Thursday, May 17, 2007

Δηλωση Βερουχη-Σοσιαλιστικης Προοπτικης

Για τους συντρόφους Θύμιο Παπανικολάου και Δημήτρη Τούμπανη


• Ο σύντροφος Θύμιος Παπανικολάου ζήτησε να με δει και μου είπε: Ότι ο επί πολλά χρόνια συνεργάτης του Δημήτρης Τούμπανης, τώρα τον κατηγορεί δημόσια σαν συνεργάτη της ασφάλειας την εποχή της χούντας. Μου παρέδωσε το τρισέλιδο κατηγορητήριο, και μου ζήτησε την κρίση μου. Δεν του απάντησα αμέσως, και του σύστησα ψυχραιμία. Επικοινώνησα τηλεφωνικά με τον Τούμπανη, και εφόσον με εβεβαίωσε ότι το κατηγορητήριο είναι δικό του, το μελέτησα προσεκτικά, και τώρα εκφράζω τη γνώμη μου.
• Στη διάρκεια της Χούντας η συνεργασία μου με το Θύμιο δοκιμάστηκε σε διάφορες φάσεις συνωμοτισμού και δράσης, και δεν προέκυψε κανένα ζήτημα αμφιβολίας γι’ αυτόν.
• Και τώρα επί του κατηγορητηρίου. Κατ’ αρχήν δεν με ενδιαφέρουν ούτε προθέσεις ούτε συλλογισμοί, αλλά με ενδιαφέρουν αποκλειστικά και μόνο τα συγκεκριμένα αποδεικτικά στοιχεία του κατηγοτηρίου.
Λοιπόν. Κατά τη γνώμη μου, με τα υπάρχοντα στοιχεία του κατηγορητηρίου, η ενοχή του κατηγορουμένου δεν έχει αποδειχθεί. Και δεν είναι υποχρέωση του κατηγορουμένου να αποδείξει την αθωότητά του, αλλά του κατήγορου να αποδείξει τις κατηγορίες του.
• Κατόπιν αυτών, νομίζω ότι η ιστορία αυτή πρέπει να λήξει. Και δηλώνω προς τον σύντροφο Δημήτρη Τούμπανη, ότι σε περίπτωση παρόμοιας κατηγορίας εναντίον του, εάν μου ζητηθεί θα τον κρίνω κατά τον ίδιο τρόπο.

Αθήνα 1 Μαϊου 2007-05-17
ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

3 comments:

vngelis said...

Δεν απανταει στο πως εκδιδε περιοδικο και τον κυνηγαγε η Χουντα.
Ουτε πως εβγαλε διαβατηριο αφου τον κυνηγαγε η Χουντα.

Αφου εχουν διατυπωθει η ερωτησεις χρεαιζονται απαντησεις.
Οι υπεκφυγες και τα πιστοποιητικα τριτων δεν λυνουν το γριφο.

Το αστερι τις Μπολσεβικηκης φραξιας στην Δουμα επι εποχη Λενιν δουλευε για την Οχρανα.

Μπορει να υπαρχει και εξυγηση. Δεν τον κυνηγαγε ποτε η Χουντα τον Θυμιο. Τον αφηναν για να παρακολουθουν αλλους.

Οπως δεν μπορει να υπαρχει 27χρονια δραση 'τρομοκρατικου' περιεχομενου και να μην εχουν πιασει ουτε εναν λογικη ειναι η υποψια οτι δεν μπορει να σε κυνηγαει η Χουντα και ελευθερα να εκδιδεις περιοδικα μαρξιστικου περιεχομενου.

Οπως ειπα και σε αλλους συντροφους πριν η ερωτησεις χρειαζονται απαντησεις. Οι υπεκφυγες δεν εξυγουνται.



Η προηγουμενη δηλωση του Τουμπανη...

------------------------------------
Για να πάμε και παρακάτω… Το μυαλό του «Υποβρύχιο» είναι πολύ νωθρό αφού δεν κατάφερε να καταλάβει το παιχνίδι του «κολλητού» του. Πως αλλιώς να το εξηγήσουμε; Στα θολά βάθη που κυκλοφορεί η απουσία φρέσκου αέρα ίσως έχει βλάψει τα εγκεφαλικά του κύτταρα. Ανεπανορθώτως.

Ο Παπανικολάου την είχε ανάγκη αγαπητέ υποβρύχιε τη «γνωστή τροτσκιστική βλενόρια». Ήταν γι’ αυτόν κάτι ιδιαίτερα χρήσιμο: ένα αριστερό φύλλο συκής. Έπρεπε να διατηρεί κάποια υποψία «αριστερού» προφίλ, την ίδια στιγμή που στήριζε οικονομικά το απίθανο εκδοτικό του εγχείρημα στην εκκλησιαστική ιεραρχία και στην ακροδεξιά. Το αριστερό άλλοθι ήταν απαραίτητο τη στιγμή που το περιοδικό του διαφημίζονταν απ’ την Α1, απ’ το κανάλι του Γ. Καρατζαφέρη, και το προωθούσε εμπορικά ο Άδωνης Γεωργιάδης. Χρειαζόντουσαν κι αυτοί ένα αριστερό αδελφό για να εξωραΐσουν το δύσμορφο βασιλοχουντικό τους παρελθόν. Έτσι, και μολονότι η «γνωστή ομάδα» μετά από σύντομη και ταραγμένη συνεργασία αποχώρησε, ακριβώς για να μην επιτρέψει στον αλητ-κύριο να την χρησιμοποιεί, αυτός επιμένει ακόμα να προβάλει ονόματα μελλών της και να τα εμφανίζει στους αφελής και απληροφόρητους, σα «συντρόφους» και συνεργάτες του!

Η εξουσία των ευρωατλαντικών ανδρεικέλων δίκαια φοβάται την οργή του ελληνικού λαού που βλέπει την πατρίδα του να καταστρέφεται, να απειλείται η ίδια του η εθνική και φυσική ύπαρξη, καθώς αύριο μπορεί να καταντήσει (όπως οι Παλαιστίνιοι) πρόσφυγας μέσα στην ίδια του τη χώρα. Αγωνιά και αναζητά αχτίνα φωτός, σαφείς πολιτικούς σκοπούς, οργάνωση και μέσα για να ξεσπάσει.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, αριστερογενείς εξωμότες, ανυπόληπτοι αστοί πολιτικοί, πατενταρισμένοι ακροδεξιοί και χρυσαυγίτες, δημιουργούν ένα αμάλγαμα ετερόκλητης χρεοκοπίας, τον λεγόμενο «νέο εθνικό χώρο», με μόνο κοινό στοιχείο την κοινή πρόθεση να εκμεταλλευτούν, κατά τον χειρότερο ιδιοτελή τρόπο, τα προβλήματα και τις αγωνίες του ελληνικού λαού. Ο Θύμιος Παπανικολάου αποτελεί μέρος αυτής της επιχείρησης, η οποία εντέχνως προβάλλεται από τα Μέσα, με στόχο τη δυσφήμιση κάθε αντίστασης στην ελαύνουσα νεοταξίτικη βαρβαρότητα.

Όπως ο Θ.Π. αποπειράθηκε να εκμεταλλευτεί την ομάδα που ο «Υποβρύχιο» (Γιάννης Παπαμιχαήλ) χαρακτήρισε «τροτσκιστική βλενόρια», κατά τον ίδιο τρόπο και με τον ίδιο στόχο ο Θ.Π. απέσπασε πιστοποιητικό «αριστεροφροσύνης» απ’ τον παλιό αγωνιστή Γιάννη Βερούχη.

Διαβάσαμε στην Εφημερίδα ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, Απρίλιος 2007, αλλά και εδώ, την παρακάτω δήλωση:

«Βεβαιώνω υπεύθυνα ότι ο Θύμιος Παπανικολάου ήταν έμπρακτος αγωνιστής κατά της δικτατορίας και στάθηκε στην πρώτη γραμμή του αγώνα: Σε μια εποχή που πολλοί άλλοι που μας κουνήθηκαν μετέπειτα, τότε ήταν κρυμμένοι κάτω από τα κρεβάτια τους.»

Ποιος θα το φανταζόταν ποτέ ότι θα ερχόταν εποχή όπου κάποιος «έμπρακτος αγωνιστής» σα τον Θύμιο Παπανικολάου θα χρειαζόταν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, απ’ την ανάποδη, για να μην κάψει πρόωρα την πιο φιλόδοξη εκδοτική του προσπάθεια;

Υποθέτω ότι ο Γιάννης Βερούχης όταν του παραχωρούσε τη σχετική «βεβαίωση» δεν γνώριζε ότι ο «αγωνιστής» Παπανικολάου θα την χρησιμοποιούσε σαν αριστερό άλλοθι «έμπρακτης» συνεργασίας με χρυσαυγίτες.

Από πού όμως συνάγεται, κατά τον Γ. Βερούχη, η άποψη ότι ο Θ. Παπανικολάου υπήρξε αγωνιστής κατά της δικτατορίας; Μήπως επειδή ανατύπωνε, με την άδεια της χούντας, μαρξιστική φιλολογία, την οποία ο ίδιος και άλλα βιβλιοπωλεία εμπορεύονταν στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις; Στην καλύτερη περίπτωση μπορούμε να μιλήσουμε για κάποιον που αξιοποιούσε εμπορικά την περίεργη (τουλάχιστον) ανοχή της δικτατορίας. Για αγωνιστή όμως να μιλήσουμε, από πού και ως που; Τότε οι αντιδικτατορικοί αγωνιστές αργά ή γρήγορα έπεφταν στα χέρια της αστυνομίας, και μετά από απάνθρωπες ανακρίσεις και στρατοδικεία κατέληγαν στις φυλακές. Ο «έμπρακτος αγωνιστής» Θύμιος Παπανικολάου, την έβγαλε πεντακάθαρη εκείνα τα χρόνια. Δεν έκανε ούτε μια ώρα φυλακή.

Ήταν επόμενο η σημερινή του συμπεριφορά ν’ ανακαλέσει στη μνήμη μας το φαινόμενο Παπανικολάου στα χρόνια της δικτατορίας. Για πάρα πολλούς, πολλά ερωτήματα παραμένουν ακόμα αναπάντητα.

Ο Παπανικολάου θέλει σήμερα να παρουσιάσει την δική του περίπτωση σαν μέρος κάποιου γενικότερου κλίματος. Όλοι, μας λέει κάνανε τότε εκδόσεις. Υπήρχαν και «στέκια» μικρών εκδοτών. Εκτός απ’ το δικό του ήταν γνωστό άλλο ένα. Το υπόγειο στην οδό Κωλέτη. Κάποια στιγμή, στο στέκι, έκανε επιδρομή η αστυνομία και συνέλαβε όλους τους πολιτικοποιημένους νεαρούς που σύχναζαν εκεί. Τον ιδιοκτήτη όχι. Αυτός στην μεταπολίτευση βρέθηκε ιδιοκτήτης επιτυχημένου εκδοτικού οίκου και ενός απ’ τα μεγαλύτερα βιβλιοπωλεία στην Αθήνα!

Δεν έχω πιάσει στα χέρια μου καμιά νόμιμη έκδοση που έγινε στα χρόνια της δικτατορίας, εκτός από κάποιες που τυπώθηκαν στο εξωτερικό. Πολλά βιβλιοπωλεία πουλούσαν «διακριτικά» παλιές μαρξιστικές εκδόσεις ή και απαγορευμένες κασέτες με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και άλλων.

Εκείνο όμως που κανείς δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει είναι ότι μόνο ο Θύμιος Παπανικολάου διακινούσε -και μάλιστα πανελλαδικά- περιοδικό πολιτικού περιεχομένου με άρθρα επικαιρότητας. Αυτό σε μια εποχή αυστηρής λογοκρισίας, με εφημερίδες που είχαν αναστείλει την κυκλοφορία τους και ενώ κάθε τόσο εκδότες αστικών περιοδικών συλλαμβάνονταν για δημοσιεύματα που η λογοκριτές έκριναν απαράδεκτα.

Κρατώ στα χέρια μερικά τεύχη των Νέων Στόχων. Στο Νο2, για παράδειγμα, διαβάζω «το πρόγραμμα των τουπαμάρος» (ανταρτών πόλεως) στη Ουραγουάη, στο Νο3 το άρθρο «ένοπλη πρωτοπορία και μάζες» του Τζαμίλ Ροντρίγκεζ κ.ά..

Πως ο Θ.Π. άνοιξε τις εκδόσεις και κυκλοφόρησε το περιοδικό; Διακινδύνεψε σίγουρη σύλληψη, φάλαγγα και φυλακή; Όταν μάλιστα μας λέει ότι ήταν ήδη καταδικασμένος 10 χρόνια με αναστολή; (αν είναι δυνατό τόσο βαριά ποινή με αναστολή!) Ή μήπως πριν ανοίξει την επιχείρηση πήρε την άδεια της αστυνομίας; Πήγε μόνος του στην Ασφάλεια ή τον πήγαν; Και με τι όρους του παραχώρησαν την άδεια;

Το περιοδικό τελικά έπαψε την κυκλοφορία του όχι επειδή το απαγόρεψε η ΕΣΑ όπως όψιμα ισχυρίζεται ο Θ.Π., αλλά για λόγους που ο ίδιος γνωρίζει καλύτερα από μας. Εμείς μόνο να εικάζουμε μπορούμε. Ίσως να είχε παραβρωμίσει το περιοδικό. Οι φήμες οργίαζαν. Στο τεύχος του Απρίλη 1972 υπάρχει μια χαρακτηριστική Ανακοίνωση, την οποία και παραθέτω ολόκληρη:

«Καταγγέλλουμε το λυσσασμένο πόλεμο που γίνεται εναντίον μας από μερικούς κύκλους της παραδοσιακής αριστεράς: Απίστευτες μηχανορραφίες οικονομικού σαμποτάζ, επαίσχυντες και τερατώδικες συκοφαντίες (χαφιέδες, προβοκάτορες, κερδοσκόποι, μηναχορράφοι και άλλα παρόμοια). Αυτά είναι τα μέσα που χρησιμοποιούν επειδή δεν μπορούν στα στραφούν απ’ ευθείας ενάντια στις επαναστατικές ιδέες που τα βιβλία και το περιοδικό εκφράζουν στρέφονται «προσωπικά» εναντίον μας και φέρνουν στην επιφάνεια όλη την λάσπη και την βρωμιά της σταλινικής τους διαπαιδαγώγησης. Δείχνουν έτσι την δική τους ανικανότητα και αδυναμία. Τη δική τους χρεωκοπία.

Ξεχνούν πως αυτό που μετράει δεν είναι το τι λες αλλά το τι κάνεις. Μαρξιστής δεν είναι αυτός που αυτοαποκαλείται Μαρξιστής αλλά αυτός που ενεργεί μαρξιστικά.
Οι στήλες αυτού του περιοδικού είναι ανοιχτές σε οποιονδήποτε θέλει να εκφράσει με μια επιστολή και με ψευδώνυμο, τα επιχειρήματά του και τις απόψεις του. Εμείς παρέχουμε την διαβεβαίωση πως θα δημοσιευθούν ατόφιες. Τους καλούμε λοιπόν να αφήσουν τους «ψιθύρους» και να μας καταγγείλουν δημόσια. Αποφασίζουν τα γεγονότα και όχι οι αυταπάτες που προσπαθούν να δημιουργήσουν. Πρέπει επιτέλους να γίνει γνωστό, ποιοι είναι οι πραγματικοί επαναστάτες και ποιοι οι συκοφάντες.
Περιμένουμε.»

Αν η ΕΣΑ είχε κλίσει το περιοδικό είναι ένα ερώτημα γιατί άφησε τις εκδόσεις και το βιβλιοπωλείο να συνεχίσουν. Ακόμα πιο καυτό ερώτημα είναι γιατί άφησε τον «έμπρακτο αγωνιστή Θ. Παπανικολάου ελεύθερο, να συνεχίζει την …«ανατρεπτική» δράση του!

Όχι μόνο δεν έκανε ούτε μια μέρα φυλακή ο Θ.Π. αλλά σε εποχή που κανείς χαρακτηρισμένος, από σπόντα έστω, αριστερός δεν μπορούσε να πάρει διαβατήριο, αυτός πείρε και επισκέφτηκε το Παρίσι, χωρίς να γνωρίζει λέξη γαλλικά! Δεν δικαιούμαστε άραγε ν’ αναρωτηθούμε πως τα κατάφερε ο «έμπρακτος αγωνιστής» να πείσει τον διαβόητο βασανιστή ασφαλίτη Μάλλιο; Του ζήτησε ο Μάλλιος ανταλλάγματα; Όπως για παράδειγμα να ξαναπεράσει απ’ την Ασφάλεια με την επιστροφή του; Και τι έκανε; Πέρασε ή έστειλαν να τον μαζέψουν; Και τι τον ρώτησε ο Μάλλιος; Πως ήταν η υγεία του Πάμπλο ή αν είναι ωραίο το Παρίσι; Και τι απάντησε ο Θ.Π.; Πως «ο Πάμπλο υγιαίνει» και το «το Παρίσι είναι υπέροχο»; Και τι έκανε τότε ο Μάλλιος; Ικανοποιημένος(!) τον συνόδεψε ως την έξοδο, για να επιστρέψει όμορφα και ωραία στις εκδόσεις Νέοι Στόχοι;

Όχι κύριε Παπανικολάου δεν σε πιστεύουμε. Δεν υπήρξες αγωνιστής. Αιωρούνται σοβαρά ερωτηματικά για τον πραγματικό σου ρόλο τότε. Χίλιες βεβαιώσεις σαν αυτή που σου παραχώρησε ο Γ. Βερούχης δεν το αλλάζουν αυτό. Αντίθετα το παρελθόν σου και το παρόν σου φαίνεται να το διαπερνά μια κοινή γραμμή και να αποκρυπτογραφούνται αμοιβαία. Ήξερες τότε, όπως ξέρεις και σήμερα ότι η ακροδεξιά πολλά ξέρει να λέει για «Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών» αλλά πάντα ήταν και παραμένει, ρόπαλο του υπερατλαντικού επικυρίαρχου. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.

Μητσος Τουμπανης

vngelis said...

ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΑΚΟΜΑ ΚΙ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΕΧΕΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ.
ΕΚΑΤΣΕΣ ΚΙ ΕΒΓΑΛΕΣ ΠΟΡΙΣΜΑ ΟΤΑΝ ΕΣΥ Ο ΙΔΙΟΣ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ Χ. ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ.
ΚΑΠΟΙΟΙ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΓΙΑΝΝΗ.

"Αναπάντητα ερωτήματα.

Το ζήτημα των καταδιώξεων που δέχθηκαν από τη δικτατορία οι αγωνιστές της τροτσκιστικής οργάνωσης ΚΔΚΕ, που πρωτοστάτησαν εναντίον της, είναι μια συμπληρωματική πτυχή αυτής της ιστορίας και γι’ αυτό και την εξετάζουμε τελευταία.
Στην περίπτωση του Χρήστου Αναστασιάδη δεν βρήκαμε να έχει καμία καταδίωξη από τη Δικτατορία.
Το πρόσφατο βιογραφικό βιβλίο του Β. Σακκάτου για τον Χ. Αναστασιάδη με τίτλο «Ο Τροτσκισμός και εποχή μας» δεν αναφέρεται σε καμία συγκεκριμένη καταδίωξή του ή ενόχλησή του από τη δικτατορία.
Και εδώ μπαίνει το πρώτο ερώτημα:
Όταν ολόκληρη η ηγεσία του ΚΔΚΕ καταδιώχτηκε. Ο Γιώργος Δαλαβάγκας φυλακίστηκε. Ο Λάζαρος Τουρνόπουλος «εξαφανίστηκε». Οι Στέφανος Χατζημιχελάκης και Μίμης Λιβιεράτος διέφυγαν τη σύλληψη την τελευταία στιγμή. Και οι Γιάννης Βερούχης και Γιώργος Κώτσου μπήκαν σε μια εκπληκτικά περιπετειώδη καταδίωξη.
Αυτόν λοιπόν, τον Χ. Αναστασιάδη, που ήταν ο γνωστότερος από τους ηγέτες του ΚΔΚΕ, πώς το αντιμετώπισαν; Πώς ξεπεράστηκε το ζήτημα;
Το βιογραφικό βιβλίο για το Χρήστο Αναστασιάδη στη σελίδα 19 προβάλει την αντιχουντική του δράση γράφοντας:
«Στη διάρκεια της χουντικής δικτατορίας, το ΚΔΚΕ έβγαζε, δια χειρός Χρήστου, τρία παράνομα πολυγραφημένα έντυπα, την «Εργατική Πάλη», πολιτικό όργανο, την «4η Διεθνή», θεωρητικό και τον «Αγωνιστή», ευρύτερο αντιδικτατορικό».
Και εδώ μπαίνει το δεύτερο ερώτημα.
Πώς είναι δυνατόν, όλα τα μέλη και οι οπαδοί και φίλοι του ΚΔΚΕ να βρίσκονται: άλλοι στη φυλακή, άλλοι καταδιωκόμενοι, άλλοι να μπαινοβγαίνουν για ανάκριση στα αστυνομικά τμήματα, άλλοι να βρίσκονται συνεχώς με τη συνοδεία ενός χαφιέ της δικτατορίας, και ο γνωστότερος ηγέτης του ΚΔΚΕ να εκδίδει 3 παράνομα έντυπα χωρίς να τον ενοχλήσει κανένας;
Πώς είναι δυνατόν η δικτατορία που διέθετε ένα πλήθος προσωπικού για τα φρικτά βασανιστήρια των Τροτσκιστών, και τις συνεχείς νυχτερινές εφόδους στα σπίτια τους, να αφήνει έναν ηγέτη των Τροτσκιστών εντελώς ανενόχλητο να εκδίδει 3 παράνομα έντυπα;
Στον Γιώργο Χατζή, μέλος του ΚΔΚΕ, η δοκιμάστηκαν πάνω του πειραματικά κάθε είδους βασανιστηρίου, επειδή μοίραζε προκηρύξεις κατά της δικτατορίας και γινόντουσαν συνεχώς έρευνες στα σπίτια των γνωστών του. Οπότε πώς είναι δυνατόν να έχει αφήσει η δικτατορία έναν ηγέτη του ΚΔΚΕ εντελώς ανεξέλεγκτο;
Μήπως πρόκειται για διάκριση συμπεριφοράς της δικτατορίας μεταξύ της συνολικής οργάνωσης του ΚΔΚΕ, και του στελέχους της ηγεσίας της, Χρήστο Αναστασιάδη; Δεν επιθυμούμε να το πιστέψουμε.
Και προχωρούμε στο τελευταίο ερώτημα.
Ο στενότερος και αχώριστος προσωπικός και πολιτικός φίλος του Χ. Αναστασιάδη ήταν ένα πρόσωπο που ήξεραν όλα τα παλιά μέλη των Τροτσκιστών. Και θέλουμε να μάθουμε από όποιον γνωρίζει οτιδήποτε:
Είναι αλήθεια ή είναι ένα ψέμα ότι αυτό το πρόσωπο έγινε στη δικτατορία, πολιτικός σύμβουλος του δικτάτορα Μακαρέζου;

Γιάννης Βερούχης"

ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΗ ΤΟΥ 2005. ΣΕ ΤΙ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΜΗΤΣΟΥ; ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΩΡΑ ΤΟ "ΔΙΚΑΣΤΗ";

vngelis said...

Πολυ διοριτικοτητα εχει το ΠΚ... Εδω γελαει και το παρδαλο κατσικι. Οταν ο ιδιος ο Βηχος εχει βγαλει τον Φουντουρη πρακτορα της ασφαλειας κατα την ομολογια του ιδιου τωρα αντι να πει οτι χρειαζεται να γινει Εξεταστικη Επιτροπη για τα ζητηματα (οπως ακριβως το ΠΚ ηταν εναντια σε ουδεμια εξεταση τις καταγγελιες Κανα κατα Τσιγαριδα) τωρα απλως λεει ειναι ολοι ...ρατσιστες και βγαζει τον νεοταξικο πισινο τους απ'εξω.

Οταν ομως εχουν μπρει ερωτηματα χρειαζονται απαντησεις. Τι εκανε ο Βηχος με ομολογουμενο πρακτορα τις ασφαλειας και τον συνεργατη του? Γιατι εξαφανισε τμημα του αρχειου του ΠΚ? Γιατι τωρα αφηνουν να γραφονται προβοκατορικα σχολια στο ΠΚ καλυπτοντας τους ανυπαρκτους τρομοκρατες της νεας παραμυθιενας οργανωσης που τωρα διαφημηζει το ...Ποντικι? Πως αναπαραγουν την προκυρηξη τους χωρις ουδεμια κριτικη?

Οσο ΕΛΕΥΘΕΡΟ ειναι το ΠΚ αλλο τοσο ειναι το Ρεσαλτο και το Ιντυ... Η λογοκρισια ειναι το μονο τους οπλο.

Να τι λενε τωρα για τις απαντησεις του Βερουχη.

-----------------------------------

Oταν ξεκίνησαν αυτές οι αλληλοκαταγγελίες (κατ’ αρχήν μεταξύ του ΙΟΥ και του Ρεσάλτο και στη συνέχεια της ομάδας Τούμπανη με το Θύμιο) τηλεφώνησα στο σ. Βήχο και προσπάθησα να τον πείσω ότι αυτές οι αλληλοκατηγορίες δε σπιλώνουν μόνο τους πρωταγωνιστές τους, αλλά το ίδιο το Τροτσκιστικό Κίνημα.

Ο σ. Βήχος μου είπε ότι ανάλογα τηλέφωνα του έκαναν και άλλοι σύντροφοι και ότι έγινε και συζήτηση μεταξύ των μελών της ΣΟ (Eγώ έλλειπα στην Επαρχία τότε). Το ζήτημα αυτό είναι αρκετά σοβαρό για να σπεκουλάρουν ορισμένοι δήθεν αριστεροί ή τροτσκιστές.

Όμως ο σ. Βήχος ήταν ανένδοτος. Επέμενε ότι τίποτα δεν πρέπει να μένει κρυφό ή να συζητιέται μόνο μέσα σε γραφεία και σε οργανώσεις. Τα ζητήματα αυτά πρέπει να έρθουν στο φως και να γίνουν αντικείμενα συντροφικής κριτικής και αν χρειαστεί να ξεσκεπαστούν όσοι πίσω από το προσωπείο του αριστερού ή του Τροτσκιστή να παίζουν βρώμικα παιχνίδια σε βάρος της αριστεράς και του Τροτσκισμού, μου είπε.

Ομολογώ ότι δε συμφώνησα μαζί του και μάλιστα θύμωσα λίγο με το πείσμα του. Ήρθαν όμως όλα αυτά τα γεγονότα (η επιστολή Τούμπανη, η επιστολή Βερούχη και τόσα άλλα που γράφτηκαν σ’ αυτό το πραγματικά ΕΛΕΥΘΕΡΟ φόρουμ του Πολιτικού Καφενείου), για να αποδείξουν ότι τελικά ο σ. Βήχος είχε δίκιο. Η πείρα και η πολιτική διορατικότητα του χρησίμευσαν πολύ.

Και τώρα; Την ετυμηγορία δε θα τη βγάλει τελικά κανένας Βερούχης (που εκδίδει το ρατσιστικό έντυπο ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, ούτε ο Τούμπανης με την επίσης ρατσιστική ομάδα του). Όπως φαίνεται και τα δύο αυτά πρόσωπα μαζί με τον Θύμιο Παπανικολάου έχουν από καιρό πάψει να ανήκουν στις τάξεις του μαχόμενου Τροτσκισμού. Του μόνου που μπορεί να βγάλει αλάνθαστη ετυμηγορία για τα αίσχη που παρακολουθούμε και για όσους ενεπλάκησαν σε αυτά.

ΣΟ-Πολιτικο Καφενειο