Ελλάδα και Μητσοτάκης.
Τα δικτατορικά καθεστώτα νέου τύπου τα οποία εμφανίζονται σαν διαχειριστές πάνω από τις τάξεις και στην συνέχεια αλυσοδένουν την εργατική τάξη (αλλά και την μικροαστική) και τις οργανώσεις της, είναι πρόσκαιρα, και εξαρτώνται άμεσα από το κατά πόσο ή όχι θα διατηρηθούν οι ιδιαίτερες εκείνες συνθήκες που τα έφεραν στην εξουσία. Δεν έχουν καμία σχέση με τον φασισμό, παρά το γεγονός ότι παρουσιάζουν ομοιότητες μαζί του στα εξωτερικά τους γνωρίσματα. Στην Μαρξιστική ορολογία έχουν πάρει την προσωνυμία Βοναπαρτιστικά, επειδή τον Δεκέμβρη του 1851, ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης, ένας τυχάρπαστος ανιψιός του Ναπολέοντα , δημιούργημα των ίδιων πάνω- κάτω συνθηκών με τον Μητσοτάκη βρέθηκε μέσα από τα ίδια σύννεφα κοινωνικής αδράνειας και ισορροπίας να διαβαίνει τις μεγάλες πόρτες του Κεραμεικού….όπως ο Κυριάκος το Μαξίμου και ο Μακρόν το Παλάτι των Ηλυσίων.
Ο παλιός βοναπαρτισμός βασιζόταν στα πλαίσια του έθνους-κράτους, ο νέος βασίζεται στην συνεχιζόμενη και αυξημένη άνοδο της εγχώριας ανεργίας και φοροεπιδρομής έως οτου διαλυθεί το κυρίαρχο έθνος, έτσι εξηγείται και το φαινόμενο ότι δεν οργανώνεται κανείς στα υπάρχοντα κόμματα αντιπολίτευσης αφού ο κόσμος ουσιαστικά γνωρίζει οτι εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα, και μόνο όταν νιώσει ότι θα εξυπηρετεί εθνικά συμφέροντα θα οργανωθεί.
Η εκάστοτε κυβέρνηση που αναδύεται ελεγχόμενη πάνω από το έθνος, δεν είναι ξεκρέμαστη. Το πραγματικό κέντρο της σημερινής κυβέρνησης περνάει μέσα από την παγκόσμια γραφειοκρατία, και την κλίκα του κεφαλαίου. Είναι μια δικτατορία αυτή που αντιμετωπίζουμε, ελάχιστα κρυμμένη πίσω από τη βιτρίνα του κοινοβουλευτισμού. Η κυβέρνηση η ίδια δεν έχει ανεξάρτητο πρόγραμμα. Αυτή είναι ένα όργανο «τάξης». Συγκροτείται για να εξασφαλίσει αυτό που υπάρχει. Άλλωστε αναδυόμενος πολιτικά πάνω από τάξεις, ο βοναπαρτισμός, όπως ο πρόδρομος του, ο καισαρισμός, αντιπροσωπεύει από κοινωνική σκοπιά, πάντοτε και σε όλες τις εποχές, την κυβέρνηση του πιο ισχυρού και σταθερού τμήματος των εκμεταλλευτών. Συνεπώς, ο σημερινός βοναπαρτισμός δεν μπορεί παρά να είναι η κυβέρνηση του χρηματιστικού κεφαλαίου που κατευθύνει, εμπνέει και διαφθείρει την κορυφή της γραφειοκρατίας, την αστυνομία, την κάστα των επισήμων και τον Τύπο.Ο φασισμός στη εξουσία, όπως και ο βοναπαρτισμός, δεν μπορεί παρά να αποτελεί την κυβέρνηση του χρηματιστικού κεφαλαίου. Με αυτήν την κοινωνική έννοια (ο φασισμός), όχι μόνο δεν ξεχωρίζει από τον βοναπαρτισμό αλλά ακόμα και από την κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Ο φασισμός αποτελεί ένα ειδικό μέσο κινητοποίησης και οργάνωσης της μεγαλοαστικής τάξης στα κοινωνικά συμφέροντα του χρηματιστικού κεφαλαίου. Στη διάρκεια του δημοκρατικού καθεστώτος, το κεφάλαιο αναπόφευκτα προσπαθεί να μπολιάσει στους εργάτες, την εμπιστοσύνη στην ρεφορμιστική και ειρηνιστική μικροαστική τάξη. Το πέρασμα στον φασισμό, αντίθετα, είναι αδιανόητο χωρίς την προηγούμενη διείσδυση του μίσους της μεσαίας τάξης προς το προλεταριάτο. Η κυριαρχία της μοναδικής υπερτάξης του χρηματιστικού κεφαλαίου, βασίζεται και στα δύο αυτά συστήματα με σχέση άμεσης αντίθεσης με τις καταπιεσμένες τάξεις.
Δείχνει και είναι σπουδαίο να διακρίνουμε τη βοναπαρτιστική μορφή εξουσίας από την φασιστική μορφή. Εντούτοις, θα ήταν ασυγχώρητο λάθος να πέσεις στο αντίθετο άκρο, δηλαδή να μετατρέψεις το βοναπαρτισμό και τον φασισμό σε δύο λογικά ασυμβίβαστες κατηγορίες. Ακριβώς όπως ο βοναπαρτισμός ξεκινάει με το να συνδυάζει το κοινοβουλευτικό καθεστώς με το φασισμό, έτσι και ο νικηφόρος φασισμός βρίσκεται αναγκασμένος όχι μόνο να κάνει συμμαχία με τους βοναπαρτιστές, άλλα ακόμα περισσότερο, να προσεγγίσει εσωτερικά το βοναπαρτιστικό σύστημα. Η παρατεταμένη κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου μέσα από την αντιδραστική κοινωνική δημαγωγία και την μικροαστική τρομοκρατία είναι αδύνατη. Φτάνοντας στην εξουσία, οι φασίστες αρχηγοί αναγκάζονται, μέσω της κρατικής μηχανής, να φιμώσουν τις μάζες που τους ακολουθούν. Με τον ίδιο τρόπο, χάνουν την υποστήριξη των πλατιών μικροαστικών μαζών. Ένα μικρό μέρος τους αφομοιώνεται από την γραφειοκρατική μηχανή. Ένα άλλο βυθίζεται στην αδιαφορία. Ένα τρίτο κάτω από διάφορες σημαίες, περνάει στην αντιπολίτευση. Όμως ενώ χάνει την κοινωνική μαζική του βάση, ο φασισμός στηριζόμενος στην γραφειοκρατική μηχανή και ταλαντευόμενος ανάμεσα στις τάξεις, ξαναμετατρέπεται σε βοναπαρτισμό.
Αριστερές και μη , τάσεις.
Ιστορικά η σταλινική θεωρία για το φασισμό αναμφισβήτητα αντιπροσωπεύει ένα από τα πιο τραγικά παραδείγματα επιζήμιων πρακτικών συνεπειών που μπορούν να επακολουθήσουν, από την αντικατάσταση της διαλεκτικής ανάλυσης της πραγματικότητας, σε κάθε συγκεκριμένη φάση της , σε όλες τις μεταβατικές της βαθμίδες, δηλαδή στις βαθμιαίες της αλλαγές, καθώς επίσης και στα επαναστατικά (ή αντεπαναστατικά) της άλματα. Από αφηρημένες κατηγορίες που σχηματίστηκαν πάνω στη βάση μερικών ή ατελών ιστορικών εμπειριών (ή στενών και μερικών απόψεων του όλου). Οι σταλινικοί και οι απόγονοι τους υιοθέτησαν την ιδέα ότι ΌΤΑΝ το χρηματιστικό κεφάλαιο δεν μπορεί να εξυπηρετείται με την κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι υποχρεωμένο να καταφεύγει στον φασισμό.
Από την άλλη καπιταλισμός ποτέ δεν εξυπηρετηθηκε ποτέ απο «καθαρή» δημοκρατία, είτε την εφοδίαζαν με ένα καθεστώς ανοικτής καταπίεσης, η την άλλη αντικαθιστώντας την με αυτό. Τελικά, ανάμεσα στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και το φασιστικό καθεστώς μια σειρά από μεταβατικές μορφές, η μία μετά την άλλη, αναπόφευκτα εναλλάσσονται, τη μια «ειρηνικά», την άλλη με εμφύλιο πόλεμο.
Από την άλλη ο Τρότσκι και οι οπαδοί του που ονόμαζαν τους εαυτούς τους «μπολσεβίκους λενινιστές» αναφέρει πάντα ότι το καθεστώς της δημοκρατικής δικτατορίας των εργατών και των αγροτών στην Ρωσία (= δημοκρατία για τους εργάτες και τους αγρότες, δικτατορία για τους καπιταλιστές) εκφυλίστηκε για λόγους που δεν είναι δυνατό να εκτεθούν σε ένα σύντομο σημείωμα. Μετασχηματίστηκε σε δολοφονική δικτατορία μιας προνομιούχας κάστας, με επικεφαλής τον Στάλιν, η οποία σφετερίστηκε την εξουσία των εργατών και των αγροτών στην ΕΣΣΔ. Ο Τρότσκι έχει γράψει πολλά για τα αίτια και την διαδικασία αυτού του εκφυλισμού. Θεωρούσε δε, ότι υπήρχαν δύο δυνατότητες εξέλιξης. Ή μια νέα επανάσταση θα αποκαθιστούσε τη εργατική-σοσιαλιστική δημοκρατία ή η ΕΣΣΔ θα επέστρεφε στον καπιταλισμό. Η ΕΣΣΔ ήταν ένα εκφυλισμένο εργατικό κράτος.
Κατά τους αντιπάλους του Τρότσκι, οι επιφανέστεροι των οποίων ήταν οι Αμερικάνοι Τζέιμς Μπάρναμ και Μαξ Σάχτμαν (στην Ελλάδα ο πρώην σταλινικός Στίνας – Σπύρος Πρίφτης το πραγματικό του όνομα) η ΕΣΣΔ ήταν «κρατικός καπιταλισμός» και επομένως στον πόλεμο ανάμεσα στον πρώτο γερμανικό φασισμό και στον ρωσικό κρατικό καπιταλισμό, έπρεπε να είμαστε ουδέτεροι. Κατ’ επέκταση ουδέτεροι να πορευτούμε εις τον αιώνα τον άπαντα. Κουτσούμπα ακούς;
Ο Τρότσκι και οι οπαδοί του έλεγαν ότι και κάτω απ’ τον σταλινισμό η Ρωσία είχε κάνει μισό έστω βήμα προς τον σοσιαλισμό και αν αυτό το μισό βήμα ανατρέπονταν από τους Ναζί ή από οποιαδήποτε ιμπεριαλιστική δύναμη θα ήταν μια πολύ σοβαρή ήττα για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Έφερνε για παράδειγμα τα εργατικά συνδικάτα τα οποία κυριαρχούνται από γραφειοκράτες της εργατικής αριστοκρατίας, οι οποίοι ελέγχονται από το καπιταλιστικό κράτος. Παρόλα αυτά τα συνδικάτα δεν είναι καπιταλιστικά αλλά εργατικά συνδικάτα με προδοτικές ηγεσίες. Πρέπει να διωχθούν αυτές οι ηγεσίες από τα συνδικάτα και όχι να είμαστε ουδέτεροι όταν τον κράτος κινητοποιεί την αστυνομία ενάντια στα συνδικάτα.
Για την ιστορία να πούμε ότι υπερασπιστής των απόψεων του Τρότσκι στην Ελλάδα και ιδεολογικός θεμελιωτής του Τροτσκισμού ήταν ο Παντελής Πουλιόπουλος, Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, ο οποίος αποχώρησε από το κόμμα το 1927 και ίδρυσε τον Σπάρτακο, Αριστερή Αντιπολίτευση του ΚΚΕ. Ο Πουλιόπουλος εκτελέστηκε το 1943 στο Κούρνοβο από απόσπασμα Ιταλών Μελανοχιτώνων.
Τώρα αν υπάρχουν άτομα που ονομάζουν τον εαυτό τους "τροτσκιστή", "μαρξιστή", "λενινιστή" και είναι οπαδοί της ιμπεριαλιστικής Νέας Τάξης, και της αποδόμησης των εθνών, γι’ αυτό δεν φέρουν καμιά ευθύνη ο Τρότσκι, ο Μάρξ ή ο Λένιν. Ανέκαθεν η Σταλινική σχολή συκοφαντίας, φρόντιζε να δυσφημεί τον Τροτσκισμό, και να τον μπερδεύει επίτηδες με τον Αρχειομαρξισμό (σοσιαλδημοκράτες ουσιαστικά). Συμβαίνει όμως κάποια αντι-κομμουνιστικά λαμόγια να χρησιμοποιούν αυτά τα ψευτο-αριστερά σκύβαλα για να συκοφαντήσουν την θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού διότι τρέμουν όταν νιώθουν, στις συνθήκες της θανάσιμης αγωνίας του καπιταλισμού, το φάντασμα της προλεταριακής επανάστασης να πλανάτε πάνω από τα κεφάλια των μεγαλο-καπιταλιστών και των ποικιλώνυμων τσάτσων τους.
«Να μη διακρίνεις τις χώρες που καταπιέζουν απ’ αυτές που καταπιέζονται είναι το ίδιο σα να μην κάνεις διάκριση ανάμεσα σε μια εκμεταλλεύτρια τάξη και σε μια εκμεταλλευόμενη.» (Τρότσκι: Μικροαστοί δημοκράτες και ηθικολόγοι – Writings of Leon Trotsky 1939-40).
No comments:
Post a Comment