ΗΠΑ Απ' την υποχρεωτικοτητα σε ....εμφύλιο.

Απ' την υποχρεωτικοτητα σε ....εμφύλιο. ΗΠΑ

Αντιθέτως με την υποχρεωτικοτητα του κορονοφασισμου που δεν θα μπορούσε να εδραιωθεί επειδή δεν είχαν προϋπάρξει η κατάλληλες αλλαγές στο πολιτικό και κοινωνικό υπόβαθρο τις κάθε χωρας και το αφήγημα του κορονιου ήταν πολύ σαθρό παρά και ενάντια την τεράστια προπαγάνδα, η κόντρα στο Τέξας είναι σημαντική από πολλές απόψεις.

Πρωτίστως το ζήτημα των συνόρων χαρακτηρίζει την ύπαρξη κρατών. Χωρίς σύνορα δεν νοείται να κατανοεί κανείς που αρχίζει και που τελειώνει ένα κράτος.Η πολιτική της παγκοσμιοποίησης που δεν είναι τωρινή αλλά προϋπάρχει εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες οδηγεί στη διάλυση του κράτους έθνους και αυτό το φαινόμενο άρχισε να διαδέχεται χονδρά στις ΗΠΑ με την αποβιομηχανοποιηση και την ελεύθερη είσοδο μεταναστών.

Τηρουμένων των αναλογιών η άνοδο Τραμπ στόχευε στη σταθεροποίηση του κράτους έθνους, την προσπάθεια αναστροφής της αποβιομηχανοποιησης και στο κλείσιμο των συνόρων. Φυσικά αυτό δεν ήταν η πολιτική ούτε του Ρεμπουμπλικανικου κόμματος ούτε του Δημοκρατικού. Αντιθέτως ήταν λαϊκή απαίτηση μετά της λαίλαπας των Προέδρων Μπους και Ομπάμα και είχαν δημιουργηθεί κινήματα να το φέρουν σε πέρας Tea Party κίνημα, φορτηγατζηδες Teamsters (κατά της επιπτώσεις της NAFTA) και λαϊκές πολιτικοφυλακες στα συνοριακα κρατίδια Τέξας, Αριζόνα και πάει λέγοντας.

Είχαν προηγηθεί πολλές κόντρες ακόμα και απόπειρες δολοφονιών όσων αντιστεκοντουσαν στα ανοικτά σύνορα της Ουάσιγκτον. Η άνοδο του Τραμπ έστειλε στα σπίτια τους όλους αυτούς αφού η κεντρική κυβέρνηση ανέλαβε να χτίσει ένα φράχτη και μείωσε της εισροές. 

Η άνοδος του Μπάιντεν προφανώς άρχισε με ένα έντονο ρεβανσισμο τόσο σε πολιτικό όσο σε κοινωνικό επίπεδο. Ξαφνικά χρεώθηκαν οι οπαδοί του Τραμπ στις 6 Ιανουάριου σαν τρομοκράτες και εκατοντάδες κατέληξαν σε φυλακή για τη νοθεία στις εκλογές. Ο Μπάιντεν άρχισε να χρησιμοποιεί δικαστήρια να φυλακίζει και να κυνηγάει τους οπαδούς του Τραμπ την ίδια ώρα που κυνηγάει τον ίδιο τον Τραμπ με δικές, πρόστιμα, βιασμούς και πάει λέγοντας.

Οι βιομηχανίες πολέμου έχουν αυξήσει τα έσοδα τους κατά 50% την ίδια ώρα που ο Μπάιντεν ανοίγει ένα πόλεμο μετά τον αλλο. Υπό τους όρους αυτούς δύσκολα μπορούν να υποχωρήσουν η να ύπαρξη ειρηνική εξέλιξη στη κόντρα. Μια σπίθα μπορεί να φέρει ανάφλεξη.

Σε κάποιες φάσεις της ιστορίας πρέπει να παραδεχτούμε ότι τα άτομα που κυβερνούν είναι λιγότεροι των περιστάσεων. Με τέτοια κραυγαλέα νοθεία ο Τραμπ δεν έπρεπε να συμμετέχει στο Κογκρέσο και να ζητούσε νέες εκλογές. Ένα τέτοιο γεγονός δεν διορθώνεται εύκολα....και επειδή δεν διορθώνεται διογκώνεται.

Μέρος Δευτερο

Ο Μπιντε και το επιτελείο του δεν έπρεπε να ανοίξουν πόλεμο με τη Ρωσία την ίδια ώρα που έχασαν στο Αφγανιστάν. Και δεν έπρεπε να βγουν άμεσα υπέρ του Ισραήλ. Τώρα έχουν νέο πολεμικό μέτωπο στη Κόκκινη Θάλασσα και απ' ότι φαίνεται αρχίζουν νέο εσωτερικό πολεμικό μέτωπο μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Προφανώς τα έχουν χάσει και η αντίδραση τους σε κάθε γεγονός είναι να το κάνουν ακόμα χειρότερο. 

Ο Νετανιάχου φαίνεται παιδάκι μπροστά σε αυτούς αλλά τελικά το γεγονός ότι εμφανίστηκε την ίδια περίοδο που είμαστε στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου στις ΗΠΑ δεν είναι τυχαίο.

Η αμφισβήτηση των ΗΠΑ παγκοσμίως και των βάσεων της είναι γεγονός. Εάν μείνει άλλους έξι μήνες στην εξουσία ο Μπάιντεν ίσως ανοίξει αλλά δύο εξωτερικά μέτωπα και άλλα δύο εσωτερικά.

Απ' τη στιγμή που 25 Πολιτείες έχουν ταχθεί με το Τέξας σημαίνει οριστική διάσπαση, και ο δρόμος προς τη διάσπαση απελευθερώνει δυνάμεις που έβραζαν κάτω απ' την επιφάνεια πχ φορτηγατζηδες, πολιτικοφυλακες για τα ανοικτά σύνορα, πολίτες που ζουν στο πετσί τους τον λαθροεποικισμο και πάει λέγοντας.

Μετά την Φεβρουαρινη Επανάσταση στη Ρωσία το 1917  εάν ο Κερενσκυ δεν συνεχίζε τον πόλεμο εκ μέρους των ΑγγλοΓαλλων η ο Κορνιλοβ δεν κυνηγούσε τα Σοβιέτ θεωρητικά θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί η Ρωσική Επανάσταση και ο εμφύλιος αλά η ιστορία δεν γράφεται με το τι θα μπορούσε να είχε γίνει, αλλά τι έγινε και απο ποιες συγκεκριμένες συνθήκες έγινε. 

Η άνοδος του Τραμπ στην ηγεσία του Ρεμπουμπλικανικου κόμματος που κατά του συμβούλου του Μπαννον μπόρεσε να αναστρέψει μια πιθανόν εξεργεση, αγόρασε λίγο χρόνο που η Προεδρία Μπάιντεν εξαργύρωσε με το παραπάνω. Η αλαζονεία της εξουσίας, η απειλές Ομοσπονδιακού στρατού κατά του Τέξας με καουμποικο στυλ, στην νούμερα ένα  Πολιτεία των καουμποιδων θα μας δείξει εάν ο Μπιντενικος στρατός των τρανς έχει την πυγμή, τη θέληση και την ικανότητα να αφανίσει όποιες επιλογές διαλέξει συνταγματικά μια πολιτεία. Και εδώ μπαίνει το μεγάλο ζητούμενο.

Νομίζουν η ελπίζουν ότι οι ηγεσίες του Ρεμπουμπλικανικου κόμματος η των Πολιτειών είναι ανίκανες να αντισταθούν και ότι θα κάνουν τα πάντα να αποφύγουν μια σύγκρουση με όπλα. Να όμως που δεν αποφασίζουν πάντα οι ηγεσίες εάν θα γίνει πολεμική σύγκρουση η όχι. Απ' τη στιγμή που φτάνει λαός να προστατέψει τα σύνορα στο Τέξας και αυτός ο λαός είναι οπλισμένος ποιος ρίξει τη πρώτη σφαίρα δεν παίζει κανένα ρόλο. Πώς θα μαζέψουν της σφαίρες εάν άρχισει κόντρα είναι το ζητούμενο. Αυτά θα ζήσουμε στο σύντομο διάστημα.. .

Van Gelis

Τι παίζεται στις ΗΠΑ;

Μέρος Πρωτο 

 Κατ' αρχήν καθόλου δε θεωρώ ότι η εκλογική νίκη του Τραμπ είναι βέβαιη, και υπάρχουν δύο πολύ σοβαροί λόγοι για αυτό.

  Ο πρώτος είναι ο παράγοντας Κένεντι: Τα γκάλοπ που περιλαμβάνουν τους 3 υποψήφιους (Τραμπ, Μπιντέν, Κένεντι) βγάζουν μπροστά τον Μπιντέν επειδή ακριβώς η βάση του Κένεντι αποτελείται από αντιεμβολιαστές προοδευτικής απόχρωσης, πολλοί από τους οποίους, αν δεν κατέβαινε ο Κένεντι, θα ήταν εξ ανάγκης ψηφοφόροι του Τραμπ. 

 Δεύτερον, Αυτά που παίζονται σε αυτή την εκλογή είναι πάρα πολλά και οι γκλομπαλιστές θα κάνουν τα πάντα για να σταματήσουν τον Τραμπ (και τον Κένεντι). Περιλαμβανομένης νοθείας σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα από την προηγούμενη φορά. Τελικά πιστεύω ότι η λύση, έτσι κι αλλιώς, θα δοθεί με τα όπλα. Και εκεί δεν έχουν το πάνω χέρι οι γκλομπαλιστές, αν και έχουν με το μέρος τους το σημαντικότερο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού. Δεύτερον, δεν είμαι καν σίγουρος ότι προτιμάω να νικήσει ο Τραμπ (αν γίνουν οι εκλογές και αν μέχρι τότε είναι ενιαίες οι ΗΠΑ). Είναι βέβαιο ότι αν στις προηγούμενες εκλογές είχε αφεθεί να κυβερνήσει ο Τραμπ, θα ήταν πολύ απλούστερα τα πράγματα για μας: μικρότερης κλίμακας μέτρα υποχρεωτικότητας, μάλλον δε θα είχε γίνει ο πόλεμος στην Ουκρανία με τις εκαντοντάδες χιλιάδες νακρούς και τη συνακόλουθη πείνα για την Ευρώπη κλπ.

Από την άλλη μεριά όμως, ο Μπιντέν και αυτοί που τον καθοδηγούν έχουν δείξει μία εξαιρετική ικανότητα στην κατεδάφιση της διεθνούς ισχύος των ΗΠΑ. Σε αυτό τον τομέα ο Τραμπ δε φτάνει ούτε στο δαχτυλάκι τους. Το "make america great again" του Τραμπ δε με συγκινεί: το ζητούμενο για την ανθρωπότητα είναι το "make america as small as possible". Και σε αυτό οι εξπέρ είναι η συμμορία γκλομπαλιστών/νεοσυντηρητικών που εκφράζεται από το σημερινό δημοκρατικό κόμμα. Με δεδομένη τη νίκη στην Ουκρανία της Ρωσίας, η κυρίαρχη σύγκρουση παγκόσμια είναι αυτή του Αραβικού κόσμου ενάντια στο κατοχικό σιωνιστικό κράτος. Σε αυτό το μέτωπο, και οι τρεις υποψήφιοι (4 αν βάλουμε και τη Χέηλι) είναι "πάρ' τον ένα και χτύπα τον άλλο". Εντελώς κυριολεκτικά, "κι οι τρεις το ίδιο βλάπτουν τη Συρία". 

Ειδικά ο Τραμπ βαρύνεται με εγκλήματα που δεν είχε τολμήσει να κάνει κανείς από τους προκατόχους του: Αναγνώριση της κατεχόμενης αλ Κουντς σαν πρωτεύουσα του "Ισραήλ" και δολοφονία Σολεϊμανί. Ας μην ξεχνάμε και τη θριαμβευτική του ανακοπίνωση ότι "καταφέραμε να διατηρήσουμε τον έλεγχο της περαελαιοπαραγωγής περιοχής της Συρίας.; 

 Αν λοιπόν είναι να παραμείνουν οι ΗΠΑ ενιαίο κράτος, ίσως είναι καλύτερα να διοικούνται από το "μεγάλο οργανωτή των ηττών": τη συμμορία που κρύβεται πίσω από το Μπιντέν.

Η πραγματικκή λύση όμως για την ανθρωπότητα θα δοθεί, όπως είχε πει και ο Μεντβέντεφ, όταν οι ΗΠΑ τιναχτούν στον αέρα. Και η κατάσταση αντικειμενικά προς τα εκεί οδεύει. Η κυρίαρχη κλίκα έχει καταφέρει να δημιουργήσει μία τεράστια πόλωση, που εντάθηκε με τη νοθεία στις προηγούμενες εκλογές και με τα μέτρα της υποτιθέμενης πανδημίας. Την οξύνουν ακόμη περισσότερο με τις δικαστικές διώξεις ενάντια όχι μόνον στον Τραμπ αλλά ακόμη και στους δικηγόρους του. Θα την οξύνει ακόμη περισσότερο η νοθεία που αναγκαστικά θα κάνουν στις ερχόμενες εκλογές. Και βέβαια το πιο σημαντικό είναι η ήττα του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, και όλα όσα φέρνει. Πολύ σημαντικά και τα χαστούκια που δίνουν και θα συνεχίσουν να δίνουν οι Ανσάρ Άλλαχ στους Αμερικάνους και η σιωνιστική αποικία τους. 

Μέρος Δευτερο

Ο εμφύλιος πόλεμος, κατά τη γνώμη μου είναι στην ημερήσια διάταξη στις ΗΠΑ. Δεν νομίζω ότι οι κυβερνώσες συμμορίες θα έπαιζαν με τη φωτιά. Αν το κάνουν όμως, δεν πειράζει. Κακό του κεφαλιού τους.Στις επόμενες δύο βδομάδες, το ανώτατο δικαστήριο θα ξεκινήσει τις ακροάσεις για το θέμα της απαγόρευσης καθόδου του Τραμπ στις εκλογές. 

Κρίνοντας από το παρελθόν τους, τόσο το πρόσφατο (απόφαση ενάντια στο Τέξας) όσο και το παλιότερο (άρνηση εξέτασης των καταγγελιών για νοθεία), κανείς δε μπορεί να τους έχει εμπιστοσύνη ότι δε θα επιτρέψουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (π.χ. με την άρνηση να εξετάσουν το θέμα) την απαγόρευση καθόδου του Τραμπ. Με δεδομένη την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με το θέμα των συνόρων, το να πάρουν μια τέτοια απόφαση θα οδηγούσε σε έκρηξη στο Τέξας, όπου ήδη συρρέουν "άνδρες βαλανηφάγοι" απ' όλη την Αμερική.

 Ένα ακόμη επιχείρημα ενάντια στην άποψή ότι όλα είναι στημενα (σίγουρα όχι απόλυτο, όπως άλλωστε και όλα τα προηγούμενα) είναι ότι αν όλη η ιστορία γινόταν για να εμποδίσει την νίκη του Τραμπ, ο ίδιος θα έπρεπε να το έχει καταλάβει και να συνιστά σύνεση, εξηγώντας γιατί το κύριο ζητούμενο σήμερα είναι να προχωρήσει ομαλά η εκλογική διαδικασία.

 Αντίθετα αυτό που κάνει είναι ότι δίνει πλήρη κάλυψη στον Άμποτ και καλεί όλους τους ρεπουμπλικάνους κυβερνήτες να τον στηρίξουν. Alfonious Alfonos

“Η Ρωσία νίκησε, η Δύση έχασε τον πόλεμο”.-“Σοκάρει”ο Γάλλος Em.Todd

Όταν ο καθηγητής Εμανουέλ Τοντ προέβλεψε την πτώση του κομμουνισμού (το 1989) 13 χρόνια πριν συμβεί ήταν ο «εκλεκτός» των δυτικών μέσων ενημέρωσης. Σήμερα, μιλάει για ήττα της Δύσης και νίκη της Ρωσίας, γενικότερη και όχι μόνο στην Ουκρανία, και χαρακτηρίζεται πουτινόφιλος. 

 O Τοντ παραδέχεται ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν έχει τελειώσει αλλά «η Δύση έχει βγει από την ψευδαίσθηση μιας πιθανής ουκρανικής νίκης». 

 Εξηγεί ακόμα: «Δεν ήταν ακόμη σαφές σε όλους όταν έγραφα, αλλά σήμερα, μετά την αποτυχία της αντεπίθεσης αυτό το καλοκαίρι και την παρατήρηση της ανικανότητας των ΗΠΑ και των άλλων χωρών του ΝΑΤΟ να παράσχουν αρκετά όπλα στην Ουκρανία, το Πεντάγωνο θα συμφωνούσε μαζί μου».

 Όπως σημειώνει, η παρατήρησή του πηγάζει από τρεις παράγοντες. Οι τρεις παράγοντες που «δείχνουν» την ήττα της Δύσης «Η παρατήρησή μου για την ήττα της Δύσης βασίζεται σε τρεις παράγοντες.

 Πρώτον, η βιομηχανική υστέρηση των ΗΠΑ με την αποκάλυψη της πλασματικής φύσης του αμερικανικού ΑΕΠ. Στο βιβλίο μου, ξεφουσκώνω αυτό το ΑΕΠ και δείχνω τις βαθύτερες αιτίες της βιομηχανικής παρακμής: την υστέρηση στην κατάρτισης μηχανικών και γενικότερα την πτώση του μορφωτικού επιπέδου, από το 1965 στις ΗΠΑ», αναφέρει αρχικά ο Τοντ πριν προσθέσει:

 «Βαθύτερα, η εξαφάνιση του αμερικανικού προτεσταντισμού είναι ο δεύτερος παράγοντας της πτώσης της Δύσης. Το βιβλίο μου είναι βασικά η συνέχεια του Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού του Max Weber. Αυτός σκεφτόταν, τις παραμονές του πολέμου του 1914, ότι η άνοδος της Δύσης ήταν στην ίδια την καρδιά του προτεσταντικού κόσμου – Αγγλία, Ηνωμένες Πολιτείες, Γερμανία ενοποιημένη από την Πρωσία, τη Σκανδιναβία. Η τύχη της Γαλλίας ήταν να κολλήσει γεωγραφικά στην κορυφαία ομάδα. Ο προτεσταντισμός δημιούργησε ένα υψηλό μορφωτικό επίπεδο, πρωτοφανές στην ανθρώπινη ιστορία, καταργώντας τον αναλφαβητισμό, γιατί απαιτούσε κάθε πιστός να μπορεί να διαβάζει μόνος του τις Άγιες Γραφές. Επιπλέον, ο φόβος της καταδίκης και η ανάγκη να αισθανόμαστε επιλεγμένοι από τον Θεό προκάλεσαν μια εργασιακή ηθική, μια ισχυρή ατομική και συλλογική ηθική. Με, αρνητική, μερικούς από τους χειρότερους ρατσισμούς που υπήρξαν – κατά των μαύρων στις ΗΠΑ ή κατά των Εβραίων στη Γερμανία – από τότε που, με τους εκλεκτούς του και τους καταραμένους του, ο Προτεσταντισμός απαρνήθηκε την καθολική ισότητα των ανθρώπων. Η εκπαιδευτική πρόοδος και η εργασιακή ηθική προκάλεσαν σημαντική οικονομική και βιομηχανική πρόοδο».

 «Σήμερα, συμμετρικά, η πρόσφατη κατάρρευση του προτεσταντισμού πυροδότησε μια πνευματική παρακμή, μια εξαφάνιση της εργασιακής ηθικής και της μαζικής απληστίας (επίσημη ονομασία: νεοφιλελευθερισμός): η άνοδος μετατρέπεται σε πτώση της Δύσης. Αυτή η ανάλυση του θρησκευτικού στοιχείου δεν υποδηλώνει καμία νοσταλγία ή ηθικολογικό θρήνο μέσα μου: είναι μια ιστορική παρατήρηση. Επιπλέον, ο ρατσισμός που σχετίζεται με τον προτεσταντισμό εξαφανίστηκε και οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν τον πρώτο μαύρο πρόεδρό τους, τον Ομπάμα. Δεν μπορούμε παρά να το χαιρετίσουμε αυτό», αναφέρει ο Τοντ. 

 Ο Τοντ παρουσιάζει και τον τρίτο παράγοντα. «Ο τρίτος παράγοντας της ήττας της Δύσης είναι ότι ο υπόλοιπος κόσμος συντάχθηκε με τη Ρωσία. Έχει ανακαλύψει παντού διακριτικούς οικονομικούς συμμάχους. Μια νέα ήπια συντηρητική (αντι-LGBT) ρωσική ήπια δύναμη λειτούργησε ταχύτατα καθώς κατέστη σαφές ότι η Ρωσία άντεχε στο οικονομικό σοκ. Η πολιτιστική μας νεωτερικότητα φαίνεται στην πραγματικότητα αρκετά τρελή στον έξω κόσμο, μια παρατήρηση που έγινε από έναν ανθρωπολόγο και όχι από έναν ρετρό ηθικολόγο. Και επιπλέον, καθώς ζούμε από την κακοπληρωμένη εργασία ανδρών, γυναικών και παιδιών από τον πρώην τρίτο κόσμο, η ηθική μας δεν είναι αξιόπιστη.

 Σε αυτό το βιβλίο, το τελευταίο μου, θέλω να ξεφύγω από τη συγκίνηση και τη μόνιμη ηθική κρίση που μας τυλίγουν και προσφέρω μια απαθή ανάλυση της γεωπολιτικής κατάστασης. Προσοχή, διανοούμενος που πλησιάζει: Στο βιβλίο μου ενδιαφέρομαι για τις βαθύτερες και μακροπρόθεσμες αιτίες του ουκρανικού πολέμου, θρηνώ για την εξαφάνιση του πνευματικού μου πατέρα στην ιστορία, Emmanuel Le Roy Ladurie, και ομολογώ τα πάντα: Δεν είμαι πράκτορας του Κρεμλίνου, είμαι ο τελευταίος εκπρόσωπος της γαλλικής ιστορικής σχολής των Annales!», λέει ο Τοντ. 

 Κέρδισε πράγματι η Ρωσία; Ο Τοντ προβλέπει πως «οι Αμερικανοί θα επιδιώξουν πράγματι ένα status quo που θα τους επέτρεπε να κρύψουν την ήττα τους. Οι Ρώσοι δεν θα το δεχτούν. Έχουν επίγνωση όχι μόνο της βιομηχανικής και στρατιωτικής τους υπεροχής σήμερα, αλλά και της μελλοντικής δημογραφικής τους αδυναμίας». 

 Ο Γάλλος στοχαστής τονίζει πως «ο Πούτιν σίγουρα θέλει να επιτύχει τους πολεμικούς του στόχους σώζοντας άνδρες και παίρνει το χρόνο του. Θέλει να διατηρήσει τα επιτεύγματα της σταθεροποίησης της ρωσικής κοινωνίας. Δεν θέλει να επαναστρατιωτικοποιήσει τη Ρωσία και θέλει να συνεχίσει την οικονομική της ανάπτυξη. Ξέρει όμως επίσης ότι έρχονται δημογραφικά κενές ηλικίες και ότι η στρατολόγηση θα είναι πιο δύσκολη σε λίγα χρόνια (τρία, τέσσερα, πέντε;). Επομένως, οι Ρώσοι πρέπει να νικήσουν την Ουκρανία και το ΝΑΤΟ τώρα, χωρίς να τους δώσουν καμία ανάπαυλα. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η ρωσική προσπάθεια θα ενταθεί».

 Παρατηρεί ακόμα πως «η άρνηση της Δύσης να σκεφτεί τη ρωσική στρατηγική στη λογική της, με τους λόγους, τις δυνάμεις της, τα όριά της, έχει ως αποτέλεσμα τη γενική τύφλωση. Οι λέξεις επιπλέουν στην ομίχλη». 

 «Σε στρατιωτικό επίπεδο», συνεχίζει, «τα χειρότερα έρχονται για τους Ουκρανούς και τη Δύση. Η Ρωσία θέλει αναμφίβολα να ανακτήσει το 40% του ουκρανικού εδάφους και ένα ουδέτερο καθεστώς στο Κίεβο. Και στις τηλεοράσεις μας, ακριβώς τη στιγμή που ο Πούτιν επιβεβαιώνει ότι η Οδησσός είναι ρωσική πόλη, εξακολουθούμε να λέμε ότι το μέτωπο σταθεροποιείται». 

 Αυταρχική δημοκρατία η Ρωσία Ο Γάλλος στοχαστής αναγνωρίζει πως «η Ρωσία είναι σίγουρα μια αυταρχική δημοκρατία (που δεν προστατεύει τις μειονότητες της) με συντηρητική ιδεολογία, αλλά η κοινωνία της κινείται, γίνεται πολύ τεχνολογική με όλο και περισσότερα στοιχεία που λειτουργούν τέλεια».

«Περιγράφοντας αυτή την πραγματικότητα ορίζομαι ως σοβαρός ιστορικός και όχι ως πουτινόφιλος. Κάθε υπεύθυνος πουτινόφοβος θα έπρεπε να έχει μετρήσει τον αντίπαλό του. Τονίζω επίσης συνεχώς ότι η Ρωσία, όπως ακριβώς αυτή τη Δύση που πίστευε ότι ήταν παρακμιακή, έχει δημογραφικό πρόβλημα. Η ρωσική νομοθεσία κατά των LGBT, αν και μάλλον γοητεύει τον υπόλοιπο κόσμο, δεν οδηγεί τους Ρώσους να γεννούν περισσότερα παιδιά από εμάς. Η Ρωσία δεν είναι απρόσβλητη από τη γενική κρίση της νεωτερικότητας. Δεν υπάρχει ρωσικό αντιμοντέλο», αναφέρει ο Τοντ. 

 «Ωστόσο, είναι δυνατό η γενική εχθρότητα της Δύσης να δομεί και να δίνει όπλα στο ρωσικό σύστημα, προκαλώντας μαζικό πατριωτισμό. Οι κυρώσεις επέτρεψαν στο ρωσικό καθεστώς να ξεκινήσει μια πολιτική προστατευτικής υποκατάστασης σε τεράστια κλίμακα, την οποία δεν θα μπορούσε ποτέ να επιβάλει στους Ρώσους, και η οποία θα δώσει στην οικονομία τους ένα σημαντικό πλεονέκτημα έναντι αυτής της ΕΕ. Ο πόλεμος ενίσχυσε την κοινωνική τους σταθερότητα, αλλά έχουν και αυτοί ατομικιστική κρίση, με τα υπολείμματα της «πατριαρχικής» οικογενειακής δομής να είναι απλώς κατευναστικά. Ο ατομικισμός που μεταλλαγμένος πλήρως σε ναρκισσισμό αναπτύσσεται μόνο σε χώρες όπου βασιλεύει η πυρηνική οικογένεια, ειδικά στον αγγλοαμερικανικό κόσμο. Ας τολμήσουμε έναν νεολογισμό: η Ρωσία είναι μια κοινωνία ελεγχόμενου ατομικισμού, όπως η Ιαπωνία ή η Γερμανία», εξήγησε στη συνέχεια.

 «Το βιβλίο μου παρουσιάζει μια περιγραφή της ρωσικής σταθερότητας, στη συνέχεια, κινούμενο προς τα δυτικά, αναλύει το αίνιγμα μιας ουκρανικής κοινωνίας σε αποσύνθεση που βρήκε στον πόλεμο ένα νόημα για τη ζωή της, στη συνέχεια προχωρά στον παράδοξο χαρακτήρα της νέας ρωσοφοβίας των πρώην λαϊκών δημοκρατιών, μετά στην κρίση της ΕΕ και τέλος στην κρίση των αγγλοσαξονικών και σκανδιναβικών χωρών. Αυτή η πορεία προς τα δυτικά μας οδηγεί βήμα-βήμα προς την καρδιά της αστάθειας του κόσμου. Είναι μια βουτιά σε μια μαύρη τρύπα. Ο αγγλοαμερικανικός προτεσταντισμός έχει φτάσει σε μηδενικό στάδιο της θρησκείας, πέρα από το στάδιο των ζόμπι, και δημιούργησε αυτή τη μαύρη τρύπα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, στις αρχές της τρίτης χιλιετίας, ο φόβος του κενού μεταλλάσσεται σε θεοποίηση του τίποτα, σε μηδενισμό», ανέφερε ακόμα ο Τοντ. 

 Απαντώντας σε ερώτημα αν μιλώντας για αυταρχική δημοκρατία «κολακεύει» τη Ρωσία ο Τοντ σχολίασε: 

 «Πρέπει να απομακρυνθούμε από την αντίθεση της φιλελεύθερης δημοκρατίας εναντίον της τρελής απολυταρχίας. Οι πρώτες είναι πιο φιλελεύθερες ολιγαρχίες, με μια ελίτ αποκομμένη από τον πληθυσμό – κανένας εκτός των μέσων ενημέρωσης δεν ενδιαφέρεται για τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης. Για την άλλη πλευρά, πρέπει επίσης να χρησιμοποιήσουμε μια άλλη έννοια για να αντικαταστήσουμε αυτές του αυταρχισμού ή του νεοσταλινισμού. 

 Στη Ρωσία, η πλειοψηφία του πληθυσμού υποστηρίζει το καθεστώς, αλλά οι μειονότητες -είτε ομοφυλόφιλοι, είτε εθνοτικοί ή ολιγάρχες- δεν προστατεύονται: είναι μια αυταρχική δημοκρατία, που τρέφεται από τα υπολείμματα της ρωσικής κοινοτικής ιδιοσυγκρασίας που δημιούργησε τον κομμουνισμό. Ο όρος «αυταρχικός» έχει για μένα τόση βαρύτητα όση ο όρος «δημοκρατία»».