Δεν θα Γίνεις Ποτέ Μοντέρνος (Τρανς) Αδελφε

Ήθελα από καιρό να γράψω κάποιες σκέψεις. Πιθανότατα κάποιοι φίλοι να ενοχληθούν, αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά.

Έχω σκυλοβαρεθεί να ακούω για την Ελλάδα, ότι δεν είναι ένα σύγχρονο, κανονικό κράτος. Όχι τόσο γιατί διαφωνώ με τον αφορισμό, όσο γιατί δεν κατανοώ την έννοια του σύγχρονου κράτους.

Αν εξαιρέσουμε ίσως κάποιες ευκολίες στα Σκανδιναβικά κράτη, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Μήπως είναι η Γαλλία με όσα διαδραματίζονται εκεί? Μήπως η Αγγλία, που η λαϊκή βούληση αποκρούεται συστηματικά από το πολιτικό κατεστημένο?
Σύγχρονο και κανονικό κράτος, θα πρέπει να ορίζεται αυτό στο οποίο η βούληση των πολιτών, είναι το κυρίαρχο δόγμα.

Με αυτά και με αυτά, αν πρόκειται για να ζω σε ένα κράτος σύγχρονο :
-Να ανέχομαι να ιδιωτικοποιούνται τα δημόσια αγαθά , νοσοκομεία, πανεπιστήμια και να πηγαίνουν χαμένες οι θυσίες των παππούδων και πατεράδων μας
-Να είμαι υποχείριο του τραπεζικού συστήματος
-Να είμαι εγκλωβισμένος στον κύκλο εξωνημένων πολιτικών
-Να δέχομαι ως κανονικότητα, την ύπαρξη υπερεθνικώνί θεσμών στις αποφάσεις των οποίων ουδέποτε συμμετείχα η θα συμμετάσχω και συμφωνίες που επηρεάζουν την ζωή μου, για τις οποίες ουδέποτε έλαβα γνώση
-Να αναγνωρίζω ως αξιοκρατία και αριστεία, τα διπλώματα που καταλήγουν σε όσους έχουν τα λεφτά που χρειάζονται
-Να ακολουθώ τον δρόμο της απώλειας, κάθε ιστορικής συνέχειας της χώρας μου και να θεωρώ φυσιολογικό τον διαμελισμό της
-Να χάνω σταδιακά δικαιώματα, μπροστά σε μια ψευδεπίγραφη ανάπτυξη, που οδηγεί σε υπερκέρδη για τους λίγους
-Να είμαι υποχρεωμένος να καταναλώνω μεταλλαγμένα προϊόντα της Monsanto ....συγγνώμη της Bayer Monsanto...
-Να αποβλακώνομαι συνεχώς με τις λογιών λογιών αμερικανιές η την υποκουλτούρα της κάθε Eurovision
-Να δέχομαι την διαφορετικότητα ως κανόνα, να αρνούμαι το φύλο μου και την φύση μου, να δω να γιορτάζεται όχι η ημέρα της μητέρας, αλλά η μέρα του γονέα β
Ε τότε χάρισμά σας το ''σύγχρονο'' κράτος, προτιμώ να παλεύω για την ουτοπία μιας καλύτερης κοινωνίας με Ελληνικό χρώμα , ένα χρώμα με το οποίο μεγάλωσα κι αγάπησα....
Περικλής Δανοπουλος