ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΓΙΑΝΝΗ ΒΕΡΟΥΧΗ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΓΙΑΝΝΗ ΒΕΡΟΥΧΗ

Ο Βερούχης μού είναι προσφιλής, αλλά η αλήθεια μού είναι προσφιλέστερη, ακόμα και όταν είναι πικρή για κάποιο παλιό συναγωνιστή.

Έκανε ο Βερούχης δύο δημόσιες παρεμβάσεις υπέρ του Θύμιου Παπανικολάου αποφεύγοντας όμως ν’ αγγίξει τα συγκεκριμένα γεγονότα. Κι όμως εγώ μόνο για γεγονότα μίλησα. Δεν ασχολήθηκα ούτε με συλλογισμούς ούτε με εικασίες. Είναι γεγονός ότι ο Θύμιος Παπανικολάου- μόνο αυτός και κανένας άλλος- εξέδιδε, μεσούσης της δικτατορίας, περιοδικό ακροαριστερού περιεχομένου. Τους «Νέους Στόχους». Παρέθεσα ενδεικτικά κάποιους τίτλους άρθρων και μια Ανακοίνωση του εκδότη. Εξέδιδε επίσης μαρξιστικά βιβλία. Όλα νόμιμα, με την ανοχή της δικτατορίας.
Και έθεσα το εύλογο ερώτημα: πως και γιατί του το επέτρεψαν οι συνταγματάρχες, αυτοί που υπερηφανεύονταν ότι είχαν βάλει τον ελληνικό λαό στο γύψο;
Γεγονός επίσης είναι ότι σε μια εποχή που οι χαρακτηρισμένοι αριστεροί, ακόμα κι από σπόντα, δεν μπορούσαν να πάρουν διαβατήριο, αυτός, ο εκδότης των «Νέων Στόχων», πείρε και επισκέφτηκε το Παρίσι, με την άδεια του αρχιβασανιστή Μάλλιου. Το είπα αυτό ξανά και το επαναλαμβάνω. Και ρωτώ ξανά: Πώς να εξηγήσουμε αυτή την πραγματικά προνομιακή μεταχείριση;

Ο Βερούχης έγραψε: «Κατά τη γνώμη μου, με τα υπάρχοντα στοιχεία του κατηγορητηρίου, η ενοχή του κατηγορουμένου δεν έχει αποδειχθεί. Και δεν είναι υποχρέωση του κατηγορουμένου να αποδείξει την αθωότητά του, αλλά του κατήγορου να αποδείξει τις κατηγορίες του.» ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ Αθήνα 1 Μαϊου 2007

Εγώ δεν διατύπωσα πουθενά κάποιο «κατηγορητήριο». Ζήτησα απαντήσεις σε αυτονόητα ερωτηματικά. Αποδείξεις, του είδους που φαίνεται να ζητάει ο Βερούχης και για πράγματα που δεν ισχυρίστηκα, ούτε έχω ούτε ήταν δυνατό να τις υποσχεθώ. Άλλωστε δεν είναι και στην κυριότητα μου. Αν κάποιο απ’ τα γεγονότα που ανέφερα αμφισβητηθεί είμαι πρόθυμος, γι’ αυτά τα συγκεκριμένα, να παρουσιάσω και τις αποδείξεις. Όταν έλθει η ώρα ν’ ανοίξει ο ελληνικός λαός τα μυστικά συρτάρια τότε ίσως γνωρίσουμε και το who is who του καθενός. Προς το παρόν διατύπωσα μόνο ερωτηματικά. Ερωτηματικά για γεγονότα που έχουν συμβεί και κανείς δεν μπορεί να τ’ αλλάξει ή να τ’ αμφισβητήσει. Απάντηση δεν πείρα. Ο ερωτώμενος τήρησε σιγή ιχθύος.
Μήπως όμως θα μπορούσε να δώσει τις απαντήσεις στα εύλογα ερωτήματα μας o Γιάννης Βερούχης; Ή μήπως δεν είναι εύλογα; Αν έτσι πιστεύει να μας το πει. Για να καταλάβουμε και εμείς που στηρίχτηκε όταν παραχωρούσε στον Θύμιο Παπανικολάου πιστοποιητικό(!) «έμπρακτου αγωνιστή κατά της δικτατορίας». Αν δεν έχει ούτε αυτός τις απαντήσεις, τότε πως βγήκε να διαβεβαιώσει -και λείπαμε που πρέπει να το πω- σε στυλ ρωμαιοκαθολικού πάπα, ότι το άτομο είναι αναμάρτητο;
«Βεβαιώνω υπεύθυνα ότι ο Θύμιος Παπανικολάου ήταν έμπρακτος αγωνιστής κατά της δικτατορίας» ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, Απρίλιος 2007.

Η παράδοση του επαναστατικού κινήματος είναι να λύνονται τέτοια σοβαρά ζητήματα από «επιτροπές έρευνας» και όχι με από καθέδρας διαβεβαιώσεις.
Ας έλθουμε τώρα σε ένα πονηρό κλισέ που χρησιμοποιεί συνεχώς ο κύριος Παπανικολάου και ο Γ. Βερούχης δυστυχώς το αναπαράγει: «ο επί πολλά χρόνια συνεργάτης του, Δημήτρης Τούμπανης» (Σ.Π. Μάης 2007).
Συνεργάτης του Θ. Παπανικολάου εγώ! Θα ήθελα να μάθω, για να μάθει και ο κάθε ενδιαφερόμενος, σε ποιες κοινές δραστηριότητες υπήρξα συνεργάτης. Ο Παπανικολάου με αναγορεύει, επί πλέον, και «επί πολλά χρόνια οικογενειακό φίλο»! Αυτά τα θεωρώ ανάξια σχολιασμού. Ωστόσο ο λόγος που χρησιμοποιούνται είναι προφανής: Αφού «επί πολλά χρόνια» ήμουν συνεργάτης και «οικογενειακός φίλος» του Παπανικολάου άρα γνώριζα και το παρελθόν του.
Γιατί λοιπόν δεν μιλούσες Μήτσο Τούμπανη τόσα χρόνια και τα θυμήθηκες τώρα; Προφανώς έχεις κάποιο ιδιοτελές κίνητρο! Απ’ την άλλη, η «επί πολλά χρόνια» σιωπή σου σε καθιστά, τουλάχιστον, συνένοχο. Βούλωσε το λοιπόν. Αυτό ζητάει ο Παπανικολάου και το ίδιο αίτημα προβάλει, εν κατακλείδι, και ο Γ. Βερούχης: «Κατόπιν αυτών, νομίζω ότι η ιστορία αυτή πρέπει να λήξει» (Σ.Π. Μάης 2007).
Το μόνο που δεν ζητείται είναι μια «επιτροπή έρευνας» για να ξεκαθαριστούν τα ζητήματα, αντί να θαφτούν στην σιωπή.
Όμως Γιάννη Βερούχη, ανεξάρτητα απ’ το αν ήξερα ή τι ήξερα για το παρελθόν αυτού του κυρίου τα γεγονότα παραμένουν γεγονότα και τα ερωτηματικά ερωτηματικά. Και σ’ αυτά καλείσαι κι εσύ ν’ απαντήσεις, απ’ την στιγμή που βγαίνεις να υπερασπιστείς τον Παπανικολάου. Οι αξιωματικές διαβεβαιώσεις δεν αρκούν ακόμα κι αν είναι θεόπεμπτες.
Και δεν πρόκειται μόνο για το παρελθόν. Αυτό ήλθε στη συζήτηση παρεμπιπτόντως και όχι από μένα. Άλλο ήταν το υπό συζήτηση θέμα. Η αντιπαράθεση Ιών και Θύμιου.
Είναι γνωστό ότι η ομάδα των Ιών -και όχι μόνο αυτή- έχει συνυφάνει τα συμφέροντα της με την ενσωματωμένη στο πολυεθνικό κεφάλαιο ελληνική ολιγαρχία και κατά παραγγελία καταγίνεται με τη διάδοση πνεύματος νέο-ραγιαδισμού στο ελληνικό λαό. Τον καλεί να ξεχάσει την ιστορία του, τις πολιτιστικές του παραδώσεις, την ίδια την εθνική του συνείδηση και να χαθεί ως έθνος στη χοάνη του οργανωμένου απ’ τον ιμπεριαλισμό πολυπολιτισμικού εγχειρήματος.
Αν αυτό συμβεί, το δίλλημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» θα έχει λυθεί υπέρ της βαρβαρότητας και η ανθρωπότητα θα κυλίσει πίσω σε ένα κόσμο αγελαίο, χωρίς έθνη και εθνικούς πολιτισμούς, υπό τη σιδερένια φτέρνα της Pax Amerikana.
Οι Ιοί συκοφαντούν κάθε αντίσταση σ’ αυτή την εφιαλτική προοπτική ως προσχώρηση στο στον εθνικισμό, τον ρατσισμό και τελικά στο φασισμό. Χρησιμοποίησαν τον Θύμιο Παπανικολάου και το «Ρεσάλτο» σαν αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι κάθε αριστερός που αντιστέκεται στη νέα τάξη καταλήγει μοιραία να συγχωνευτεί με την ακροδεξιά και ν’ αποτελέσει μαζί της ενιαίο «εθνικιστικό χώρο».
Οι Ιοί έχουν συμφέρον να γενικεύουν, στην περίπτωση όμως του Θύμιου λένε την αλήθεια. Δεν έκανε μόνο κάποιους χρυσαυγήτες συνεργάτες του στη σύνταξη του «Ρεσάλτο», δεν έδωσε μόνο βήμα για θρησκευτική προπαγάνδα σε εκπροσώπους της εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Έχει αναπτύξει και τη σχετική «θεωρία» για δικαιολογήσει την υιοθέτηση πάγιου μετωπικού προσανατολισμού με την ακροδεξιά. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία οι ακροδεξιοί «εθνικιστές» δεν είναι πλέον κάτι σαν κι αυτούς που ξέραμε, σαν τους Χίτες, τους γερμανοτσολιάδες, τους ταγματασφαλίτες και γενικά τα όργανα του επικυρίαρχου ιμπεριαλισμού, που είναι πάντα έτοιμα για προδοσίες, όπως για παράδειγμα η κυπριακή προδοσία τους. Όχι, τώρα έχουν μεταλλαχτεί. Έχουν γίνει κάτι άλλο: «φυσικοί σύμμαχοι» της Αριστεράς, στον «κοινό» αγώνα ενάντια στη νέα τάξη!

«Καμιά δύναμη που αντιστέκεται στον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης δεν μπορεί να αφορίζεται με ιδεολογικές ετικέτες» μας διδάσκει ο Θύμιος μέσα απ’ τις σελίδες του «Ρεσάλτο».

«Οι «ακροδεξιές» ομάδες κάτω από το μαστίγιο της πραγματικότητας μεταλλάσσονται σε όλα τα επίπεδα. Η σκέψη τους έχει γίνει διαλεκτική,(η έμφαση δική μου –Δ.Τ.) αγωνιούν για τα προβλήματα της κοινωνίας και ο λόγος τους απομακρύνεται από τα ιδεολογικά κλισέ του παρελθόντος και από τον προφητικό και αφοριστικό λόγο των φασιστικών καθεστώτων.»
«Και αν δεχτούμε τη ρήση του Μαρξ «ότι το κοινωνικό είναι καθορίζει τη συνείδηση», πολλές από αυτές τις ομάδες έχουν μεταλλαχτεί σε εχθρούς της Νέας Τάξης.»
(Οι αδιάλλακτοι δογματοφύλακες και οι φορμαλιστές -resaltomag.gr)

«Οι διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος δεν ανταποκρίνονται στη σημερινή πραγματικότητα. Νέα μέτωπα αγώνα γεννιούνται. Οι παλιές ετικέτες ξεθώριασαν. Καινούργια τραγούδια χρειάζονται. Τα παλιά αποχρωματίστηκαν, μεταλλάχτηκαν, έγιναν κούφια ρητορεία, ξύλινη γλώσσα.»
(Τα παρωχημένα κλισέ του φασισμού και οι ακροδεξιές καρικατούρες -resaltomag.gr)

«Μόνο με τη συμμετοχή όλων μας θα οικοδομηθεί, με αυθεντικότητα και ζωντάνια, αλλά και δημοκρατικά το ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΝΕΟ!
Με παλιές φθαρμένες συνταγές δεν εκφράζονται τα πελώρια προβλήματα της εποχής μας και οι ιδέες που απορρέουν από αυτά.»
(Αγωνιστική συστράτευση -resaltomag.gr)

Την τελευταία δήλωση του ο Γ. Βερούχης την απευθύνει: «στους συντρόφους Θύμιο Παπανικολάου και Δημήτρη Τούμπανη». Αν και ο Παπανικολάου προβλέπεται να εξοκείλει εντελώς στις επερχόμενες φουρτούνες, τα πιο πάνω αποσπάσματα ήδη περιγράφουν τον πολιτικό του προσανατολισμό. Οπότε αποσαφηνίζεται και ποιας πολιτικής γίνεται, αντικειμενικά, απολογητής ο Γ. Βερούχης και μόνο απ’ το γεγονός ότι στο πρόσωπο του Παπανικολάου αναγνωρίζει ένα σύντροφο!
Εκτός αυτού έχει επιδείξει, μέχρι τώρα, στάση σιωπηρής ανοχής απέναντι στα σκουπίδια που ο εκδότης του «Ρεσάλτο» σερβίρει ως «καινοτόμο» αριστερή πολιτική.
Η συνεργασία με λάτρεις του καπιταλισμού και αντικομμουνιστές, δεν είναι «διαλεκτική» καινοτομία όπως με θράσος την εμφανίζει ο Παπανικολάου αλλά η παλιά και πασίγνωστη πολιτική της συνεργασίας των τάξεων και μάλιστα στην πιο απεχθή της μορφή.
Ανεξάρτητα από δημαγωγικά πυροτεχνήματα, στην πράξη είναι η καλύτερη υπεράσπιση του συστήματος σε εποχές επικίνδυνων κλονισμών. Δηλαδή του συστήματος που αν δεν ανατραπεί απ’ τις δυνάμεις του σοσιαλισμού, οδηγείται μοιραία και απ’ την φύση του, στην ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση, δηλαδή στην επικράτηση ενός και μοναδικού κέντρου οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής ισχύος σε ολόκληρο τον πλανήτη, δηλαδή στην νέα φασιστική τάξη, που ο κουτοπόνηρος Παπανικολάου υπόσχεται ότι θα την πολεμήσει χέρι-χέρι με τον κάθε …Καρατζαφέρη!