Κρίση χρέους:Το τέρας που γέννησε το Κεϊνσιανό οικοδόμημα της μεταπολεμικής άνθησης του καπιταλισμού

Κρίση χρέους:Το τέρας που γέννησε το Κεϊνσιανό οικοδόμημα της μεταπολεμικής άνθησης του καπιταλισμού

Δύο ήταν οι μέθοδες του ιστορικά καταδικασμένου καπιταλισμού που ανταγωνίζονται για την σωτηρία σε παγκόσμιο επίπεδο όταν ο καπιταλισμός από τις αρχές του εικοστού αιώνα μετατράπηκε από φιλελεύθερος που ήταν σε αντιδραστικό μονοπωλιακό ιμπεριαλισμό.

Η Πολιτική του «Νιού-Ντίλ» από την μία και η άλλη του φασισμού. Το Νιού-Ντίλ εφαρμόστηκε στην Αμερική μετά το κράχ του αμερικάνικου χρηματιστηρίου το 1929 από τον τότε πρόεδρο της Αμερικής Ρούσβελτ για να προλάβει την επανάσταση των πάνω από δέκα εκατομμυρίων εργατών που ξεχύθηκαν στους δρόμους σε μία μέρα ζητώντας από την κυβέρνηση λύσεις καθώς με την καταρρεύση του χρηματιστηρίου οι περισσότερες καπιταλιστικές επιχειρήσεις την επόμενη μέρα έμειναν κλειστές.

Η πολιτική του Νιού Ντίλ, δηλαδή η απόσπαση ενός μέρους των εξόδων από τα μονοπώλια και η παρότρυνση τους να υψώσουν τα μεροκάματα να μειώσουν τον χρόνο εργασίας και ενός προγράμματος δημοσίων έργων , για να απορροφηθούν οι άνεργοι με σκοπό να ανεβάσουν την αγοραστική δύναμη του πληθυσμού και έτσι να λειτουργήσει και να επεκταθεί η παραγωγή, ήταν προσιτή στην εφαρμογή της μόνο από ένα πλούσιο κράτος όπως η Αμερική, που η οικονομία της σε σχέση με το πλήρες αδιέξοδο της Ευρώπης, δεν είχε πεί ακόμα την τελευταία της λέξη.

Στην κατασπαραγμένη και πτωχυμένη ευρώπη ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί η πολιτική των παραχωρήσεων του Νιού Ντίλ και η μόνη λύση για την περαιτέρω παράταση ζωής του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, ήταν η πολιτική του φασισμού, που όλα τα ευρωπαϊκά κράτη επιδίωκαν. Η αρχή έγινε από την Ιταλία του Μουσολίνι και στην συνέχεια την σκυτάλη πήρε με την φοβερή πολεμική της μηχανή η χιτλερική Γερμανία.

Ο φασισμός βασίζει το πρόγραμμα του στην συντριβή των εργατικών οργανώσεων, την καταστροφή των κοινωνικών κατακτήσεων, την εκμηδένιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και τη επιβολή της σιδερένιας μπότας του επί των ανταγωνιζόμενων εθνικών οικονομιών όλου του πλανήτη.

Νομιμοποιεί το αδιέξοδο του καπιταλισμού με την χρόνια ανεργία, την κατάπτωση των εργατών, την εξαθλίωση της μεσαίας τάξης, επιμονή της λιτότητας στο όνομα της εθνικής σωτηρίας, του έθνους, της φυλής και άλλων φανταχτερών λέξεων, που κάτω από αυτές κρύβεται ο καπιταλισμός που παρακμάζει.

Με την ήτα της χιτλερικής Γερμανίας και με τον αμερικανικό καπιταλισμό να είναι ο μόνος κερδισμένος και δυναμωμένος από τον πόλεμο, και με κατεστραμμένους τους αντιπάλους του ιμπεριαλιστές Ευρώπης –Ιαπωνίας (που με τις δύο ατομικές βόμβες στο Ναγκασάκι και Χιροσίμα φρόντισε να καταστρέψει οριστικά την Ιαπωνία), προέκτεινε με τις συμφωνίες του Μπρέντον Γούντς, το μοντέλο του Νιού Ντίλ.

Χρηματοδότησε υπό την εποπτεία του, με το σχέδιο Μάρσαλ, την ανοικοδόμηση της καταστραμμένης Ευρώπης-Ιαπωνίας, επεκτείνοντας την εφαρμογή του «Νιού Ντίλ» δηλαδή το οικονομικό δόγμα του βρετανού οικονομολόγου, που οι ευρωπαίοι καπιταλιστές τον θεωρούσαν γελοίο, ακριβώς διότι στην ευρώπη δεν υπήρχαν οι δυνατότητες εφαρμογής του δόγματος παρά μόνο στην μακρινή Αμερική, η οποία και τον υιοθέτησε.
Σήμερα μετά το κράχ του χρηματοπιστωτικού συστήματος που ξέσπασε και πάλι στην Αμερική στα τέλη του 2008 ανακαλύπτουν οι καπιταλιστές με τρόμο πως η Κεϊνσιανή πολιτική που προωθήθηκε με το Μπρέτον Γούντς φτιάχτηκε ένα τέρας του χρέους όλων των καπιταλιστικών χωρών, που είναι πλέον αχαλίνωτο και καταστρέφει τα πάντα στο διάβα του.

Το Νιού- Ντίλ η πολιτική που θα έσωζε τον καπιταλισμό και λειτουργούσε όσο η Αμερικάνικη οικονομία ήταν ισχυρή, κατέρρευσε οριστικά μέσα από ζίκ-ζακ κρίσεων, με τελικό σταθμό το κράχ του 2008. Έκτοτε η πολιτική των παραχωρήσεων είναι για τους καπιταλιστές ένας βραχνάς, μια θηλιά στο λαιμό τους, για να παραμείνουν στα πράγματα θα πρέπει να πάρουν και την παραμικρή παραχώρηση που είχαν κάνει -με την πολίτικη του Νιού Ντίλ- πίσω και να εφαρμόσουν μέσα στην βάση του καπιταλισμού, την άλλη την μοναδική εναπομένοντα πολιτική, αυτή του νεοφασισμού.

Και αυτή την στροφή στον νεοφασισμo, την διαπιστώνουμε μπροστά στα μάτια μας, σε καθημερινή βάση.

Οι φωνές που ακούγονται, πως για την κρίση φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι και το διευρυμένο κράτος, το ζούσαμε με δανεικά, πως είχαμε καλομάθει με το κράτος πρόνοιας, πως οι εργάτες το είχαν παρακάνει, δεν δουλεύουν αρκετά, αμείβονται περισσότερο από ότι παράγουν, είχουν, ανθρώπινα ωράρια, προνόμια και κατώτερες συλλογικές συμβάσεις κατοχυρωμένες, που τους επέτρεπε να μην ζούν εξαθλιωμένοι, να έχουν συνδικάτα, για να διεκδικούν από την ποσότητα που παράγουν, όχι απλά το τμήμα που είναι αναγκαίο για την επιβίωση για την παραγωγή, αλλά το μερίδιο που τους αναλογεί και το μεγαλύτερο μέρος το καρπώνεται ο καπιταλιστής, χωρίς να το δικαιούται. Ε, αυτά θα πρέπει να τα ξεχάσουν και να προσαρμοστούν στην νέα εποχή.

Δηλαδή στον νεοφασισμό, που είναι πλέον για τον καπιταλισμό η μοναδική λύση, στην προσπάθεια του να πάρει παράταση χρόνου ζωής, καθώς καμία χώρα δεν είναι πλέον σε θέση, να αναλάβει την πολιτική των παραχωρήσεων όπως η Αμερική, στην προηγούμενη ευρωπαϊκή κρίση και έσωσε τον παγκόσμιο καπιταλισμό σαν σύνολο μέχρι σήμερα.

Από εδώ και εμπρός, το μόνο που μπορεί να περιμένουμε, είναι όλο και περισσότερα πρωτοφανή φασιστικά μέτρα, σε όλα τα επίπεδα. Στα οικονομικά, τα δημοκρατικά, τα εθνικά.

Το καπιταλισμός ή βαρβαρότητα, όπως εξελίσσονται τα πράγματα αν δεν τον ανατρέψουμε, μάλλον θα είναι βόλτα σε βασιλικό κήπο.