Σύμπραξη με το 👿;

Η πατρίδα είναι υπό κατοχή και πρέπει να υπάρξουν πατριωτικά και αντιμνημονιακά συσπειρωτικά σχήματα, ακούμε συχνά. Σωστό. Κάθε είδους συμμαχία συνεχίζουν, γιατί μπροστά στον κίνδυνο ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα... να συμφωνήσουμε, αλλά μέχρι ποιό σημείο? Ποιό είναι το όριο ανοχής, στον ''αγιασμό των μέσων''? Μέχρι που κλείνουμε μάτια κι αυτιά, ανεχόμενοι διάφορα, για το κοινό καλό? Πόσα είμαστε διατεθειμένοι να συγχωρήσουμε, ύβρεις, συκκοφαντίες και τι άλλο ακόμα? Βιασμό, κλοπή , φόνο? Με ποιόν θα συνασπιζόμασταν για την ''απελευθέρωση''? Με τον Πολ Ποτ, τον Παπα Ντοκ Ντυβαλιέ, με τον Σουχάρτο, τον Πινοσέτ?

Φυσικά υπερβάλλω, όμως ασφαλώς και δεν παραδοξολογώ. Μέσω της υπερβολής , απλά τονίζω τούτο: το πατρίδα υπό κατοχή, δεν συνίσταται μόνο στην απώλεια της Εθνικής Κυριαρχίας, ούτε μόνο στην ιδιότυπη οικονομική κατοχή. Η πατρίδα τελεί υπό κατοχή και ως προς τον αμοραλισμό των εξουσιαστών. Αμοραλισμός τύπου ''ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό΄΄ 'ή ''του πήρε το σπίτι η τράπεζα...ας πλήρωνε να μην του το έπαιρναν''. Απέναντι στον αμοραλισμό της εξουσίας, δεν γίνεται να αντιπαραθέσεις ''κινηματικό αμοραλισμό'' και τα διάφορα ''έλα μωρέ τώρα'' και ''σιγά το πράμα'' , όταν διαπιστώνεις συμπεριφορές αδίστακτων δικτατορίσκων.
Ναι θεωρητικολογώ. Γίνονται τέτοια πράγματα εξ άλλου στο ελληνικό αντιμνημονιακό κινηματικό γίγνεσθαι?
A propos, συσπείρωση δεν γίνεται με Ευρωπαϊστές τύπου ΑΡΔΗΝ ή ΚΟΕ. λένε μερικοί

Εκείνο το ΑΚΚΕΛ δεν είναι υπέρ της Ευρωπαϊκής Κοινής Αγροτικής Πολιτικής? Υπάρχει α λα καρτ αντιμετώπιση στον φιλοευρωπαϊσμό τελικά?

Περικλής Δανοπουλος