Βοναπαρτισμός , Φασισμός, ή Δικτατορία του Προλεταριάτου; Ελλάδα και Μητσοτάκης.

Βοναπαρτισμός , Φασισμός, ή Δικτατορία του Προλεταριάτου;
Ελλάδα και Μητσοτάκης.

 Τα δικτατορικά καθεστώτα νέου τύπου τα οποία εμφανίζονται σαν διαχειριστές  πάνω από τις τάξεις και στην συνέχεια αλυσοδένουν την εργατική τάξη (αλλά και την μικροαστική) και τις οργανώσεις της, είναι πρόσκαιρα, και εξαρτώνται άμεσα από το κατά πόσο ή όχι θα διατηρηθούν οι ιδιαίτερες εκείνες συνθήκες που τα έφεραν στην εξουσία. Δεν έχουν καμία σχέση με τον φασισμό, παρά το γεγονός ότι παρουσιάζουν ομοιότητες μαζί του στα εξωτερικά τους γνωρίσματα. Στην Μαρξιστική ορολογία έχουν πάρει την προσωνυμία Βοναπαρτιστικά, επειδή τον Δεκέμβρη του 1851, ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης, ένας τυχάρπαστος ανιψιός του Ναπολέοντα , δημιούργημα των ίδιων πάνω- κάτω συνθηκών με τον Μητσοτάκη βρέθηκε μέσα από τα ίδια σύννεφα κοινωνικής αδράνειας και ισορροπίας να διαβαίνει τις μεγάλες πόρτες του Κεραμεικού….όπως ο Κυριάκος το Μαξίμου και ο Μακρόν το Παλάτι των Ηλυσίων.


Ο παλιός βοναπαρτισμός βασιζόταν στα πλαίσια του έθνους-κράτους, ο νέος βασίζεται στην συνεχιζόμενη και αυξημένη άνοδο της εγχώριας ανεργίας και φοροεπιδρομής έως οτου διαλυθεί το κυρίαρχο έθνος, έτσι εξηγείται και το φαινόμενο ότι δεν οργανώνεται κανείς στα υπάρχοντα κόμματα  αντιπολίτευσης αφού ο κόσμος ουσιαστικά γνωρίζει οτι εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα, και μόνο όταν νιώσει ότι θα εξυπηρετεί εθνικά συμφέροντα θα οργανωθεί.
Η εκάστοτε κυβέρνηση που αναδύεται ελεγχόμενη πάνω από το έθνος, δεν είναι ξεκρέμαστη. Το πραγματικό κέντρο της σημερινής κυβέρνησης περνάει μέσα από την παγκόσμια γραφειοκρατία, και την κλίκα του κεφαλαίου. Είναι μια  δικτατορία αυτή που αντιμετωπίζουμε, ελάχιστα κρυμμένη πίσω από τη βιτρίνα του κοινοβουλευτισμού.  Η κυβέρνηση η ίδια δεν έχει ανεξάρτητο πρόγραμμα. Αυτή είναι ένα όργανο «τάξης». Συγκροτείται για να εξασφαλίσει αυτό που υπάρχει. Άλλωστε αναδυόμενος πολιτικά πάνω από τάξεις, ο βοναπαρτισμός, όπως ο πρόδρομος του, ο καισαρισμός, αντιπροσωπεύει από κοινωνική σκοπιά, πάντοτε και σε όλες τις εποχές, την κυβέρνηση του πιο ισχυρού και σταθερού τμήματος των εκμεταλλευτών. Συνεπώς, ο σημερινός βοναπαρτισμός δεν μπορεί παρά να είναι η κυβέρνηση του χρηματιστικού κεφαλαίου που κατευθύνει, εμπνέει και διαφθείρει την κορυφή της γραφειοκρατίας, την αστυνομία, την κάστα των επισήμων και τον Τύπο.Ο φασισμός στη εξουσία, όπως και ο βοναπαρτισμός, δεν μπορεί παρά να αποτελεί την κυβέρνηση του χρηματιστικού κεφαλαίου. Με αυτήν την κοινωνική έννοια (ο φασισμός), όχι μόνο δεν ξεχωρίζει από τον βοναπαρτισμό αλλά ακόμα και από την κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Ο φασισμός αποτελεί ένα ειδικό μέσο κινητοποίησης και οργάνωσης της μεγαλοαστικής τάξης στα κοινωνικά συμφέροντα του χρηματιστικού κεφαλαίου. Στη διάρκεια του δημοκρατικού καθεστώτος, το κεφάλαιο αναπόφευκτα προσπαθεί να μπολιάσει στους εργάτες, την εμπιστοσύνη στην ρεφορμιστική και ειρηνιστική μικροαστική τάξη. Το πέρασμα στον φασισμό, αντίθετα, είναι αδιανόητο χωρίς την προηγούμενη διείσδυση του μίσους της μεσαίας τάξης προς το προλεταριάτο. Η κυριαρχία της μοναδικής υπερτάξης του χρηματιστικού κεφαλαίου, βασίζεται και στα δύο αυτά συστήματα με σχέση άμεσης αντίθεσης με τις καταπιεσμένες τάξεις.

Δείχνει και είναι σπουδαίο να διακρίνουμε τη βοναπαρτιστική μορφή εξουσίας από την φασιστική μορφή. Εντούτοις, θα ήταν ασυγχώρητο λάθος να πέσεις στο αντίθετο άκρο, δηλαδή να μετατρέψεις το βοναπαρτισμό και τον φασισμό σε δύο λογικά ασυμβίβαστες κατηγορίες. Ακριβώς όπως ο βοναπαρτισμός ξεκινάει με το να συνδυάζει το κοινοβουλευτικό καθεστώς με το φασισμό, έτσι και ο νικηφόρος φασισμός βρίσκεται αναγκασμένος όχι μόνο να κάνει συμμαχία με τους βοναπαρτιστές, άλλα ακόμα περισσότερο, να προσεγγίσει εσωτερικά το βοναπαρτιστικό σύστημα. Η παρατεταμένη κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου μέσα από την αντιδραστική κοινωνική δημαγωγία και την μικροαστική τρομοκρατία είναι αδύνατη. Φτάνοντας στην εξουσία, οι φασίστες αρχηγοί αναγκάζονται, μέσω της κρατικής μηχανής, να φιμώσουν τις μάζες που τους ακολουθούν. Με τον ίδιο τρόπο, χάνουν την υποστήριξη των πλατιών μικροαστικών μαζών. Ένα μικρό μέρος τους αφομοιώνεται από την γραφειοκρατική μηχανή. Ένα άλλο βυθίζεται στην αδιαφορία. Ένα τρίτο κάτω από διάφορες σημαίες, περνάει στην αντιπολίτευση. Όμως ενώ χάνει την κοινωνική μαζική του βάση, ο φασισμός στηριζόμενος στην γραφειοκρατική μηχανή και ταλαντευόμενος ανάμεσα στις τάξεις, ξαναμετατρέπεται σε βοναπαρτισμό.

Αριστερές και μη , τάσεις.

Ιστορικά η σταλινική θεωρία για το φασισμό αναμφισβήτητα αντιπροσωπεύει ένα από τα πιο τραγικά παραδείγματα επιζήμιων πρακτικών συνεπειών που μπορούν να επακολουθήσουν, από την αντικατάσταση της διαλεκτικής ανάλυσης της πραγματικότητας, σε κάθε συγκεκριμένη φάση της , σε όλες τις μεταβατικές της βαθμίδες, δηλαδή στις βαθμιαίες της αλλαγές, καθώς επίσης και στα επαναστατικά (ή αντεπαναστατικά) της άλματα. Από αφηρημένες κατηγορίες που σχηματίστηκαν πάνω στη βάση μερικών ή ατελών ιστορικών εμπειριών (ή στενών και μερικών απόψεων του όλου). Οι σταλινικοί και οι απόγονοι τους υιοθέτησαν την ιδέα ότι ΌΤΑΝ το χρηματιστικό κεφάλαιο δεν μπορεί να εξυπηρετείται με την κοινοβουλευτική δημοκρατία  είναι υποχρεωμένο να καταφεύγει στον φασισμό.
Από την άλλη  καπιταλισμός ποτέ δεν εξυπηρετηθηκε ποτέ απο «καθαρή» δημοκρατία, είτε την εφοδίαζαν  με ένα καθεστώς ανοικτής καταπίεσης, η την άλλη αντικαθιστώντας την με αυτό. Τελικά, ανάμεσα στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και το φασιστικό καθεστώς μια σειρά από μεταβατικές μορφές, η μία μετά την άλλη, αναπόφευκτα εναλλάσσονται, τη μια «ειρηνικά», την άλλη με εμφύλιο πόλεμο.

Από την άλλη  ο Τρότσκι και οι οπαδοί του που ονόμαζαν τους εαυτούς τους «μπολσεβίκους λενινιστές» αναφέρει πάντα ότι το  καθεστώς της δημοκρατικής δικτατορίας των εργατών και των αγροτών στην Ρωσία (= δημοκρατία για τους εργάτες και τους αγρότες, δικτατορία για τους καπιταλιστές) εκφυλίστηκε για λόγους που δεν είναι δυνατό να εκτεθούν σε ένα σύντομο σημείωμα. Μετασχηματίστηκε σε δολοφονική δικτατορία μιας προνομιούχας κάστας, με επικεφαλής τον Στάλιν, η οποία σφετερίστηκε την εξουσία των εργατών και των αγροτών στην ΕΣΣΔ. Ο Τρότσκι έχει γράψει πολλά για τα αίτια και την διαδικασία αυτού του εκφυλισμού. Θεωρούσε δε, ότι υπήρχαν δύο δυνατότητες εξέλιξης. Ή μια νέα επανάσταση θα αποκαθιστούσε τη εργατική-σοσιαλιστική δημοκρατία ή η ΕΣΣΔ θα επέστρεφε στον καπιταλισμό. Η ΕΣΣΔ ήταν ένα εκφυλισμένο εργατικό κράτος.

Κατά τους αντιπάλους του Τρότσκι, οι επιφανέστεροι των οποίων ήταν οι Αμερικάνοι Τζέιμς Μπάρναμ και Μαξ Σάχτμαν (στην Ελλάδα ο πρώην σταλινικός Στίνας – Σπύρος Πρίφτης το πραγματικό του όνομα) η ΕΣΣΔ ήταν «κρατικός καπιταλισμός» και επομένως στον πόλεμο ανάμεσα στον πρώτο γερμανικό φασισμό και στον ρωσικό κρατικό καπιταλισμό, έπρεπε να είμαστε ουδέτεροι. Κατ’ επέκταση ουδέτεροι να πορευτούμε εις τον αιώνα τον άπαντα. Κουτσούμπα ακούς;

Ο Τρότσκι και οι οπαδοί του έλεγαν ότι και κάτω απ’ τον σταλινισμό η Ρωσία είχε κάνει μισό έστω βήμα προς τον σοσιαλισμό και αν αυτό το μισό βήμα ανατρέπονταν από τους Ναζί ή από οποιαδήποτε ιμπεριαλιστική δύναμη θα ήταν μια πολύ σοβαρή ήττα για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Έφερνε για παράδειγμα τα εργατικά συνδικάτα τα οποία κυριαρχούνται από γραφειοκράτες της εργατικής αριστοκρατίας, οι οποίοι ελέγχονται από το καπιταλιστικό κράτος. Παρόλα αυτά τα συνδικάτα δεν είναι καπιταλιστικά αλλά εργατικά συνδικάτα με προδοτικές ηγεσίες. Πρέπει να διωχθούν αυτές οι ηγεσίες από τα συνδικάτα και όχι να είμαστε ουδέτεροι όταν τον κράτος κινητοποιεί την αστυνομία ενάντια στα συνδικάτα.

Για την ιστορία να πούμε ότι υπερασπιστής των απόψεων του Τρότσκι στην Ελλάδα και ιδεολογικός θεμελιωτής του Τροτσκισμού ήταν ο Παντελής Πουλιόπουλος, Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, ο οποίος αποχώρησε από το κόμμα το 1927 και ίδρυσε τον Σπάρτακο, Αριστερή Αντιπολίτευση του ΚΚΕ. Ο Πουλιόπουλος εκτελέστηκε το 1943 στο Κούρνοβο από απόσπασμα Ιταλών Μελανοχιτώνων.

Τώρα αν υπάρχουν άτομα που ονομάζουν τον εαυτό τους "τροτσκιστή", "μαρξιστή", "λενινιστή" και είναι οπαδοί της ιμπεριαλιστικής Νέας Τάξης, και της αποδόμησης των εθνών, γι’ αυτό δεν φέρουν καμιά ευθύνη ο Τρότσκι, ο Μάρξ ή ο Λένιν. Ανέκαθεν η Σταλινική σχολή συκοφαντίας, φρόντιζε να δυσφημεί τον Τροτσκισμό, και να τον μπερδεύει επίτηδες με τον Αρχειομαρξισμό (σοσιαλδημοκράτες ουσιαστικά). Συμβαίνει όμως κάποια αντι-κομμουνιστικά λαμόγια να χρησιμοποιούν αυτά τα ψευτο-αριστερά σκύβαλα για να συκοφαντήσουν την θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού διότι τρέμουν όταν νιώθουν, στις συνθήκες της θανάσιμης αγωνίας του καπιταλισμού, το φάντασμα της προλεταριακής επανάστασης να πλανάτε πάνω από τα κεφάλια των μεγαλο-καπιταλιστών και των ποικιλώνυμων τσάτσων τους.

«Να μη διακρίνεις τις χώρες που καταπιέζουν απ’ αυτές που καταπιέζονται είναι το ίδιο σα να μην κάνεις διάκριση ανάμεσα σε μια εκμεταλλεύτρια τάξη και σε μια εκμεταλλευόμενη.» (Τρότσκι: Μικροαστοί δημοκράτες και ηθικολόγοι – Writings of Leon Trotsky 1939-40).

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΣ

 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΣ 

Ο εποικισμός της Ελλάδος μοιάζει-με βάση τις αναλύσεις και τα ΜΜΕ- πεπρωμένο «φυγείν αδύνατον». Είναι η «ομαλή λειτουργία της αγοράς την εποχή της παγκοσμιοποίησης» Οι ξένοι δεν πρέπει να είναι ξένοι στη χώρα του Ξένιου Διός. Όχι, βέβαια! Πρέπει να γίνουν ιδιοκτήτες. Οι Έλληνες θα προσφέρουν την Ελλάδα,Έτσι, χωρίς να έχουν χάσει κανένα πόλεμο. Για να γίνει το θέλημα των πεφωτισμένων παγκοσμιοποιητών. Πρώτοι οι Έλληνες αυτοκτονούν ως έθνος από συμπόνια για τους πεινασμένους του πλανήτη Γη. Αποξενώνονται δια της «φιλοξενίας» από την ιστορία και τη γη τους. Εγκαταλείπουν ως μετανάστες τη χώρα τους (2,5 εκατομμύρια τα τελευταία είκοσι χρόνια) για να εισαγάγουν στη συνέχεια διπλάσιο αριθμό που θα καλύψουν το κενό. Στους ξένους αυτούς επιφυλάσσουν όλη τη συμπόνια που αρνήθηκαν στους συμπατριώτες τους που ξενητεύθηκαν γύρω στο 1960 γιατί πεινούσαν. Την ίδια μοίρα είχαν και οι Έλληνες που το 1955, το 1949, το 1922 εγκατέλειψαν τις εστίες τους γιατί τους κυνηγούσαν δεξιοί στρατοί και αστυνομίες ταγματασφαλιτών. Και τότε η μετανάστευση απο την υπερεθνική ελίτ ήταν στοχευμένη, και έστελνε τους εργάτες στην Γερμανία για να την αναστηλώσουν γρήγορα και να γίνει πάλι απειλητική για τους Σοβιετικούς.

Είναι ενδιαφέρον να θυμηθούμε επί του προκειμένου μία σημαντική πτυχή του Παλαιστινιακού προβλήματος που είναι και πάλι επίκαιρο με τα γεγονότα στην Γάζα να μας ματώνουν την καρδιά. Όταν ακόμα η Παλαιστίνη ήταν αραβική υπό αγγλική διοίκηση, Εβραίοι αγόραζαν γη και ακίνητα από τους Παλαιστίνιους πληρώνοντας πάνω από την αξία. Οι μικροϊδιοκτήτες Παλαιστίνιοι ανακάλυψαν αργά το σφάλμα τους, όταν οι νέοι ιδιοκτήτες απέκτησαν την κρίσιμη μάζα για να επιβληθούν πολιτικά ιδρύοντας το κράτος του Ισραήλ. Έτσι ξεκίνησε η κατάληψη της Παλαιστίνης από τους Εβραίους: με αγορές.

Η παγκοσμιοποίηση προβλέπει μεγάλες μετακινήσεις εξαθλιωμένων μαζών κατά τις επιταγές του πολυεθνικού κεφαλαίου. Ως γνωστόν η δημιουργία εφεδρικού στρατού εργατών συμπιέζει τις αμοιβές και τα λοιπά δικαιώματα των εργαζομένων. Ο ίδιος ο Μαρξ είχε μιλήσει για τη μετανάστευση ως όπλο του Κεφαλαίου τον περασμένο αιώνα. Όμως η σύγχρονη παγκοσμιοποίηση δεν σταματάει εκεί. Με τα συνθήματα της «ένταξης» των μεταναστών ή της «πολυπολιτισμικότητας», των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και της «ισότητας» διαρρηγνύει τον κοινωνικό ιστό των κοινωνιών που είναι οργανωμένος γύρω από τους κοινούς θεσμούς, προγόνους, ιστορία, γλώσσα, θρησκεία. Η βίαιη σύμμειξη ετερογενών φυλών και πολιτισμών που ξαφνικά καλούνται να ζήσουν μαζί επειδή το θέλησε μία τυφλή οικονομική αναγκαιότητα είναι ένα σοκ που δοκιμάζει στο έπακρο την αντοχή των εθνών. Τα ίσα δικαιώματα πάλι, εκεί που δεν υπάρχει ομοιογένεια και ομογένεια της κοινότητας, αλλά ούτε συγκεκριμένος αριθμός μελών, οδηγούν λόγω ελλείψεως κοινών στόχων στην κατάλυση της δημοκρατίας.

Όταν όμως η δημοκρατία καταλυθεί, τι απομένει; Η δικτατορία και η εγκαθίδρυση θεσμών καταστολής.

Πολυπολιτισμός επομένως, όπως ορθά έχει επισημανθεί, σημαίνει γκέτο. Τα γκέτο, μικρογραφίες των εθνών στα στενά γεωγραφικά πλαίσια του κράτους, μάλλον απομονώνονται το καθένα στο δικό του στόχο και συμφέρον, παρά ενώνονται από τη δημοκρατία. ´Η για να το πούμε αλλιώς ακριβώς η δημοκρατία δίνει στο γκέτο το όπλο για την επίτευξη του στόχου του. Ο οποίος κάλλιστα μπορεί να είναι αντίθετος από αυτόν του εθνικού κράτους εις το οποίο φιλοξενείται.

Οι Έλληνες αριστεροί είναι υποχρεωμένοι (απέναντι στην ιστορία για να καταλαβαινόμαστε) να προχωρήσουν τάχιστα στην κριτική της ιδεολογίας αν δεν θέλουν να παραμείνουν ουραγοί και ασυνειδητοι βοηθοί του πολυεθνικού κεφαλαίου και της αυτοκρατορικής λογικής των ΗΠΑ.

Η φράση «ομαλή ένταξη» ή «ενσωμάτωση» των μεταναστών χρησιμοποιείται κατά κόρον σε όλες τις διαβουλεύσεις των υπευθύνων όπως και τις κινητοποιήσεις των ακτιβιστών. Πολλοί ερμηνεύουν την «ομαλή ένταξη» ως πολιτιστική αφομοίωση των μεταναστών στον Ελληνισμό! Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα: «Το άρθρο 66 του μεταναστευτικού νόμου θεωρεί ως γνώμονα της κοινωνικής ένταξης των υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν στην Ελλάδα τη διατήρηση της διαφορετικότητας και της πολιτισμικής τους ιδιαιτερότητας ».

Ας θυμηθούμε τι είχε πεί ο Νίκος Δένδιας Υπουργός Άμυνας σήμερα και μέλος της επιτροπής μετανάστευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης το 2005 για τον νέο νόμος για τους μετανάστες.

«Αποποιείται η Ελλάδα της…ενσωμάτωσης και στοχεύει πανηγυρικά στην κοινωνική ένταξη ως συνύπαρξη και αρμονική συμπόρευση πολιτισμικών ετεροτήτων. Η επιστροφή, έστω και αποσπασματική, στην αντίληψη του Ελληνισμού ως εξωστρεφούς κοσμοπολιτισμού δεν μπορεί παρά να δημιουργεί αισθήματα αισιοδοξίας. Εκχέει έτσι η μικρή Ελλάδα μια πρωτοφανή εξωστρέφεια, μία λαμπρή απάντηση στα ξενοφοβικά σύνδρομα που μάχονται, με σαφή στήριξη μεγάλων πληθυσμιακών μαζών να αλώσουν την έννομη τάξη και να κατατμήσουν την κοινωνική ζωή…»

(Είναι προφανές ότι εδώ έχουμε ένα αυθεντικό δείγμα λόγου «υπερεθνικής ελίτ») .

Οι κάμερες που παρακολουθούν τις κινήσεις μας στους δρόμους σήμερα, η άρση του απορρήτου των τηλεπικοινωνιών, οι αντιτρομοκρατικοί νόμοι, η μελλοντική ενδεχόμενη ίδρυση σωμάτων πραιτωριανών αποτελουμένων από ξένους με παράδοση στα παραστρατιωτικά επαγγέλματα, η δικτατορία είναι το μέλλον μας. Με την απώλεια του εθνικού χαρακτήρα του κράτους και τη συγκυριαρχία των ξένων επί των εθνικών εδαφών θα χαθούν και οι ελευθερίες των Ελλήνων.

Το πολυπολιτισμικό κράτος είναι εκτός όλων των άλλων και μαφιόζικο κράτος. Οι απελπισμένοι οικονομικοί μετανάστες δεν εισέρχονται με μόνο τους όπλο την ατομική απελπισία στην Ελλάδα, αλλά σαν υποχείρια της μαφίας που διακινεί ανθρώπους και εμπορεύματα. Λίγα πράγματα σχετικά με τη μαφία βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Ένα παράδειγμα είναι η γειτονική μαφία της Αλβανίας που θησαύριζε με την διακίνηση μεταναστών αφού χρεώνε την οικογένεια με δέκα χιλιάδες ευρώ και έπρεπε να τα αποπληρώσουν εντός ενός έτους από την είσοδο τους στην χώρα μας, και ήταν και υποχρεωμένοι καθώς θα περάσουν να μεταφέρουν και είκοσι κιλά ναρκωτικά από τα περάσματα της Β.Ηπείρου για να τα διοχετεύσουν στην ελληνική αγορά και να χτυπήσουν την εγχώρια μαφία. Ένα άλλο κλασικό παράδειγμα ήταν η Κινεζική μαφία που απαιτούσε 10.000 ευρώ από κάθε μετανάστη που φέρνει στην Ελλάδα από την Κίνα, το Πακιστάν, την Ταûλάνδη κλπ. Με σκληρή βία και βασανιστήρια αποσπούσε το ποσό αυτό τμηματικά από τα θύματά της. Πίσω από μεγάλο κομμάτι της κινεζικής εμπορικής δραστηριότητας -τα κινέζικα μαγαζιά με τους πωλητές-στρατιωτάκια με το απολιθωμένο χαμόγελο- κρύβεται ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Οι “Snake heads” της μαφίας όχι μόνον μεταφέρουν τα τελευταία χρόνια λαθρομετανάστες αλλά επιπλέον τροφοδοτούν κινέζικα καταστήματα με εμπορεύματα και παρέχουν προστασία .Οι Κινέζοι αποπειράθηκαν να κάνουν το ίδιο στη Σερβία επί Μιλόσεβιτς το 1999, όπου και δημιούργησαν σε ελάχιστο χρόνο Τσάϊνα Τάουν 35.000 ανθρώπων. Όμως ο διάδοχός του, Ζόραν Τζίντζιτς, άδειασε στη συνέχεια το Βελιγράδι από τους Κινέζους -όπως είχε υποσχεθεί- οι οποίοι ήλθαν το 2002 μέσω Αλβανίας και Σκοπίων που αλλού; στην ανοχύρωτη Ελλάδα.

Το δεύτερο κύμα Κινέζων ήρθε το 2003 στην Ελλάδα από τη γειτονική Ιταλία, η οποία επίσης αποφάσισε να καθαρίσει τη χώρα από τους Κινέζους.

Το 2003 είναι επίσης η χρονιά κατά την οποία ο πρωθυπουργός κ. Σημίτης επισκέφθηκε την Κίνα, όπου έκλεισε συμφωνία για 120.000 Κινέζους να εγκατασταθούν στην Ελλάδα και σήμερα μετά και την παροχή golden visa στους εύπορους Κινέζους, η παρουσία τους εδώ μετρά πάνω από τετρακόσιες χιλιάδες και σχεδόν όλοι να είναι ιδιοκτήτες ακινήτων με την βοήθεια της εγχώριας μαφίας ακινήτων που σπρώχνει ανευ ελέγχου η κυβέρνηση.

Η συνέχεια δόθηκε από τα παράλια της Τουρκίας που χιλιάδες εξαθλιωμένοι Αφρικανοί περνούσαν με την βοήθεια του ελληνικού κράτους και των ΜΚΟ που δρούσαν στην χώρα μας στα νησιά ολόκληρου του Αιγαίου με τον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν να χρησιμοποιεί μεθόδους πίεσης για να λαμβάνει τεράστια ποσά από την Ε.Ε για να συντηρήσει το καθεστώς του. Όλα αυτά τα χρόνια από την εισβολή των Αλβανών μέχρι σήμερα από την χώρα έχουν φύγει σχεδόν τρία εκατομμύρια νέοι Έλληνες μετανάστες στην Βόρεια Ευρώπη κυρίως για να παράγουν εκεί έργο στα Πανεπιστημιακά ιδρύματα των χωρών μιάς και ήταν όλοι τους απόφοιτοι ανωτάτων ιδρυμάτων. Σήμερα βλέπουμε στα παράλια της Κρήτης να κατεβάζουν τα πλοία κατά χιλιάδες τους μετανάστες από την Αφρική ,και οι εικόνες δείχνουν ξεκάθαρα πλοία μεταφοράς προσωπικού να δένουν στα κρητικά λιμάνια με άνεση και να ξεφορτώνουν τις ορδές στην μεγαλόνησο. Τα εγχώρια μέσα και τα εγχώρια πολιτικά ανδρείκελα μιλούν για διαμάχη με τον Στρατηγό Χαφτάρ της Λιβύης, ο οποίος λένε τα έχει βρεί με την Μελόνι για να σταματήσουν τα μονοπάτια της ροής προς την Λαμπεντούζα που βρίσκεται μεταξύ της Σικελίας και των ακτών της Τυνησίας και είχε γίνει σύμβολο της μεταναστευτικής κρίσης στην Ευρώπη. Σήμερα σύμβολο μεταναστευτικής κρίσης τείνει να γίνει η Κρήτη αλλά γιατί επέλεξαν οι παγκοσμιοποιητές την Κρήτη και την Ελλάδα;

Με τις διαφαινόμενες ήττες σε Ουκρανία και Ισραήλ προσπαθούν με τάχιστους ρυθμούς να υλοποιήσουν τα σχέδια τους με αλλαγές της τελευταίας στιγμής μιάς και το σκληροπυρηνικό Ιράν δεν ήταν στα σχέδια τους και θα χρειαστεί να βρουν νέα στέγη στα σιωνιστικά σκουπίδια και να αλλάξουν την κοινωνική δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης άμεσα. Τα τελευταία ψηφίσματα για τις δομές σε μικρούς οικισμούς και τα προνοιακά επιδόματα δείχνουν ότι η υπερεθνική ελίτ βιάζεται!!!! Στο παρελθόν τις αλλαγές αυτή η ελίτ τις έκανε με τους παγκόσμιους πολέμους για να κάνει ανακατανομές στον πλούτο. Σήμερα με δύο πολεμικά μέτωπα ενεργά και την Ασία να έχει κάνει βήματα μιας τεράστιας διαρθρωτικής αφομοίωσης που το ανάχωμα τους είναι κατά πολύ μεγαλύτερο του σινικού τείχους τα πράγματα δυσκολεύουν για την υπερεθνική ελίτ,και κρίνεται και η συνέχεια τους. 

Με τους Αλβανους που ηρθαν τους εστρωσαν στις οικοδομες στο καθαρισμα σπιτιών κτλ. στο τελος εγιναν μικροεργολαβοι και μπηκαν και στην εστιαση και στον τουριστικο τομεα. Με τα μνημόνια καταστραφηκε η οικοδομη για τουλαχιστον μια δεκαετια και πολλοι επισης εφυγαν στο εξωτερικο. Οι μεταναστευτικες ροές τις τελευταιας δεκαετιας ειναι σχεδον πληρες παρασιτικες. Δεν σκοπευουν σε τίποτα ουτε στον τουρισμο ουτε στην οικοδομη δηλαδη σε μηδεν επιπεδο οποιασδηποτε εργασιας να τρωνε να πινουν να κανουν καμμια λαμογια και να περναει η ωρα...

Η Αφρική έχει σταματήσει να είναι ο αιμοδότης του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και η γερασμένη Ευρώπη πρέπει να αλλάξει δομή και να αρχίσει να γίνεται παραγωγική , ωφέλιμη και ταυτόχρονα απειλητική για την δυτική οικονομία απέναντι στων παγκόσμιο Νότο. Η Ελλάδα είναι η αρχή αυτής της αλλαγής, και τα σκάνδαλα που εμφανίζονται κατά εκατοντάδες πιθανόν να είναι μοχλός πίεσης σε μερίδα πολιτικών που πιθανόν να αντιδρούν...ή η μετάβαση σε μια πολυκομματική κυβέρνηση θα ξέπλενε την πολιτική στόχευση σε μία κατεύθυνση και θα την έκανε τεράστια και ομιχλώδης για τον λαό που θα δοκιμάσει να αντιδράσει.

Πατριωτικη Αριστερα

Η σημασία του Κομμουνισμού εν όψη της κατάρρευσης του παγκόσμιου καπιταλισμού

ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η σημασία του Κομμουνισμού εν όψη της κατάρρευσης του παγκόσμιου καπιταλισμού

Το κομμουνιστικό ιδανικό αναφέρεται σε μια δίκαιη και κυρίως ισάξια κοινωνία, όπως αυτή υπήρχε στα αρχικά στάδια της δημιουργίας μας, όπου δεν υπήρχαν ταξικές διαφορές και ιδιωτικές περιουσίες. Αλλά με την επερχόμενη βιομηχανική επανάσταση και την κατ' ανάγκη γέννηση του σύγχρονου προλεταριάτου, το κομμουνιστικό ιδανικό έγινε μια απάντηση στον θριαμβευτικό καπιταλισμό, έναν καπιταλισμό που έριχνε μέρος του αυξανόμενου πληθυσμού στα εργοστάσια και στις φτωχογειτονιές των αναδυόμενων βιομηχανικών πόλεων. Ήταν ο Μαρξ που έδωσε στις σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές ιδέες μια ορθολογική βάση. Έκτοτε, αυτή η διδασκαλία ήταν πάντα παρούσα στο εργατικό κίνημα. Αυτό το πολιτικό ρεύμα υποστήριζε πάντα ότι το μέλλον της κοινωνίας είναι δυνατόν μόνο με την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, με τη μεταφορά τόσο όλου του πλούτου σε κοινή χρήση όσο και των μέσων παραγωγής του, έτσι ώστε αυτό που παράγεται να εξαρτάται από τις ανάγκες ολόκληρης της κοινωνίας και όχι μόνο από τα συμφέροντα της καπιταλιστικής μειοψηφίας. Η κομμουνιστική διδασκαλία κληρονόμησε από τον Μαρξ μια επιστημονική προσέγγιση στην ανάλυση της καπιταλιστικής κοινωνίας ως σταδίου κοινωνικής ανάπτυξης, σε αντίθεση με εκείνους που ισχυρίζονταν ότι στον καπιταλισμό η κοινωνική δομή της κοινωνίας βρήκε την τελική της έκφραση σύμφωνα με τους αιώνιους νόμους της ύπαρξης, ακόμη και τους νόμους της φυσικής ανάπτυξης. Ο Μαρξ πίστευε ότι ο καπιταλισμός, ο οποίος από μόνος του ήταν ένα προοδευτικό φαινόμενο σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή της ιστορίας, αναπόφευκτα θα καθίστατο παρωχημένος όταν θα τον ξεπερνούσαν οι παραγωγικές δυνάμεις που ο ίδιος είχε δημιουργήσει. Ο Μαρξ πίστευε ότι ο καπιταλισμός, ο οποίος με τη σειρά του είχε γίνει εμπόδιο στην ανάπτυξη της κοινωνίας, θα έπρεπε να δώσει τη θέση του σε μια νέα μορφή κοινωνικής οργάνωσης. Έτσι διατύπωσε τη θέση ότι ο καπιταλισμός θα γίνει η τελική μορφή οργάνωσης της κοινωνίας, βασισμένη στη διαίρεση τάξεων με διαφορετικά, ακόμη και αντίθετα, συμφέροντα. Αυτή θα είναι η τελική μορφή κοινωνικής οργάνωσης, όταν μια μειοψηφία συγκεντρώνει στα χέρια της τα κύρια κοινωνικά υλικά αγαθά και εκμεταλλεύεται και καταπιέζει την πλειοψηφία, και ότι η ίδια η ανάπτυξη του καπιταλισμού περιέχει ήδη τη μελλοντική διευθέτηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, όπου η ανθρωπότητα θα είναι επιτέλους σε θέση να διαχειρίζεται την παραγωγή καθώς και τις κοινωνικές σχέσεις.

Πρωτη Διεθνη του Μαρξ

Στο πλαίσιο αυτής της ιδέας, δημιουργήθηκε η Διεθνής Ένωση Εργατών, ουσιαστικά η Πρώτη Διεθνής. Και λίγο αργότερα, μετά τον θάνατο του Μαρξ, εμφανίστηκαν και αναπτύχθηκαν μεγάλα κόμματα. Εκείνη την εποχή, ονομάζονταν σοσιαλδημοκρατικά ή σοσιαλιστικά κόμματα, το πιο ισχυρό από τα οποία ήταν το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, ξεκινώντας από το 1870. Δυστυχώς, όπως αποδείχθηκε μερικά χρόνια αργότερα, η ηγεσία του άνωθεν κόμματος και ο μηχανισμός του, προερχόμενοι από εργατικό υπόβαθρο, βρίσκονταν υπό την ισχυρή επιρροή της αστικής τάξης και οι ίδιοι δεν ήταν σε θέση να παίξουν ακριβώς τον ρόλο που υποτίθεται ότι έπρεπε να παίξουν στις αρχές του 1900, δηλαδή να αντισταθούν στην πίεση των αντίπαλων αστικών ομάδων για έναν αιματηρό πόλεμο, όπου κάθε πλευρά επιδίωκε κυρίως να επεκτείνει τη δική της σφαίρα επιρροής στον οικονομικό τομέα και να λεηλατήσει περισσότερο την αντίπαλη πλευρά (Α.Π.Π 1914).

Οι Σοσιαλδημοκράτες παρείχαν στις κυβερνήσεις υπουργούς στα πολεμικά υπουργικά συμβούλια και στις δύο πλευρές του μετώπου. Και όταν, ξεκινώντας από το 1917, το προλεταριάτο βγήκε ενάντια στον πόλεμο όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και στη Γερμανία και σε πολλές άλλες χώρες, παντού στον αγώνα του συνάντησε την αντίθεση των ηγετών της Σοσιαλδημοκρατίας.

Παρά ταύτα, το Μπολσεβίκικο Κόμμα αναδύθηκε από τις τάξεις των εργατικών Σοβιέτ τα οποία είχαν τεράστιες πιέσεις από το απολυταρχικό καθεστώς του Τσάρου γεγονός που διασφάλισε τη συνέχεια του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος ενάντια στους ηγέτες των σοσιαλιστικών κομμάτων που είχαν προδώσει την εργατική τάξη. Χάρη σε αυτό το κόμμα, το προλεταριάτο απέκτησε ένα πραγματικά επαναστατικό κόμμα, και αποφασιστικούς ηγέτες, με αποτέλεσμα να γίνει ενεργητικό, έμπειρο και έτοιμο να φτάσει μέχρι το τέλος. Όταν το ρωσικό προλεταριάτο εισήλθε για πρώτη φορά στον επαναστατικό αγώνα τον Φεβρουάριο του 1917, το κύριο ατού του Μπολσεβίκικου Κόμματος ήταν το γεγονός ότι εξέφραζε τη βούληση εκατομμυρίων προλετάριων και αγροτών. Χάρη στον συνδυασμό δύο παραγόντων, δηλαδή, της επαναστατικής ενέργειας των εκμεταλλευόμενων μαζών, αφενός, και της αποφασιστικότητας και της ικανότητας της επαναστατικής ηγεσίας, (που ήταν το Μπολσεβίκικο Κόμμα) αφετέρου, το προλεταριάτο κατάφερε να καταλάβει την εξουσία. Και στη συνέχεια μπόρεσε να χρησιμοποιήσει αυτήν την εξουσία, χρησιμοποιώντας τις δικές του μαχητικές οργανώσεις, και να διατηρηθεί, παρά έναν μακρύ εμφύλιο πόλεμο, που επιδεινώθηκε από τη στρατιωτική επέμβαση σχεδόν όλων των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, οι οποίες ενώθηκαν στον αγώνα κατά της ρωσικής επανάστασης.

Ρωσική Επανάσταση

Στα χρόνια που ακολούθησαν τη Ρωσική Επανάσταση, ο κομμουνισμός εφαρμόστηκε από κομμουνιστικά κόμματα με σημαντικά μέλη και σημαντική επιρροή. Βρήκε την ενσάρκωσή του στη Ρωσία με τη μορφή ενός νέου τύπου κράτους, το οποίο για πρώτη φορά αντιπροσώπευε τα συμφέροντα όχι ενός στενού στρώματος εκμεταλλευτών, αλλά της πλειοψηφίας του εκμεταλλευόμενου πληθυσμού. Ένα κράτος που έγινε όργανο στα χέρια της εργατικής τάξης, που κλήθηκε να υπερασπιστεί την επανάστασή της από την επιστροφή της αστικής τάξης. Έπρεπε επίσης να αναλάβει τον έλεγχο της οικονομίας της χώρας και άρχισε να αναπτύσσεται σε εντελώς νέες βάσεις, διαφορετικές από τις καπιταλιστικές. Το επαναστατικό κύμα του 1917-1923, που σάρωσε ένα μεγάλο μέρος της Ευρώπης, παρ' όλα αυτά σταμάτησε. Η ευρωπαϊκή αστική τάξη κερδισε αυτή την πρώτη αναμέτρηση με την εργατική τάξη, λαμβάνοντας αποφασιστική βοήθεια από τους ηγέτες της Σοσιαλδημοκρατίας. Η ρωσική επανάσταση, η οποία βρέθηκε σε πλήρη απομόνωση σε μια φτωχή χώρα, όπου το προλεταριάτο αντιπροσώπευε μόνο ένα μικρό μέρος του πληθυσμού, διήρκεσε μόνο δέκα χρόνια. Η Σοβιετική Ένωση αποδείχθηκε η πρώτη χώρα στην οποία το προλεταριάτο, αφού κατέλαβε την πολιτική εξουσία και αφού εξαφάνισε πλήρως τη φεουδαρχική και αστική ιδιοκτησία, εθνικοποίησε τα μέσα παραγωγής. Οι ηγέτες της επανάστασης δεν είχαν σκοπό να οικοδομήσουν μια κομμουνιστική κοινωνία σε μία μόνο χώρα. Καταλάβαιναν ότι αυτό ήταν αδύνατο, επειδή ακριβώς ο διεθνής καταμερισμός της εργασίας, καθιστά δυνατή την επίτευξη του υψηλού επιπέδου παραγωγικών δυνάμεων που είναι απαραίτητοι για τη σοσιαλιστική οργάνωση της οικονομίας. Ωστόσο, βρίσκοντας τους εαυτούς τους σε πλήρη απομόνωση μετά την υποχώρηση του επαναστατικού κύματος σε άλλες χώρες, ιδιαίτερα στη Γερμανία, μια χώρα με ιδιαίτερα ανεπτυγμένη βιομηχανία, οι ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης αναγκάστηκαν να αναζωογονήσουν την οικονομία και να την αναπτύξουν σε εντελώς νέες βάσεις από αυτές στις οποίες βασιζόταν η καπιταλιστική οικονομία - χωρίς αστική τάξη, χωρίς ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, ελεύθερη αγορά, χωρίς ανταγωνισμό και χωρίς την επιδίωξη του κέρδους. Έπρεπε να το κάνουν αυτό υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, καθώς μιλούσαν για μια τεράστια χώρα με πολλούς φυσικούς πόρους, αλλά ταυτόχρονα φτωχή, υπανάπτυκτη τόσο από υλικής όσο και από πολιτιστικής άποψης.Επιπλέον, η επανάσταση εξελίχθηκε κάπως διαφορετικά από ό,τι περίμεναν οι αληθινοί κομμουνιστές. Γιατί στο επαναστατικό κράτος, το οποίο βρέθηκε σε απομόνωση, όπως έγραψε ο Τρότσκι, «ο κρατικός μηχανισμός των εργατών αποσυντέθηκε πλήρως, μετατρεπόμενος από όργανο της εργατικής τάξης σε όργανο γραφειοκρατικής βίας που στρέφεται εναντίον της εργατικής τάξης, και σταδιακά εξελίσσεται σε όργανο σαμποτάζ της οικονομίας». Ωστόσο, παρά το σαμποτάζ της γραφειοκρατίας και σε αντίθεση με τα επανειλημμένα ψέματα, από τα σχολικά βιβλία μέχρι τα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης, η κρατική οικονομία αποδείχθηκε πολύ ανώτερη από την οικονομία που βασιζόταν στην ιδιωτική ιδιοκτησία, την αγορά και τον ανταγωνισμό. «Η συγκέντρωση των μέσων παραγωγής στα χέρια του κράτους και η εφαρμογή ενός ενιαίου σχεδίου βασισμένου σε απεριόριστους φυσικούς πόρους κατέστησε δυνατή την έναρξη της εντυπωσιακής εκβιομηχάνισης της χώρας, εξασφάλισε την ανάπτυξη των πόλεων και την κατασκευή νέων...» (Τρότσκι).

Η Επανάσταση Οπισθοδρομεί

Η επαναστατική Ρωσία, αρχικά καθυστερημένη, κατεστραμμένη, ξεραμένη από τον πόλεμο και τις επαναστατικές αναταραχές, διαπίστωσε ότι δέκα χρόνια ήταν αρκετά για να επιστρέψει στο επίπεδο της οικονομίας του 1913, που είχε επιτευχθεί αμέσως πριν από τον πόλεμο. Αυτό από μόνο του ήταν ήδη ένα επίτευγμα, αφού ήταν δυνατό παρά τη στρατιωτική επέμβαση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και τον οικονομικό αποκλεισμό. Μεταξύ 1920 και 1938, δηλαδή σε δεκαοκτώ χρόνια, η βιομηχανική παραγωγή στη Σοβιετική Ένωση οκταπλασιάστηκε, ενώ κατά την ίδια περίοδο η καπιταλιστική οικονομία έμπαινε σε κρίση, συμπεριλαμβανομένων των αμερικανικών και γερμανικών προπυργίων. Το 1935, κατατάσσεται τρίτη στον κόσμο στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γερμανία, ενώ η Ρωσία ήταν πρακτικά μη ηλεκτροδοτημένη πριν από την επανάσταση. Αυτή η περίοδος ανάπτυξης, πρωτοφανής μέχρι σήμερα, διακόπηκε προσωρινά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, την ύπουλη εισβολή των ναζιστικών στρατευμάτων, αν και δεν σταμάτησε εντελώς. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η Σοβιετική Ένωση μπόρεσε να αντιμετωπίσει μια από τις πιο ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις στην Ευρώπη, τη Γερμανία, και τελικά την νίκησε. Αυτό μπορεί να μην είναι μόνο θέμα θάρρους ή κινήτρου. Έπρεπε να πληρώσει ένα υψηλό τίμημα για τη νίκη, αλλά παρόλα αυτά ο πόλεμος ήταν επίσης ζήτημα σύγκρουσης δύο οικονομικών συστημάτων αλλά κατέληξε να γίνει εθνικός για τους Ρώσσους και το εθνικό φρόνημα πάντα υπερνικά του οικονομικού...

Ο 2ος Ιμπεριαλιστικός Πόλεμος

Αν η Μάχη του Στάλινγκραντ έχει μείνει στην ιστορία ως ένα σημείο καμπής στον πόλεμο, οι συνθήκες για αυτό το σημείο καμπής δημιουργήθηκαν πέρα από τα Ουράλια σε εκατοντάδες κρατικές βιομηχανικές εγκαταστάσεις που στήθηκαν ακριβώς μετά την επανάσταση του 1917 και οργανώθηκαν από επιτροπές εργατών. Μετά το τέλος του πολέμου, η Σοβιετική Ένωση συνέχισε να αναπτύσσει τη βιομηχανία της και από μια αρχικά υπανάπτυκτη χώρα μετατράπηκε στη δεκαετία του εξήντα σε ένα ισχυρό βιομηχανικό κράτος, ικανό να ανταγωνιστεί την κύρια ιμπεριαλιστική δύναμη - τις Ηνωμένες Πολιτείες. Και μάλιστα για δεκαετίες να βρίσκεται στην κορυφή της παγκόσμιας βιομηχανίας.βΤο ακαθάριστο προϊόν της παρέμεινε, φυσικά, σημαντικά χαμηλότερο από αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το επίπεδο παραγωγής στην ΕΣΣΔ το 1937 ήταν μόνο το 28% της αμερικανικής παραγωγής, και το 1972 ήταν ήδη το μισό.

Όλα αυτά επιτεύχθηκαν υπό δικτατορία, αλλά σε αντίθεση με όσα λένε οι σημερινοί λάτρεις του σταλινισμού, δεν ήταν η δικτατορία που επέτρεψε να επιτευχθεί μια τόσο ιλιγγιώδης επιτυχία. Διαφορετικά, χάρη στον Μομπούτου και τον Ντουβαλιέ, τον Μπόνγκο και τις στρατιωτικές δικτατορίες στην Αργεντινή και τη Βραζιλία, πόσες ταχέως αναπτυσσόμενες χώρες θα μπορούσαν να είχαν αναδυθεί. Η δικτατορία της γραφειοκρατίας αποτελούσε εμπόδιο για την σχεδιασμένη οικονομία, αλλά όχι πλεονέκτημα, όπως ακριβώς το συνεχώς αυξανόμενο μερίδιο του πλούτου που δημιουργούνταν από την σχεδιασμένη οικονομία και το οποίο οικειοποιούνταν η γραφειοκρατία αποτελούσε εμπόδιο. Μια σχεδιασμένη οικονομία απαιτεί πολιτική δημοκρατία. Για να αναπτυχθεί στο μέγιστο των δυνατοτήτων του, ο σχεδιασμός χρειάζεται δημοκρατία. Οι ανάγκες πρέπει να ορίζονται, να αξιολογούνται, να προσαρμόζονται καθώς αυξάνονται και ο όγκος της παραγωγής να προσαρμόζεται ανάλογα με αυτήν την ανάπτυξη.Οι καταναλωτές αγαθών και οι χρήστες δημόσιων υπηρεσιών πρέπει να είναι σε θέση να επικρίνουν τις ελλείψεις του σχεδιασμού και την ποιότητα της παραγωγής.

Δεν ήταν τυχαίο που ο Τρότσκι όρισε το επαναστατικό πρόγραμμα στη Σοβιετική Ένωση με τον ακόλουθο τρόπο στο Μεταβατικό Πρόγραμμα: «Απαιτείται αναθεώρηση της σχεδιασμένης οικονομίας από πάνω προς τα κάτω προς το συμφέρον των παραγωγών και των καταναλωτών. Οι εργοστασιακές επιτροπές πρέπει να ανακτήσουν τα δικαιώματά τους να ελέγχουν την παραγωγή. Οι δημοκρατικά οργανωμένοι καταναλωτικοί συνεταιρισμοί πρέπει να ελέγχουν την ποιότητα των προϊόντων και των τιμών».

Ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους η γραφειοκρατία δεν μπορούσε να επιτρέψει στις μάζες να ελέγχουν την παραγωγή ήταν ότι προσπαθούσε να αποκρύψει ό,τι είχε οικειοποιηθεί προσωπικά. Οι ηγέτες της ΕΣΣΔ, δηλαδή οι εκπρόσωποι των ανώτερων καστων επέτρεπαν στον εαυτό τους να παραμελεί τις ανάγκες των μαζών, επειδή οι προσωπικές τους ανάγκες, συμπεριλαμβανομένων των ειδών πολυτελείας, καλύπτονταν από ένα δίκτυο ειδικών καταστημάτων που λάμβαναν εισαγόμενα προϊόντα όταν ήταν απαραίτητο.Και όπως είπε και ο Τρότσκι το 1920 το πέτρινο τσεκούρι της σχεδιασμένης οικονομίας έχει κάνει περισσότερα από το ατσάλινο μαχαίρι του καπιταλισμού»!

Η υπανάπτυκτη χώρα, η Σοβιετική Ένωση, έγινε η δεύτερη βιομηχανική δύναμη στον κόσμο, αφού και μέσα στην γραφειοκρατία την παρέσερναν οι αρχές των Μπολσεβίκων της επταετίας 1917-1924 καθοδηγούμενες από τους Λένιν και Τρότσκι. Σε ολόκληρο τον κόσμο, μόνο σε αυτή τη χώρα το προλεταριάτο έχει επιχειρήσει να εφαρμόσει τις μεθόδους των οποίων είναι φορέας, ενώ το καπιταλιστικό σύστημα υπάρχει σε διακόσιες χώρες που είναι καταχωρημένες στον ΟΗΕ. Η σύγκριση είναι εντυπωσιακή αν συγκρίνουμε τη μοναδική προσπάθεια του προλεταριάτου να χτίσει το δικό του κράτος, περιτριγυρισμένο από τον καπιταλιστικό κόσμο. Ο Τρότσκι υποστήριξε στο βιβλίο του «Η Προδομένη Επανάσταση»: «Αν η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν είχε παράγει τίποτα περισσότερο από αυτό το επιταχυνόμενο κίνημα, θα ήταν ιστορικά δικαιολογημένη, <ακόμα κι αν> το ρωσικό προλεταριάτο πραγματοποίησε την επανάσταση στο όνομα πολύ πιο μακροπρόθεσμων στόχων», και έκλεισε την παράγραφο αυτήν λέγοντας: Ο σοσιαλισμός έχει αποδείξει το δικαίωμά του στη νίκη όχι στις σελίδες του Κεφαλαίου, αλλά στην οικονομική αρένα που αποτελεί το ένα έκτο της επιφάνειας της γης· όχι στη γλώσσα της διαλεκτικής, αλλά στη γλώσσα του σιδήρου, του τσιμέντου και του ηλεκτρισμού». Και αυτό το κίνημα που έριξε τον τσαρισμό και πήρε το ίδιο την εξουσία και τα εργατικά συνδικάτα την διαχείριση των εργοστασίων, κράτησε αυτήν την τεράστια χώρα όρθια κάθ' όλη την διάρκεια του σταλινισμού σχεδόν για τριάντα χρόνια σε σύγκριση με τα χρόνια που ακολούθησαν την κατάρρευσή της το 1991 όπου η κατάρρευση της ρωσικής οικονομίας με αριθμούς στα επόμενα δέκα (10) χρόνια ήταν : Η παραγωγή μειώθηκε κατά 50%, ο πληθυσμός μειωνόταν συνεχώς κατά ένα ή δύο εκατομμύρια ανθρώπους ετησίως και σε άλλα πρώην σοβιετικά κράτη, τα φτωχότερα, η κατάσταση ήταν ακόμη χειρότερη.

Εκφυλισμένο Εργατικό Κράτος

Και σε αυτό το κράτος, που δημιουργήθηκε από τη Ρωσική εργατική τάξη, αναδύθηκε και άρχισε να αναπτύσσεται μια γραφειοκρατία, η οποία, διατηρώντας παράλληλα τα οικονομικά θεμέλια που ανέπτυξε η επανάσταση, την αρχή της μεταφοράς των μέσων παραγωγής στο κράτος κλπ., επιδίωξε να αυξήσει και να ενισχύσει κυρίως τα προνόμιά της. Το πέτυχε αυτό υπό την ηγεσία ενός νέου ηγέτη, ενός ντόπιου των τάξεών της - του Στάλιν. Μόλις ανέλαβε την εξουσία, το Κομμουνιστικό Κόμμα έπαψε να είναι επαναστατικό για να γίνει το κόμμα αυτής της γραφειοκρατίας. Γρήγορα ανάγκασε τα κομμουνιστικά κόμματα άλλων χωρών, τα οποία, διατηρώντας παράλληλα την κομμουνιστική «πινακίδα», να μετατραπούν σε υπάκουα όργανα της σοβιετικής διπλωματίας. Τα γνήσια επαναστατικά στοιχεία του πρώιμου Μπολσεβίκικου Κόμματος απομακρύνθηκαν από την ηγεσία του από τον Στάλιν και στη συνέχεια, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1930 καταστράφηκαν, όπως επίσης αποκεφαλίστηκαν όλα τα ηγετικά στελέχη του Κόκκινου στρατού αφού ήταν όλα γαλουχημένα και δομημένα στις αξίες του ιδρυτή του Κόκκινου στρατού του Λέοντα Τρότσκι. Το ίδιο συνέβη και με ολόκληρη την γενιά που νίκησε στον εμφύλιο. Ο ίδιος ο Τρότσκι δολοφονήθηκε με εντολή του Στάλιν το 1940. Ωστόσο, αυτό το κομμουνιστικό κίνημα περιλάμβανε επίσης αυτους που αντιτάχθηκαν στην ανάπτυξη του σταλινισμού, εκείνους που ενώθηκαν γύρω από τον Τρότσκι και που αγωνίστηκαν ενάντια στα αναδυόμενα γραφειοκρατικά προνόμια και τις διαστρεβλώσεις των κομμουνιστικών ιδεών. Και το έκαναν αυτό ακριβώς στο όνομα του κομμουνισμού. Σήμερα υπερασπιζόμαστε την κληρονομιά του Τρότσκι, την ανάλυσή του για την εκφύλιση της σοβιετικής επανάστασης και, ιδιαίτερα, την εμπειρία εκείνων των κομμουνιστών που, μαζί με τον Τρότσκι, δεν πρόδωσαν τις πεποιθήσεις τους, συνέχισαν τον αγώνα, στο όνομα του οποίου κάποιοι πέθαναν στα στρατόπεδα εργασίας, και άλλοι από τις σφαίρες δολοφόνων που ενεργούσαν κατ' εντολή της σταλινικής γραφειοκρατίας. Μερικοί από αυτούς είχαν συμμετάσχει στην Οκτωβριανή Επανάσταση, άλλοι, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, είχαν περάσει από τον αγώνα ενάντια στον τσαρισμό, στη φυλακή ή στην μετανάστευση. Άλλοι, νεότεροι, είχαν γνωρίσει τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου και στη συνέχεια πολέμησαν με την αστική τάξη για οικονομική εξουσία προκειμένου να αποτρέψουν την επιστροφή της. Όλοι τους βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη γραφειοκρατικοποίηση που υπονόμευε κρυφά το Μπολσεβίκικο Κόμμα, διαστρεβλώνοντας τα ιδανικά και τον στόχο του - τη διεθνή επανάσταση για την οποία είχε δημιουργηθεί. Όλοι τους - αρκετές χιλιάδες γυναίκες και άνδρες, όλοι αυτοί, έχοντας ενωθεί στην αριστερή αντιπολίτευση, άφησαν πίσω τους ανεκτίμητη εμπειρία στον αγώνα για την εξουσία του προλεταριάτου.

Και αν ο Γερμανικός ιμπεριαλισμός στην ναζιστική του έκδοση που ήταν ήδη σφυρηλατημένο και μπαρουτοκαπνισμένο στα μέτωπα του Α.Π.Π δεν μπόρεσε να νικήσει την Ρωσία, ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός που γνωρίζει μόνο ήττες από την δεκαετία του 1950 μέχρι σήμερα . είναι αδιανόητο να μπορεί να νικήσει την σημερινή Ρωσία όσο και την Κίνα.

Τροτσκισμός εναντίων Σταλινισμού

Πάνω στα ερείπια του σταλινοποιημένου Μπολσεβίκικου Κόμματος, γεννήθηκε το τροτσκιστικό κίνημα ως επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα, όπου ο εδραιωμένος σταλινισμός με την φυσική εξόντωση όλων τον μελών του τα επόμενα χρόνια διέκοψε βάναυσα την δυναμική του εργατικού κινήματος. Εκτός Σοβιετικής Ένωσης, τη σημαία της κομμουνιστικής επανάστασης ανέλαβαν μόνο μικρές ομάδες που δεν είχαν την εμπειρία του αγώνα και του πολιτικού κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, αυτές οι ομάδες βίωσαν την πίεση του σταλινισμού, ο οποίος προσπάθησε να τις απομακρύνει από το εργατικό κίνημα. Συκοφαντήθηκαν, δέχτηκαν σωματικές επιθέσεις, ακόμη και δολοφονήθηκαν. Σε ολόκληρη την Ασία και την Ευρώπη ο μηχανισμός του σταλινισμού δεν κυνήγησε απλά τον Τροτσκισμό μέχρι να τον εξαφανίσει, αλλά προσπάθησε επίσης να τον μεταβάλει και να μας πείσει ότι ομάδες που οργάνωσε και δημιούργησε ο ίδιος ο σταλινισμός είναι τροτσκιστικές και το έμβλημα τους αλλά και ο στόχος τους είναι η διάσπαση του εργατικού κινήματος και μόνο. Ο Στάλιν διέλυσε την τρίτη Διεθνή για να φανεί χρήσιμος στον Τσόρτσιλ , ενώ η 4η διεθνής δεν κατάφερε να αναδειχθεί λόγο της μεταπολεμικής δυναμικής του σταλινισμού ο οποίος δεν λειτούργησε με σκοπό την ανατροπή του Ευρωπαϊκού καπιταλισμού , αλλά για την σταθεροποίηση αυτού!!!

Στην Ελλάδα ο σταλινισμός στόχευσε τον Τροτσκισμό με μέλη που το ΚΚΕ όρισε σαν τροτσκιστές (με σταλινική προβιά) και τους οποίους κατεύθυνε χειριστικά για τον εξευτελισμό του τροτσκισμού (βλέπε ομάδα Στίνα κ.ο.κ), ενώ εξαφάνισε εντελώς την ιστορική διαδρομή του Παντελή Πουλιόπουλου ο οποίος διετέλεσε ο πρώτος Γ.Γ του ΚΚΕ και μετά την επικράτηση του σταλινισμού στην Σοβιετική Ένωση προσπάθησε να αναφέρει τα προβλήματα της γραφειοκρατίας στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα, και να οργανώσει την πρώτη στον Ελλαδικό χώρο τροτσκιστική ομάδα αντίδρασης μέχρι που κυνηγήθηκε από τον σταλινισμό και προδόθηκε από αυτόν( τον εγχώριο) στους Ιταλούς κατακτητές όπου και εκτελέστηκε το 1943. Η συνέχεια του Τροτσκισμού στην Ελλάδα μετά τον Πουλιόπουλο ήταν ο Μιχάλης Ράπτης

Ο ρολος του Παμπλο ηγετη της μεταπολεμικης 4ης Διεθνης

Ο Πάμπλο ήταν ο ηγέτης της 4ης Διεθνής μετά τον Τρότσκι ενώ διετέλεσε και σύμβουλος του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου της Αλγερίας (Είχε στείλει διακόσιους μηχανικούς για τα εργοστάσια παραγωγής όπλων της εγχώριας αντίστασης) και βοήθησε τα μέγιστα στην απελευθέρωση της από την Γαλλική αποικιοκρατία. Ήταν μια κομβική νίκη αυτή καθώς η Αλγερία είναι η μεγαλύτερη χώρα στην Αφρική και η ήττα αυτή ήταν μαχαιριά για τον δυτικό ιμπεριαλισμό μιάς και η Αλγερία για τη Γαλλια ήταν ότι και οι Ινδίες για την Βρετανική αυτοκρατορία. Η ανεξαρτησία της Αλγερίας ήταν ακριβώς ο μεταπολεμικός Τροτσκισμός στην πράξη. Την ίδια ώρα οι σταλινικοί υπέγραφαν την μία συνθήκη ειρήνης μετά την άλλη στις χώρες επιρροής τους με τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Η συνθήκη της Βάρκιζας όπου ο σταλινισμός οδήγησε την Ελλάδα στην πλήρη παράδοση στον δυτικό ιμπεριαλισμό την στιγμή είχε το πάνω χέρι η εθνική αντίσταση και το εγχώριο Κ.Κ, όπως και η μάχη στην Ντιέν Μπιέν Φου που και εκεί ηττήθηκε ο γαλλικός ιμπεριαλισμός αλλά με την "βοήθεια" του σταλινισμού οδήγησε την Ινδοκίνα στην Διάσκεψη της Γενεύης το 1954 και την απόφαση για διχοτόμηση του Βιετνάμ ενώ είχαν επικρατήσει. Ο σταλινισμός πρέσβευε την ειρηνική συνύπαρξη με τον ιμπεριαλισμό σε αντάλλαγμα τα προνόμια στην εγχώρια αγορά και την διαρθρωτική αφομοίωση των γειτονικών κρατών ως αναχώματα. Αυτή ήταν και η διαφορά στα δύο κινήματα μεταπολεμικά. Ο Πάμπλο οργάνωνε την αντίσταση στην Αλγερία και στην Λατινική Αμερική ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλισμό και η σταλινική πτέρυγα της Γαλλικής αριστεράς υπερψήφιζε τον πολεμικό προϋπολογισμό για επέμβαση σε Βιετνάμ και Αλγερία...

Και ενώ ο Πάμπλο ηγείτο του Τροτσκισμού σε παγκόσμιο επίπεδο στην Ελλάδα με την έλευση του αμερικανοκίνητου καθεστώτος το 1967 πολλοί σύντροφοι βρέθηκαν στο Λονδίνο -κυρίως- εξόριστοι και για να αποφύγουν τις θανατικές ποινές και με την επιστροφή τους στην πατρίδα δημιούργησαν το πρώτο τυπογραφείο (πριν και από το ΚΚΕ) και η τότε οργάνωση Εργατική Διεθνιστική Ένωση (ΕΔΕ) μαζικοποιήθηκε. Ηγήθηκε στις απεργίες όπως αυτήν της ΕΣΚΙΜΟ και πολλές ακόμη.

 Το 1975 επήλθε το σχίσμα και ομάδα μελών της, με επικεφαλής τον Δημήτρη Τούμπανη, αποχώρησε και ίδρυσε την Κομμουνιστική Διεθνιστική Ένωση (ΚΔΕ), με κύρια διαφωνία τις αρχές του Τροτσκισμού μιάς και η Εργατική Διεθνιστική Ένωση (ΕΔΕ) είχε εκφυλιστεί και αστικοποιηθεί με τις προτροπές και την καθοδήγηση του Τζέρι Χίλυ. Από αυτές τις διαφωνίες προέκυψαν τα επόμενα χρόνια μορφώματα οδηγούμενα από τον σταλινισμό για την απαξίωση του Τροτσκισμού,όπως το ΣΕΚ και το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα - Τροτσκιστές (Ε.Ε.Κ.) του Σάββα Μιχαήλ η ΟΚΔΕ του Φελεκη και πολλά ακόμη τα οποία υποστήριξαν την καταδίκη του Σερβικού εθνικισμού, και ουσιαστικά τάχθηκαν υπέρ της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και μετά τάχθηκαν και υπέρ των ανοιχτών συνόρων και της παγκοσμιοποίησης. Το ίδιο συνέβη και με τους Αρχειομαρξιστές όπου ο συνιδρυτής τους Λουκάς Καρλιάφτης δεν υιοθέτησε ποτέ την στρατιωτική προλεταριακή πολιτική του Τρότσκι η οποία έλεγε να οπλίζεται η εργατική τάξη σε περιόδους εμφυλίου η κατοχής. Ήταν υποστηρικτής και αυτός της ειρηνικής συνύπαρξης με το κατεστημένο και μάλιστα τόσο έντονα που διαφωνούσε με την φυγή στα βουνά των αντιστασιακών κατά την Γερμανική κατοχή όσο και μετά κατά τον εμφύλιο...ήταν υπέρ με λίγα λόγια του να σε εκτελούσαν στην πλατεία η να σε 'έστελναν στα κάτεργα των γερμανικών εργοστασίων με την συγκατάθεση σου.

Μετα την πτωση της ΕΣΣΔ η ΚΔΕ διαφοροποιηθηκε με ολες τις οργανωσεις της ψευτο αριστερας στο ζητημα παγκοσμιοποιηση αποβιομηχανοποιηση και μεταναστευση. Δεν υιοθετησε ποτε την πολιτικη των ανοικτων συνορων εναντιωθηκε εξ ολοκληρου κατα την ΕΕ και παντα ηταν κοντρα με αυτο που σημερα ονομάζεται woke ατζεντα και ηταν παρουσα στις κοντρες του Ελληνικου λαου τοσο στην αντικατασταση του οσο και στα δικτατορικα μετρα της ψευτο πανδημιας.

Η Κομμουνιστική Διεθνιστική Ένωση (ΚΔΕ) σήμερα στην Ελλάδα είναι η πατριωτική αριστερά που μάχεται για τις αξίες του Τροτσκιστικού κινήματος απέναντι σε εκφυλιστικά εργατικά κινήματα και τους εκπροσώπους του καπιταλισμού.

Το τροτσκιστικό κίνημα παρέμεινε και εξακολουθεί να αποτελεί μια αξιοσημείωτη ελπίδα φωτός μέσα στο ίδιο το εργατικό κίνημα. Παρά τις αντιξοότητες της ιστορίας, εμείς παραμένουμε κομμουνιστές, σε αντίθεση με εκείνα τα μεγάλα κόμματα των οποίων τα ονόματα φέρουν ακόμα ίχνη κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών ιδανικών, από τα οποία έχουν απομακρυνθεί προ πολλού, επειδή οι πολιτικές τους φιλοδοξίες στρέφονται στην εξυπηρέτηση της αστικής τάξης στο πλαίσιο των αστικών κυβερνήσεων. 

Το μέλλον είναι ο κομμουνισμός

και μια οικονομία υπό τον δημοκρατικό έλεγχο του προλεταριάτου που θα παράγει αγαθά που ικανοποιούν τις ανάγκες του πληθυσμού, που Θα αναπτύξει την παραγωγή χωρίς να βλάψει τη φύση. «Ακόμα και μια ολόκληρη κοινωνία, ένα έθνος, ακόμη και όλες οι ταυτόχρονα υπάρχουσες κοινωνίες μαζί, δεν είναι οι ιδιοκτήτες της γης. Θα Είναι μόνο οι κάτοχοί της, οι χρήστες της και, ως καλοί πατέρες οικογενειών, πρέπει να την αφήσουν βελτιωμένη στις επόμενες γενιές. Η επερχόμενη και αναμενόμενη εργατική επανάσταση θα καταργήσει τα εθνικά σύνορα και όλα τα υλικά ή ηθικά εμπόδια που αυτά συνεπάγονται. Το προλεταριάτο, διαχειριζόμενο την οικονομία, θα σταματήσει αμέσως την παραγωγή επιβλαβών προϊόντων. 

Συγκεκριμένα, θα πρέπει να κλείσει τα εργοστάσια όπλων, τα οποία σήμερα εκτρέπουν τα καλύτερα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα και τα οποία θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στην ανάπτυξη ειρηνικών τεχνολογιών. Οι εργάτες, έχοντας στην εξουσία, θα αγωνιστούν για να μειώσουν την κραυγαλέα ανισότητα μεταξύ των υπανάπτυκτων και των ανεπτυγμένων περιοχών του πλανήτη. Και θα χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία με γνώμονα την εξέλιξη του ανθρώπου και όχι για την εξαφάνιση του. Η αύξηση της παραγωγικότητας στην οποία θα οδηγήσουν όλα αυτά θα μειώσει τις ώρες εργασίας και θα επιτρέψει στους ανθρώπους να αφιερωθούν σε δραστηριότητες άλλες από την παραγωγή ζωτικών υλικών αγαθών. Η εκπαίδευση και ο πολιτισμός σε όλες τις εκφάνσεις τους θα φτάσουν σε ένα επίπεδο που δεν έχει ξαναδεί η ανθρώπινη ιστορία. Μόνο τότε μπορούμε να πούμε ότι η ανθρωπότητα έχει ξεκινήσει το δρόμο της απελευθέρωσης από τη βαρβαρότητα. Ο κομμουνισμός θα χαράξει τον δρόμο του αυτό είναι εγγενές στην ίδια την εξέλιξη τόσο της οικονομίας όσο και της κοινωνίας. Θα χαράξει τον δρόμο του χάρη στους ανθρώπους, επειδή οι ίδιοι οι άνθρωποι φτιάχνουν τη δική τους ιστορία. 

Όταν η εργατική τάξη συνειδητοποιήσει αυτή την ανάγκη, αναπόφευκτα θα δημιουργήσει ανάμεσά της γυναίκες και άνδρες που θα αγωνιστούν για την απελευθέρωση της τάξης τους, και τη δημιουργία ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος αλλά αυτό απαιτεί ανθρώπους κομμουνιστές που μεταδίδουν πολιτικές και οργανωτικές παραδόσεις, που δεν συγχέουν την εκλογική επιτυχία με την κοινωνική επανάσταση, τον αντικαπιταλισμό με την καταστροφή της πολιτικής και οικονομικής δύναμης της αστικής τάξης. Ο καπιταλισμός δημιουργεί τόσες πολλές αδικίες, τόσες πολλές μορφές καταπίεσης, τόση ζημιά στον κοινωνικό και περιβαλλοντικό τομέα, που αυτό είναι που καθορίζει τη δημιουργία αντιτιθέμενων κομμάτων. Αυτό που εμφανώς λείπει είναι ένα κόμμα του οποίου ο απώτερος στόχος είναι η κατάληψη της εξουσίας από τις δυνάμεις της εργατικής τάξης, όχι από τους αστικούς θεσμούς, αλλά αντίθετα, η καταστροφή αυτών των θεσμών και η αντικατάστασή τους από δημοκρατικά όργανα εξουσίας των ίδιων των εργατών όπως συνέβη με τα εργατικά συμβούλια στη Ρωσία. 

Τα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα πρέπει να μαθαίνουν από το παρελθόν, τόσο από τις επιτυχίες όσο και από τις ήττες του, και να τις αξιοποιούν σωστά στον αγώνα που έρχεται. Το κομμουνιστικό πρόγραμμα γεννήθηκε από τον αγώνα γυναικών και ανδρών από σάρκα και οστά, από τον ενθουσιασμό και τα βάσανά τους. Γεννήθηκε από την ίδια την ταξική πάλη. Όσοι απορρίπτουν αυτό το πρόγραμμα απορρίπτουν όλους όσους αγωνίστηκαν για τον κομμουνισμό. Απορρίπτουν τον κομμουνισμό. Τα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα, τα οποία χρειάζονται ακόμη δημιουργία, επέκταση και εκπαίδευση, μπορούν να γεννηθούν μόνο στη βάση της συγγένειας με τον Μαρξισμό, τον Λενινισμό, τον Τροτσκισμό και, πάνω απ' όλα, βασιζόμενα στην πλούσια και ποικίλη εμπειρία που κρύβεται πίσω από αυτές τις έννοιες. Για όλα αυτά παλεύουμε εμείς, για όλα αυτά ζούμε εμείς και χωρίς αιματοκύλισμα ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να παραδοθεί, και είμαστε αποφασισμένοι αυτήν την φορά να μην αφήσουμε κανέναν νέο σταλινισμό να καπηλευτεί τους αγώνες μας για την πτώση του καπιταλισμού και την ανάδειξη του εργατικού κινήματος ως μια και μοναδική τάξη, χωρίς αταξία και διακρίσεις κοινωνικές οικονομικές και πολιτικές.