοσιλογισμου και των Τσολάκογλου Φον Ράλλη και Άδωνι Γεωργιάδη.Δεν ανήκουν σε αυτούς που ξεπουλούν τη χώρα μας στο ξένο πολυεθνικό κεφάλαιο που υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ ΗΠΑ και ΕΕ μοιράζουν Αιγαίο Κρήτη Κύπρο Θράκη στην Τουρκία και Ισραήλ,σε αυτούς που ξεπουλούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές ενέργειας και τόν εθνικό μας πλούτο.

Οχι, το μνημείο δεν ανήκει σε αυτούς που με πρόσχημα τον ΟΠΕΚΕΠΕ εκτελούν το τελικό σχέδιο εξόντωσης της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής με στόχο την αποικιοποίηση και την μετατροπή της γης σε τεράστιο τσιφλίκι των πολυεθνικών εταιρειών μεταλλαγμένων τροφίμων.

Το Σύνταγμα και ο άγνωστος στρατιώτης είναι ιδιοκτησία του λαού και του έθνους μας και θα πρέπει να το υπερασπίσουμε απέναντι στο μνημονιακο καθεστώς και το νέο φασισμό.

Ταυτοχρονα να στηρίξουμε κάθε δημοκράτη φαντάρο και αξιωματικό που θα αρνηθεί να γίνει όργανο του στρατού ως δύναμης εσωτερικής κατοχής και που θα αρνηθεί να στραφεί απέναντι στον λαό. Το σπουδαιότερο,θα πρέπει στηρίζοντας το κίνημα των Τεμπών, να προταξουμε ένα γνήσιο αντιιμπεριαλιστικό εθνικό και κοινωνικό πρόταγμα αλλαγής, όχι αλλαγής φρουράς αλλά συνολικής ανατροπής του καθεστώτος υποτέλειας και μεταπρατισμου, ολικής ανατροπής των μνημονίων στην κατεύθυνση της εθνικής ανεξαρτησίας και κοινωνικής απελευθέρωσης.

Ετσι μόνο θα αποκτήσουν περιεχόμενο τα αιτήματα για δικαιοσύνη και οξυγόνο. Ειναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία η ύπαρξη του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο τέτοια που θα ανατρέψει τόσο το Μητσοτάκη όσο και άλλες δεξιές ή "αριστερές" εφεδρείες του συστήματος.

Γιωργος Ανενταχτος Αριστερος

Η ψυχολογία της αυτοκτονίας.

Η ψυχολογία της αυτοκτονίας.

Τι σκεφτόταν ο Yahya Sinwar πριν διατάξει την επιχείρηση της 7ης Οκτωβρίου;

Από τις πρώτες στιγμές που παρακολούθησα την 7η Οκτωβρίου, την επιχείρηση που άλλαξε την πορεία της ιστορίας, αναρωτήθηκα: Τι περνούσε από το μυαλό του Yahya Sinwar; Πώς σκέφτεται ένας άνθρωπος που γνωρίζει ότι αυτή η κίνηση θα ανοίξει τις πύλες της κόλασης στη Γάζα και τον λαό της; Έχασε τον έλεγχο; Αυτοκτόνησε; Ή μήπως η Γάζα αυτοκτόνησε εντελώς; Ήταν μια καθαρά στρατιωτική κίνηση... ή ήταν κάτι άλλο, κάτι βαθύτερο;

Με την πάροδο του χρόνου, άρχισα να πιστεύω ότι αυτό που έκανε ο Σινβάρ δεν ήταν αυτοκτονία με τη συναισθηματική έννοια, αλλά μάλλον μια υπολογισμένη στρατηγική αυτοκτονία, βασισμένη σε μια σωρευτική επίγνωση και μια βαθιά αίσθηση ότι, δεδομένης αυτής της πραγματικότητας, η Παλαιστίνη δεν θα απελευθερωθεί μέσω συμφωνιών για κρατούμενους, γραφείων του ΟΗΕ ή ακόμα και μέσω επαιτείας σε διεθνή φόρουμ. Ήξερε ότι η συνέχιση της διαχείρισης της «κρίσης» υπονοούσε αποδοχή της πραγματικότητας της κατοχής και ότι η διατήρηση του «status quo» ήταν απλώς μια αόριστη επέκταση της τραγωδίας.

Εκείνη τη στιγμή, ο Σινβάρ δεν ήταν «άτομο». Αντίθετα, ήταν η ψυχολογική ενσάρκωση μιας συλλογικής συνείδησης που είχε ζήσει 17 χρόνια πολιορκίας, αναπνέοντας ταπείνωση, τρώγοντας θάνατο και μεγαλώνοντας με μια υπαρξιακή αίσθηση ασφυξίας. Στην κοινωνική ψυχολογία, ο Εμίλ Ντυρκέμ εξηγεί στο διάσημο βιβλίο του «Αυτοκτονία» ότι υπάρχει ένα είδος «συνειδητής συλλογικής αυτοκτονίας» που συμβαίνει όταν μια ομάδα φτάνει σε ένα ασυνείδητο συναίσθημα ότι η επιβίωσή της χωρίς αξιοπρέπεια... είναι αληθινή εξόντωση. Η συλλογική συνείδηση επιλέγει να θυσιάσει το σώμα για χάρη της διατήρησης του «νοήματος». Αυτό ακριβώς αντιπροσώπευε ο Σινβάρ εκείνη τη στιγμή.

Η απόφασή του, επομένως, δεν ήταν αντανάκλαση μιας αποσύνδεσης από την πραγματικότητα, αλλά μάλλον επειδή η σύνδεση με την ίδια την πραγματικότητα είχε γίνει ένα είδος ασθένειας. Το έθνος της Γάζας είχε φτάσει σε μια στιγμή που η συλλογική του συνείδηση διακήρυξε: Δεν θα υποταχθούμε πλέον, όποιες και αν είναι οι συνέπειες. Αυτό ακριβώς περιέγραψε ο Frantz Fanon όταν είπε: «Ένας αποικισμένος λαός, όταν σκοτώνεται, όχι μόνο εκδικείται τον αποικιοκράτη, αλλά και λυτρώνεται».

Όταν ο Sinwar πήρε την απόφασή του, η πρόθεσή του δεν ήταν πολιτική. Ήταν ένας συναισθηματικός καθρέφτης για δύο εκατομμύρια ανθρώπους υπό πολιορκία, που είχαν βιώσει χρόνια ταπείνωσης, καταστροφής, αδυναμίας, θανάτου παιδιών, πυρπόλησης αγροκτημάτων και εξευτελιστικών διαπραγματεύσεων. Αυτή η συλλογική ψυχή δεν αναζητούσε πλέον ελπίδα. Αντίθετα, αναζητούσε εκδίκηση ενάντια στο ίδιο το τίποτα, ενάντια στο αίσθημα περιθωριοποίησης, ενάντια στο να είναι αόρατος στον παγκόσμιο χάρτη. Επομένως, η 7η Οκτωβρίου δεν ήταν απλώς μια ένοπλη εξέγερση, αλλά μια κραυγή για ύπαρξη.

Ενώ πολλοί βλέπουν το γεγονός από την οπτική γωνία του «Είναι αυτή μια ορθολογική απόφαση;» Η πραγματική απάντηση προέρχεται από τον Γερμανό φιλόσοφο Βάλτερ Μπένγιαμιν, ο οποίος έγραψε: «Κάθε επαναστατική εξέγερση δεν υποκινείται από φιλοδοξίες για το μέλλον, αλλά από την απελπισία του παρόντος». Η 7η Οκτωβρίου ήταν μια στιγμή ιστορικής απελπισίας, όταν η υποταγή έφτασε στο αποκορύφωμά της και έγινε σπαθί.

Παραδόξως, ορισμένοι επικριτές εξακολουθούν να ρωτούν: «Δεν ήξερε ο Σινβαρ ότι το Ισραήλ θα απαντούσε;» σαν να μην καταλαβαίνουν ή να μην θέλουν να καταλάβουν ότι ο Σινβαρ ήξερε περισσότερα από αυτούς. Αλλά αποφάσισε ότι αυτή η στιγμή θα ήταν μια σημαντική «αποκάλυψη», όχι μόνο σε στρατιωτικό επίπεδο, αλλά και σε παγκόσμιο ηθικό επίπεδο. Το Ισραήλ είναι μια οντότητα που προστατεύεται από μια τεράστια μηχανή προπαγάνδας, που παρουσιάζεται πάντα ως το ιδανικό θύμα. Ήθελε να την αναγκάσει να σκοτώνει μέχρι να πέσουν οι μάσκες της.

Ο Σινβαρ επέλεξε να αντιμετωπίσει, όχι για να κερδίσει στρατιωτικά, αλλά για να ωθήσει το Ισραήλ προς την ηθική καταστροφή. Και αυτό συμβαίνει τώρα. Το Ισραήλ δεν νίκησε τη Γάζα. Πνίγεται στη Γάζα. Η εικόνα του έχει πέσει. Δεν είναι πλέον η «δημοκρατική όαση» στην άγρια Ανατολή. Έχει γίνει σύμβολο αποικιοκρατίας, εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας. Ο λόγος δεν είναι μόνο ο αριθμός των νεκρών, αλλά ότι σκοτώθηκαν αφού εξεγέρθηκαν ενάντια στον φόβο, ενάντια στις μαζικές φυλακίσεις και ενάντια στην προοπτική του θανάτου.

Ίσως η ειρωνεία είναι ότι οι ελεύθεροι λαοί του κόσμου το κατάλαβαν αυτό. Κατάλαβαν ότι αυτό που συνέβη ήταν μια επανάσταση χωρίς λόγο και θράσος χωρίς μάσκα. Φοιτητές σε δυτικά πανεπιστήμια, άνθρωποι σε διαδηλώσεις, διανοούμενοι σε άρθρα - όλοι άρχισαν να απογυμνώνουν την οντότητα από την ηθική της νομιμότητα. Αυτό δεν θα είχε συμβεί χωρίς την έκρηξη της 7ης Οκτωβρίου. Η «συμβολική βίαιη δράση», όπως την αποκαλεί ο Pierre Bourdieu, είναι αυτή που αναδιατάσσει τις έννοιες πριν αναδιατάξει τη γεωγραφία.

Το Ισραήλ κέρδισε τη μάχη με τα όπλα, αλλά χάνει τον πόλεμο κατά της νομιμότητας, και αυτό είναι πιο επικίνδυνο. Η ηθική ήττα προηγείται πάντα της πολιτικής ήττας. Το ίδιο συνέβη με την Αμερική στο Βιετνάμ, με τη Γαλλία στην Αλγερία και με το καθεστώς του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Όλοι τους κέρδισαν με τη φωτιά, αλλά κατέρρευσαν όταν εκτέθηκαν ηθικά. Η τιμή πηγαίνει σε εκείνους που επέλεξαν, όπως είπε ο Jean-Paul Sartre, «να πουν όχι ακόμα και όταν ξέρουν ότι τίποτα δεν θα αλλάξει αύριο».

Λοιπόν, αυτοκτόνησε ο Σινβάρ; Όχι. Απλώς πυροβόλησε την πρώτη σφαίρα στην καρδιά ενός 75χρονου ψέματος. Μια σφαίρα που μπορεί να μην καταστρέφει το σώμα τώρα, αλλά έχει αρχίσει να καταστρέφει την ψυχή. Και αυτοκτόνησε η Γάζα; Όχι. Η Γάζα είναι πιο παρούσα σήμερα από ποτέ. Είναι τώρα, στη συνείδηση της ανθρωπότητας, μια γη μαρτυρίας, μια γη κραυγών, μια γη απόρριψης.

Δεν λυνεται το Παλαιστινιακο Χωρις τι Διαλυση του Ισραηλ!

Αφου ληγει ο 5ος πολεμος με τι Χαμας μπαινει το ερωτημα θα υπαρξη  μονιμη εκεχειρία  εως τι ληξη της θητειας του Τραμπ η οπως με την προηγουμενη τον Μαρτη θα αρχισει ξανα ο πολεμοε; Ευλογα ερωτηματα στα οποια δεν μπορουμε να εχουμε απαντηση αλλα μπορουμε να πουμε μερικα πραγματα που θα μας κανουν να καταλαβουμε που την πανε τι δουλεια.

Παλαιστινιακη Αντισταση το Πανθεον των Αντιστασεων

Με τις πιο αντιξοες συνθηκες ολων των εποχων οι Παλαιστινιοι κρατηθηκαν ορθιοι παρα τα εμπαργκο, την καταστροφη κατα 80% ολων των υποδομών της Γαζας και το γεγονος οτι δεν εχουν αντιαεροπορικα οπλα. Το Ισραηλ επεκτεινε τον πολεμο σε αλλες τεσσερεις χωρες: Υεμενη, Συρια, Λιβανο, Ιραν. Με το τελευταιο εφαγε γερο χαστουκι τοσο που πονεσε και αναγκαστηκε η μαμα Αμερικη να ερθει να φανει οτι σωζει το μωρο της με κατι ντουφεκιες στο γαμο του καραγκιοζη..

Γινεται εκεχυρια απελεθερωνονται ολοι οι ομηροι της 7 Οκτωβριου 2023 και ξαναρχιζει ο τζερτζελες. Αναμεσα στη πρωτη και τι δευτερη εκεχυρια γινεται το στραπατσο με το Ιραν και οι διαδηλωσεις σε Ευρωπη και Αμερικη αυξαινονται απειλητικα. Ο Τραμπ συνεχιζει να απειλει θεους και δαιμονες λεγοντας οτι θα κανει απελασεις οσοι δειχνουν αλληλεγγύη στο Παλαιστινιακο λαο. Οι Αγγλοι σαν γνησια σκυλακια των ΗΠΑ εφευρισκουν μια ανυπαρκτη οργανωση 'Παλαιστινιακη Δραση' και την ορίζουν τρομοκρατικη και οποιος δημοσια λεει οτι την υποστηριζει τον συλλαμβανουν κανοντας μαζικες συλληψεις κυριως ηλικιωμενων ατομων ακομα και γιαγιαδες πανω απο 80χρονο. Ετσι το ξεφτιλλιζουν το θεμα και γινονται γελοιοι και αντι να μειωνονται οι διαδηλωσεις αυξαινονται 

Τι μπορει να παιζεται;

Για να καταλαβει κανεις τις λαμογιες της Αμερικανικής βασης στη Μεση Ανατολη πρεπει καποιος να ανατρεξει στην ιστορια. 

Οι τελευταεις μεγαλες επεμβασεις του Ισραηλινού Στρατου εγιναν τη δεκαετια του 1980 στο Λιβανο αλλα απο τις ηττες που εφαγαν απο τοτε ασχολουντησαν αποκλειστικα με το εσωτερικο τους, τι Δυτικη Οχθη και τι Γαζα ..

Το 2004 αποχωρουν πληρως απ τη Γάζα και βιαια βγαζουν τους εποικους τους. Την ιδια περίοδο φυλακίζουν το Μπαργουτη το στελεχος της Φαταχ που ειναι κοινως αποδεκτως τοσο στη Δ Οχθη και τη Γαζα.

Η δευτερη ιντιφαντα οπου ο Μπαργουτι ειναι ακομα εξω και χρεωνεται το θάνατο ισραηλινων με της 'Ταξιαρχιες Αλ Ακσα' τον φερνει τελικα στυ φυλακη οπου αρνειται να αναγνωρισει τα Ισραηλινά δικαστηρια κατοχης και του δινουν καμμια πενηνταρια φορες ισοβια. Την ιδια περιοδο οι Ισραηλινοί φευγουν απ τη Γαζα εξ ολοκληρου και περνουν και τους εποικους τους. Περνανε καμποσα χρονια πριν αρχισουν εχθροπραξιες και χτιζουν ενα τοιχος που οδηγει τον υπολοπο πλανητη να ονομαζει τι Γαζα την μεγαλυτερη ανοιχτη φυλακη στην υφηλιο. 

Η Χαμας και οι αλλες αντιστασιακες οργανωσεις κατανοουν οτι ο χρονος οπου υπαρχει εκεχυρια ειναι απλα το διάλειμμα μέχρι την επομενη συγκρουση που παντα ερχεται οταν εχεις να κανεις με τους Ισραηλινους και ολα τρεχουν πισω στην περίφημη συμφωνια του Οσλο οπου ειχαν συμφωνησει ταχα στη δημιουργια Παλαιστινιακουβκρατος.

Το ζητημα των δυο κρατών...

Δεν μπορει η Γαζα να ενωθει γεωγραφικά με τη Δ Οχθη χωρις παραχωρησεις εδαφων. Ειχαν διατυπώσει οτι θα εφτιαχναν μια γεφυρα αλλα σκεφτηκαν οτι οι Παλαιστινιοι θα σταματαγαν οπουδηποτε στο περασμα και θα εριχναν ρουκετες. Μετα στη πρωτη Προεδρια Τραμπ ειχαν διατυπωσει να χτισουν ενα τουνελ  σε στυλ οπως στη Μαγχη που ενωνει Αγγλια και Γαλλια. Απορριφθηκε λογου κοστους και ελεγχου.

Δεν νοειται κρατος οπου τριτος ελεγχει και τις εισοδους και εξωδους και τι μπαινει και τι βγαινει. Με το Οσλο το Ισραηλ πηρε παραταση σχεδον 35 χρονια και δεν ξερω σε τι κοστος σε πολεμους κτλ 

Δηλωσεις Λαβροβ

Ο Πουτιν βγηκε και δηλωσε οτι συμφωνει με την ειρηνευτικη προσπαθεια του Τραμπ και μερικοι το κατάλαβαν σαν να τα εκανε πλακακια ενω οι ιδιοι ξεχνούν να μας πουν οτι η Ρωσια κατω απ τον Σταλιν ηταν μια απ της πρωτες χωρες που αναγνωρισε το Ισραηλ. Ο Λαβροβ ειπε πρεπει να ιδρυθει Παλαιστινιακο κρατος. Ο Μπαργουτι λεει οτι πρέπει να ειναι στα συνορα του 1967.

Εαν κοιταξη κανεις το χαρτι του 1967 το Ισραήλ διασπάται στα δυο και απο τοτε μεχρι σημερα εχει πραξη το αντιθετο να διασπάσει τους Παλαιστινιους να μην μπορουν να εχουν κρατικη οντότητα ενωμένη με  σύνορα. Και εδω ειναι το διαχρονικο προβλημα πως να κρατανε τους Παλαιστινιους υποταγμενους και διαιρεμενους.

Παραχωρηση εδαφων ...

Θεωρητικα οι Ισραηλινοί εαν θελουν να παρουν μια σχετικη παραταση ζωης πρεπει να παραχωρήσουν εδαφη. Οι Παλαιστινιοι δεν πρόκειται να φυγουν απ τη Γαζα οικοιωθελως εκτως εαν τους δωσουν θαλασσα και γη στο Βορρα οπως ειχαν το 1946 και ετσι Γαζα και Δ Οχθη ενωνονται, η Χαμας γινεται σαν τη Χεζμπολλαχ κρατος εν κρατει αλλα δεν υπαρχει επισημως εκπροσωπος του νεοσύστατου κράτους και βγάζουν το νεο Μαντελα (Μπαργουτι) απ' τις φυλακες.

Οτιδηποτε αλλο κανουν οι Αμερικλανοι δεν θα τους δωσει παραταση ζωης, θα επιταχυνει τη διαλυση του Ισραηλ μια ωρα νωριτερα. Ειδωμεν.

Αγγλια: Η κοινωνικη συνθεση του κινηματος κατα της μεταναστευσης..

Αγγλια:

Η κοινωνικη συνθεση του κινηματος κατα της μεταναστευσης...

Ενω η Αριστερα υιοθετησε την παγκοσμιοποιηση και τον κορονοφασισμο μια μεγαλη μεριδα του λαου πηγε κοντρα στα μετρα του εγκλεισμου και απο τοτε η αυτο οργανωση εγινε της μοδας.

Ιδιαιτερα χαρακτηριστικο ειναι η κοντρα για τα μετρα της κλιματικης αλλαγης οπου εβαλαν καμερες και εκλεισαν παραδρομους δημιουργωντας απανωτα προστιματα  στους οδηγους. Ομαδες αφου εκαναν διαδηλώσεις για 2-3 χρονια που δεν οδηγησαν πουθενα αυτο οργανωθηκαν να κατεβαζουν της κολoνες που εχουν κάμερες η τις ιδιες της καμερες. Λενε οτι 20.000 καμερες εχουν κατεβει και στο τελος ο Δημαρχος του Λονδινου τα παρατησε. Μια ηττα που δεν εχει δημοσιοποιηθει.

Οι διαδήλωσεις κατα των ξενοδοχείων των παρανομων μεταναστων συνεχιζονται απο πολη σε πολη. Υπο πιεση δημοτικοι συμβουλοι σε μια περιοχη στο Λονδινο ψηφισαν να κλεισουν ενα ξενοδοχείο και η Κυβερνηση πηγε την υποθεση στο Ανωτατο Δικαστηριο και την πέταξαν εξω απο ενα Δικαστη του περιουσιου  λαου. Με λιγα λογια τα δικαιωματα των λαθρο ειναι πανω απ τους ντοπιους που πληρώνουν φόρους.

Ετσι οπως πανε εαν οι ειρηνικες διαμαρτυριες δεν βρουν διεξοδο θα δημιουργηθεί αντάρτικο κατα των ξενοδοχείων. Ρευμα νερο ακομα και τζαμια θα χτυπηθούν κανοντας  την παραμονή ανήμπορη...

Παραλληλα εχουν γεμισει αμετρητες πολεις με σημαιες η της Αγγλιας η του Ηνωνενου Βασιλειου.

Αυτοαπασχολουμενοι επαγγελματιες απ την οικοδομη και επαγγέλματα που συσχετίζονται με αυτη και πολλα γυναικοπαιδα απο εργατικες οικογενειες κατεβαινουν στις διαδηλωσεις. Η παλια εργατικη ταξη στα εργοστασια δεν υπαρχει ποια. Η νεα εργατικη ταξη ειναι παρων κατα της αντικαταστασης της...

Στο Βαθος Κινα

ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΚΙΝΑ...

Βομβαρδισμενα Διυλιστήρια Ουκρανια

Η επέκταση του ΝΑΤΟ προς την πόρτα της Ρωσίας με σκοπό να την διαμελίσει προκάλεσε αυτόν τον πόλεμο, επομένως οι εγγυήσεις ασφαλείας του ΝΑΤΟ *μετά* τον πόλεμο φυσικά είναι εκτός συζήτησης και μόνο για εσωτερική κατανάλωση στην δύση. Η Ουκρανία ήταν μιας χρήσης, όπως και η Γεωργία πριν από 17 χρόνια. Για τους υποτελείς διακεκριμένους Ευρωπαίους -αρχηγούς κρατών- η τάση για επανάληψη είναι έντονη, έχουν κολλήσει προσπαθώντας να αναβιώσουν κάτι που έχει εξαντληθεί, και ο Τραμπ θέλει να πουλήσει στα ευρωγιοσουφάκια όπλα ,σπέρνοντας τους σπόρους για την επόμενη σύγκρουση...μιας και αυτή τελείωσε πάλι άδοξα. Η «Συλλογική Δύση» απλώς δεν είναι πλέον ικανή να επαναβιομηχανοποιηθεί και να επανεξοπλιστεί επαρκώς για να ανακτήσει μια ηγεμονική θέση. Οι ΗΠΑ ειδικότερα δεν είναι η ίδια χώρα που ήταν τη δεκαετία του 1940 και δεν θα είναι ποτέ ξανά. Όσο και να προσπαθεί να ορθοποδήσει πατώντας στα ευρωπαϊκά πτώματα. Η ανάπτυξη στην γηραιά ήπειρο απέκτησε αρνητικό πρόσημο σχεδόν σε όλες τις χώρες, με μόνο την Ισπανία από τις μεγάλες οικονομίες να διατηρεί ακόμα θετικά χαρακτηριστικά με πτωτική τάση όμως και αυτή. Και δεν φτάνουν όλα αυτά , πήραν εντολή να ανεβάσουν το κόστος εξοπλισμού τους από το 2% στο 5% ΤΟΥ ΑΕΠ. Επίπεδα 5% του ΑΕΠ για τα μέλη του ΝΑΤΟ υπήρξαν τελευταία φορά το 1962, κατά την Κρίση των Πυραύλων της Κούβας, ενώ στη συνέχεια, ως τις αρχές της δεκαετίας του 1970, το ποσοστό αυτό υποχώρησε περίπου στο 3% του ΑΕΠ, για να καταρρεύσει σε λιγότερο από 1,5% του ΑΕΠ μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989, με αποτέλεσμα το «μέρισμα της ειρήνης» να ενισχύσει τις κοινωνικές δαπάνες, την υγειονομική περίθαλψη, την εκπαίδευση κ.ά.

Από την άλλη η Ρωσία αλλάζει τακτική στα χτυπήματα της μετά την συνάντηση στην Αλάσκα. Οι εγκαταστάσεις της Flextronics, μια αμερικανική πολυεθνική εταιρεία - η τρίτη μεγαλύτερη παγκόσμια υπηρεσία παραγωγής ηλεκτρονικών ειδών και drones για τον πόλεμο- που λειτουργεί για πάνω από 13 χρόνια στο Ζακαρπάτιε της κεντρικής Ουκρανίας είναι τυλιγμένες στις φλόγες σχεδόν δύο ολόκληρα εικοσιτετράωρα αφότου χτυπήθηκαν από 12 βόμβες Kalibris. Το ίδιο συμβαίνει με τα διυλιστήρια των Αζέρων και του μαφιόζου φύλαρχου Αλίεφ στα προάστεια της Οδυσσού που αποτελούσαν το μοναδικό διυλίζων εργοστάσιο αργού πετρελαίου που διοχέτευε το καύσιμο στην Ευρώπη με τεράστια κέρδη και τόσα χρόνια οι ρώσοι το άφηναν να λειτουργεί και να αποδίδει τεράστια κέρδη. Ή μαζική συνδυασμένη επίθεση στο διυλιστήριο Kremenchug, Azeri Light, και οι καταστροφικές επιθέσεις στις εγκαταστάσεις της SOCAR κοντά στην Οδησσό στις 18 Αυγούστου αποκάλυψαν μια σκόπιμη στρατηγική αλλαγή. Για μεγάλο μέρος της σύγκρουσης, τα ενεργειακά περιουσιακά στοιχεία του Αζερμπαϊτζάν στην Ουκρανία διασώθηκαν αξιοσημείωτα, γεγονός που αντικατοπτρίζει τον κάποτε προσεκτικό διπλωματικό υπολογισμό της Μόσχας στον Νότιο Καύκασο. Ωστόσο, αυτή η αυτοσυγκράτηση έχει εξαφανιστεί μετά από μια σειρά επιθετικών προδοσιών από το Μπακού. Το έναυσμα πιθανότατα ήταν η μεταφορά του διαδρόμου της Ζανγκέζουρ μεταξύ του Αζερμπαϊτζάν και του Ναχιτσεβάν υπό τον έλεγχο των Ηνωμένων Πολιτειών για 99 χρόνια. Αυτή δεν ήταν μόνο μια οικονομική, αλλά και μια στρατηγική πρόκληση για τη Ρωσία, και κυρίως το έστησαν οι ΗΠΑ για να απασχολείται η Ρωσία στο μέλλον όσο αυτοί θα προχωρούν πιο βαθειά στην Ασία.

Για να συνοψίσουμε για την Ουκρανία, ουσιαστικά την καθιστούν μή ελκυστική πλέον για οικονομικούς γύπες, και το μόνο που θα μπορεί να διαπραγματευτεί σε λίγο και -αν υπάρχει ακόμα- ο Ζελένσκι θα είναι οι ορυκτοί του πόροι που και αυτοί μετά την ήττα στο Ντονμπας έχουν απομείνει ελάχιστοι προς παροχή στους δυτικούς καπιταληστές.

Το θερμό κλίμα στα μέτωπα της Ουκρανίας σιγά σιγά τελειώνει και σε περίπου έναν μήνα θα αρχίσουν οι ψυχρές μάζες να περικυκλώνουν την περιοχή, με τα σώα από πυραύλους ενεργειακά εργοστάσια στην υπολειπόμενη Ουκρανία να είναι σχεδόν μηδαμινά, και την ενέργεια να παρέχεται από φορητές συσκευές παραγωγής ρεύματος που μεταφέρθηκαν εκεί από ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ένωση, αλλά τελειώνουν και τα δωρεάν όπλα, και τα δωρεάν τρόφιμα, και οι νύχτες στο Κίεβο το Λβοβ και την Οδυσσό θα είναι πολύ δύσκολες. Και οι Ρώσοι πλέον αν και δεν έδειχναν να βιάζονται προχωρούν σχεδόν τρέχοντας προς τα εμπρός πιθανόν επειδή κατέρρευσε το αμυντικό μέτωπο της Ουκρανίας και όταν φτάσουν στα φυσικά όρια του Ντονιέσκ τους περιμένει μια απέραντη ανοχύρωτη πεδιάδα μέχρι τα σύνορα της Πολωνίας...

Η ήττα είναι κοντά, και πρέπει να την διαχειριστούν και οι ηττημένοι δυτικοί αλλά και ο νικητής Πούτιν. Ήδη ο Τραμπ είπε τις προάλλες στην σύνοδο των ηττημένων στον Λευκό Οίκο ότι εγώ στην Ουκρανία πουλάω μόνο όπλα και δεν είναι δικός μου ο πόλεμος, αποτάσσοντας την ήττα και την μεταφέρει στους κακόμοιρους ευρωπαίους που όχι μόνο θα χάσουν ακόμη μια φορά, αλλά θα χρεωκοπήσουν επίσης αφού ο Νεοϋορκέζος φαφλατάς τραβάει όλες τις βιομηχανικές μονάδες στην άλλη άχθη του Ατλαντικού εκτελώντας μια ΝΕΑ ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΗ ΥΠΕΡΠΟΝΤΙΑ ΑΦΟΜΟΙΩΣΗ για την περιχαράκωση της οικονομίας του, εις βάρος των γηρασμένων πρώην αφεντικών του πλανήτη. Ο Τραμπ επέβαλε δασμούς, ύψους 40% μέχρι και στις εισαγωγές χρυσού σε ράβδους από την Ελβετία -προς όλους τους ενδιαφερόμενους- το μεγαλύτερο κέντρο διύλισης χρυσού στον κόσμο. Και οι αγορές και κυρίως οι εγχώριες αναγκαστικά στράφηκαν στον Αμερικανικό χρυσό χτυπώντας έτσι ολόκληρη την βιομηχανία χρυσού εκτός Αμερικής. Το αποτέλεσμα θα είναι ο χρυσός, ως εγγύηση στις συναλλαγές θα μειωθεί στην παγκόσμια αγορά, και κυρίως δίνει την ώθηση στην εγχώρια ελίτ την οποία εκπροσωπεί να αγοράζει χρυσό φθηνά από τα κέντρα χρυσού και κυρίως αποσκοπεί να κόψει την ροή του παγκόσμιου χρυσού προς την Κίνα η οποία αγοράζει σαν τρελή χρυσό από όπου βρίσκει ρευστοποιώντας τα αμερικανικά ομόλογα που έχει στην κατοχή της και είναι πλέον τοξικά και κινδυνεύουν να γίνουν κουρελόχαρτα. Και προσπαθεί α μαζέψει τον χρυσό και να τον αποκόψει από εγγυητικό μέσον στις συναλλαγές , και προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό το δολάριο σαν παγκόσμιο νόμισμα συναλλαγών.

Η Αμερική και ο Τραμπ κάνουν κινήσεις για να σώσουν την ηγεμονία τους, αλλά συναντούν δύο εμπόδια. Το ένα είναι η Ρωσία σαν πολεμική δύναμη και ίσως πλέον η πρώτη στον πλανήτη, και το δεύτερο είναι η Κίνα ως η παγκόσμια οικονομική δύναμη στις μέρες μας. Την Ρωσία ήδη την πλησίασε και της δίνει αυτά που ζητάει, δηλαδή την Ουκρανία πίσω και περιχαράκωση τω προνομίων της ως προηγουμένως , και η γραφειοκρατία ως μια κάστα που από την Στάλιν εποχή αποζητούσε την διατήρηση απλά των προνομίων και μια ασφάλεια των συνόρων τους για να νιώθουν ασφαλείς στις απέραντες εκτάσεις της Σιβηρίας και του Καυκάσου νομίζω ο Τραμπ που είναι γαλουχημένος μέσα στις αμερικανικές μπίζνες το διάβασε πολύ καλά και το παραχωρεί. Θα μπορούσε να ανοιχτεί στις ευάλωτες χώρες και να δημιουργήσει πάλι αποικιακού χαρακτήρα σχέσεις μαζί τους αλλά πλέον η Κίνα έχει εξαπλωθεί και εκεί. Στην Βενεζουέλα οι Κινέζοι έχτισαν δύο τεράστια μεγάλο διυλιστήρια, στο Μaracaibo και άλλο ένα στη Punta Cardon για το αργό πετρέλαιο του Μαδούρο με αποτέλεσάμα δεκάδες ειδικά διυλιστήρια μόνο για το πετρέλαιο της Βενεζουέλας (λόγω ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών) στον αμερικανικό νότο και κυρίως στο Τέξας να παραμένουν ανενεργά, και ο Τραμπ μπορεί να έστειλε τις προάλλες εκεί τις ναυτικές του δυνάμεις αλλά εκεί βρίσκονται και οι κινέζοι με στρατό και οπλισμό για να διαφυλάξουν τα περιουσιακά τους στοιχεία. Το ίδιο φαινόμενο συναντούν οι Αμερικάνοι και σε άλλες χώρες στην Λατινική Αμερική αλλά κυρίως στην Αφρική που φαίνεται οι Κινέζοι και οι Ρώσοι βέβαια να έχουν συνάψει οικονομικές σχέσεις σχεδόν με όλα τα κράτη. Στο Τζιμπουτί διαθέτουν μια μεγάλη ναυτική βάση ακριβώς δίπλα από την αμερικάνικη για την διασφάλιση των συμφερόντων τους στον κόλπο του Αντέν μέχρι το Σουέζ. Στην ζώνη του Σαχέλ φαίνεται ότι κινέζοι στρατιώτες προστατεύουν τους ηγέτες των χωρών με κύριο πρωταγωνιστή τον Λοχαγό Τραορέ της Μπουρκίνα Φάσο, Μαλί Νίγηρα και πολλές ακόμα. Αντί λοιπόν να τα βάλουν με όλες αυτές που είναι χρονοβόρο και δύσκολο , πρέπει να χτυπήσουν απευθείας την βάση όλων αυτών, την Κίνα που και έχει εξαπλωθεί στον μισό πλανήτη και συνεργάζεται με τις πρώην αποικίες των δυτικών αλλά έχει ανέβει και στο πρώτο σκαλί του βάθρου στις οικονομίες και είναι η μεγαλύτερη απειλή για τις ΗΠΑ. Και αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Τραμπ και στην πρώτη του θητεία τις μεγαλύτερες κυρώσεις τις είχε επιβάλλει στην Κίνα. Το θέμα δεν είναι αν θέλουν, αλλά αν μπορούν να τα βάλουν με την Κίνα. Πάντως η εγχώρια τους πολεμική βιομηχανία έχει παρουσιάσει σημάδια βελτίωσης της παραγωγής πυραύλων όπως επίσης και υπάρχουν προσπάθειες βελτίωσης των ναυτικών τους δυνάμεων που είχαν μια τεράστια κάμψη όσο κυβερνούσαν οι παγκοσμιοποιητές Ομπάμα, Κλίντον και Μπάιντεν.

Το επόμενο χρονικό διάστημα θα παρακολουθήσουμε την διάλυση. οικονομική και ενωτική της Ευρώπης αφού βρίσκεται στα χαμηλά της όρια αλλά χωρίς να μπορει να λειτουργήσει επιδραστικά στα παγκόσμια δρώμενα πλέον. Θα δούμε πως θα διαχειριστεί ο Πούτιν την νίκη του στο εσωτερικό της χώρας του με την ελίτ και τον απλό λαό. Και θα δούμε τον τρόπο που θα χρησιμοποιήσει η Αμερική τα κράτη δορυφόρους στην περιοχή της Κίνας για να την ρίξει από την κορυφή της παγκόσμιας οικονομίας με Ταϊβάν, Ιαπωνία Φιλιππίνες, και άλλες χώρες να λαμβάνουν εντολές καμικάζι αυτοκτονίας...

Ποιοι και σε ποια περιοδο στην ιστορια υιοθέτησαν τον κρατικο καπιταλισμο στη Ρωσια

Ταξικη Φυση της ΕΣΣΔ

Το ζητημα της ταξικής φύσης της ΕΣΣΔ απασχόλησε την Αριστερη Αντιπολιτευση του Τροτσκυ που επισης οριοθέτησε και το 5 χρονο πρόγραμμα ηλεκτροδότησης και εκβιομηχανοποιησης της χωρας.

Για τους σταλινικους δεν υπηρξαν ποτε ζητηματα τετοια αφου εδραιωταν ο σοσιαλισμος

και μεχρι την πτωση του Σταλιν ειχαν φτασει στον κομμουνισμό.

Υπηρχε η αποψη διαδομενη στην αριστερα οτι εαν ο σοσιαλισμος επεφτε θα σημαινει οτι η παραγωγικότητα της εργασιας κατω απ της μετα καπιταλιστικες σχεσεις παραγωγης δεν θα ηταν ανωτερη της Δυσης. 

Η πρωτη φουρνια που θεωρησε τη Ρωσια καπιταλιστικη ηταν μετα της Δικες της Μοσχας ομαδες που ειχαν σχεση με τον τροτσκισμο Μπρουνο Ριζζι, Μπαρναν Σαχτμαν κτλ πριν την εκβαση του 2ου ΠΠ. Μετα η γυναικα του Τροτσκυ στη δεκαετία του 1950.

Η δεύτερη μεγαλη φουρνιά ηταν οι Κινεζοι μετα τον θανατο του Σταλιν του ιδιου. Περνανε πολλά χρονια απο τοτε και στη δεκαετια του 1970 υιοθετεί και ο Πάμπλο τον κρατικο καιταλισμο.

Η τριτη μεγαλη και τελευταια φουρνιά ειναι το 1990 με την επισημη πτωση της ΕΣΣΔ οπου σχεδον ολες οι τάσεις της αριστερας υιοθέτησαν την αποψη της επιστροφής του καπιταλισμου.

Επεμβαση στην Ουκρανια

Αυτο που τους εμπλεξε ηταν η εκβαση της πολεμικης συγκρουσης οταν ειδαν σφυροδρεπανα πανω στα τανκς, μια γιαγιά να κρατάει τη κοκκινη σημαια και το τελευταιο γεγονος με τον Λαβροβ να εμφανιζεται με φανελα της ΕΣΣΔ.

Οι θιασώτες του καπιταλισμου λυνουν την ηττα των ΗΠΑ με ταχυδακτιλουργικα θεωρηματα, η Ρωσια ειναι μελος των Μπρικς, η Κινα επισης αρα οπως η Ινδια ειναι και η Βραζιλια αρα καπιταλισμος νικαει απλα ο ενας ειναι ιδιωτικός ο αλλος κρατικος. Με λιγα λογια χωρις ουδεμια ταξικη αναλυση (οχι οτι εχουν ποτε δειξει ειδίκευση σε ζητηματα οικονομιας στο παρελθον) δεν μας λενε ποιους τομείς της οικονομιας ανήκουν στους ολιγαρχες: τα αέρια, οι σιδηρόδρομοι, τα λιμάνια, η γη, οι κατοικίες, τα νοσοκομείο τα Πανεπιστήμια, η πολεμική βιομηχανια και παει λεγοντας. Υπαρχει ακομα το μονοπώλιο του εξωτερικού εμπορίου η οχι;

Το ΚΚΕ ελυσε το γριφο. Εχει το μονοπώλιο της πολιτικης σφραγιδας και γνωριζει ποια ειναι η ταξικη φυση της Ρωσιας. Φυσικα οταν σταματησε η χρηματοδοτηση απο Ρωσια εριξαν μαυρη πετρα πισω τους φτανοντας να διαδηλωνουν υπερ του ΝΑΤΟ κατα της Ρωσιας και αποκτησαν την ιδια γραμμη για Κινα οταν δεν πηραν και απο χρηματοδοτηση. Τελικα οι ιδεες φτιαχνονται να δικαιολογησουν την κοινωνικη τους υπαρξη το ιδιο και οσοι υποστηριζουν την γραμμη οτι ουδεμια διαφορα δεν υπαρχει αναμεσα στους Μπρικς με Ρωσια και Κινα και την ΗΠΑ και τους G7....

Αφρικη

Οταν μια σειρα χωρες σπανε με τη Γαλλια και συστρατευονται με τη Ρωσια και εκει προφανως δεν αλλαζει τιποτα και δεν εχουν τιποτα να ελπιζουν οι λαοι. Καλυτερα με τον Γαλλικο ιμπεριαλισμο θυμιζει αυτα που ελεγαν στην εποχη των μνημονίων εαν φυγουμε απο ΕΕ θα σβησει ο λαος.

Επειδη τα χρονια των μνημονιων οδηγησαν απο ηττα σε ηττα και δεν μπορει να γινουν πολιτικες εξελιξεις που πανε κοντρα στο κατεστημενο την καθε χρονια αλλα μπορει να γινουν καθε δυο η τρεις δεκαετιες η πολιτικη γενια που υπαρχει ειναι ψυχολογικά, πολιτικα και οικονομικά ηττημένη και μονο ηττοπάθεια μπορει να σπείρει και θελουν ουσιαστηκα ησυχα γεραματα ελπιζοντας στην αιωνοτητα του Αμερικανικου ιμπεριαλισμου. 

Κριτικαρουν οποιονδηποτε χαρακτηρίζει την νικη της Ρωσιας σαν Πουτινοφιλοι ενω οι ιδιοι απο Μπαιντενοφιλοι εγιναν Τραμποφιλοι....ονειρευονται πολλαπλα Μινσκ σαν να μην καταλαβαν οτι το Μινσκ τελειωσε με την επεμβαση των Ρωσων στην Ουκρανια οπως τελειωσαν και οι ιδιοι πολιτικα.

 

"Τείνε χείρα βοηθείας"

"Τείνε χείρα βοηθείας"

Η πολυαναμενόμενη σύνοδος κορυφής μεταξύ του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και του Αμερικανού Ντόναλντ Τραμπ πραγματοποιήθηκε στην Αλάσκα , και τα ΜΜΕ χαρακτηρίζουν ήδη ιστορική χωρίς να έχει ανακοινωθεί απολύτως καμία συμφωνία.

Σύμφωνα με τους δυτικούς δημοσιογράφους, η ατμόσφαιρα των διαπραγματεύσεων ήταν ασυνήθιστη με τους ηγέτες να είναι επιδεικτικά σιωπηλοί μπροστά στις κάμερες με βάση τα όσα έδειξαν τα μεγάλα δυτικά μέσα όπως το BBC, CNN, NYT, ΜΟNDE, και οι συζητήσεις ξεκίνησαν σε στενό κύκλο με τους Υπουργούς Εξωτερικών, Οικονομικών, Αμύνης και μερικούς στενούς συμβούλους, ενώ η υποδοχή έτυχε τρομερών σχολίων αφού ο Τραμπ χειροκρότησε τον Πούτιν πάνω στο κόκκινο χαλί με τους συμμάχους των ΗΠΑ μια τέτοια επιδεικτική εγγύτητα να είναι ένα πραγματικό σοκ, μιλώντας για την επιστροφή της Ρωσίας στο κέντρο της παγκόσμιας πολιτικής όσο ενοχλητικό κι αν είναι αυτό για τους Ευρωπαίους και τους Ρωσοφοβικούς. Το μεγαλύτερο σοκ το δέχτηκαν οι φανατικοί της παγκοσμιοποίησης ανά τον δυτικό κόσμο και κυρίως στις ίδιες τις ΗΠΑ. 

Στις ΗΠΑ αυτόν τον καιρό τα ιδρύματα Κλίντον και Ομπάμα έχουν στήσει λαϊκά δικαστήρια στον Τραμπ κατηγορώντας τον για συνεργασία με τον Πούτιν και τις μυστικές υπηρεσίες της Ρωσίας στις εκλογές του 2016 για να επέλθει η νίκη του, και ζητούν την κεφαλή του επί πίνακι. Στις μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ τα τύμπανα του εμφύλιου ακούγονται μέχρι τα βουνά της Μοντάνα και τα λιβάδια του Τέξας, με τους Δημοκρατικούς να προσπαθούν να καθαιρέσουν τον Τραμπ και να φέρουν την χώρα στα πρόθυρα εμφυλίου. Έχουν τρελαθεί επειδή ο Τραμπ ανέλαβε τον ομοσπονδιακό έλεγχο της Περιφέρειας της Κολούμπια στην οποία ανήκει και η Ουάσιγκτον D.C η Πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Το 2021 η Δημοκρατική Νάνσι Πέλόζι (Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών τότε) είχε μεταφέρει εκεί τριάντα χιλιάδες (30.000) στρατιώτες της Εθνοφρουράς μετατρέποντας την σε στρατιωτική Βάση και στην συνέχεια οι Δημοκρατικοί οπλίστηκαν με το Υπουργείο Δικαιοσύνης και το FBI για να κυνηγήσουν τους πολιτικούς τους εχθρούς τους Ρεπουμπλικάνους και τον Τραμπ προσωπικά. Σήμερα ο Τραμπ χρησιμοποιεί την Εθνοφρουρά για να προστατεύσει και την κυβέρνηση και τον ίδιο αλλά και την χώρα του από έναν επικείμενο εμφύλιο που προσπαθούν τα ιδρύματα Σόρος, Κλίντον και Ομπάμα να στήσουν.

Σε μια συνέντευξη του ο Τραμπ στην Αλάσκα πριν μεταβεί εκεί ο πρόεδρος Πούτιν αανέφερε : Oι εκλογές του 2020 ήταν στημένες και κλεμμένες!!!Ακόμα και ο Πούτιν το λέει. Στην Πολιτεία της Tζώρτζια (μια από τις αρχικές Δεκατρείς Αποικίες που επαναστάτησαν εναντίον της Βρετανικής εξουσίας κατά την Αμερικανική Επανάσταση.) έγινε μια από τις χειρότερες κλοπές το 2020!!!(*2)

Και στην είσοδο των δύο ηγετών στο συνεδριακό κέντρο όπου και δέχτηκαν μερικές ερωτήσεις που τα δυτικά κανάλια απέφυγαν να δείξουν, ο Πούτιν είπε ότι όποιος θεωρεί ότι στις εκλογές του 2016 είχαμε ανάμειξη δεν έχει παρά να οδηγηθεί στο διεθνές δικαστήριο για να αποδειχτεί και ΟΧΙ να χρησιμοποιείται αυτό σαν αιτία εμφυλίου στις ΗΠΑ.

Ουσιαστικά ο Τραμπ μέσω του επιχειρηματικού του φίλου που απέστειλε στην Μόσχα -αφού δεν εμπιστευόταν κανέναν διπλωμάτη μιάς και όλοι αυτοί έχουν δεχτεί το μπόλιασμα των παγκοσμιοποιητών για μια παγκόσμια κυβέρνηση με ένα νόμισμα και με ατζέντες ερμαφρόδιτες- ζήτησε από τον Πρόεδρο Πούτιν να συμβάλει στην σωτηρία του και στην αποσόβηση ενός εμφυλίου στην χώρα του. Οπότε η συνάντηση είχε κυρίως επικοινωνιακό χαρακτήρα και διήρκεσε λιγότερο χρόνο από όσο χρειάστηκε στους δύο αρχηγούς κρατών για να πετάξουν στην Αλάσκα. Τα ανταλλάγματα θα πέσουν στο τραπέζι χωρίς αναστολές αλλά νομίζω και μόνο που προσπαθούν να βουλιάξουν τα διεφθαρμένα και απάνθρωπα ιδρύματα του Σόρος, του Κλίντον και του Ομπάμα δεν νομίζω να ζητηθούν καν ανταλλάγματα...Ο Τραμπ πρέπει να δημιουργήσει την εντύπωση στα μάτια του εκλογικού σώματος ότι η Ρωσία είναι φίλος των ΗΠΑ. Αν καταφέρει να πετύχει αυτή την αντίληψη, θα έχει απομονώσει τους μισούντες τη Ρωσία στο Κογκρέσο, και να τους στείλει στα Τάρταρα. Το Βαθύ Κράτος των ΗΠΑ δεν ήταν παρόν, ούτε ο Lindsey Graham, ούτε ο Keith Kellogg. Οι Ευρωπαίοι δεν ήταν παρόντες, ούτε ο Ρούτε, ούτε ο Στάρμερ, ούτε ο Μακρόν, ούτε ο Μερτς, και φυσικά οι Ουκρανοί δεν ήταν παρόντες. όλα αυτά είναι σημάδια διαφοροποίησης ανάμεσα στους δυτικούς.

Η εμφάνιση του Υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας Λαβρώφ (*1) με μπλουζάκι "ΕΣΣΔ' έκοψε τα φτερά στις αριστερές(με δεξιούς προσανατολισμούς και λογαριασμούς) διανοούμενες πόρνες που όλες αυτές τις μέρες υποστήριζαν ότι ο Πούτιν πάει στην Αλάσκα να προσκυνήσει τον καπιταλισμό στο όνομα των ολιγαρχών της χώρας του. Σήμερα μας τα γυρνάνε και μιλάνε για μια νίκη του Πούτιν στο παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει χρόνια τώρα είναι ότι ο Πούτιν πρωταγωνιστεί στο παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό και χωρίς την χθεσινή του εμφάνιση. Να θυμηθούμε την υποδοχή του Κινέζου προέδρου στο Πεκίνο; Την υποδοχή των Σαουδαράβων που πετούσαν στον ουρανό τα χρώματα της Ρωσίας στα αεροπλάνα τους; και πόσα ακόμα που για να μην μεγαλώσει και γίνει σεντόνι αποκρουστικό δεν τα αναφέρουμε.

Στο τέλος της συνάντησης που μίλησαν δημόσια οι δύο πρόεδροι φάνηκε ότι αυτό για το οποίο μίλησαν και συμφώνησαν , - γιατί αν δεν συμφωνούσαν δεν θα ερχόταν ποτέ ο Πούτιν στην Αλάσκα- είναι κάτι άλλο από τα μνημεία των Ρώσων στρατιωτικών στα νεκροταφεία της Πολιτείας, όπως και η αναφορά στην Ουκρανία που ήταν στο "μέγεθος φακής" στο τσουβάλι των συνομιλιών. Ο Τραμπ θέλει να τελειώνει με τους εσωτερικούς του εχθρούς και να αποφύγει έναν εμφύλιο που εμφανιζόταν στο κατώφλι του, και φαίνεται ότι ο Πούτιν θα του δώσε χείραν βοηθείας να σωθεί και στο διεθνές σκηνικό νομίζω ότι δεν χρειάζεται ο νικητής να ζητάει η να διαπραγματεύεται όπως έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν, αλλά απλά ανακοινώνει τις απαιτήσεις του προς όλες τις πλευρές. 

Στην Ουκρανία η επέλαση των Ρώσων τις τελευταίες εβδομάδες δείχνει ότι οι Ουκρανοί έχουν μείνει μόνοι τους και χωρίς όπλα, με τους Ευρωπαίους να κρατούν στάση αναμονής γιατί και αυτοί είναι όμηροι της αντιπαράθεσης στις ΗΠΑ. Άλλοι δέχονται πιέσεις και υποκύπτουν στους φανατικούς παγκοσμιοποιητές Δημοκρατικούς και μερικοί άλλοι παίρνουν ξεκάθαρα το μέρος του Τραμπ, και πολλοί άλλοι ηγέτες ακροβατούν σε δύο βάρκες που και οι δύο βουλιάζουν...και λίγο ενδιαφέρει η εξέλιξη των περιοχών της Ουκρανίας τον Πρόεδρο Τραμπ

Αυτή ήταν η ατζέντα της Αλάσκας που είχε συμφωνηθεί από την Μόσχα με την επίσκεψη του ειδικού απεσταλμένου( φίλου και επιχειρηματία) της αμερικανικής προεδρίας, Γουίτκοφ, και στην Αλάσκα απλά η εμφάνιση των δύο Προέδρων έδωσε το στίγμα της επόμενης ημέρας και ένα μήνυμα προς τους αντιπάλους του Τραμπ μέσα και έξω από την χώρα του. Ήδη η Χίλαρι Κλίντον έκανε μια ανάρτηση στα social ότι θα πρότεινε τον Τραμπ για το Νόμπελ Ειρήνης. Η Κλίντον έκανε τις δηλώσεις στο podcast «Raging Moderates» με την Τζέσικα Τάρλοφ, λίγο πριν συναντηθούν ο Τραμπ με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν στην Αλάσκα όπου θα συζητούσαν . Πρόσθεσε, όπως αναφέρει το CBS, ότι ο Τραμπ πρέπει «να καταστήσει σαφές ότι πρέπει να υπάρξει κατάπαυση του πυρός. Δεν θα υπάρξει ανταλλαγή εδαφών. Και ότι, σε ένα χρονικό διάστημα, ο Πούτιν θα πρέπει να αποσυρθεί από τα εδάφη που έχει καταλάβει, προκειμένου να αποδείξει τις καλές του προθέσεις, ας πούμε, να μην απειλεί την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Αν το καταφέρουμε αυτό, αν ο Πρόεδρος Τραμπ είναι ο αρχιτέκτονας αυτής της επιτυχίας, θα τον προτείνω για το Νόμπελ Ειρήνης».

Υ.Γ

Και όταν ζητάς βοήθεια από κάποιον-γενικά- χωρίς ακόμα να περιμένεις να ακούσεις τα ανταλλάγματα δείχνεις το καλό σου πρόσωπο σε αυτόν. Και πως δείχνεις το καλό σου πρόσωπο; Μα με μια καλή πράξη...π.χ στέλνεις τον Μητσοτάκη εκεί που η Ζαχάροβα θα ήθελε να τον δεί, μετά από τις τόσες δηλώσεις του ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο με την Ρωσία. Άσε που όλοι οι Ρώσοι θυμούνται ότι αθέτησε τον λόγο του για το μαιευτήριο της Μαριούπολης... εκατόν πενήντα δύο (152) εστίες πυρκαγιάς σε δύο (2) ώρες την προηγούμενη εβδομάδα που κάηκε η Αχαΐα.

ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΟΥΤΙΝ ΤΡΑΜΠ, ΚΑΙ Η ΝΕΟΤΑΞΙΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ.....

Τραμπ Πούτιν 

Σήμερα ξεκίνησε η περίφημη συνάντηση - συζήτηση του Πούτιν με τον Τράμπ στην Αλάσκα, η οποία (όπως ήταν φυσικό άλλωστε) έχει προκαλέσει αρκετές συζητήσεις. Συζητήσεις οι οποίες έφτασαν στο σημείο να επηρεάζουν και τις δικές μας γραμμές. Και αναφέρομαι (κυρίως) σε κάποιους "επισκέπτες", οι οποίοι σχολιάζουν γράφοντας ο καθένας το "μακρύ του και το κοντό του" κάτω από παλαιότερες αναρτήσεις οι οποίες και δεν έχουν ουδεμία σχέση με το επίμαχο θέμα. Ωστόσο αυτό είναι το λιγότερο. Το βασικότερο είναι πως αυτού του είδους οι απόψεις είτε το γνωρίζουν αυτοί που τις αναρτούν είτε όχι αναμασάνε την διεθνή νεοταξίτικη προπαγάνδα η οποία εκτός από τα επίσημα ΜΜΕ, περνάει και μέσα από κάποια κρυφο - νεοταξίτικα σάϊτ τα οποία τον τελευταίο καιρό εμφανίζονται να είναι "αγχωμένα" επειδή και καλά πιστεύουν πως ο Πούτιν σαν "σκυλάκι" των Ρώσων ολιγαρχών αλλά και των Αμερικάνων, είναι έτοιμος να ξεπουλήσει τα πάντα. Μάλιστα κάποιος είναι πολύ σίγουρος επειδή όπως γράφει, ο Πούτιν δέχτηκε να γίνει η συνάντηση στην Αλάσκα....

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, και με την σειρά.

1) Ποιός ευθύνεται για τον πόλεμο στην Ουκρανία; Οι ανήθικοι εγκληματίες πολιτικοί της δύσης και η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων τους λένε πως ευθύνονται οι Ρώσοι που εισέβαλαν ξαφνικά στην Ουκρανία. Έγινε έτσι; όχι φυσικά. Οι ρώσοι ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑΝ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ να εισβάλουν στην Ουκρανία, όταν το καθοδηγούμενο (από τους Αμερικάνους κυρίως) φασιστικό σκουπίδι, ο Ζελένσκι, επι 6 μήνες βομβάρδιζε καθημερινά ολόκληρη την Αν. Ουκρανία, επιχειρώντας προκλητικά να πετύχει κανονική γενοκτονία εναντίον των Ρωσόφωνων. Κατά την γνώμη μας, εκείνη την περίοδο ο Πούτιν καθυστέρησε πολύ να επέμβει, πιστεύοντας προφανώς πως κάποια στιγμή θα σταματούσαν.

Αυτή την "λεπτομέρεια" ο Εσμός των δυτικόφιλων την κρύβει. όπως κρύβει και το ξεκάθαρο γεγονός πως η προετοιμασία για αυτή την επίθεση που εξαπέλυσε ο Ζελένσκι άρχισε αμέσως μετά το φασιστικό πραξικόπημα του 1914. Μία προετοιμασία που χαρακτηρίστηκε αφ'ενός από τεράστιο εξοπλισμό του καθεστώτος, και αφ'ετέρου από πολύ μεγάλα οχυρωματικά έργα κατα μήκος και πλάτος ολόκληρης της Ουκρανίας. Εξοπλίστηκε σαν αστακός λοιπόν το φασιστικό κάθαρμα κάτω από την κάλυψη των μεγάλων αφεντικών του. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, άρχισαν και οι ανοιχτές διακηρύξεις για την επερχόμενη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.....

Η Ρωσία φύση και θέση είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στα σχέδια των ιμπεριαλιστών για την ολοκλήρωση της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της παγκόσμιας ανοιχτής πλέον δικτατορίας των πολυεθνικών εταιρειών εναντίον των λαών όλου του κόσμου. Και Ω ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ. Ο Πούτιν ξύπνησε, ο Πούτιν κατάλαβε. Κατάλαβε πως δεν παιζόταν μόνο το δικό του κεφάλι, αλλά η ακεραιότητα ολόκληρης της χώρας του. Δυστυχώς για τους Δυτικούς, ο Πούτιν, εξακολουθεί να διακατέχεται από αυτή την βεβαιότητα ακόμα και σήμερα. Και όσο οι βλάκες οι Δυτικοί τον πιέζουν τόσο θα του την ενισχύουν ακόμα περισσότερο....

2) Το καθεστώς που έχει επιβάλει ο Πούτιν στην Ρωσία είναι ένα ιδιότυπο πραγματικά καθεστώς, που εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ιστορία. Είναι ένα καθεστώς εντελώς ιδιόμορφο. Υπάρχει η ατομική ιδιοκτησία στα μικρά και μεγάλα μέσα παραγωγής. Ωστόσο το κράτος έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε αυτά, καθώς σε όλα διαθέτει το 50% + ένα, σε όλα. Σ'αυτήν ακριβώς την ιδιομορφία των παραγωγικών σχέσεων οφείλεται άλλωστε η ραγδαία ανάπτυξη της χώρας μετά την διάλυση που είχε γνωρίσει την εποχή του Γκορμπατσώφ και του Γιέλτσιν. Πολλοί εδώ στην Ελλάδα (ακόμα και το ΚΚΕ!) πιστεύουν πως οι λεγόμενοι Ολιγάρχες της Ρωσίας είναι σαν τους δικούς μας μεγαλοαστούς, οι οποίοι κόβουν και ράβουν, έχουν τα δικά τους φέουδα, με ιδιωτικούς στρατούς και επεμβαίνουν στις πολιτικές εξελίξεις όποτε γουστάρουν...

Οι ολιγάρχες στην Ρωσία σήμερα, εξακολουθούν να υπάρχουν κάτω από ορισμένες...προϋποθέσεις. Η βασικότερη εκ των οποίων είναι: Δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να έρθουμε σε σύγκρουση με το κράτος και την κυβέρνησή του. Γιατί αλλοιώς θα μας φάει το μαύρο σκοτάδι. Και η αλήθεια είναι πως αυτό το "σκοτάδι" έχει φάει αρκετούς μέχρι σήμερα... Στην πολιτική γλώσσα, το καθεστώς του Πούτιν είναι ένα καθαρά βοναπαρτιστικό καθεστώς. Οι παλιοί θεσμοί του ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΎ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ. Και ιδιαίτερα μέσα στην συνείδηση του Ρώσικου λαού, και αυτό φάνηκε κατά την διάρκεια πολλών μαχών στον πόλεμο με την Ουκρανία όπου τα Ρώσικα τάνκς και τα στρατιωτικά αυτοκίνητα ήταν στολισμένα με τις κόκκινες σημαίες με τα σφυροδρέπανα, στιγμιότυπα που το καθεστώς του Πούτιν τα αντιμετώπισε με ευμενή ...ουδετερότητα.

Ναί, το καθεστώς του Πούτιν είναι ένα βοναπαρτιστικό καθεστώς, και ο Πούτιν ένας βοναπάρτης ο οποίος εξισορροπεί ανάμεσα στον Ρώσικο λαό, και τους Ολιγάρχες ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής. Με την διαφορά από άλλα βοναρπατιστικά καθεστώτα που έχουν εμφανιστεί στην ιστορία να είναι το γεγονός οτι ο Πούτιν έχει το πάνω χέρι από την στιγμή που έχει την φανερή αποδοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ρώσικου λαού. Στην ιστορία έχουν υπάρξει όχι μόνο κράτη αλλά και οργανώσεις, ακόμα και κόμματα βοναπαρτιστικά. Τα οποία ονομάζονταν έτσι λόγω της πολιτικής τους ασυνέπειας. Δηλαδή εάν το γενικότερο κίνημα της εργατικής τάξης στην χώρα τους ανέβαινε, "ανέβαιναν" και οι δικές τους επαναστατικές ιδέες. Όταν όμως το κίνημα της τάξης "έπεφτε", έτρεχαν να βρουν στέγη κάτω από τον κλασσικό ρεφορμισμό. Ωστόσο σ' αυτό το σημείο η νοοτροπία του καθεστώτος του Πούτιν διαγράφει αντίστροφη πορεία. [b]Την εποχή που οι δυτικοί τον προσέγγιζαν πολιτικά είχε γίνει μαλακός σαν βούτυρο. Από την στιγμή που οι βλάκες του επιτέθηκαν, τον έσπρωξαν αριστερά. Και αν συνεχίσουν (μακάρι) να τον πιέζουν δεν ξέρουμε μέχρι σε ποιό σημείο μπορούν να τον φτάσουν[/b]

3)Στον πόλεμο της Ουκρανίιας, οι δυτικοί έχουν πλέον ηττηθεί, και αυτό είναι ένα γεγονός το οποίο ομολογούν και οι ίδιοι. Του επιτέθηκαν όλοι μαζί, καθώς εκτός από τους Ουκρανούς, πολέμισαν ανεπίσημα και όλες οι υπόλοιπες νεοταξίτικες κυβερνήσεις. Εμμέσως και η κυβέρνηση του Κούλη. Κατατροπώθηκαν όλοι μαζί. Οι ρώσοι έχουν καταλάβει περίπου τα 3/4 της Αν. Ουκρανίας, και κάθε μέρα αργά αλλά σταθερά, εξακολουθούν να προελαύνουν. Οι Αμερικάνοι θέλουν να σταματήσουν αυτόν τον πόλεμο. Αφ ενός επειδή δεν αντέχουν να έχουν ακόμα δεμένο στα πόδια τους αυτό το βαρίδι που λέγεται "πόλεμος της Ουκρανίας", και αφ'ετέρου έχουν καταλάβει πως αν συνεχιστεί ο πόλεμος, θα κινδυνέψουν να χάσουν ολόκληρη την Ουκρανία, με ότι συνεπάγεται αυτό και για τους ίδιους. 

Ο ίδιος ο Πούτιν δεν πήρε ποτέ την πρωτοβουλία να ζητήσει το σταμάτημα του πολέμου. Δεν έχει κανένα λόγο. Ωστόσο από την στιγμή που το ζητούν οι άλλοι το σκέφτεται. Πολλοί με έναν επιπόλαιο και ανεύθυνο τρόπο, ζητούν να μην δεχτεί το σταμάτημα του πολέμου μέχρι να καταλάβει ολόκληρη την Ουκρανία. Αυτά είναι αστείες εκτιμήσεις, οι οποίες δεν υπολογίζουν το γεγονός οτι έχει υπάρξει πλέον ένας πόλεμος τριών χρόνων. Ένας πόλεμος κατά την διάρκεια του οποίου έχουν και οι Ρώσοι τις δικές τους απώλειες, και αναγκάζονται παρόλα αυτά να εξακολουθούν να στέλνουν στρατιώτες στα διάφορα πολεμικά μέτωπα. Την ίδια στιγμή αυτοί που θεωρούν πως αν ο Πούτιν δεχτεί να σταματήσει τον πόλεμο θα πρόκειται για ξεπούλημα του Ρώσικου λαού, παίζουν εκ των πραγμάτων το παιχνίδι των Αμερικάνων, οι οποίοι θα προσπαθήσουν όπως έκαναν πρόσφατα με το Ιράν να εμφανίσουν όποια δήποτε συμφωνία γίνει, σαν νίκη δική τους.....  

Η ουσία είναι πως οι δυτικοί ηλίθιοι απέτυχαν να διαλύσουν και να καταστρέψουν το καθεστώς του Πούτιν όπως βλακωδώς είχαν πιστέψει. Το μόνο που κατάφεραν είναι να συσπειρώσουν την συντριπτική πλειοψηφία του Ρώσικου λαού κάτω από την ηγεσία του. Η Ουκρανία δεν πρόκειται ποτέ να μπεί στο ΝΑΤΟ, και δεν πρόκειται να επιστρέψει ούτε χιλιοστό από το έδαφος της Ουκρανίας που έχει ήδη καταλάβει. Δεν υπάρχει περίπτωση ο νικητής να δεχτεί κανένα όρο ηττημένων. Μπορεί ο βλάκας ο Ζελένσκι ( του οποίου και το δικό του λαδάκι έχει πλέον τελειώσει) να βλέπει διάφορα όνειρα, και μαζί του και πολλοί δυτικόφιλοι, αλλά η αλήθεια είναι μία και μοναδική. Κανείς πλέον ούτε καν θα ονειρευτεί ότι υπάρχει περίπτωση να απειλήσει άμεσα ή έμμεσα την Ρωσία από εδώ και πέρα. 

Πάψτε να ονειρεύεστε ηλίθιοι Ευρωπαίοι νεοταξίτες, και ετοιμαστείτε να αντιμετωπίσετε την συσσωρευμένη οργή των λαών σας τους οποίους έχετε φτάσει σε σημεία απόγνωσης. Δεν πρόκειται μέχρι το οριστικό τέλος σας να βρείτε ησυχία βλάκες.....

Marios

Patari org

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΤΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΤΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟΑΓΡΟΤΗ

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΤΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΤΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟΑΓΡΟΤΗ

Όποιος έχει ζήσει μια νικηφόρα επανάσταση, έχει νιώσει και την απόλυτη ελευθερία που αναβλύζει σαν μέσα από πηγές χιλιάδων μέτρων στην γη έως και το απέραντο του ουρανού και περικλείει τα βάθη της καρδιάς και του νού και αυτό σου δίνει ώθηση να προχωρήσεις και να ολοκληρώσεις αυτό το στόχο που έχουν θέσει εκατομμύρια μέχρι εσένα.

Η εργατική συνείδηση γεννάει πρότυπα επαναστατικής συμπεριφοράς, επαναστατικής γενναιότητας και δείχνει τον τρόπο για υψηλό ηρωϊσμό, αυτοί που διαθέτουν την φωτιά της ψυχικής σταθερότητας για να φτάσουν μέχρι το τέλος η να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για να γίνει αυτό σε μια επόμενη γενιά.
Σχεδόν όλα από τα παραπάνω δεν τα διαθέτουν η πλειοψηφία των ανθρώπων της διανόησης που είναι ένα μεσοταξικό ταλαντευόμενο στρώμα και στις δύσκολες στιγμές κάνουν πίσω. Στην σταλινική περίοδο οι άνθρωποι της διανόησης που οδηγούνταν στα κελιά της ανάκρισης συνήθως είχαν μαρτυρήσει στο μεγάλο σκοτεινό διάδρομο για το κελί και οι υπόλοιποι στο τέλος του πρώτου εικοσιτετραώρου. Πολλοί από αυτούς για να κερδίζουν την εύνοια του ανακριτή διατεταλμένου Κομισάριου της Μόσχας, έδιναν και περίσσοτερα στοιχεία απο αυτά που τους ζητούσαν και δυστυχώς για αυτούς κατέληγαν όλοι στα έλκυθρα για το Μαγκαντάν, χωρίς γυρισμό.
Οι αναρχικοί της εποχής διέθεταν επαναστατική γενναιότητα χωρίς όμως σχεδιασμό και ψυχική σταθερότητα, με αποτέλεσμα να είναι εύκολα υποχείρια του καθεστώτος προς κάθε χρήσην. Παράδειγμα προς αποφυγή έγινε ο ουκρανός αναρχικός Μαχνό που λόγω επιφανειακών απόψεων στην αρχή πολεμούσε τους Λευκούς και τους Μπολσεβίκους, μετά τον έπεισε ο Τρότσκι να συμπορευτούν και στο τέλος τα έβαλε μαζί τους και τράπηκε σε φυγή όπου έζησε τα τελευταία του χρόνια μακριά από την χώρα.
Και μόνο οι θρησκευόμενοι και τα μέλη διαφόρων σεκτών διέθεταν ψυχική σταθερότητα αλλά χωρίς επαναστατική συμπεριφορά. Οι τελευταίοι ήταν και ένα παράδειγμα που ενώ ο Τρότσκι το χειρίστηκε σωστά και τους έδωσε τον χώρο τους -όπως βέβαια και στους αναρχικούς - αυτοί έβρισκαν την ευκαιρία και τραβούσαν μακριά από την εξέλιξη της επανάστασης ομάδες που θα μπορούσαν να περάσουν με το μέρος της επανάστασης.

Απο την μαρτυρία του συντρόφου Αντρέγεβιτς στα απομνημονεύματα του, όταν είχε εξοριστεί στο Νάρυμ , μια περιοχή της Σιβηρίας όπου οι φυλακές αποικίες δεν είχαν επικοινωνία με τους ντόπιους ούτε με άλλες αποικίες φυλακές μας εξιστορεί μια ιστορία για το παραπάνω:
"Στον δρόμο για να εκτίσω την ποινή μου, μετά από ένα πολυήμερο ταξίδι με έλκηθρο σταματήσαμε για διανυκτέρευση σε ενα χωριο αποικία φυλακή όπου οι εξόριστοι ήταν εφτά άτομα. Ο δρόμος είχε κλείσει και μείναμε εκέι με τους φρουρούς μια ολάκερη εβδομάδα. Οι εξόριστοι εκεί ήταν δύο κομσόκολοι αναρχικοί ζευγάρι οπαδοί του Πιοτρ Κροπότκιν( Ένας από τους πρώτους θεωρητικούς του αναρχικού χώρου που είχε πεθάνει σχετικά πρόσφατα), δυο δεξιοί Εσέροι ζευγάρι και αυτοί (Εσέροι 'ηταν ένα Σοσιαλεπαναστατικό κίνημα όπου με την Οχτωμβριανή επανάσταση οι αριστεροί εσέροι πήγαν με τους Μπολσεβίκους και οι δεξιοί υποστήριξαν μια αστική επανάσταση στα γαλλικά πρότυπα όπως αυτή που ξεκίνησε τον Φεβρουάριο με τον Κερένσκι.), και δύο σιωνιστές ζευγάρι, και ο έβδομος ήταν ένας ορθόδοξος θεολόγος επίσκοπος, καθηγητής της θεολογικής ακαδημίας και που κάποτε έδινε διαλέξεις στην Οξφόρδη. Μια πολύχρωμη παρέα που οι πάντες εχθρεύονταν τους πάντες. Με μικρούς τσακωμούς που έπαιρναν διαστάσεις αρρωστημένων σκανδάλων... Πολύς ελεύθερος χρόνος και όλοι τους ήταν άνθρωποι σκεπτόμενοι, φιλαναγνώστες έντιμοι, καλοί. Μετά από μια εβδομάδα η καταιγίδα καταλάγιασε και έφυγα για δύο ολόκληρα χρόνια στην ερημιά της Τάιγκα μιάς και ήμουν πιο μεγάλο μέγεθος τιμωρίας εγώ.

Μετά απο δύο χρόνια μου επέτρεψαν προτού ολοκληρώσω την ποινή μου να επιστρέψω στην Μόσχα, και ξεκίνησα να επιστρέψω από τον ίδιο δρόμο. Σε ολόκληρη την διαδρομή γνωστούς έχω μόνο στο μέρος που με είχε καθηλώσει η καταιγίδα. Διανυκτερεύω λοιπόν στο ίδιο χωριό φυλακή. όλοι τους είναι εδώ δεν έχει απελευθερωθεί κανείς. Εκεί όμως είδα πολύ σημαντικότερα πράγματα από την ελευθερία. Εκεί τότε υπήρχαν τρία ζευγάρια, οι εσέροι, οι αναρχικοι και οι σιωνιστές και ο καθηγητής θεολογίας. Και να λοιπόν και οι εφτά είχαν ασπαστεί την ορθοδοξία. Ο επίσκοπος τους είχε προσηλυτίσει όλους και τώρα προσεύχονταν όλοι μαζί στον θεό, και ζούνε ώς κοινότητα όπως λέει το Ευαγγέλιο."

Όλα αυτα τα ζευγάρια είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. όλοι τους πίστευαν στην δύναμη της διάνοιας, στην λογική στο λόγο. Ο άνθρωπος πρέπει να παίρνει τις αποφάσεις του με το συναίσθημα και να μην εμπιστεύεται και πολύ την λογική. Για να πάρεις μιαν απόφαση δεν χρειάζεται λογική. Η λογική είναι δικαιολογία, διατύπωση, διευκρίνιση. Η σκληραγωγία του εργάτη σε σώμα και ψυχή τον έχει κάνει ικανό να αναζητήσει με κάθε κόστος την ελευθερία του και να ηγηθεί ενός κινήματος για αυτό. 'Εχει περισσότερα να κερδίσει και λιγότερα να χάσει, και νιώθει την υποχρέωση να δώσει στην επόμενη γενιά το οξυγόνο που απαιτείται για να προχωρήσει.

Χωρίς να κατηγορήσω κανένα χώρο και καμία ιδεολογία, η ανάγκη για την δημιουργία ενός ανεξάρτητου εργατικού κινήματος είναι επιτακτική για την μετάβαση σε επαναστατικές πρακτικές και κινήσεις. Όλοι οι άλλοι θα ακολουθήσουν εφόσον πληγούν τα προνόμια τους και στην πρώτη ευκαιρία για να τα ανακτήσουν θα κάνουν πίσω, οπότε θα πρέπει να είναι πάντα υπό επιτήρηση.

Είναι ΕΝΑ απο τα σημεία της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Πώς ο Ιωσήφ Στάλιν βοήθησε στη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Οι σταλινικες ριζες του μορφωματος

Οι Σταλινικες ριζες του Μορφωματος...

Ενω δεν εχω σχεση με τους αναφερομενους ειναι γεγονος οτι η ριζα του κακου (δηλαδη η δημιουργια του Σιοναζιστικου μορφωματος) εχει σχεση στην ιδρυση της με τον Σταλιν ο οποιος την ειρηνικη συνυπαρξη με τον ιμπεριαλισμο την ειχε κανει σημαια κατατεθεν αρκη να μην την ενοχλούν...ουτε ΜΙΑ νικηφορα επανασταση δεν ειχε γινει υπο την ηγεσια του πριν τον 2ο ΠΠ και ο ιδιος μαζεψε την Τριτη Διεθνη (κατα την διαρκεια του 2ο ΠΠ για να κανει το χατίρι στον Τσορτσιλ) που ειχε στα ιδρυτικα της συνεδρια την παγκοσμια επανασταση σαν το συμβολο υπαρξης.

Για να δικαιολογήσει την πολιτικη υπερ του Σιονισμου  συμφωνησε αρχικα το 1947 με το διαμελισμο της Παλαιστινης και το 1948 στη δημιουργια του Ισραηλ και φυσικα ο σταλινισμος εκθειασε τα στρατόπεδα συγκεντρωσης του Ναζισμου και ειδηκα τους θαλαμους αεριων (στη Δικη της Νουρεμβεργης) και οτι συνεπαγετε μετεπειτα με αυτο. 

Ο μετεπειτα ψυχρος πολεμος ουσιαστηκα διελυσε τα Κομμουνιστικο Κινηματα στη Δυση, παραδειγματα  πχ Γαλλικο ΚΚ υποστηριξε το πολεμικο προυπολογισμο του Γαλλικου κρατους τοσο κατα των Βιετναμεζων οσο των Αλγερινων. Οσο για τους αυτοαποκαλουμενους τροτσκιστες οπως ο Τονι Κλιφ εγιναν ενθερμοι υποστηρικτες του Αμ Ιμπεριαλισμου και των ανοικτων συνορων και ποτε δεν υποστηριξαν ανοιχτα την διαλυση του μορφωματος. 

Οταν ο Αμ ιμπεριαλισμος για δικα του γεωπολιτικα συμφεροντα υιοθετησε το Ισραηλ (1949) το πολιτικό εγχειρημα του Σταλιν που  απετυχε αλλα ο ιδιος ειχε βαλει την ταφόπλακα στα ΚΚ της Μεσης Ανατολης οπως ειχε βαλει τα θεμελια της διάλυσης των Δυτικων ΚΚ..

Στις μερες μας ενω εχει πεθανει εξ ολοκληρου η δυνατοτητα ΔΥΟ ΚΡΑΤΩΝ βγαινουν με κοινες ανακοινωσεις ΚΚΕδες Συριζαιοι και παει λεγοντας να προσπαθησουν να αποφυγουν το χειροτερο που ερχεται: η διαλυση του μορφωματος...

vngelis

Πώς ο Ιωσήφ Στάλιν βοήθησε στη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ

Ο Ιωσήφ Στάλιν διέπραξε πολλά εγκλήματα κατά της Διεθνούς Εργατικής Τάξης. Αλλά ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματά του ήταν η υποστήριξη που έδωσε στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Οι τροτσκιστές, αντίθετα, πάντα αντιτάχθηκαν στον Σιωνισμό.

Ναθάνιελ Φλάκιν 

Διαδήλωση υπέρ του Στάλιν του Κομμουνιστικού Κόμματος του Ισραήλ στο Τελ Αβίβ, 1948

Σε απάντηση της δολοφονικής επίθεσης του Ισραήλ στη Γάζα, υπήρξαν μαζικές διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο και γενική απεργία σε όλη την Παλαιστίνη. Το κίνημα αλληλεγγύης περιλαμβάνει σοσιαλιστές που βλέπουν τον Ιωσήφ Στάλιν ως πρότυπο. Οι σύγχρονοι σταλινικοί πιθανότατα θα θεωρούν τους εαυτούς τους αντιιμπεριαλιστές και αντιπάλους του Σιωνισμού. 

Θα μπορούσαν να παραθέσουν μια υποσημείωση στο φυλλάδιο του Στάλιν του 1913 για το εθνικό ζήτημα, γραμμένο υπό την επιρροή του Νικολάι Μπουχάριν και του Β. Ι. Λένιν, στην οποία ο μελλοντικός δικτάτορας περιγράφει τον Σιωνισμό ως "μια αντιδραστική εθνικιστική τάση της εβραϊκής αστικής τάξης, η οποία είχε οπαδούς κατά μήκος των διανοουμένων και των πιο οπισθοδρομικών τμημάτων των Εβραίων εργατών. Οι Σιωνιστές προσπάθησαν να απομονώσουν τις εβραϊκές εργατικές μάζες από τη γενική πάλη του προλεταριάτου.”

Αλλά πώς αντέδρασε η Σοβιετική Ένωση υπό τον Στάλιν στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948; Και τι επίδραση είχε αυτό στα κομμουνιστικά κόμματα που ήταν πιστά στη Μόσχα;

Η Σοβιετική Ένωση έδωσε διπλωματική αναγνώριση στο Ισραήλ στις 17 Μαΐου 1948, μόλις τρεις ημέρες μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του. Ήταν το πρώτο κράτος στον κόσμο που το έκανε — πολύ πριν από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Σε ένα πρόσφατο άρθρο στα Εβραϊκά ρεύματα, η Ντόροθι μ.Ζέλνερ αφηγείται με μεγάλη λεπτομέρεια τι επίδραση είχε αυτό στο Σταλινισμένο Κομμουνιστικό Κόμμα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η CPUSA και οι συναφείς εκδόσεις για τον εβραϊκό λαό είχαν πάντα απορρίψει τον Σιωνισμό και την ιδέα ενός εβραϊκού κράτους. Όταν η σιωνιστική "Ένωση" στην Παλαιστίνη, η Χισταδρούτ, προσπάθησε να μποϊκοτάρει τους Παλαιστίνιους εργάτες, οι Αμερικανοί κομμουνιστές αναφέρθηκαν σε αυτό — σωστά — ως θεσμό "Τζιμ Κρόου". Η CPUSA, παρά την σταλινική πολιτική της, είχε μια περήφανη παράδοση αγώνα κατά του ρατσισμού — και κατήγγειλε τον ρατσισμό του σιωνιστικού σχεδίου αποικιοκρατίας.  

Το 1947, ωστόσο, η Σοβιετική Ένωση εξέπληξε τον κόσμο ανακοινώνοντας ότι θα υποστήριζε το σχέδιο του ΟΗΕ για τη διαίρεση της Παλαιστίνης και τη δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους.

Η στροφή του Στάλιν προς την υποστήριξη του Σιωνισμού ήταν ζωτικής σημασίας - θα μπορούσε κανείς να πει ότι το Ισραήλ μπορεί να μην υπήρχε στην τρέχουσα μορφή του αν η Σοβιετική Ένωση δεν προσέφερε την υποστήριξή της. Οι ιστορικοί υποψιάζονται ότι ο Στάλιν ήλπιζε να αποδυναμώσει τη θέση του βρετανικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή — ίσως είδε τους Εβραίους αποίκους ως ένα είδος εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος. Αλλά στην πραγματικότητα, η πρόβλεψη όλων των σοβαρών μαρξιστών έγινε πραγματικότητα: το νέο εβραϊκό κράτος έγινε χωροφύλακας για τον ιμπεριαλισμό.

Η Σοβιετική υποστήριξη για το Ισραήλ δεν περιοριζόταν ούτε σε διπλωματικά μέσα. Μέσω της Τσεχοσλοβακίας, το Σοβιετικό μπλοκ έστειλε όπλα στη σιωνιστική πολιτοφυλακή Χαγκάνα, η οποία τα χρησιμοποίησε για να ξεκινήσει την εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης. Με άλλα λόγια, ο Στάλιν έδωσε υλική υποστήριξη στη Νάκμπα. Το  Κομμουνιστικό Κόμμα, το Μάκι, που στρεφοταν προς τη Μοσχα έγινε ένας σημαντικός αγωγός υποστήριξης για την ίδρυση του σιωνιστικού κράτους.

Ως αποτέλεσμα αυτής της εγκληματικής πολιτικής, οι ιδέες του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, που κάποτε είχαν μεγάλη απήχηση στις αραβικές μάζες, δυσφημίστηκαν σε όλη την περιοχή. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι επίσημοι κομμουνιστές είχαν ήδη συνηθίσει να δέχονται ξαφνικά ζιγκ-ζαγκ στην πολιτική τους γραμμή. Μέσα σε λίγους μήνες, η CPUSA προσέφερε ανεπιφύλακτη υποστήριξη στην εθνοκάθαρση των Σιωνιστών και διέδιδε ψευδείς αναφορές για υποτιθέμενες αραβικές θηριωδίες για να την δικαιολογήσει. 

Τροτσκισμός

Οι γνήσιοι κομμουνιστές - εκείνοι που αντιτίθενται στον σταλινισμό-πάντα απέρριψαν τον Σιωνισμό. Ενώ η γραφειοκρατία του Στάλιν ήταν απασχολημένη με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις-πρώτα με τους Ναζί, μετά με τους "δημοκρατικούς" ιμπεριαλιστές — ήταν η αριστερή αντιπολίτευση με επικεφαλής τον Λέον Τρότσκι που αγωνίστηκε για την πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης. Αυτό σήμαινε την αντίθεση σε οποιαδήποτε μορφή ιμπεριαλισμού και αποικιοκρατίας, συμπεριλαμβανομένου του Σιωνισμού.

Ο Λέων Τρότσκι είπε λίγο πριν δολοφονηθεί από έναν σταλινικό πράκτορα: "η προσπάθεια επίλυσης του εβραϊκού ζητήματος μέσω της μετανάστευσης των Εβραίων στην Παλαιστίνη μπορεί τώρα να θεωρηθεί ως αυτό που είναι, μια τραγική κοροϊδία του εβραϊκού λαού."Η μελλοντική εξέλιξη των στρατιωτικών γεγονότων μπορεί να μετατρέψει την Παλαιστίνη σε μια αιματηρή παγίδα για αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίους. Ποτέ δεν ήταν τόσο ξεκάθαρο όσο είναι σήμερα ότι η σωτηρία του εβραϊκού λαού συνδέεται άρρηκτα με την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.”

Ο πρώην σιωνιστής που έγινε Τροτσκιστής Αβραάμ Λεόν έγραψε μια μνημειώδη μελέτη για το εβραϊκό ζήτημα, στην οποία απέδειξε παρόμοια ότι η καταπίεση των Εβραίων δεν μπορούσε να ξεπεραστεί με τη δημιουργία ενός νέου έθνους-κράτους υπό την κηδεμονία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Παρουσίασε ένα πρόγραμμα για τους Εβραίους επαναστάτες να πολεμήσουν ως μέρος της Διεθνούς Εργατικής Τάξης για να ανατρέψουν τον καπιταλισμό.

Σήμερα, γίνεται όλο και πιο συνηθισμένο να αναγνωρίζεται ότι το Ισραήλ είναι ένα ρατσιστικό αποικιακό σχέδιο με πολλές ομοιότητες με το καθεστώς του απαρτχάιντ. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι οι τροτσκιστές στη Νότια Αφρική κατάλαβαν πολύ πριν από την ίδρυση του Ισραήλ ότι ο σιωνιστικός αποικισμός θα δημιουργούσε ένα πολύ παρόμοιο σύστημα. Το 1938, η Σπίθα, μια τροτσκιστική εφημερίδα στη Νότια Αφρική, έγραψε::

Η συνέχιση της παλιάς Σιωνιστικής-ιμπεριαλιστικής πορείας θα οδηγήσει βαθύτερα τη σφήνα του μίσους και του σοβινισμού, θα διευρύνει το χάσμα μεταξύ Αράβων και Εβραίων και θα καλλιεργήσει διαρκείς διαμάχες και εμφύλιο πόλεμο, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη της Εβραϊκής Κοινότητας. Και λέγοντας αυτό, δεν είναι οι Σιωνιστές που έχουμε κατά νου. Εννοούμε τη μεγάλη μάζα των Εβραίων εργατών και των μικρών αγροτών. Μπορούν να λύσουν το Εβραϊκό πρόβλημα της Παλαιστίνης πολύ εύκολα. Αυτό που χρειάζεται είναι η αλληλεγγύη και η συνεργασία των Εβραίων και Αράβων εργατών και αγροτών, και ένας ενωμένος αγώνας για μια ανεξάρτητη ελεύθερη Παλαιστίνη εργατών και αγροτών, απελευθερωμένη από τα δεσμά του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού.

Όταν τα σχέδια για διχοτόμηση και δημιουργία ενός αποκλειστικά εβραϊκού κράτους έγιναν πιο συγκεκριμένα το 1947, οι επίσημοι κομμουνιστές και επίσης οι λεγόμενοι "αριστεροί" ή "σοσιαλιστές" Σιωνιστές έριξαν το βάρος τους πίσω από αυτή την αποικιακή προσπάθεια. Ήταν μόνο η τροτσκιστική οργάνωση στην Παλαιστίνη, Η επαναστατική Κομμουνιστική Ένωση, που βγήκε σαφώς σε αντίθεση. Μιλώντας στους Εβραίους εργάτες, είπαν ότι ένα εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη θα ήταν αναπόφευκτα ένα εργαλείο ιμπεριαλισμού. Κάλεσαν τους Εβραίους εργάτες να αγωνιστούν ενάντια στον ιμπεριαλισμό μαζί με τα αραβικά αδέλφια τους σε όλη την περιοχή.

Η επαναστατική Κομμουνιστική Ένωση περιείχε πολλούς γενναίους επαναστάτες, όπως ο Yigael Glückstein, ο οποίος με το όνομα Tony Cliff θα συνέχιζε να είναι ηγέτης του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος στη Βρετανία, καθώς και ο Jakob Moneta και ο Rudolf Segall, οι οποίοι επέστρεψαν στη μητρική τους Γερμανία όπου ηγήθηκαν του Τροτσκιστικού κινήματος για δεκαετίες. Περιλάμβανε επίσης τους Jakob Taut και Jabra Nicola, οι οποίοι παρέμειναν στην Παλαιστίνη και ήταν ενεργοί στη Νέα Αριστερά στο Ισραήλ μετά το 1968.

Παρακάτω, δημοσιεύουμε μια δήλωση της επαναστατικής Κομμουνιστικής Ένωσης, του Παλαιστινιακού τμήματος της Τέταρτης Διεθνούς, από το 1947. Χάρη στην πρώην Σοσιαλιστική εργατική ένωση της Παλαιστίνης και στην Einde O'callaghan για τη μετάφραση και τη δημοσίευση της δήλωσης.

Αυτή η ιστορία προσφέρει σημαντικά μαθήματα για σήμερα. Η σταλινική πολιτική αναζήτησης συμμαχιών με 'προοδευτικές' ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε ήττες. Για να ελευθερωθεί η Παλαιστίνη, η εργατική τάξη πρέπει να συγκροτηθεί ως ανεξάρτητη πολιτική δύναμη που αγωνίζεται για τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Ενάντια Στη Διχοτόμηση! (1947)

Τα μέλη της Επιτροπής του ΟΗΕ έδειξαν "κατανόηση" και "έκαναν υπέροχη δουλειά σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα". Με αυτά τα λόγια η εκπρόσωπος της εβραϊκής Υπηρεσίας, Γκόλντα Μέιερ, ενέκρινε την πρόταση διαίρεσης. Τα περισσότερα σιωνιστικά κόμματα συμφώνησαν μαζί τους, με ορισμένες επιφυλάξεις σχετικά με τη "μορφή" της λύσης.

Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Μάρσαλ συμμερίστηκε επίσης αυτή την άποψη. Είναι γνωστό, ωστόσο, ότι η τύχη των διωκόμενων λαών δεν είναι συνήθως το κύριο μέλημα του Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών. Έτσι, η αντίδρασή του θα μπορούσε να προκαλέσει ανησυχία μεταξύ εκείνων που πίστευαν στις καλές προθέσεις της Επιτροπής του ΟΗΕ.

Τι δίνει η πρόταση του ΟΗΕ στους Εβραίους; Εκ πρώτης όψεως, τα πάντα: μια ποσόστωση μετανάστευσης 150.000 και άνω, πολιτική ανεξαρτησία, περίπου τα δύο τρίτα της Παλαιστίνης, τρία μεγάλα λιμάνια και σχεδόν όλη η ακτογραμμή. Αυτό είναι κάτι περισσότερο από αυτό που οι αισιόδοξοι μεταξύ των μελών της εβραϊκής Υπηρεσίας τόλμησαν να ζητήσουν.

Δεν είναι λίγο ύποπτη αυτή η" κατανόηση "και η" φιλικότητα"; Γιατί ψήφισαν υπέρ αυτής της πρότασης οι εκπρόσωποι του Καναδά, της Ολλανδίας και της Σουηδίας, οι οποίοι έχουν στενούς δεσμούς με τις αγγλοσαξονικές δυνάμεις; Και γιατί το ψήφισαν οι εκπρόσωποι της Γουατεμάλας, του Περού και της Ουρουγουάης, των οποίων οι πολιτικές υπαγορεύονται από την Ουάσιγκτον; Όλα τα σιωνιστικά περιοδικά, καθώς και τα ημι-σιωνιστικά (τα όργανα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Παλαιστίνης) αρνήθηκαν να θέσουν αυτό το ερώτημα. Και φυσικά δεν απάντησαν.

Αλλά αυτό είναι ακριβώς το καθοριστικό ερώτημα. Πιο σημαντικό από το περιεχόμενο της πρότασης είναι τα κίνητρα εκείνων που την υπέβαλαν. Ας μην κάνουμε κανένα λάθος! Πίσω από τις – με τα λόγια του Μάρσαλ - "ουδέτερες" χώρες, στέκονται οι δυνάμεις, οι οποίες ενδιαφέρονται περισσότερο για αυτό το ζήτημα. Οι υπολογισμοί που παρήγαγαν την πρόταση διαίρεσης είναι ακριβώς οι ίδιοι που επέφεραν το διαχωρισμό της Ινδίας.

Ποιοι είναι αυτοί οι υπολογισμοί; Στην εποχή μας, την περίοδο των κοινωνικών επαναστάσεων και εξεγέρσεων των σκλαβωμένων λαών, ο ιμπεριαλισμός κυβερνά με δύο βασικές μεθόδους: την αδίστακτη και βάναυση καταστολή (όπως στην Ινδονησία, την Ινδοκίνα και την Ελλάδα), ή σπάζοντας τον ταξικό πόλεμο μέσω εθνικών συγκρούσεων. Ο δεύτερος τρόπος είναι φθηνότερος και πιο ασφαλής και επιτρέπει στον ιμπεριαλισμό να κρύβεται πίσω από τις κουρτίνες.

Εβραίοι να επιβάλλουν στους Άραβες-χωρίς τη συγκατάθεσή τους και ενάντια στη θέλησή τους – εβραϊκή μετανάστευση και Σιωνιστικές πολιτικές.

Τι γίνεται με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Παλαιστίνης; Προφανώς περιμένει την "δίκαιη" λύση του ΟΗΕ. Σε κάθε περίπτωση συνεχίζει να σπέρνει αυταπάτες σχετικά με τον ΟΗΕ, και με αυτή την έννοια βοηθά στην απόκρυψη και εφαρμογή των ιμπεριαλιστικών προγραμμάτων.

Ενάντια σε όλα αυτά, λέμε: ας μην πέσουμε στην παγίδα! Η λύση του εβραϊκού προβλήματος, όπως και η λύση των προβλημάτων της χώρας, δεν θα έρθει "από τα πάνω", από τον ΟΗΕ ή οποιοδήποτε άλλο ιμπεριαλιστικό θεσμό. Κανένας "αγώνας", "τρόμος" ή ηθική "πίεση" δεν θα κάνει τον ιμπεριαλισμό να εγκαταλείψει τα ζωτικά του συμφέροντα στην περιοχή (το απόθεμα πετρελαίου έδωσε 60% μερίσματα φέτος!). 

Για να λύσουμε το Εβραϊκό πρόβλημα, για να απελευθερωθούμε από το βάρος του ιμπεριαλισμού, υπάρχει μόνο ένας τρόπος: ο κοινός ταξικός πόλεμος με τους Άραβες αδελφούς μας, ένας πόλεμος που είναι ένας αδιαχώριστος σύνδεσμος του αντιιμπεριαλιστικού πολέμου των καταπιεσμένων μαζών σε όλη την Αραβική Ανατολή και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η δύναμη του ιμπεριαλισμού βρίσκεται στη διχοτόμηση-Η δύναμή μας στη διεθνή ταξική ενότητα.

Η Ρωσια του Χθες και Σημερα

Ο τελευταίος Τσάρος της Ρωσίας ο Νικόλαος Β από το 1896 που ανέλαβε προσπάθησε να φέρει στην τεράστια αυτή επικράτεια την πρώτη βιομηχανική της επανάσταση με την βοήθεια των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της εποχής, το Βρετανικό Στέμμα με το οποίο είχε συγγενικούς δεσμούς, την Γαλλική αστική τάξη που κυριαρχούσε και οδηγούσε τον Γαλλικό ιμπεριαλισμό και την Γερμανία από την οποία προερχόταν η σύζυγος και Τσαρίνα.

Σε μια τεράστια χώρα με βαριά προϊστορία από μεγάλα ονόματα ηγετών αλλά και μια επικράτεια με μεγάλη αγροτική παραγωγική τάξη τους περίφημους κουλακους, η μεταστροφή προς την πρώιμη χοντροκομμένη βιομηχανική επανάσταση ήταν άκρως επικίνδυνη. Τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα της εποχής ήθελαν να βάλουν χέρι και στα τεράστια αποθέματα του αρκτικού Βορρά και δεν τους έφταναν η Αφρική, οι Ινδίες και η Λατινική Αμερική...

Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκαν τα πρώτα εργοστάσια και οι πρώτες μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμού εντός της επικράτειας της Ρωσίας σε περιοχές που στήνονταν τα εργοστάσια αλλά και τα ορυχεία . Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο λαός να δέχεται τεράστιες πιέσεις εργασίας και συνθηκών πράγμα που πριν ήταν άγνωστο σε αυτούς. Απάνθρωπες συνθήκες, εξαντλητικά ωράρια και παραπήγματα για το βράδυ ήταν αυτό που τους ώθησε να δημιουργήσουν ομάδες για να αναζητήσουν δικαιώματα και παροχές μακριά από τις αγροτικές περιοχές που είχαν γεννηθεί.

Έτσι φτάσαμε μερικά χρόνια αργότερα το 1905 να έχουμε τις πρώτες οργανωμένες αντιδράσεις του συγκεντρωμένου πληθυσμού στα βιομηχανικά κέντρα της εποχής , που μπορεί ο τσαρικος στρατός να τα υπερνικουσε αλλά ήταν θέμα χρόνου να βρουν τον τρόπο να ξεπεράσουν αυτήν την νέα μορφή δουλείας που οι δυτικές χώρες συμφώνησαν με τον Τσάρο. 

Και επειδή η τσαρική Ρωσία είχε δεχτεί σε ολόκληρη την επικράτεια της, την επιρροή των συγγενικών στεμμάτων ,μια άλλη αναπτυσσόμενη ιμπεριαλιστική δύναμη στα βορειοδυτικά της σύνορα η Ιαπωνία ήρθε σε μετωπική σύγκρουση με το τσαρικό καθεστώς για τα συμφέροντα της περιοχής με νίκη της Ιαπωνίας το 1905. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο ήρθε και ο Α.Π.Π με την Γερμανία , την Αυστροουγγαρία και Ιταλία που έβλεπαν τον χάρτη να οριοθετείται...να φτάνουν στην σύγκρουση για τα αποικιακά συμφέροντα της εποχής στην περιοχή της Ευρώπης κυρίως αλλά και των γειτονικών κρατών. Ο Α.Π.Π έληξε με την συνθήκη των Βερσαλλιών, η οποία αποτελούσε τεράστιο εξευτελισμό για τον γερμανικό λαό, ενώ η νεαρή Σοβιετική δημοκρατία που είχε δημιουργηθεί ένα μέσω του πολέμου αποκλείστηκε υστερα εντελώς από τον σχεδιασμό της συνθήκης λόγω της πτώσης του Τσάρου και την άνοδο στην ηγεσία των εργατών.

Όλα αυτά τα ιμπεριαλιστικά γεγονότα έφεραν τον Ρωσικό λαό σε δυσμενεια και του στέρησαν τα δικαιώματα στον μέγιστο βαθμό. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των ετών έφερε αποτέλεσμα την σε δύο στάδια επανάσταση με τον Οκτώβριο του 1917 να είναι νικηφόρος χάρη κυρίως στα ηγετικά στοιχεία των Λένιν και Τρότσκι που στα δύσκολα σημεία και στις τρικλοποδιές του καθεστώτος και των στεμμάτων της Ευρώπης ανταποκρίθηκαν με επιτυχία και τις ξεπέρασαν φτάνοντας στην ανατροπή και την πρώτη εργατική νικηφόρα επανάσταση της ιστορίας. 

Στη σύνοδο των Σέρβων φιλομπολσεβίκων εθελοντών στην Οδησσό, η Ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία τονίστηκε ότι «η Ρωσική Επανάσταση και η νίκη της Ρωσικής Δημοκρατίας αποτελούν μια νέα εποχή στην ιστορία της ανθρωπότητας και, συνεπώς, η Ρωσική Επανάσταση δεν μπορεί να παραμένει μόνο ρωσική». Οι εθελοντές καθιέρωσαν τη Γιουγκοσλαβική Επαναστατική Ένωση στο Κίεβο το καλοκαίρι του 1917. Περίπου 35.000 Γιουγκοσλάβοι συμμετείχαν στις επαναστατικές δραστηριότητες -προσχώρησαν στις μονάδες του Κόκκινου Στρατού. Προς το τέλος του 1917 σχηματίστηκε η σερβοσοβιετική Επαναστατική Μονάδα και τον Αύγουστο του 1918 ιδρύθηκε στο Τσαρίτσιν το 1ο Γιουγκοσλαβικό Κομμουνιστικό Σύνταγμα. Πολλοί Γιουγκοσλάβοι έμειναν στην Ιστορία ως ήρωες της Σοβιετικής Ένωσης. Πολλοί από αυτούς που συμμετείχαν, μόλις επέστρεψαν στην πατρίδα τους, ανέλαβαν ενεργό ρόλο στις δραστηριότητες ενοποίησης του προλεταριάτου στο νεοσύστατο αστικό κράτος και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη δημιουργία ενός επαναστατικού εργατικού κόμματος.

Οκτωβριανη Επανασταση

Η Οκτωβριανή Επανάσταση μετέδωσε το επαναστατικό πνεύμα στις καρδιές εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τον κόσμο και τους ενέπνευσε εμπιστοσύνη στον αγώνα τους για ένα νέο κόσμο. Ήταν σαφώς το αποτέλεσμα σοσιαλιστικών τάσεων, της ύπαρξης και δράσης του κινήματος της εργατικής τάξης το οποίο, στο πνεύμα της Διεθνούς, είχε επικεντρωθεί στο γκρέμισμα της χωρισμένης σε τάξεις κοινωνίας και στη δημιουργία μιας αταξικής ανθρώπινης κοινότητας. Ηταν το αποτέλεσμα ενός ολόκληρου ρεύματος της πρόσφατης παγκόσμιας ιστορίας, ιδιαίτερα της ευρωπαϊκής βέβαια.

Κοκκινος Στρατος

Δύο τεράστια γεγονότα αναπτύχθηκαν λόγω των αφορητων πιέσεων από τα καπιταλιστικά κράτη. Η δημιουργία του Κόκκινου στρατού από τον Τρότσκι που μέσα σε αυτόν δεν υπήρχαν στρατιωτικοί βαθμοί . Κατά την περίοδο της Οκτωβριανής επανάστασης αλλά και του Ρωσικού εμφυλίου με τους λευκούς που υποστηρίζονταν από στρατό των δυτικών κρατών, ο κόκκινος στρατός χρησιμοποιούσε συστήματα κατάταξης με ιδεολογικό χαρακτήρα για να τονίσει την προλεταριακή φύση του στρατού και να τον διαχωρίσει από τον τσαρικό στρατό αλλά και τους ιμπεριαλιστικούς στρατούς. Ο Στρατιώτης ονομαζόταν μαχητής και ο επικεφαλής τμήματων αναφερόταν ως Τμήματος και πάνω από αυτόν  ήταν ο επικεφαλής δίνοντας έτσι έμφαση στην συλλογικότητα και την αλληλεγγύη μεταξύ των στρατιωτών αντί για την κλασική ιεραρχική καταναγκαστική δομή. Ο Κομισάριος είχε την ευθύνη της ιδεολογικής ανάτασης και σύνταξης του κόκκινου στρατού που ίδρυσε και οργάνωσε ο Λ.Τροτσκυ. Αυτός ο ιδανικός στρατιωτικός μηχανισμός παρέμεινε άθικτος και με αντοχές ακόμα και μέσα στον Σταλινισμό που προσπάθησε να τον αλλάξει όταν επικράτησε, θανατώνοντας τους ηγέτες της νικηφόρας επανάστασης ,και κατάφερε στον μεγάλο πατριωτικό αγώνα να νικήσει την υπερδύναμη της εποχής Γερμανία κατά την σύγκρουση στον δεύτερο Π.Π και που μέχρι και σήμερα οδηγεί νικηφόρα την χώρα του απέναντι στον καταρρέοντα καπιταλισμό στα ουκρανικά μέτωπα.

Το δεύτερο γεγονός που αναπτύχθηκε μέσα στην περίοδο αυτήν ήταν η οργάνωση των εργοστασίων με τους ίδιους τους εργάτες που βελτίωναν την γραμμή παραγωγής με βάση την εμπειρία τους μέσα από την εργασία τους. Το κάθε εργοστάσιο βελτίωνε τις συνθήκες εργασίας και παροχών ανήκε στους ίδιους τους εργάτες και πρόσφερε και σε ολόκληρο το Σοβιετικό σύνολο. Αυτό το έκανε να ανεβάζει κατακόρυφα την παραγωγή και την ποιότητα αυτής ,έχοντας ως κύριο στόχο πάντα τον εργάτη ως προστατευτικό και τελικό σκοπό όλων.

Αυτά τα δύο στοιχεία οδήγησαν το Σοβιετικό κράτος μέσα από τις κακουχίες του σταλινισμού αλλά και της σύγχρονης περεστρόικα του Γκορμπατσόφ και του Γέλτσιν να διατηρήσει και τον χαρακτήρα του αλλά και την ενότητα του και να προστατεύσει και τα δικαιώματα του και τον πλούτο του και σήμερα να μιλάμε πάλι για ένα κράτος που γίνεται φάρος ελπίδας όπως έγινε το 1917 η νίκη των μπολσεβίκων εργατών έναντι της μοναρχίας του τσαρισμου. 

Άλλα κράτη που δέχτηκαν την λεηλασία αντίστοιχων της σοβιετικής γραφειοκράτιας και της Ρωσικής ολιγαρχίας μέσα σε λίγα χρόνια διαλύθηκαν μίκρυναν και οδηγήθηκαν σε οικονομική καταστροφή. Το Ρωσικό κράτος με τον Σοβιετικό χαρακτήρα επέζησε και άντεξε και σήμερα προσπαθεί να πάρει την θέση του πάνω από τα καπιταλιστικά καθεστώτα της Δύσης. Απέδειξε εν μέσω πολέμου η βιομηχανία της χώρας ότι μπορεί να αντέξει , να αλλάξει και να εξελιχθεί χάρη στην οργάνωση που κάποτε επέδειξαν οι εργάτες που διοικούσαν τοτε αυτά τα ίδια μέχρι σήμερα εργοστάσια.

Κάποιοι σήμερα συγκρίνουν την ηγεσία της Ρωσίας με αυτήν της Σταλινικής περιόδου, έτσι χωρίς στοιχεία και χωρίς γνώσεις από το παρελθόν. Προσπαθούν να βρουν την θέση τους ανάμεσα στις διανοούμενες πόρνες της εποχής μας.  

Στην σταλινική περίοδο και μετά το τέλος του Β.Π.Π και αφού έχουν συμφωνήσει το μοίρασμα των ηττημένων αλλά και την αναπροσαρμογή των αποικιών ο Χένρυ Ουώλλας ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ υπό τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ περιόδευσε ολόκληρο τον Ιούνιο του 1944 στο Μαγκανταν και την Κολυμα προσκεκλημένος της ΝιΚαΒεΝτε (Λαϊκό Επιτροπείο Εσωτερικών Υποθέσεων), ήταν κρατική υπηρεσία της ΕΣΣΔ που συνδύαζε τις αρμοδιότητες ενός υπουργείου εσωτερικών και δημόσιας τάξης/εσωτερικής ασφάλειας, περιλαμβάνοντας τόσο την δημόσια αστυνομία, την συνοριοφυλακή, όσο και την μυστική αστυνομία-ολα αυτά στήθηκαν από τον μετρ των μυστικών πρακτόρων τον πράκτορα του τσάρου τον περίφημο Στάλιν...) για να του δείξουν πως χρησιμοποιούν τα κυρτά αμερικανικά φτυάρια στην καλλιέργεια της πατάτας που είχαν φτάσει πρόσφατα μέσω λιζινγκ από τις ΗΠΑ στην Σοβιετική επικράτεια. Βέβαια το Λαϊκό επιτροπείο είχε μεριμνήσει εκείνη την περίοδο να κρύψει τους πολιτικούς κρατούμενους και να μην δείξει την άθλια μεταχείριση που είχαν από το "πρότυπο σοβιετικό κράτος" στον αντιπρόεδρο της υπερδύναμης που ο Στάλιν συνεργαζόταν. Βεβαια ο Ουώλλας στην αυτοβιογραφία του αργότερα αναφέρει ότι στην περιοδεία του στον Αρκτικό βορρά για να δει πως χρησιμοποιούν τα αμερικανικά εργαλεία γης αλλά και στα περίφημα ορυχεία με σπάνιους λίθους όπως αυτό του Κοβαλτίου, Νικελίου, Λιθίου και Χρυσού με τα οποία θα είχαν ανταποδοτική συνεργασία , συνάντησε νεαρούς άνδρες με ρόδομάγουλα ,ευχαριστημένους με λευκά δάχτυλα που δεν ήξεραν πως χρησιμοποιείται ένα φτυάρι και εκεί κατάλαβε ότι ήταν η φρουρά μεταμφιεσμένη .Και είχε επίσης αναφέρει ότι οι πυργίσκοι που έβλεπε γύρω γύρω είχαν πριονιστει για να μην δείχνουν φυλάκια επιτήρησης αλλά δεν μπορούσαν οι σταλινικοί επίτροποι να καμουφλάρουν τους όγκους των παραπηγμάτων για τους κρατούμενους ,περιζωμενα με αγκαθωτά σύρματα. Του είχε κάνει τόσο εντύπωση που έψαξε να μάθει ποιος είχε ιδρύσει αυτό το τέλειο καταναγκαστικό στρατόπεδο εργασίας την περίφημη Κολυμά, και έμαθε ότι λεγόταν Έντουαρντς Πέτροβιτς Μπερζιν που και αυτός εκτελέστηκε κατά τη μεγάλη εκκαθάριση, κατηγορούμενος για κατασκοπεία!!!! Τα παραπήγματα ήταν γεμάτα όπως του εξομολογήθηκε σε μια προσωπική κουβέντα ο  Ιβάν Φιοντοροβιτς ο Κομισάριος του Μαγκανταν, με καταδικασμένους πολιτικούς κρατούμενους του περίφημου άρθρου 58 του Ποινικού Κώδικα της ΕΣΣΔ. 

Ένα δεύτερο σε πολλούς υπέρμαχους του σταλινισμού άγνωστο μέχρι και σήμερα, ήταν η διαρθρωτική αφομοίωση που έκανε ο Στάλιν μετά τον Β.Π.Π αναγκάζοντας τις χώρες αναχώματα να του δώσουν όλη την βιομηχανική δύναμη, και να μεταφερθεί αυτή αυτούσια στην Σοβιετική Ένωση ως αντάλλαγμα κυρίως του νικητή και ως περιχαράκωση των προνομίων της γραφειοκρατίας για πάντα. 

Το πρωτο παραδειγμα της διαρθρωτικης αφομειωσης ηταν το μοιρασμα της Πολωνιας με τη Γερμανια του Χιτλερ.

Ως αποτέλεσμα αυτού ήταν όλες οι χώρες αυτές να απογυμνωθουν και να φτάσουν στην εξαθλίωση (που σε καποια φαση ξεπεραστηκε αφουσταθηκε στα ποδια της η ΕΣΣΔ ξανα) εκτός από την Γιουγκοσλαβία του Τίτο ο οποίος αρνήθηκε να συνενεσει στην μεταφορά του Γιουγκοσλαβικού πλούτου και της Βιομηχανίας στα βάθη της Σοβιετικής Ένωσης. Για αυτό και επήλθε τότε η ρήξη και ο Τίτο άλλαξε την στάση του προς τα κομμουνιστικά κόμματα φιλα προσκείμενα στην Μοσχα, με αποτέλεσμα πολλοί Έλληνες αριστεροί αντάρτες μετα την Βάρκιζα του ΚΚΕ και τον εμφυλιο να μην μπορούν να περάσουν στην Γιουγκοσλαβία και να βρουν τραγικό θάνατο από τους Έλληνες ταγματασφαλίτες.

Η Ρωσία σήμερα βαδίζει  πανω στις ράγες των Μπολσεβίκων, για αυτό και κατάφερε να αντέξει την πίεση που δέχεται από τον καπιταλιστικη Δυση.

Προνομια Καπιταλιστικα

Αν υπήρχε σήμερα κρατικός καπιταλισμός στην Ρωσία δεν θα πολεμούσαν ακόμη στην

Ουκρανία μετά από τρία χρόνια. Ή θα τα είχαν μοιράσει ή ο πόλεμος θα είχε γενικευθεί σε Παγκόσμιο...Ο πόλεμος γενικά είναι μια συνεχεια της πολιτικής με άλλα μέσα για να αλλάξουν τα όρια και τα κέρδη. Από την στιγμή που η Ρωσία δεν δέχεται συμβιβασμό δεν μιλάμε για κέρδη αλλά για τα όρια του έθνος κράτους που αναζητά την αυτονομία του και την πάταξη της γραφειοκρατίας η οποία είναι δεδομένο ότι θα έρθει, καθώς δεν μπορεί να συνεχίσει να επιπλέει και να κολυμπά ανάμεσα σε μπαρουτοκαπνισμενους πολεμιστές και να λυμενεται τα δικαιώματά τους. Μπορεί κάποιος να φανταστεί τον θρύλο  Τσετσένο Στρατηγό του Ρωσικού Στρατού, Αλαουντινοφ με το πέρας του ουκρανικού μετώπου να εργάζεται θυρωρός σε πολυκατοικία της γραφειοκρατίας με μισθό πείνας;

Μπορεί κάποιος να φανταστεί τους μαχητές που πέρασαν μέσα από τον αγωγό χιλιομέτρων και κύκλωσαν στο Κούρσκ τους νατοικους στρατιωτικούς να είναι άνεργοι στην Μόσχα;

Ο Πούτιν διαχειρίζεται μια εκφυλισμένη γραφειοκρατία που αναγκάστηκε να θωρακίσει τα όρια του κράτους και το μέλλον του λαού της και ειδικά μιας περιοχής που στην Οκτωβριανή επανάσταση έπαιξε σημαντικό ρόλο, και μιλάμε για την λεκάνη του Ντονμπας. Μιλάμε για το σύγχρονο προλεταριάτο που κρατά την σημαία των εργατικών δικαιωμάτων ψηλά. Και που ο πρόεδρος της Ρωσίας θα αναγκαστεί αυτην την εκφυλισμένη γραφειοκρατία να την πατάξει και να ανορθώσει έναν κρατικό σοσιαλισμό, στην πορεια προς τον κομμουνισμό όπως τον περιέγραφαν οι νικητές του 1917 Λένιν και Τρότσκι.

Περιμένουμε τόσα χρόνια να το δούμε και ήρθε η ώρα.

Και έχουμε βαρεθεί να διαβάζουμε άρθρα από διανοούμενες πόρνες που αυτοχαρακτηρίζονται αριστεροί εξισωνοντας τον καπιταλισμο σε Δυση και Ανατολη σαν ολοιδιος αναζητωντας θέση στην ιστορία χωρίς να έχουν ζήσει η διαβάσει απολύτως τίποτα από την ορθή πορεία αυτής της ιδεολογίας...

Πατριωτική Αριστερά 

Εξεργεση κατα του Λαθροεποικισμου στην Αγγλια

Ενα χρονο μετα την εκλογη του Σταρμερ μετα των συνεχη αφιξεων λαθρο με βαρκες και τοποθετηση τους σε 4αστερα ξενοδοχεια εμφανιζονται ταραχες σε πολλες πολεις, Μαντσεστερ, Λονδινο, Λιντς, Μπουρνεμουθ, Σαουθαμπτον και παει λεγοντας.

Μια εξεργεση στη Βορεια Ιρλανδια Μπαλλιμενα τι χρεωσαν στους εποικους της Αγγλιας αλλα ακομα και η Γκαρντιαν υποχρεωθηκε να αναγνωρισει οτι το 80-90% των τριτοκοσμικων που τοποθετηθηκαν εκει εφυγαν.

Τα νουμερα αυτων που ερχονται με βαρκες ειναι λιγοστα σε σχεση με αυτους που εισαγουν λογου οικογενιακου ασυλου, μια πληροφορισ βγηκε οτι εισηγαγαν κρυφά 17000 δοσιλογους Αφγανων που συνεργαζονταν με τα ΝΑΤΟΙΚΑ στρατευματα εκει και ενας απο αυτους μετα 'νομιμα' εφερε 22 συγγενεις.

Η κυβερνηση του Σταρμερ που καλυπτε τους παιδοβιασμους των ναρκοεμπορων στην Αγγλια τωρα καλυπτουν την γενοκτονια στη Γαζα και εχουν γραψει στα παλια παπουτσια τους τον Αγγλικο λαο που υποφέρει απ την ακριβεια, την ανεργια την αποβιομηχανοποιηση.

Μεσα στην ολη αναμπαμπουλα ανακοινωνεται ιδρυση νεου κομματος απ τον Κορμπυν για να διασπαστει το Εργατικο Κομμα που δεν προκειτα να αντεξει κυριως στην αστυνομικη βια κατα των Αγγλων που αντιστεκονται στον λαθροεποικισμο.

Ειναι μεγαλη χωρα και δεν εχει τα χαρακτηριστικα της δικιας μας μπανανιας οπου οταν αντισταθηκαν  Ελληνες σε μια περιοχη στο κεντρο της Αθηνας μπορεσαν να χρησιμοποιησουν τους παρακρατικους να καπελωσουν την αντιδραση και να την βαφτισουν ...ναζιστικη. Οι ιδιοι όροι δεν υπαρχουν στην Αγγλια και εχει χασει και την δυναμη της η νεοταξικη ψευτο αριστερα να μπορει να στειλει ατομα να μπλοκαρει της ταραχες...

Η λαομισιτη κυβερνηση ειναι στις συμπλυγαδες πετρες και δεν νομιζω να μπορει να την σωσει τιποτα εκτως καταστολη και φυλακίσεις στις ειδη γεματες φυλακες .. .

Another anti-migrant protest has started after another girl was sexually assaulted. People have had enough.

Βοναπαρτισμός , Φασισμός, ή Δικτατορία του Προλεταριάτου; Ελλάδα και Μητσοτάκης.

Βοναπαρτισμός , Φασισμός, ή Δικτατορία του Προλεταριάτου;
Ελλάδα και Μητσοτάκης.

 Τα δικτατορικά καθεστώτα νέου τύπου τα οποία εμφανίζονται σαν διαχειριστές  πάνω από τις τάξεις και στην συνέχεια αλυσοδένουν την εργατική τάξη (αλλά και την μικροαστική) και τις οργανώσεις της, είναι πρόσκαιρα, και εξαρτώνται άμεσα από το κατά πόσο ή όχι θα διατηρηθούν οι ιδιαίτερες εκείνες συνθήκες που τα έφεραν στην εξουσία. Δεν έχουν καμία σχέση με τον φασισμό, παρά το γεγονός ότι παρουσιάζουν ομοιότητες μαζί του στα εξωτερικά τους γνωρίσματα. Στην Μαρξιστική ορολογία έχουν πάρει την προσωνυμία Βοναπαρτιστικά, επειδή τον Δεκέμβρη του 1851, ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης, ένας τυχάρπαστος ανιψιός του Ναπολέοντα , δημιούργημα των ίδιων πάνω- κάτω συνθηκών με τον Μητσοτάκη βρέθηκε μέσα από τα ίδια σύννεφα κοινωνικής αδράνειας και ισορροπίας να διαβαίνει τις μεγάλες πόρτες του Κεραμεικού….όπως ο Κυριάκος το Μαξίμου και ο Μακρόν το Παλάτι των Ηλυσίων.


Ο παλιός βοναπαρτισμός βασιζόταν στα πλαίσια του έθνους-κράτους, ο νέος βασίζεται στην συνεχιζόμενη και αυξημένη άνοδο της εγχώριας ανεργίας και φοροεπιδρομής έως οτου διαλυθεί το κυρίαρχο έθνος, έτσι εξηγείται και το φαινόμενο ότι δεν οργανώνεται κανείς στα υπάρχοντα κόμματα  αντιπολίτευσης αφού ο κόσμος ουσιαστικά γνωρίζει οτι εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα, και μόνο όταν νιώσει ότι θα εξυπηρετεί εθνικά συμφέροντα θα οργανωθεί.
Η εκάστοτε κυβέρνηση που αναδύεται ελεγχόμενη πάνω από το έθνος, δεν είναι ξεκρέμαστη. Το πραγματικό κέντρο της σημερινής κυβέρνησης περνάει μέσα από την παγκόσμια γραφειοκρατία, και την κλίκα του κεφαλαίου. Είναι μια  δικτατορία αυτή που αντιμετωπίζουμε, ελάχιστα κρυμμένη πίσω από τη βιτρίνα του κοινοβουλευτισμού.  Η κυβέρνηση η ίδια δεν έχει ανεξάρτητο πρόγραμμα. Αυτή είναι ένα όργανο «τάξης». Συγκροτείται για να εξασφαλίσει αυτό που υπάρχει. Άλλωστε αναδυόμενος πολιτικά πάνω από τάξεις, ο βοναπαρτισμός, όπως ο πρόδρομος του, ο καισαρισμός, αντιπροσωπεύει από κοινωνική σκοπιά, πάντοτε και σε όλες τις εποχές, την κυβέρνηση του πιο ισχυρού και σταθερού τμήματος των εκμεταλλευτών. Συνεπώς, ο σημερινός βοναπαρτισμός δεν μπορεί παρά να είναι η κυβέρνηση του χρηματιστικού κεφαλαίου που κατευθύνει, εμπνέει και διαφθείρει την κορυφή της γραφειοκρατίας, την αστυνομία, την κάστα των επισήμων και τον Τύπο.Ο φασισμός στη εξουσία, όπως και ο βοναπαρτισμός, δεν μπορεί παρά να αποτελεί την κυβέρνηση του χρηματιστικού κεφαλαίου. Με αυτήν την κοινωνική έννοια (ο φασισμός), όχι μόνο δεν ξεχωρίζει από τον βοναπαρτισμό αλλά ακόμα και από την κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Ο φασισμός αποτελεί ένα ειδικό μέσο κινητοποίησης και οργάνωσης της μεγαλοαστικής τάξης στα κοινωνικά συμφέροντα του χρηματιστικού κεφαλαίου. Στη διάρκεια του δημοκρατικού καθεστώτος, το κεφάλαιο αναπόφευκτα προσπαθεί να μπολιάσει στους εργάτες, την εμπιστοσύνη στην ρεφορμιστική και ειρηνιστική μικροαστική τάξη. Το πέρασμα στον φασισμό, αντίθετα, είναι αδιανόητο χωρίς την προηγούμενη διείσδυση του μίσους της μεσαίας τάξης προς το προλεταριάτο. Η κυριαρχία της μοναδικής υπερτάξης του χρηματιστικού κεφαλαίου, βασίζεται και στα δύο αυτά συστήματα με σχέση άμεσης αντίθεσης με τις καταπιεσμένες τάξεις.

Δείχνει και είναι σπουδαίο να διακρίνουμε τη βοναπαρτιστική μορφή εξουσίας από την φασιστική μορφή. Εντούτοις, θα ήταν ασυγχώρητο λάθος να πέσεις στο αντίθετο άκρο, δηλαδή να μετατρέψεις το βοναπαρτισμό και τον φασισμό σε δύο λογικά ασυμβίβαστες κατηγορίες. Ακριβώς όπως ο βοναπαρτισμός ξεκινάει με το να συνδυάζει το κοινοβουλευτικό καθεστώς με το φασισμό, έτσι και ο νικηφόρος φασισμός βρίσκεται αναγκασμένος όχι μόνο να κάνει συμμαχία με τους βοναπαρτιστές, άλλα ακόμα περισσότερο, να προσεγγίσει εσωτερικά το βοναπαρτιστικό σύστημα. Η παρατεταμένη κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου μέσα από την αντιδραστική κοινωνική δημαγωγία και την μικροαστική τρομοκρατία είναι αδύνατη. Φτάνοντας στην εξουσία, οι φασίστες αρχηγοί αναγκάζονται, μέσω της κρατικής μηχανής, να φιμώσουν τις μάζες που τους ακολουθούν. Με τον ίδιο τρόπο, χάνουν την υποστήριξη των πλατιών μικροαστικών μαζών. Ένα μικρό μέρος τους αφομοιώνεται από την γραφειοκρατική μηχανή. Ένα άλλο βυθίζεται στην αδιαφορία. Ένα τρίτο κάτω από διάφορες σημαίες, περνάει στην αντιπολίτευση. Όμως ενώ χάνει την κοινωνική μαζική του βάση, ο φασισμός στηριζόμενος στην γραφειοκρατική μηχανή και ταλαντευόμενος ανάμεσα στις τάξεις, ξαναμετατρέπεται σε βοναπαρτισμό.

Αριστερές και μη , τάσεις.

Ιστορικά η σταλινική θεωρία για το φασισμό αναμφισβήτητα αντιπροσωπεύει ένα από τα πιο τραγικά παραδείγματα επιζήμιων πρακτικών συνεπειών που μπορούν να επακολουθήσουν, από την αντικατάσταση της διαλεκτικής ανάλυσης της πραγματικότητας, σε κάθε συγκεκριμένη φάση της , σε όλες τις μεταβατικές της βαθμίδες, δηλαδή στις βαθμιαίες της αλλαγές, καθώς επίσης και στα επαναστατικά (ή αντεπαναστατικά) της άλματα. Από αφηρημένες κατηγορίες που σχηματίστηκαν πάνω στη βάση μερικών ή ατελών ιστορικών εμπειριών (ή στενών και μερικών απόψεων του όλου). Οι σταλινικοί και οι απόγονοι τους υιοθέτησαν την ιδέα ότι ΌΤΑΝ το χρηματιστικό κεφάλαιο δεν μπορεί να εξυπηρετείται με την κοινοβουλευτική δημοκρατία  είναι υποχρεωμένο να καταφεύγει στον φασισμό.
Από την άλλη  καπιταλισμός ποτέ δεν εξυπηρετηθηκε ποτέ απο «καθαρή» δημοκρατία, είτε την εφοδίαζαν  με ένα καθεστώς ανοικτής καταπίεσης, η την άλλη αντικαθιστώντας την με αυτό. Τελικά, ανάμεσα στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και το φασιστικό καθεστώς μια σειρά από μεταβατικές μορφές, η μία μετά την άλλη, αναπόφευκτα εναλλάσσονται, τη μια «ειρηνικά», την άλλη με εμφύλιο πόλεμο.

Από την άλλη  ο Τρότσκι και οι οπαδοί του που ονόμαζαν τους εαυτούς τους «μπολσεβίκους λενινιστές» αναφέρει πάντα ότι το  καθεστώς της δημοκρατικής δικτατορίας των εργατών και των αγροτών στην Ρωσία (= δημοκρατία για τους εργάτες και τους αγρότες, δικτατορία για τους καπιταλιστές) εκφυλίστηκε για λόγους που δεν είναι δυνατό να εκτεθούν σε ένα σύντομο σημείωμα. Μετασχηματίστηκε σε δολοφονική δικτατορία μιας προνομιούχας κάστας, με επικεφαλής τον Στάλιν, η οποία σφετερίστηκε την εξουσία των εργατών και των αγροτών στην ΕΣΣΔ. Ο Τρότσκι έχει γράψει πολλά για τα αίτια και την διαδικασία αυτού του εκφυλισμού. Θεωρούσε δε, ότι υπήρχαν δύο δυνατότητες εξέλιξης. Ή μια νέα επανάσταση θα αποκαθιστούσε τη εργατική-σοσιαλιστική δημοκρατία ή η ΕΣΣΔ θα επέστρεφε στον καπιταλισμό. Η ΕΣΣΔ ήταν ένα εκφυλισμένο εργατικό κράτος.

Κατά τους αντιπάλους του Τρότσκι, οι επιφανέστεροι των οποίων ήταν οι Αμερικάνοι Τζέιμς Μπάρναμ και Μαξ Σάχτμαν (στην Ελλάδα ο πρώην σταλινικός Στίνας – Σπύρος Πρίφτης το πραγματικό του όνομα) η ΕΣΣΔ ήταν «κρατικός καπιταλισμός» και επομένως στον πόλεμο ανάμεσα στον πρώτο γερμανικό φασισμό και στον ρωσικό κρατικό καπιταλισμό, έπρεπε να είμαστε ουδέτεροι. Κατ’ επέκταση ουδέτεροι να πορευτούμε εις τον αιώνα τον άπαντα. Κουτσούμπα ακούς;

Ο Τρότσκι και οι οπαδοί του έλεγαν ότι και κάτω απ’ τον σταλινισμό η Ρωσία είχε κάνει μισό έστω βήμα προς τον σοσιαλισμό και αν αυτό το μισό βήμα ανατρέπονταν από τους Ναζί ή από οποιαδήποτε ιμπεριαλιστική δύναμη θα ήταν μια πολύ σοβαρή ήττα για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Έφερνε για παράδειγμα τα εργατικά συνδικάτα τα οποία κυριαρχούνται από γραφειοκράτες της εργατικής αριστοκρατίας, οι οποίοι ελέγχονται από το καπιταλιστικό κράτος. Παρόλα αυτά τα συνδικάτα δεν είναι καπιταλιστικά αλλά εργατικά συνδικάτα με προδοτικές ηγεσίες. Πρέπει να διωχθούν αυτές οι ηγεσίες από τα συνδικάτα και όχι να είμαστε ουδέτεροι όταν τον κράτος κινητοποιεί την αστυνομία ενάντια στα συνδικάτα.

Για την ιστορία να πούμε ότι υπερασπιστής των απόψεων του Τρότσκι στην Ελλάδα και ιδεολογικός θεμελιωτής του Τροτσκισμού ήταν ο Παντελής Πουλιόπουλος, Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, ο οποίος αποχώρησε από το κόμμα το 1927 και ίδρυσε τον Σπάρτακο, Αριστερή Αντιπολίτευση του ΚΚΕ. Ο Πουλιόπουλος εκτελέστηκε το 1943 στο Κούρνοβο από απόσπασμα Ιταλών Μελανοχιτώνων.

Τώρα αν υπάρχουν άτομα που ονομάζουν τον εαυτό τους "τροτσκιστή", "μαρξιστή", "λενινιστή" και είναι οπαδοί της ιμπεριαλιστικής Νέας Τάξης, και της αποδόμησης των εθνών, γι’ αυτό δεν φέρουν καμιά ευθύνη ο Τρότσκι, ο Μάρξ ή ο Λένιν. Ανέκαθεν η Σταλινική σχολή συκοφαντίας, φρόντιζε να δυσφημεί τον Τροτσκισμό, και να τον μπερδεύει επίτηδες με τον Αρχειομαρξισμό (σοσιαλδημοκράτες ουσιαστικά). Συμβαίνει όμως κάποια αντι-κομμουνιστικά λαμόγια να χρησιμοποιούν αυτά τα ψευτο-αριστερά σκύβαλα για να συκοφαντήσουν την θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού διότι τρέμουν όταν νιώθουν, στις συνθήκες της θανάσιμης αγωνίας του καπιταλισμού, το φάντασμα της προλεταριακής επανάστασης να πλανάτε πάνω από τα κεφάλια των μεγαλο-καπιταλιστών και των ποικιλώνυμων τσάτσων τους.

«Να μη διακρίνεις τις χώρες που καταπιέζουν απ’ αυτές που καταπιέζονται είναι το ίδιο σα να μην κάνεις διάκριση ανάμεσα σε μια εκμεταλλεύτρια τάξη και σε μια εκμεταλλευόμενη.» (Τρότσκι: Μικροαστοί δημοκράτες και ηθικολόγοι – Writings of Leon Trotsky 1939-40).