Για τον Αγνωστο Στρατιωτη

Τελικά μετά την νίκη της απεργίας πείνας του Πανό Ρουτσι έχουμε άλλη μια ήττα.Κι αυτή δεν είναι τίποτα άλλο παρά, τόσο η ψήφιση του νόμου για την στρατιωτική φύλαξη του μνημείου, όσο και τις ανευρες και μικρές κινητοποιήσεις που ακολούθησαν.

Με την αριστερά για άλλη μια φορά σε μία κατεύθυνση ενός στείρου συνδικαλιστικού εργατιστικου οικονομισμου ή και δικαιωματισμου και με ανώδυνα χάπενινγκ και τραγουδάκια.Ετσι αφήσαμε μόνους για άλλη μια φορά τους γονείς των 57 θυμάτων στα Τέμπη και το σπουδαιότερο,τα ΜΑΤ και το στρατό εν είδει εθνοφρουράς και δύναμης εσωτερικής κατοχής να κυριαρχούν στο Σύνταγμα έτοιμοι να δράσουν άμεσα απέναντι στον εχθρό λαό.

Για ένα τόσο μεγάλο ζήτημα στις 21/10 ημέρα ψήφισης του χουντικού νόμου Μητσοτάκη η εικόνα της κινητοποίησης ήταν τραγική.

Εδω λοιπόν φαίνεται ποιοι είναι με ποιους και ποιος είναι ο ρόλος τους.θεωρω τις δυνάμεις της αριστεράς ότι παίζουν τον ίδιο ρόλο με την δεξιά και λειτουργούν ως "αριστερός" βραχίονας του μνημονιακου καθεστώτος Μητσοτάκη και συνοδοιπόρος του.

Με πρωτοπόρο όπως πάντα το ΚΚΕ και βεβαίως όλη την κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική αριστερά αφού δεν μπορούν να ελέγξουν το κίνημα των Τεμπών ένα γνήσιο ακηδεμονευτο λαϊκό κίνημα, το σαμποταρισαν με τον γνωστό τρόπο. Μηπως πιστεύουν ότι η υπεράσπιση του μνημείου είναι "εθνικισμός"; Πιστεύω ότι έτσι είναι.

Ομως η υπόθεση του μνημείου τόσο των Τεμπών όσο και όλου του άγνωστου στρατιώτη και τού Συντάγματος έπρεπε πρώτα από όλα και πάνω απ'όλα να είναι υπόθεση της αριστεράς διότι με την πράξη ψήφισης του νομοσχεδίου, διαμορφώνεται ένα περίκλειστο κέντρο το οποίο θα χρησιμεύει μόνο για την βιομηχανία του τουρισμού αλλά και για την περιφρούρηση των δραστηριοτήτων της ντόπιας ξενοδουλης ολιγαρχίας και των ξένων προστατών επισκεπτών που κλείνουν διάφορες "συμφωνίες"και θα πρέπει μην ενοχλούνται από τον λαό.

Ξερουν πολύ καλά ότι τα Τέμπη είναι η θρυαλλίδα που συσπειρώνει και ξεσηκώνει το λαό απέναντι στο μνημονιακο καθεστώς και αυτό φοβούνται. Η στρατιωτικοποίηση του μνημείου είναι το πρόκριμα της ανηλεους καταστολής του ετεροκλητου λαϊκού κινήματος. Εκμεταλλευινται όμως και το γεγονός (μέσα και από τους πολλούς κατασταλτικούς αυταρχικούς νόμους) ότι στην ουσία αυτό το μεγάλο λαϊκό κίνημα, πέρα από την πρωτοπόρο μάνα του λαού τη Μαρία Καρυστιανού και τον Πάνο Ρουτσι, στερείται μιας αυθεντικής πολιτικής έκφρασης και ενός συνεκτικού στοιχείου που θα ενοποιήσει τα Τέμπη και το αίτημα για δικαιοσύνη και οξυγόνο,bμε το συνολικό αίτημα μιας πραγματικής εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης.

Δεν αρκεί ο πασιφισμος των "μέχρι τέλος"με τα κεριά και τις κιθάρες.Δυστυχως πρέπει να παραδεχτούμε μερικά ενίοτε σημαντικά ζήτηματα. Σαν ένα μικρό κομμάτι προσωπικά συμμετέχοντας στην συμπαράσταση στην απεργία πείνας τις 22 μέρες, ενώ είδαμε να οικοδομείται μια βασική μαγιά και ένα κέντρο αγώνα, δυστυχώς είδαμε να αναπαράγεται μια λογική εκτόνωσης και το χειρότερο μέσα στο κίνημα, ήταν η θεοποίηση της περιβόητης "Κοβεσι".Τι κοινό άραγε έχει ο λαός μας και ειδικά οι γονείς των δολοφονημένων παιδιών στα Τέμπη -δολοφονημενων από την μνημονιακη πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων -με τους κομισσαριους της ΕΕ;  

Η επίσκεψη Κοβεσι που μάλιστα πλασαρίστηκε και από μερικές δυνάμεις μέσα στο κίνημα ως αφετηρία "πτώσης του Μητσοτάκη" δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η επισφράγιση των νέων μνημονίων και του παρατεταμένου μνημονιακου ελέγχου της χώρας μας από τους μηχανισμούς της Δύσης και πρόκριμα για την διαμόρφωση των νέων πολιτικών εφεδρειών που θα συνεχίσουν το ίδιο έργο των μνημονίων και των ιδιωτικοποιήσεων. ΕΕ και ΝΑΤΟ και Ισραήλ δολοφόνησαν τα παιδιά στα Τέμπη.Ολα αυτά δυστυχώς δεν ειπώθηκαν.

Δυστυχως χάθηκε άλλη μια ευκαιρία αυτό το άτυπο κέντρο αγώνα στο Σύνταγμα να λειτουργήσει ο καταλύτης της ολικής ανατροπής του καθεστώτος υποτέλειας.Απο την άλλη οι δύο απεργίες στον Οκτώβριο αντί να συνδέσουν την πάλη ενάντια στο 13ωρο και τη συνολική μνημονιακη αντιλαϊκή πολιτική με το κίνημα των Τεμπών για δικαιοσύνη και οξυγόνο και να δοθεί μία συνολική πολιτική απάντηση,οι δυνάμεις της αριστεράς έπαιξαν για άλλη μια φορά το γνωστό καθεστωτικό ρόλο διάσπασης αποκομμένες από το συνολικό πολιτικό αίτημα να πέσει ο Μητσοτάκης και να δωθεί μια άλλη κατεύθυνση στον λαϊκό αγώνα με κορμό τα Τέμπη.

Ολοι τελικά τρόμαξαν από την απεργία πείνας που άλλαξε τον ρου τής ιστορίας και για αυτό τόσο το κράτος τους όσο και η λεγόμενη αριστερά με άλλοθι "ταξικοτητας" τρέχουν να οχυρωθούν και να προφυλαχτούν απέναντι στον κακό "λαϊκισμό".

Το κράτος τους δείχνει για άλλη μια φορά το πραγματικό του πρόσωπο στρέφοντας τα στρατευμένα παιδιά του λαού απέναντι στον λαό.

Οχι σύντροφοι.Το ζήτημα του μνημείου είναι υπόθεση του λαού και όχι όπλο στα χέρια της ξενοδουλης δεξιάς και της ντόπιας ξενοδουλης ολιγαρχίας.

Το Σύνταγμα και οι πλατείες, τα μνημεία του έθνους είναι δικά μας μνημεία όχι των απογόνων του δοσιλογισμου και των Τσολάκογλου Φον Ράλλη και Άδωνι Γεωργιάδη.Δεν ανήκουν σε αυτούς που ξεπουλούν τη χώρα μας στο ξένο πολυεθνικό κεφάλαιο που υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ ΗΠΑ και ΕΕ μοιράζουν Αιγαίο Κρήτη Κύπρο Θράκη στην Τουρκία και Ισραήλ,σε αυτούς που ξεπουλούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές ενέργειας και τόν εθνικό μας πλούτο.

Οχι, το μνημείο δεν ανήκει σε αυτούς που με πρόσχημα τον ΟΠΕΚΕΠΕ εκτελούν το τελικό σχέδιο εξόντωσης της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής με στόχο την αποικιοποίηση και την μετατροπή της γης σε τεράστιο τσιφλίκι των πολυεθνικών εταιρειών μεταλλαγμένων τροφίμων.

Το Σύνταγμα και ο άγνωστος στρατιώτης είναι ιδιοκτησία του λαού και του έθνους μας και θα πρέπει να το υπερασπίσουμε απέναντι στο μνημονιακο καθεστώς και το νέο φασισμό.

Ταυτοχρονα να στηρίξουμε κάθε δημοκράτη φαντάρο και αξιωματικό που θα αρνηθεί να γίνει όργανο του στρατού ως δύναμης εσωτερικής κατοχής και που θα αρνηθεί να στραφεί απέναντι στον λαό. Το σπουδαιότερο,θα πρέπει στηρίζοντας το κίνημα των Τεμπών, να προταξουμε ένα γνήσιο αντιιμπεριαλιστικό εθνικό και κοινωνικό πρόταγμα αλλαγής, όχι αλλαγής φρουράς αλλά συνολικής ανατροπής του καθεστώτος υποτέλειας και μεταπρατισμου, ολικής ανατροπής των μνημονίων στην κατεύθυνση της εθνικής ανεξαρτησίας και κοινωνικής απελευθέρωσης.

Ετσι μόνο θα αποκτήσουν περιεχόμενο τα αιτήματα για δικαιοσύνη και οξυγόνο. Ειναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία η ύπαρξη του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο τέτοια που θα ανατρέψει τόσο το Μητσοτάκη όσο και άλλες δεξιές ή "αριστερές" εφεδρείες του συστήματος.

Γιωργος Ανενταχτος Αριστερος

Η ψυχολογία της αυτοκτονίας.

Η ψυχολογία της αυτοκτονίας.

Τι σκεφτόταν ο Yahya Sinwar πριν διατάξει την επιχείρηση της 7ης Οκτωβρίου;

Από τις πρώτες στιγμές που παρακολούθησα την 7η Οκτωβρίου, την επιχείρηση που άλλαξε την πορεία της ιστορίας, αναρωτήθηκα: Τι περνούσε από το μυαλό του Yahya Sinwar; Πώς σκέφτεται ένας άνθρωπος που γνωρίζει ότι αυτή η κίνηση θα ανοίξει τις πύλες της κόλασης στη Γάζα και τον λαό της; Έχασε τον έλεγχο; Αυτοκτόνησε; Ή μήπως η Γάζα αυτοκτόνησε εντελώς; Ήταν μια καθαρά στρατιωτική κίνηση... ή ήταν κάτι άλλο, κάτι βαθύτερο;

Με την πάροδο του χρόνου, άρχισα να πιστεύω ότι αυτό που έκανε ο Σινβάρ δεν ήταν αυτοκτονία με τη συναισθηματική έννοια, αλλά μάλλον μια υπολογισμένη στρατηγική αυτοκτονία, βασισμένη σε μια σωρευτική επίγνωση και μια βαθιά αίσθηση ότι, δεδομένης αυτής της πραγματικότητας, η Παλαιστίνη δεν θα απελευθερωθεί μέσω συμφωνιών για κρατούμενους, γραφείων του ΟΗΕ ή ακόμα και μέσω επαιτείας σε διεθνή φόρουμ. Ήξερε ότι η συνέχιση της διαχείρισης της «κρίσης» υπονοούσε αποδοχή της πραγματικότητας της κατοχής και ότι η διατήρηση του «status quo» ήταν απλώς μια αόριστη επέκταση της τραγωδίας.

Εκείνη τη στιγμή, ο Σινβάρ δεν ήταν «άτομο». Αντίθετα, ήταν η ψυχολογική ενσάρκωση μιας συλλογικής συνείδησης που είχε ζήσει 17 χρόνια πολιορκίας, αναπνέοντας ταπείνωση, τρώγοντας θάνατο και μεγαλώνοντας με μια υπαρξιακή αίσθηση ασφυξίας. Στην κοινωνική ψυχολογία, ο Εμίλ Ντυρκέμ εξηγεί στο διάσημο βιβλίο του «Αυτοκτονία» ότι υπάρχει ένα είδος «συνειδητής συλλογικής αυτοκτονίας» που συμβαίνει όταν μια ομάδα φτάνει σε ένα ασυνείδητο συναίσθημα ότι η επιβίωσή της χωρίς αξιοπρέπεια... είναι αληθινή εξόντωση. Η συλλογική συνείδηση επιλέγει να θυσιάσει το σώμα για χάρη της διατήρησης του «νοήματος». Αυτό ακριβώς αντιπροσώπευε ο Σινβάρ εκείνη τη στιγμή.

Η απόφασή του, επομένως, δεν ήταν αντανάκλαση μιας αποσύνδεσης από την πραγματικότητα, αλλά μάλλον επειδή η σύνδεση με την ίδια την πραγματικότητα είχε γίνει ένα είδος ασθένειας. Το έθνος της Γάζας είχε φτάσει σε μια στιγμή που η συλλογική του συνείδηση διακήρυξε: Δεν θα υποταχθούμε πλέον, όποιες και αν είναι οι συνέπειες. Αυτό ακριβώς περιέγραψε ο Frantz Fanon όταν είπε: «Ένας αποικισμένος λαός, όταν σκοτώνεται, όχι μόνο εκδικείται τον αποικιοκράτη, αλλά και λυτρώνεται».

Όταν ο Sinwar πήρε την απόφασή του, η πρόθεσή του δεν ήταν πολιτική. Ήταν ένας συναισθηματικός καθρέφτης για δύο εκατομμύρια ανθρώπους υπό πολιορκία, που είχαν βιώσει χρόνια ταπείνωσης, καταστροφής, αδυναμίας, θανάτου παιδιών, πυρπόλησης αγροκτημάτων και εξευτελιστικών διαπραγματεύσεων. Αυτή η συλλογική ψυχή δεν αναζητούσε πλέον ελπίδα. Αντίθετα, αναζητούσε εκδίκηση ενάντια στο ίδιο το τίποτα, ενάντια στο αίσθημα περιθωριοποίησης, ενάντια στο να είναι αόρατος στον παγκόσμιο χάρτη. Επομένως, η 7η Οκτωβρίου δεν ήταν απλώς μια ένοπλη εξέγερση, αλλά μια κραυγή για ύπαρξη.

Ενώ πολλοί βλέπουν το γεγονός από την οπτική γωνία του «Είναι αυτή μια ορθολογική απόφαση;» Η πραγματική απάντηση προέρχεται από τον Γερμανό φιλόσοφο Βάλτερ Μπένγιαμιν, ο οποίος έγραψε: «Κάθε επαναστατική εξέγερση δεν υποκινείται από φιλοδοξίες για το μέλλον, αλλά από την απελπισία του παρόντος». Η 7η Οκτωβρίου ήταν μια στιγμή ιστορικής απελπισίας, όταν η υποταγή έφτασε στο αποκορύφωμά της και έγινε σπαθί.

Παραδόξως, ορισμένοι επικριτές εξακολουθούν να ρωτούν: «Δεν ήξερε ο Σινβαρ ότι το Ισραήλ θα απαντούσε;» σαν να μην καταλαβαίνουν ή να μην θέλουν να καταλάβουν ότι ο Σινβαρ ήξερε περισσότερα από αυτούς. Αλλά αποφάσισε ότι αυτή η στιγμή θα ήταν μια σημαντική «αποκάλυψη», όχι μόνο σε στρατιωτικό επίπεδο, αλλά και σε παγκόσμιο ηθικό επίπεδο. Το Ισραήλ είναι μια οντότητα που προστατεύεται από μια τεράστια μηχανή προπαγάνδας, που παρουσιάζεται πάντα ως το ιδανικό θύμα. Ήθελε να την αναγκάσει να σκοτώνει μέχρι να πέσουν οι μάσκες της.

Ο Σινβαρ επέλεξε να αντιμετωπίσει, όχι για να κερδίσει στρατιωτικά, αλλά για να ωθήσει το Ισραήλ προς την ηθική καταστροφή. Και αυτό συμβαίνει τώρα. Το Ισραήλ δεν νίκησε τη Γάζα. Πνίγεται στη Γάζα. Η εικόνα του έχει πέσει. Δεν είναι πλέον η «δημοκρατική όαση» στην άγρια Ανατολή. Έχει γίνει σύμβολο αποικιοκρατίας, εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας. Ο λόγος δεν είναι μόνο ο αριθμός των νεκρών, αλλά ότι σκοτώθηκαν αφού εξεγέρθηκαν ενάντια στον φόβο, ενάντια στις μαζικές φυλακίσεις και ενάντια στην προοπτική του θανάτου.

Ίσως η ειρωνεία είναι ότι οι ελεύθεροι λαοί του κόσμου το κατάλαβαν αυτό. Κατάλαβαν ότι αυτό που συνέβη ήταν μια επανάσταση χωρίς λόγο και θράσος χωρίς μάσκα. Φοιτητές σε δυτικά πανεπιστήμια, άνθρωποι σε διαδηλώσεις, διανοούμενοι σε άρθρα - όλοι άρχισαν να απογυμνώνουν την οντότητα από την ηθική της νομιμότητα. Αυτό δεν θα είχε συμβεί χωρίς την έκρηξη της 7ης Οκτωβρίου. Η «συμβολική βίαιη δράση», όπως την αποκαλεί ο Pierre Bourdieu, είναι αυτή που αναδιατάσσει τις έννοιες πριν αναδιατάξει τη γεωγραφία.

Το Ισραήλ κέρδισε τη μάχη με τα όπλα, αλλά χάνει τον πόλεμο κατά της νομιμότητας, και αυτό είναι πιο επικίνδυνο. Η ηθική ήττα προηγείται πάντα της πολιτικής ήττας. Το ίδιο συνέβη με την Αμερική στο Βιετνάμ, με τη Γαλλία στην Αλγερία και με το καθεστώς του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Όλοι τους κέρδισαν με τη φωτιά, αλλά κατέρρευσαν όταν εκτέθηκαν ηθικά. Η τιμή πηγαίνει σε εκείνους που επέλεξαν, όπως είπε ο Jean-Paul Sartre, «να πουν όχι ακόμα και όταν ξέρουν ότι τίποτα δεν θα αλλάξει αύριο».

Λοιπόν, αυτοκτόνησε ο Σινβάρ; Όχι. Απλώς πυροβόλησε την πρώτη σφαίρα στην καρδιά ενός 75χρονου ψέματος. Μια σφαίρα που μπορεί να μην καταστρέφει το σώμα τώρα, αλλά έχει αρχίσει να καταστρέφει την ψυχή. Και αυτοκτόνησε η Γάζα; Όχι. Η Γάζα είναι πιο παρούσα σήμερα από ποτέ. Είναι τώρα, στη συνείδηση της ανθρωπότητας, μια γη μαρτυρίας, μια γη κραυγών, μια γη απόρριψης.

Δεν λυνεται το Παλαιστινιακο Χωρις τι Διαλυση του Ισραηλ!

Αφου ληγει ο 5ος πολεμος με τι Χαμας μπαινει το ερωτημα θα υπαρξη  μονιμη εκεχειρία  εως τι ληξη της θητειας του Τραμπ η οπως με την προηγουμενη τον Μαρτη θα αρχισει ξανα ο πολεμοε; Ευλογα ερωτηματα στα οποια δεν μπορουμε να εχουμε απαντηση αλλα μπορουμε να πουμε μερικα πραγματα που θα μας κανουν να καταλαβουμε που την πανε τι δουλεια.

Παλαιστινιακη Αντισταση το Πανθεον των Αντιστασεων

Με τις πιο αντιξοες συνθηκες ολων των εποχων οι Παλαιστινιοι κρατηθηκαν ορθιοι παρα τα εμπαργκο, την καταστροφη κατα 80% ολων των υποδομών της Γαζας και το γεγονος οτι δεν εχουν αντιαεροπορικα οπλα. Το Ισραηλ επεκτεινε τον πολεμο σε αλλες τεσσερεις χωρες: Υεμενη, Συρια, Λιβανο, Ιραν. Με το τελευταιο εφαγε γερο χαστουκι τοσο που πονεσε και αναγκαστηκε η μαμα Αμερικη να ερθει να φανει οτι σωζει το μωρο της με κατι ντουφεκιες στο γαμο του καραγκιοζη..

Γινεται εκεχυρια απελεθερωνονται ολοι οι ομηροι της 7 Οκτωβριου 2023 και ξαναρχιζει ο τζερτζελες. Αναμεσα στη πρωτη και τι δευτερη εκεχυρια γινεται το στραπατσο με το Ιραν και οι διαδηλωσεις σε Ευρωπη και Αμερικη αυξαινονται απειλητικα. Ο Τραμπ συνεχιζει να απειλει θεους και δαιμονες λεγοντας οτι θα κανει απελασεις οσοι δειχνουν αλληλεγγύη στο Παλαιστινιακο λαο. Οι Αγγλοι σαν γνησια σκυλακια των ΗΠΑ εφευρισκουν μια ανυπαρκτη οργανωση 'Παλαιστινιακη Δραση' και την ορίζουν τρομοκρατικη και οποιος δημοσια λεει οτι την υποστηριζει τον συλλαμβανουν κανοντας μαζικες συλληψεις κυριως ηλικιωμενων ατομων ακομα και γιαγιαδες πανω απο 80χρονο. Ετσι το ξεφτιλλιζουν το θεμα και γινονται γελοιοι και αντι να μειωνονται οι διαδηλωσεις αυξαινονται 

Τι μπορει να παιζεται;

Για να καταλαβει κανεις τις λαμογιες της Αμερικανικής βασης στη Μεση Ανατολη πρεπει καποιος να ανατρεξει στην ιστορια. 

Οι τελευταεις μεγαλες επεμβασεις του Ισραηλινού Στρατου εγιναν τη δεκαετια του 1980 στο Λιβανο αλλα απο τις ηττες που εφαγαν απο τοτε ασχολουντησαν αποκλειστικα με το εσωτερικο τους, τι Δυτικη Οχθη και τι Γαζα ..

Το 2004 αποχωρουν πληρως απ τη Γάζα και βιαια βγαζουν τους εποικους τους. Την ιδια περίοδο φυλακίζουν το Μπαργουτη το στελεχος της Φαταχ που ειναι κοινως αποδεκτως τοσο στη Δ Οχθη και τη Γαζα.

Η δευτερη ιντιφαντα οπου ο Μπαργουτι ειναι ακομα εξω και χρεωνεται το θάνατο ισραηλινων με της 'Ταξιαρχιες Αλ Ακσα' τον φερνει τελικα στυ φυλακη οπου αρνειται να αναγνωρισει τα Ισραηλινά δικαστηρια κατοχης και του δινουν καμμια πενηνταρια φορες ισοβια. Την ιδια περιοδο οι Ισραηλινοί φευγουν απ τη Γαζα εξ ολοκληρου και περνουν και τους εποικους τους. Περνανε καμποσα χρονια πριν αρχισουν εχθροπραξιες και χτιζουν ενα τοιχος που οδηγει τον υπολοπο πλανητη να ονομαζει τι Γαζα την μεγαλυτερη ανοιχτη φυλακη στην υφηλιο. 

Η Χαμας και οι αλλες αντιστασιακες οργανωσεις κατανοουν οτι ο χρονος οπου υπαρχει εκεχυρια ειναι απλα το διάλειμμα μέχρι την επομενη συγκρουση που παντα ερχεται οταν εχεις να κανεις με τους Ισραηλινους και ολα τρεχουν πισω στην περίφημη συμφωνια του Οσλο οπου ειχαν συμφωνησει ταχα στη δημιουργια Παλαιστινιακουβκρατος.

Το ζητημα των δυο κρατών...

Δεν μπορει η Γαζα να ενωθει γεωγραφικά με τη Δ Οχθη χωρις παραχωρησεις εδαφων. Ειχαν διατυπώσει οτι θα εφτιαχναν μια γεφυρα αλλα σκεφτηκαν οτι οι Παλαιστινιοι θα σταματαγαν οπουδηποτε στο περασμα και θα εριχναν ρουκετες. Μετα στη πρωτη Προεδρια Τραμπ ειχαν διατυπωσει να χτισουν ενα τουνελ  σε στυλ οπως στη Μαγχη που ενωνει Αγγλια και Γαλλια. Απορριφθηκε λογου κοστους και ελεγχου.

Δεν νοειται κρατος οπου τριτος ελεγχει και τις εισοδους και εξωδους και τι μπαινει και τι βγαινει. Με το Οσλο το Ισραηλ πηρε παραταση σχεδον 35 χρονια και δεν ξερω σε τι κοστος σε πολεμους κτλ 

Δηλωσεις Λαβροβ

Ο Πουτιν βγηκε και δηλωσε οτι συμφωνει με την ειρηνευτικη προσπαθεια του Τραμπ και μερικοι το κατάλαβαν σαν να τα εκανε πλακακια ενω οι ιδιοι ξεχνούν να μας πουν οτι η Ρωσια κατω απ τον Σταλιν ηταν μια απ της πρωτες χωρες που αναγνωρισε το Ισραηλ. Ο Λαβροβ ειπε πρεπει να ιδρυθει Παλαιστινιακο κρατος. Ο Μπαργουτι λεει οτι πρέπει να ειναι στα συνορα του 1967.

Εαν κοιταξη κανεις το χαρτι του 1967 το Ισραήλ διασπάται στα δυο και απο τοτε μεχρι σημερα εχει πραξη το αντιθετο να διασπάσει τους Παλαιστινιους να μην μπορουν να εχουν κρατικη οντότητα ενωμένη με  σύνορα. Και εδω ειναι το διαχρονικο προβλημα πως να κρατανε τους Παλαιστινιους υποταγμενους και διαιρεμενους.

Παραχωρηση εδαφων ...

Θεωρητικα οι Ισραηλινοί εαν θελουν να παρουν μια σχετικη παραταση ζωης πρεπει να παραχωρήσουν εδαφη. Οι Παλαιστινιοι δεν πρόκειται να φυγουν απ τη Γαζα οικοιωθελως εκτως εαν τους δωσουν θαλασσα και γη στο Βορρα οπως ειχαν το 1946 και ετσι Γαζα και Δ Οχθη ενωνονται, η Χαμας γινεται σαν τη Χεζμπολλαχ κρατος εν κρατει αλλα δεν υπαρχει επισημως εκπροσωπος του νεοσύστατου κράτους και βγάζουν το νεο Μαντελα (Μπαργουτι) απ' τις φυλακες.

Οτιδηποτε αλλο κανουν οι Αμερικλανοι δεν θα τους δωσει παραταση ζωης, θα επιταχυνει τη διαλυση του Ισραηλ μια ωρα νωριτερα. Ειδωμεν.