Η σημασία του Κομμουνισμού εν όψη της κατάρρευσης του παγκόσμιου καπιταλισμού

ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η σημασία του Κομμουνισμού εν όψη της κατάρρευσης του παγκόσμιου καπιταλισμού

Το κομμουνιστικό ιδανικό αναφέρεται σε μια δίκαιη και κυρίως ισάξια κοινωνία, όπως αυτή υπήρχε στα αρχικά στάδια της δημιουργίας μας, όπου δεν υπήρχαν ταξικές διαφορές και ιδιωτικές περιουσίες. Αλλά με την επερχόμενη βιομηχανική επανάσταση και την κατ' ανάγκη γέννηση του σύγχρονου προλεταριάτου, το κομμουνιστικό ιδανικό έγινε μια απάντηση στον θριαμβευτικό καπιταλισμό, έναν καπιταλισμό που έριχνε μέρος του αυξανόμενου πληθυσμού στα εργοστάσια και στις φτωχογειτονιές των αναδυόμενων βιομηχανικών πόλεων. Ήταν ο Μαρξ που έδωσε στις σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές ιδέες μια ορθολογική βάση. Έκτοτε, αυτή η διδασκαλία ήταν πάντα παρούσα στο εργατικό κίνημα. Αυτό το πολιτικό ρεύμα υποστήριζε πάντα ότι το μέλλον της κοινωνίας είναι δυνατόν μόνο με την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, με τη μεταφορά τόσο όλου του πλούτου σε κοινή χρήση όσο και των μέσων παραγωγής του, έτσι ώστε αυτό που παράγεται να εξαρτάται από τις ανάγκες ολόκληρης της κοινωνίας και όχι μόνο από τα συμφέροντα της καπιταλιστικής μειοψηφίας. Η κομμουνιστική διδασκαλία κληρονόμησε από τον Μαρξ μια επιστημονική προσέγγιση στην ανάλυση της καπιταλιστικής κοινωνίας ως σταδίου κοινωνικής ανάπτυξης, σε αντίθεση με εκείνους που ισχυρίζονταν ότι στον καπιταλισμό η κοινωνική δομή της κοινωνίας βρήκε την τελική της έκφραση σύμφωνα με τους αιώνιους νόμους της ύπαρξης, ακόμη και τους νόμους της φυσικής ανάπτυξης. Ο Μαρξ πίστευε ότι ο καπιταλισμός, ο οποίος από μόνος του ήταν ένα προοδευτικό φαινόμενο σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή της ιστορίας, αναπόφευκτα θα καθίστατο παρωχημένος όταν θα τον ξεπερνούσαν οι παραγωγικές δυνάμεις που ο ίδιος είχε δημιουργήσει. Ο Μαρξ πίστευε ότι ο καπιταλισμός, ο οποίος με τη σειρά του είχε γίνει εμπόδιο στην ανάπτυξη της κοινωνίας, θα έπρεπε να δώσει τη θέση του σε μια νέα μορφή κοινωνικής οργάνωσης. Έτσι διατύπωσε τη θέση ότι ο καπιταλισμός θα γίνει η τελική μορφή οργάνωσης της κοινωνίας, βασισμένη στη διαίρεση τάξεων με διαφορετικά, ακόμη και αντίθετα, συμφέροντα. Αυτή θα είναι η τελική μορφή κοινωνικής οργάνωσης, όταν μια μειοψηφία συγκεντρώνει στα χέρια της τα κύρια κοινωνικά υλικά αγαθά και εκμεταλλεύεται και καταπιέζει την πλειοψηφία, και ότι η ίδια η ανάπτυξη του καπιταλισμού περιέχει ήδη τη μελλοντική διευθέτηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, όπου η ανθρωπότητα θα είναι επιτέλους σε θέση να διαχειρίζεται την παραγωγή καθώς και τις κοινωνικές σχέσεις.

Πρωτη Διεθνη του Μαρξ

Στο πλαίσιο αυτής της ιδέας, δημιουργήθηκε η Διεθνής Ένωση Εργατών, ουσιαστικά η Πρώτη Διεθνής. Και λίγο αργότερα, μετά τον θάνατο του Μαρξ, εμφανίστηκαν και αναπτύχθηκαν μεγάλα κόμματα. Εκείνη την εποχή, ονομάζονταν σοσιαλδημοκρατικά ή σοσιαλιστικά κόμματα, το πιο ισχυρό από τα οποία ήταν το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, ξεκινώντας από το 1870. Δυστυχώς, όπως αποδείχθηκε μερικά χρόνια αργότερα, η ηγεσία του άνωθεν κόμματος και ο μηχανισμός του, προερχόμενοι από εργατικό υπόβαθρο, βρίσκονταν υπό την ισχυρή επιρροή της αστικής τάξης και οι ίδιοι δεν ήταν σε θέση να παίξουν ακριβώς τον ρόλο που υποτίθεται ότι έπρεπε να παίξουν στις αρχές του 1900, δηλαδή να αντισταθούν στην πίεση των αντίπαλων αστικών ομάδων για έναν αιματηρό πόλεμο, όπου κάθε πλευρά επιδίωκε κυρίως να επεκτείνει τη δική της σφαίρα επιρροής στον οικονομικό τομέα και να λεηλατήσει περισσότερο την αντίπαλη πλευρά (Α.Π.Π 1914).

Οι Σοσιαλδημοκράτες παρείχαν στις κυβερνήσεις υπουργούς στα πολεμικά υπουργικά συμβούλια και στις δύο πλευρές του μετώπου. Και όταν, ξεκινώντας από το 1917, το προλεταριάτο βγήκε ενάντια στον πόλεμο όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και στη Γερμανία και σε πολλές άλλες χώρες, παντού στον αγώνα του συνάντησε την αντίθεση των ηγετών της Σοσιαλδημοκρατίας.

Παρά ταύτα, το Μπολσεβίκικο Κόμμα αναδύθηκε από τις τάξεις των εργατικών Σοβιέτ τα οποία είχαν τεράστιες πιέσεις από το απολυταρχικό καθεστώς του Τσάρου γεγονός που διασφάλισε τη συνέχεια του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος ενάντια στους ηγέτες των σοσιαλιστικών κομμάτων που είχαν προδώσει την εργατική τάξη. Χάρη σε αυτό το κόμμα, το προλεταριάτο απέκτησε ένα πραγματικά επαναστατικό κόμμα, και αποφασιστικούς ηγέτες, με αποτέλεσμα να γίνει ενεργητικό, έμπειρο και έτοιμο να φτάσει μέχρι το τέλος. Όταν το ρωσικό προλεταριάτο εισήλθε για πρώτη φορά στον επαναστατικό αγώνα τον Φεβρουάριο του 1917, το κύριο ατού του Μπολσεβίκικου Κόμματος ήταν το γεγονός ότι εξέφραζε τη βούληση εκατομμυρίων προλετάριων και αγροτών. Χάρη στον συνδυασμό δύο παραγόντων, δηλαδή, της επαναστατικής ενέργειας των εκμεταλλευόμενων μαζών, αφενός, και της αποφασιστικότητας και της ικανότητας της επαναστατικής ηγεσίας, (που ήταν το Μπολσεβίκικο Κόμμα) αφετέρου, το προλεταριάτο κατάφερε να καταλάβει την εξουσία. Και στη συνέχεια μπόρεσε να χρησιμοποιήσει αυτήν την εξουσία, χρησιμοποιώντας τις δικές του μαχητικές οργανώσεις, και να διατηρηθεί, παρά έναν μακρύ εμφύλιο πόλεμο, που επιδεινώθηκε από τη στρατιωτική επέμβαση σχεδόν όλων των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, οι οποίες ενώθηκαν στον αγώνα κατά της ρωσικής επανάστασης.

Ρωσική Επανάσταση

Στα χρόνια που ακολούθησαν τη Ρωσική Επανάσταση, ο κομμουνισμός εφαρμόστηκε από κομμουνιστικά κόμματα με σημαντικά μέλη και σημαντική επιρροή. Βρήκε την ενσάρκωσή του στη Ρωσία με τη μορφή ενός νέου τύπου κράτους, το οποίο για πρώτη φορά αντιπροσώπευε τα συμφέροντα όχι ενός στενού στρώματος εκμεταλλευτών, αλλά της πλειοψηφίας του εκμεταλλευόμενου πληθυσμού. Ένα κράτος που έγινε όργανο στα χέρια της εργατικής τάξης, που κλήθηκε να υπερασπιστεί την επανάστασή της από την επιστροφή της αστικής τάξης. Έπρεπε επίσης να αναλάβει τον έλεγχο της οικονομίας της χώρας και άρχισε να αναπτύσσεται σε εντελώς νέες βάσεις, διαφορετικές από τις καπιταλιστικές. Το επαναστατικό κύμα του 1917-1923, που σάρωσε ένα μεγάλο μέρος της Ευρώπης, παρ' όλα αυτά σταμάτησε. Η ευρωπαϊκή αστική τάξη κερδισε αυτή την πρώτη αναμέτρηση με την εργατική τάξη, λαμβάνοντας αποφασιστική βοήθεια από τους ηγέτες της Σοσιαλδημοκρατίας. Η ρωσική επανάσταση, η οποία βρέθηκε σε πλήρη απομόνωση σε μια φτωχή χώρα, όπου το προλεταριάτο αντιπροσώπευε μόνο ένα μικρό μέρος του πληθυσμού, διήρκεσε μόνο δέκα χρόνια. Η Σοβιετική Ένωση αποδείχθηκε η πρώτη χώρα στην οποία το προλεταριάτο, αφού κατέλαβε την πολιτική εξουσία και αφού εξαφάνισε πλήρως τη φεουδαρχική και αστική ιδιοκτησία, εθνικοποίησε τα μέσα παραγωγής. Οι ηγέτες της επανάστασης δεν είχαν σκοπό να οικοδομήσουν μια κομμουνιστική κοινωνία σε μία μόνο χώρα. Καταλάβαιναν ότι αυτό ήταν αδύνατο, επειδή ακριβώς ο διεθνής καταμερισμός της εργασίας, καθιστά δυνατή την επίτευξη του υψηλού επιπέδου παραγωγικών δυνάμεων που είναι απαραίτητοι για τη σοσιαλιστική οργάνωση της οικονομίας. Ωστόσο, βρίσκοντας τους εαυτούς τους σε πλήρη απομόνωση μετά την υποχώρηση του επαναστατικού κύματος σε άλλες χώρες, ιδιαίτερα στη Γερμανία, μια χώρα με ιδιαίτερα ανεπτυγμένη βιομηχανία, οι ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης αναγκάστηκαν να αναζωογονήσουν την οικονομία και να την αναπτύξουν σε εντελώς νέες βάσεις από αυτές στις οποίες βασιζόταν η καπιταλιστική οικονομία - χωρίς αστική τάξη, χωρίς ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, ελεύθερη αγορά, χωρίς ανταγωνισμό και χωρίς την επιδίωξη του κέρδους. Έπρεπε να το κάνουν αυτό υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, καθώς μιλούσαν για μια τεράστια χώρα με πολλούς φυσικούς πόρους, αλλά ταυτόχρονα φτωχή, υπανάπτυκτη τόσο από υλικής όσο και από πολιτιστικής άποψης.Επιπλέον, η επανάσταση εξελίχθηκε κάπως διαφορετικά από ό,τι περίμεναν οι αληθινοί κομμουνιστές. Γιατί στο επαναστατικό κράτος, το οποίο βρέθηκε σε απομόνωση, όπως έγραψε ο Τρότσκι, «ο κρατικός μηχανισμός των εργατών αποσυντέθηκε πλήρως, μετατρεπόμενος από όργανο της εργατικής τάξης σε όργανο γραφειοκρατικής βίας που στρέφεται εναντίον της εργατικής τάξης, και σταδιακά εξελίσσεται σε όργανο σαμποτάζ της οικονομίας». Ωστόσο, παρά το σαμποτάζ της γραφειοκρατίας και σε αντίθεση με τα επανειλημμένα ψέματα, από τα σχολικά βιβλία μέχρι τα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης, η κρατική οικονομία αποδείχθηκε πολύ ανώτερη από την οικονομία που βασιζόταν στην ιδιωτική ιδιοκτησία, την αγορά και τον ανταγωνισμό. «Η συγκέντρωση των μέσων παραγωγής στα χέρια του κράτους και η εφαρμογή ενός ενιαίου σχεδίου βασισμένου σε απεριόριστους φυσικούς πόρους κατέστησε δυνατή την έναρξη της εντυπωσιακής εκβιομηχάνισης της χώρας, εξασφάλισε την ανάπτυξη των πόλεων και την κατασκευή νέων...» (Τρότσκι).

Η Επανάσταση Οπισθοδρομεί

Η επαναστατική Ρωσία, αρχικά καθυστερημένη, κατεστραμμένη, ξεραμένη από τον πόλεμο και τις επαναστατικές αναταραχές, διαπίστωσε ότι δέκα χρόνια ήταν αρκετά για να επιστρέψει στο επίπεδο της οικονομίας του 1913, που είχε επιτευχθεί αμέσως πριν από τον πόλεμο. Αυτό από μόνο του ήταν ήδη ένα επίτευγμα, αφού ήταν δυνατό παρά τη στρατιωτική επέμβαση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και τον οικονομικό αποκλεισμό. Μεταξύ 1920 και 1938, δηλαδή σε δεκαοκτώ χρόνια, η βιομηχανική παραγωγή στη Σοβιετική Ένωση οκταπλασιάστηκε, ενώ κατά την ίδια περίοδο η καπιταλιστική οικονομία έμπαινε σε κρίση, συμπεριλαμβανομένων των αμερικανικών και γερμανικών προπυργίων. Το 1935, κατατάσσεται τρίτη στον κόσμο στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γερμανία, ενώ η Ρωσία ήταν πρακτικά μη ηλεκτροδοτημένη πριν από την επανάσταση. Αυτή η περίοδος ανάπτυξης, πρωτοφανής μέχρι σήμερα, διακόπηκε προσωρινά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, την ύπουλη εισβολή των ναζιστικών στρατευμάτων, αν και δεν σταμάτησε εντελώς. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η Σοβιετική Ένωση μπόρεσε να αντιμετωπίσει μια από τις πιο ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις στην Ευρώπη, τη Γερμανία, και τελικά την νίκησε. Αυτό μπορεί να μην είναι μόνο θέμα θάρρους ή κινήτρου. Έπρεπε να πληρώσει ένα υψηλό τίμημα για τη νίκη, αλλά παρόλα αυτά ο πόλεμος ήταν επίσης ζήτημα σύγκρουσης δύο οικονομικών συστημάτων αλλά κατέληξε να γίνει εθνικός για τους Ρώσσους και το εθνικό φρόνημα πάντα υπερνικά του οικονομικού...

Ο 2ος Ιμπεριαλιστικός Πόλεμος

Αν η Μάχη του Στάλινγκραντ έχει μείνει στην ιστορία ως ένα σημείο καμπής στον πόλεμο, οι συνθήκες για αυτό το σημείο καμπής δημιουργήθηκαν πέρα από τα Ουράλια σε εκατοντάδες κρατικές βιομηχανικές εγκαταστάσεις που στήθηκαν ακριβώς μετά την επανάσταση του 1917 και οργανώθηκαν από επιτροπές εργατών. Μετά το τέλος του πολέμου, η Σοβιετική Ένωση συνέχισε να αναπτύσσει τη βιομηχανία της και από μια αρχικά υπανάπτυκτη χώρα μετατράπηκε στη δεκαετία του εξήντα σε ένα ισχυρό βιομηχανικό κράτος, ικανό να ανταγωνιστεί την κύρια ιμπεριαλιστική δύναμη - τις Ηνωμένες Πολιτείες. Και μάλιστα για δεκαετίες να βρίσκεται στην κορυφή της παγκόσμιας βιομηχανίας.βΤο ακαθάριστο προϊόν της παρέμεινε, φυσικά, σημαντικά χαμηλότερο από αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το επίπεδο παραγωγής στην ΕΣΣΔ το 1937 ήταν μόνο το 28% της αμερικανικής παραγωγής, και το 1972 ήταν ήδη το μισό.

Όλα αυτά επιτεύχθηκαν υπό δικτατορία, αλλά σε αντίθεση με όσα λένε οι σημερινοί λάτρεις του σταλινισμού, δεν ήταν η δικτατορία που επέτρεψε να επιτευχθεί μια τόσο ιλιγγιώδης επιτυχία. Διαφορετικά, χάρη στον Μομπούτου και τον Ντουβαλιέ, τον Μπόνγκο και τις στρατιωτικές δικτατορίες στην Αργεντινή και τη Βραζιλία, πόσες ταχέως αναπτυσσόμενες χώρες θα μπορούσαν να είχαν αναδυθεί. Η δικτατορία της γραφειοκρατίας αποτελούσε εμπόδιο για την σχεδιασμένη οικονομία, αλλά όχι πλεονέκτημα, όπως ακριβώς το συνεχώς αυξανόμενο μερίδιο του πλούτου που δημιουργούνταν από την σχεδιασμένη οικονομία και το οποίο οικειοποιούνταν η γραφειοκρατία αποτελούσε εμπόδιο. Μια σχεδιασμένη οικονομία απαιτεί πολιτική δημοκρατία. Για να αναπτυχθεί στο μέγιστο των δυνατοτήτων του, ο σχεδιασμός χρειάζεται δημοκρατία. Οι ανάγκες πρέπει να ορίζονται, να αξιολογούνται, να προσαρμόζονται καθώς αυξάνονται και ο όγκος της παραγωγής να προσαρμόζεται ανάλογα με αυτήν την ανάπτυξη.Οι καταναλωτές αγαθών και οι χρήστες δημόσιων υπηρεσιών πρέπει να είναι σε θέση να επικρίνουν τις ελλείψεις του σχεδιασμού και την ποιότητα της παραγωγής.

Δεν ήταν τυχαίο που ο Τρότσκι όρισε το επαναστατικό πρόγραμμα στη Σοβιετική Ένωση με τον ακόλουθο τρόπο στο Μεταβατικό Πρόγραμμα: «Απαιτείται αναθεώρηση της σχεδιασμένης οικονομίας από πάνω προς τα κάτω προς το συμφέρον των παραγωγών και των καταναλωτών. Οι εργοστασιακές επιτροπές πρέπει να ανακτήσουν τα δικαιώματά τους να ελέγχουν την παραγωγή. Οι δημοκρατικά οργανωμένοι καταναλωτικοί συνεταιρισμοί πρέπει να ελέγχουν την ποιότητα των προϊόντων και των τιμών».

Ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους η γραφειοκρατία δεν μπορούσε να επιτρέψει στις μάζες να ελέγχουν την παραγωγή ήταν ότι προσπαθούσε να αποκρύψει ό,τι είχε οικειοποιηθεί προσωπικά. Οι ηγέτες της ΕΣΣΔ, δηλαδή οι εκπρόσωποι των ανώτερων καστων επέτρεπαν στον εαυτό τους να παραμελεί τις ανάγκες των μαζών, επειδή οι προσωπικές τους ανάγκες, συμπεριλαμβανομένων των ειδών πολυτελείας, καλύπτονταν από ένα δίκτυο ειδικών καταστημάτων που λάμβαναν εισαγόμενα προϊόντα όταν ήταν απαραίτητο.Και όπως είπε και ο Τρότσκι το 1920 το πέτρινο τσεκούρι της σχεδιασμένης οικονομίας έχει κάνει περισσότερα από το ατσάλινο μαχαίρι του καπιταλισμού»!

Η υπανάπτυκτη χώρα, η Σοβιετική Ένωση, έγινε η δεύτερη βιομηχανική δύναμη στον κόσμο, αφού και μέσα στην γραφειοκρατία την παρέσερναν οι αρχές των Μπολσεβίκων της επταετίας 1917-1924 καθοδηγούμενες από τους Λένιν και Τρότσκι. Σε ολόκληρο τον κόσμο, μόνο σε αυτή τη χώρα το προλεταριάτο έχει επιχειρήσει να εφαρμόσει τις μεθόδους των οποίων είναι φορέας, ενώ το καπιταλιστικό σύστημα υπάρχει σε διακόσιες χώρες που είναι καταχωρημένες στον ΟΗΕ. Η σύγκριση είναι εντυπωσιακή αν συγκρίνουμε τη μοναδική προσπάθεια του προλεταριάτου να χτίσει το δικό του κράτος, περιτριγυρισμένο από τον καπιταλιστικό κόσμο. Ο Τρότσκι υποστήριξε στο βιβλίο του «Η Προδομένη Επανάσταση»: «Αν η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν είχε παράγει τίποτα περισσότερο από αυτό το επιταχυνόμενο κίνημα, θα ήταν ιστορικά δικαιολογημένη, <ακόμα κι αν> το ρωσικό προλεταριάτο πραγματοποίησε την επανάσταση στο όνομα πολύ πιο μακροπρόθεσμων στόχων», και έκλεισε την παράγραφο αυτήν λέγοντας: Ο σοσιαλισμός έχει αποδείξει το δικαίωμά του στη νίκη όχι στις σελίδες του Κεφαλαίου, αλλά στην οικονομική αρένα που αποτελεί το ένα έκτο της επιφάνειας της γης· όχι στη γλώσσα της διαλεκτικής, αλλά στη γλώσσα του σιδήρου, του τσιμέντου και του ηλεκτρισμού». Και αυτό το κίνημα που έριξε τον τσαρισμό και πήρε το ίδιο την εξουσία και τα εργατικά συνδικάτα την διαχείριση των εργοστασίων, κράτησε αυτήν την τεράστια χώρα όρθια κάθ' όλη την διάρκεια του σταλινισμού σχεδόν για τριάντα χρόνια σε σύγκριση με τα χρόνια που ακολούθησαν την κατάρρευσή της το 1991 όπου η κατάρρευση της ρωσικής οικονομίας με αριθμούς στα επόμενα δέκα (10) χρόνια ήταν : Η παραγωγή μειώθηκε κατά 50%, ο πληθυσμός μειωνόταν συνεχώς κατά ένα ή δύο εκατομμύρια ανθρώπους ετησίως και σε άλλα πρώην σοβιετικά κράτη, τα φτωχότερα, η κατάσταση ήταν ακόμη χειρότερη.

Εκφυλισμένο Εργατικό Κράτος

Και σε αυτό το κράτος, που δημιουργήθηκε από τη Ρωσική εργατική τάξη, αναδύθηκε και άρχισε να αναπτύσσεται μια γραφειοκρατία, η οποία, διατηρώντας παράλληλα τα οικονομικά θεμέλια που ανέπτυξε η επανάσταση, την αρχή της μεταφοράς των μέσων παραγωγής στο κράτος κλπ., επιδίωξε να αυξήσει και να ενισχύσει κυρίως τα προνόμιά της. Το πέτυχε αυτό υπό την ηγεσία ενός νέου ηγέτη, ενός ντόπιου των τάξεών της - του Στάλιν. Μόλις ανέλαβε την εξουσία, το Κομμουνιστικό Κόμμα έπαψε να είναι επαναστατικό για να γίνει το κόμμα αυτής της γραφειοκρατίας. Γρήγορα ανάγκασε τα κομμουνιστικά κόμματα άλλων χωρών, τα οποία, διατηρώντας παράλληλα την κομμουνιστική «πινακίδα», να μετατραπούν σε υπάκουα όργανα της σοβιετικής διπλωματίας. Τα γνήσια επαναστατικά στοιχεία του πρώιμου Μπολσεβίκικου Κόμματος απομακρύνθηκαν από την ηγεσία του από τον Στάλιν και στη συνέχεια, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1930 καταστράφηκαν, όπως επίσης αποκεφαλίστηκαν όλα τα ηγετικά στελέχη του Κόκκινου στρατού αφού ήταν όλα γαλουχημένα και δομημένα στις αξίες του ιδρυτή του Κόκκινου στρατού του Λέοντα Τρότσκι. Το ίδιο συνέβη και με ολόκληρη την γενιά που νίκησε στον εμφύλιο. Ο ίδιος ο Τρότσκι δολοφονήθηκε με εντολή του Στάλιν το 1940. Ωστόσο, αυτό το κομμουνιστικό κίνημα περιλάμβανε επίσης αυτους που αντιτάχθηκαν στην ανάπτυξη του σταλινισμού, εκείνους που ενώθηκαν γύρω από τον Τρότσκι και που αγωνίστηκαν ενάντια στα αναδυόμενα γραφειοκρατικά προνόμια και τις διαστρεβλώσεις των κομμουνιστικών ιδεών. Και το έκαναν αυτό ακριβώς στο όνομα του κομμουνισμού. Σήμερα υπερασπιζόμαστε την κληρονομιά του Τρότσκι, την ανάλυσή του για την εκφύλιση της σοβιετικής επανάστασης και, ιδιαίτερα, την εμπειρία εκείνων των κομμουνιστών που, μαζί με τον Τρότσκι, δεν πρόδωσαν τις πεποιθήσεις τους, συνέχισαν τον αγώνα, στο όνομα του οποίου κάποιοι πέθαναν στα στρατόπεδα εργασίας, και άλλοι από τις σφαίρες δολοφόνων που ενεργούσαν κατ' εντολή της σταλινικής γραφειοκρατίας. Μερικοί από αυτούς είχαν συμμετάσχει στην Οκτωβριανή Επανάσταση, άλλοι, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, είχαν περάσει από τον αγώνα ενάντια στον τσαρισμό, στη φυλακή ή στην μετανάστευση. Άλλοι, νεότεροι, είχαν γνωρίσει τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου και στη συνέχεια πολέμησαν με την αστική τάξη για οικονομική εξουσία προκειμένου να αποτρέψουν την επιστροφή της. Όλοι τους βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη γραφειοκρατικοποίηση που υπονόμευε κρυφά το Μπολσεβίκικο Κόμμα, διαστρεβλώνοντας τα ιδανικά και τον στόχο του - τη διεθνή επανάσταση για την οποία είχε δημιουργηθεί. Όλοι τους - αρκετές χιλιάδες γυναίκες και άνδρες, όλοι αυτοί, έχοντας ενωθεί στην αριστερή αντιπολίτευση, άφησαν πίσω τους ανεκτίμητη εμπειρία στον αγώνα για την εξουσία του προλεταριάτου.

Και αν ο Γερμανικός ιμπεριαλισμός στην ναζιστική του έκδοση που ήταν ήδη σφυρηλατημένο και μπαρουτοκαπνισμένο στα μέτωπα του Α.Π.Π δεν μπόρεσε να νικήσει την Ρωσία, ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός που γνωρίζει μόνο ήττες από την δεκαετία του 1950 μέχρι σήμερα . είναι αδιανόητο να μπορεί να νικήσει την σημερινή Ρωσία όσο και την Κίνα.

Τροτσκισμός εναντίων Σταλινισμού

Πάνω στα ερείπια του σταλινοποιημένου Μπολσεβίκικου Κόμματος, γεννήθηκε το τροτσκιστικό κίνημα ως επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα, όπου ο εδραιωμένος σταλινισμός με την φυσική εξόντωση όλων τον μελών του τα επόμενα χρόνια διέκοψε βάναυσα την δυναμική του εργατικού κινήματος. Εκτός Σοβιετικής Ένωσης, τη σημαία της κομμουνιστικής επανάστασης ανέλαβαν μόνο μικρές ομάδες που δεν είχαν την εμπειρία του αγώνα και του πολιτικού κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, αυτές οι ομάδες βίωσαν την πίεση του σταλινισμού, ο οποίος προσπάθησε να τις απομακρύνει από το εργατικό κίνημα. Συκοφαντήθηκαν, δέχτηκαν σωματικές επιθέσεις, ακόμη και δολοφονήθηκαν. Σε ολόκληρη την Ασία και την Ευρώπη ο μηχανισμός του σταλινισμού δεν κυνήγησε απλά τον Τροτσκισμό μέχρι να τον εξαφανίσει, αλλά προσπάθησε επίσης να τον μεταβάλει και να μας πείσει ότι ομάδες που οργάνωσε και δημιούργησε ο ίδιος ο σταλινισμός είναι τροτσκιστικές και το έμβλημα τους αλλά και ο στόχος τους είναι η διάσπαση του εργατικού κινήματος και μόνο. Ο Στάλιν διέλυσε την τρίτη Διεθνή για να φανεί χρήσιμος στον Τσόρτσιλ , ενώ η 4η διεθνής δεν κατάφερε να αναδειχθεί λόγο της μεταπολεμικής δυναμικής του σταλινισμού ο οποίος δεν λειτούργησε με σκοπό την ανατροπή του Ευρωπαϊκού καπιταλισμού , αλλά για την σταθεροποίηση αυτού!!!

Στην Ελλάδα ο σταλινισμός στόχευσε τον Τροτσκισμό με μέλη που το ΚΚΕ όρισε σαν τροτσκιστές (με σταλινική προβιά) και τους οποίους κατεύθυνε χειριστικά για τον εξευτελισμό του τροτσκισμού (βλέπε ομάδα Στίνα κ.ο.κ), ενώ εξαφάνισε εντελώς την ιστορική διαδρομή του Παντελή Πουλιόπουλου ο οποίος διετέλεσε ο πρώτος Γ.Γ του ΚΚΕ και μετά την επικράτηση του σταλινισμού στην Σοβιετική Ένωση προσπάθησε να αναφέρει τα προβλήματα της γραφειοκρατίας στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα, και να οργανώσει την πρώτη στον Ελλαδικό χώρο τροτσκιστική ομάδα αντίδρασης μέχρι που κυνηγήθηκε από τον σταλινισμό και προδόθηκε από αυτόν( τον εγχώριο) στους Ιταλούς κατακτητές όπου και εκτελέστηκε το 1943. Η συνέχεια του Τροτσκισμού στην Ελλάδα μετά τον Πουλιόπουλο ήταν ο Μιχάλης Ράπτης

Ο ρολος του Παμπλο ηγετη της μεταπολεμικης 4ης Διεθνης

Ο Πάμπλο ήταν ο ηγέτης της 4ης Διεθνής μετά τον Τρότσκι ενώ διετέλεσε και σύμβουλος του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου της Αλγερίας (Είχε στείλει διακόσιους μηχανικούς για τα εργοστάσια παραγωγής όπλων της εγχώριας αντίστασης) και βοήθησε τα μέγιστα στην απελευθέρωση της από την Γαλλική αποικιοκρατία. Ήταν μια κομβική νίκη αυτή καθώς η Αλγερία είναι η μεγαλύτερη χώρα στην Αφρική και η ήττα αυτή ήταν μαχαιριά για τον δυτικό ιμπεριαλισμό μιάς και η Αλγερία για τη Γαλλια ήταν ότι και οι Ινδίες για την Βρετανική αυτοκρατορία. Η ανεξαρτησία της Αλγερίας ήταν ακριβώς ο μεταπολεμικός Τροτσκισμός στην πράξη. Την ίδια ώρα οι σταλινικοί υπέγραφαν την μία συνθήκη ειρήνης μετά την άλλη στις χώρες επιρροής τους με τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Η συνθήκη της Βάρκιζας όπου ο σταλινισμός οδήγησε την Ελλάδα στην πλήρη παράδοση στον δυτικό ιμπεριαλισμό την στιγμή είχε το πάνω χέρι η εθνική αντίσταση και το εγχώριο Κ.Κ, όπως και η μάχη στην Ντιέν Μπιέν Φου που και εκεί ηττήθηκε ο γαλλικός ιμπεριαλισμός αλλά με την "βοήθεια" του σταλινισμού οδήγησε την Ινδοκίνα στην Διάσκεψη της Γενεύης το 1954 και την απόφαση για διχοτόμηση του Βιετνάμ ενώ είχαν επικρατήσει. Ο σταλινισμός πρέσβευε την ειρηνική συνύπαρξη με τον ιμπεριαλισμό σε αντάλλαγμα τα προνόμια στην εγχώρια αγορά και την διαρθρωτική αφομοίωση των γειτονικών κρατών ως αναχώματα. Αυτή ήταν και η διαφορά στα δύο κινήματα μεταπολεμικά. Ο Πάμπλο οργάνωνε την αντίσταση στην Αλγερία και στην Λατινική Αμερική ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλισμό και η σταλινική πτέρυγα της Γαλλικής αριστεράς υπερψήφιζε τον πολεμικό προϋπολογισμό για επέμβαση σε Βιετνάμ και Αλγερία...

Και ενώ ο Πάμπλο ηγείτο του Τροτσκισμού σε παγκόσμιο επίπεδο στην Ελλάδα με την έλευση του αμερικανοκίνητου καθεστώτος το 1967 πολλοί σύντροφοι βρέθηκαν στο Λονδίνο -κυρίως- εξόριστοι και για να αποφύγουν τις θανατικές ποινές και με την επιστροφή τους στην πατρίδα δημιούργησαν το πρώτο τυπογραφείο (πριν και από το ΚΚΕ) και η τότε οργάνωση Εργατική Διεθνιστική Ένωση (ΕΔΕ) μαζικοποιήθηκε. Ηγήθηκε στις απεργίες όπως αυτήν της ΕΣΚΙΜΟ και πολλές ακόμη.

 Το 1975 επήλθε το σχίσμα και ομάδα μελών της, με επικεφαλής τον Δημήτρη Τούμπανη, αποχώρησε και ίδρυσε την Κομμουνιστική Διεθνιστική Ένωση (ΚΔΕ), με κύρια διαφωνία τις αρχές του Τροτσκισμού μιάς και η Εργατική Διεθνιστική Ένωση (ΕΔΕ) είχε εκφυλιστεί και αστικοποιηθεί με τις προτροπές και την καθοδήγηση του Τζέρι Χίλυ. Από αυτές τις διαφωνίες προέκυψαν τα επόμενα χρόνια μορφώματα οδηγούμενα από τον σταλινισμό για την απαξίωση του Τροτσκισμού,όπως το ΣΕΚ και το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα - Τροτσκιστές (Ε.Ε.Κ.) του Σάββα Μιχαήλ η ΟΚΔΕ του Φελεκη και πολλά ακόμη τα οποία υποστήριξαν την καταδίκη του Σερβικού εθνικισμού, και ουσιαστικά τάχθηκαν υπέρ της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και μετά τάχθηκαν και υπέρ των ανοιχτών συνόρων και της παγκοσμιοποίησης. Το ίδιο συνέβη και με τους Αρχειομαρξιστές όπου ο συνιδρυτής τους Λουκάς Καρλιάφτης δεν υιοθέτησε ποτέ την στρατιωτική προλεταριακή πολιτική του Τρότσκι η οποία έλεγε να οπλίζεται η εργατική τάξη σε περιόδους εμφυλίου η κατοχής. Ήταν υποστηρικτής και αυτός της ειρηνικής συνύπαρξης με το κατεστημένο και μάλιστα τόσο έντονα που διαφωνούσε με την φυγή στα βουνά των αντιστασιακών κατά την Γερμανική κατοχή όσο και μετά κατά τον εμφύλιο...ήταν υπέρ με λίγα λόγια του να σε εκτελούσαν στην πλατεία η να σε 'έστελναν στα κάτεργα των γερμανικών εργοστασίων με την συγκατάθεση σου.

Μετα την πτωση της ΕΣΣΔ η ΚΔΕ διαφοροποιηθηκε με ολες τις οργανωσεις της ψευτο αριστερας στο ζητημα παγκοσμιοποιηση αποβιομηχανοποιηση και μεταναστευση. Δεν υιοθετησε ποτε την πολιτικη των ανοικτων συνορων εναντιωθηκε εξ ολοκληρου κατα την ΕΕ και παντα ηταν κοντρα με αυτο που σημερα ονομάζεται woke ατζεντα και ηταν παρουσα στις κοντρες του Ελληνικου λαου τοσο στην αντικατασταση του οσο και στα δικτατορικα μετρα της ψευτο πανδημιας.

Η Κομμουνιστική Διεθνιστική Ένωση (ΚΔΕ) σήμερα στην Ελλάδα είναι η πατριωτική αριστερά που μάχεται για τις αξίες του Τροτσκιστικού κινήματος απέναντι σε εκφυλιστικά εργατικά κινήματα και τους εκπροσώπους του καπιταλισμού.

Το τροτσκιστικό κίνημα παρέμεινε και εξακολουθεί να αποτελεί μια αξιοσημείωτη ελπίδα φωτός μέσα στο ίδιο το εργατικό κίνημα. Παρά τις αντιξοότητες της ιστορίας, εμείς παραμένουμε κομμουνιστές, σε αντίθεση με εκείνα τα μεγάλα κόμματα των οποίων τα ονόματα φέρουν ακόμα ίχνη κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών ιδανικών, από τα οποία έχουν απομακρυνθεί προ πολλού, επειδή οι πολιτικές τους φιλοδοξίες στρέφονται στην εξυπηρέτηση της αστικής τάξης στο πλαίσιο των αστικών κυβερνήσεων. 

Το μέλλον είναι ο κομμουνισμός

και μια οικονομία υπό τον δημοκρατικό έλεγχο του προλεταριάτου που θα παράγει αγαθά που ικανοποιούν τις ανάγκες του πληθυσμού, που Θα αναπτύξει την παραγωγή χωρίς να βλάψει τη φύση. «Ακόμα και μια ολόκληρη κοινωνία, ένα έθνος, ακόμη και όλες οι ταυτόχρονα υπάρχουσες κοινωνίες μαζί, δεν είναι οι ιδιοκτήτες της γης. Θα Είναι μόνο οι κάτοχοί της, οι χρήστες της και, ως καλοί πατέρες οικογενειών, πρέπει να την αφήσουν βελτιωμένη στις επόμενες γενιές. Η επερχόμενη και αναμενόμενη εργατική επανάσταση θα καταργήσει τα εθνικά σύνορα και όλα τα υλικά ή ηθικά εμπόδια που αυτά συνεπάγονται. Το προλεταριάτο, διαχειριζόμενο την οικονομία, θα σταματήσει αμέσως την παραγωγή επιβλαβών προϊόντων. 

Συγκεκριμένα, θα πρέπει να κλείσει τα εργοστάσια όπλων, τα οποία σήμερα εκτρέπουν τα καλύτερα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα και τα οποία θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στην ανάπτυξη ειρηνικών τεχνολογιών. Οι εργάτες, έχοντας στην εξουσία, θα αγωνιστούν για να μειώσουν την κραυγαλέα ανισότητα μεταξύ των υπανάπτυκτων και των ανεπτυγμένων περιοχών του πλανήτη. Και θα χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία με γνώμονα την εξέλιξη του ανθρώπου και όχι για την εξαφάνιση του. Η αύξηση της παραγωγικότητας στην οποία θα οδηγήσουν όλα αυτά θα μειώσει τις ώρες εργασίας και θα επιτρέψει στους ανθρώπους να αφιερωθούν σε δραστηριότητες άλλες από την παραγωγή ζωτικών υλικών αγαθών. Η εκπαίδευση και ο πολιτισμός σε όλες τις εκφάνσεις τους θα φτάσουν σε ένα επίπεδο που δεν έχει ξαναδεί η ανθρώπινη ιστορία. Μόνο τότε μπορούμε να πούμε ότι η ανθρωπότητα έχει ξεκινήσει το δρόμο της απελευθέρωσης από τη βαρβαρότητα. Ο κομμουνισμός θα χαράξει τον δρόμο του αυτό είναι εγγενές στην ίδια την εξέλιξη τόσο της οικονομίας όσο και της κοινωνίας. Θα χαράξει τον δρόμο του χάρη στους ανθρώπους, επειδή οι ίδιοι οι άνθρωποι φτιάχνουν τη δική τους ιστορία. 

Όταν η εργατική τάξη συνειδητοποιήσει αυτή την ανάγκη, αναπόφευκτα θα δημιουργήσει ανάμεσά της γυναίκες και άνδρες που θα αγωνιστούν για την απελευθέρωση της τάξης τους, και τη δημιουργία ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος αλλά αυτό απαιτεί ανθρώπους κομμουνιστές που μεταδίδουν πολιτικές και οργανωτικές παραδόσεις, που δεν συγχέουν την εκλογική επιτυχία με την κοινωνική επανάσταση, τον αντικαπιταλισμό με την καταστροφή της πολιτικής και οικονομικής δύναμης της αστικής τάξης. Ο καπιταλισμός δημιουργεί τόσες πολλές αδικίες, τόσες πολλές μορφές καταπίεσης, τόση ζημιά στον κοινωνικό και περιβαλλοντικό τομέα, που αυτό είναι που καθορίζει τη δημιουργία αντιτιθέμενων κομμάτων. Αυτό που εμφανώς λείπει είναι ένα κόμμα του οποίου ο απώτερος στόχος είναι η κατάληψη της εξουσίας από τις δυνάμεις της εργατικής τάξης, όχι από τους αστικούς θεσμούς, αλλά αντίθετα, η καταστροφή αυτών των θεσμών και η αντικατάστασή τους από δημοκρατικά όργανα εξουσίας των ίδιων των εργατών όπως συνέβη με τα εργατικά συμβούλια στη Ρωσία. 

Τα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα πρέπει να μαθαίνουν από το παρελθόν, τόσο από τις επιτυχίες όσο και από τις ήττες του, και να τις αξιοποιούν σωστά στον αγώνα που έρχεται. Το κομμουνιστικό πρόγραμμα γεννήθηκε από τον αγώνα γυναικών και ανδρών από σάρκα και οστά, από τον ενθουσιασμό και τα βάσανά τους. Γεννήθηκε από την ίδια την ταξική πάλη. Όσοι απορρίπτουν αυτό το πρόγραμμα απορρίπτουν όλους όσους αγωνίστηκαν για τον κομμουνισμό. Απορρίπτουν τον κομμουνισμό. Τα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα, τα οποία χρειάζονται ακόμη δημιουργία, επέκταση και εκπαίδευση, μπορούν να γεννηθούν μόνο στη βάση της συγγένειας με τον Μαρξισμό, τον Λενινισμό, τον Τροτσκισμό και, πάνω απ' όλα, βασιζόμενα στην πλούσια και ποικίλη εμπειρία που κρύβεται πίσω από αυτές τις έννοιες. Για όλα αυτά παλεύουμε εμείς, για όλα αυτά ζούμε εμείς και χωρίς αιματοκύλισμα ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να παραδοθεί, και είμαστε αποφασισμένοι αυτήν την φορά να μην αφήσουμε κανέναν νέο σταλινισμό να καπηλευτεί τους αγώνες μας για την πτώση του καπιταλισμού και την ανάδειξη του εργατικού κινήματος ως μια και μοναδική τάξη, χωρίς αταξία και διακρίσεις κοινωνικές οικονομικές και πολιτικές.