Απ’ τα κόμματα του κεφαλαίου, τη γαλάζια και την πράσινη Δεξιά, τι να περιμένει κανείς; Να σεβαστούν τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού που τους τρέφει; Να τον ρωτήσουν, πριν αποφασίσουν να μετατρέψουν την πατρίδα του σε πολυπολιτισμική Βαβέλ, όπου ο ίδιος θα αποτελεί μικρή και καταπιεσμένη μειονότητα; Όχι βέβαια, απ’ αυτούς δεν περιμένουμε τέτοιες ευαισθησίες. Τι να πούμε όμως για τα «Αριστερά» κόμματα και αποκόμματα, όλων των αποχρώσεων; Γιατί αυτά που τάχα τόσο νοιάζονται για τον εργαζόμενο ελληνικό λαό, δεν ζήτησαν ποτέ δημόσια δημοκρατική συζήτηση για το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης, σε προετοιμασία ενός δημοψηφίσματος ώστε ν’ αποφασίσει ο ίδιος ο λαός για την μοίρα του; Γιατί πρέπει πάντα κάποιοι προστάτες του, ή καλύτερα νταβατζήδες, να αποφασίζουν γι αυτόν χωρίς αυτόν;
Θα σας πούμε εμείς. Αν πίστευαν οι αριστεροί λακέδες του ιμπεριαλισμού, έστω και στο ελάχιστο, ότι ο ελληνικός λαός συμφωνεί μαζί τους, τα κόμματα εξουσίας θα μας είχαν στείλει στις κάλπες με ποδήλατο. Ξέρουν όμως ότι τούς περιμένει πανωλεθρία. Τους ίδιους, τα κόμματα εξουσίας, και τα ξένα αφεντικά τους. Γι' αυτό αρρωσταίνουν και μόνο στην ιδέα ενός δημοψηφίσματος.
Είναι αισχροί ψεύτες. Δεν πιστεύουν ούτε μία απ’ τις τέσσερις-πέντε ηχηρές λεξούλες που χρησιμοποιούνε -ηχηρές όπως όλοι οι άδειοι τενεκέδες. Αυτές όλες κι όλες οι λεξούλες είναι η «θεωρία» και η αιχμή της προπαγάνδας τους, μαζί. Πολεμάνε τάχα την «ξενοφοβία», τον «ρατσισμό», τον «φασισμό», τον «εθνικισμό». Αν υπάρχει και πέμπτη λεξούλα στις «θεωρητικές» αποσκευές τους, να μας την θυμίσουνε.
Πολεμάνε ανεμόμυλους, και το ξέρουν. Μόνο που αυτοί δεν είναι γραφικοί και ονειροπαρμένοι όπως ο Δον Κιχώτης. Είναι κακοήθη καθεστωτικά τσιράκια, αναγκασμένα να καταφεύγουν σε τεχνάσματα. Ο δικός τους ανεμόμυλος είναι η «Χρυσή Αυγή». Αν και πολύ μικρή ομάδα για να βρίσκεται παντού, αυτοί την «ανακαλύπτουν» πίσω απ’ κάθε εκδήλωση διαμαρτυρίας και αγανάκτησης, φαινόμενα που δεν έχουν κανένα, κατά τους ισχυρισμούς τους, πραγματικό λόγο να ύπαρξης πλην της «γενεσιουργού» αιτίας, που δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά μόνο ο …«φασιστικός δάκτυλος»!
Η εξουσία πάντα έχει ανάγκη από ένα «δάκτυλο» να την βγάζει λάδι. Βολεύει και συμφέρει. Κάποτε ήταν ο «κομμουνιστικός δάκτυλος», που εξηγούσε όλα τα «μυστήρια». Τώρα άλλαξαν οι καιροί. Απ’ την στιγμή που η Σοβιετική Ένωση έφυγε απ’ τη μέση και οι Αμερικάνοι επιτέλους ανακάλυψαν τον «διεθνισμό», τα «ανθρώπινα δικαιώματα», τον «εθνικισμό», τον «ρατσισμό», τον «θρησκευτικό φονταμενταλισμό», είχαν ανάγκη και από καινούργιο «δάκτυλο». Τον βρήκαν στις ομάδες του ακροδεξιού εθνικισμού, που ως πολιτική πρόταση κανείς δεν την χρειάζεται και γι’ αυτό δεν έχουν απολύτως κανένα μέλλον. Πέραν του ότι, αυτές οι ομάδες του ρετρό φασισμού, χρησιμεύουν (όπως και η πλαστή τρομοκρατία) σαν άλλοθι του μοντέρνου και πραγματικού, made in USA, φασισμού
No comments:
Post a Comment