Επειδη η ΗΠΑ παραμενει το κυριαρχο ιμπεριαλιστικο μορφωμα οπου υποκλεινουν οι υπολοιπες χωρες τις Δυσης εξαιρουμενης της Ρωσια και Κινας προσωρινα, ο υποχρεωτικος εμβολιασμος σκαρωσε πριν ακομα παει μπροστα. Τα λαθη του Μπιντε προφανως προσπαθουν να διωρθωσουν οι Ευρωπεοι με διαφορες ανακοινωσεις που κυκλοφορουν οτι θα γινει ο εμβολιασμος υποχρεωτικος στα σωματα ασφαλειας πρωτα και μετα στον υπολοιπο πλυθησμο. Και αυτο ειναι το σωστο. Για να εδραιωσης το νεο ραιχ της 4ης βιομηχανικης αυτοματοποιησης και του αποπλυθησμου αυτοι που θα σε κυνηγανε με την ενεση πρεπει να την εχουν κανει οι ιδιοι. Τώρα πως θα εδραιωθεί ο κορονοφασισμος στην ΕΕ πριν της ΗΠΑ πρέπει να είναι άλλο ένα ανεξυγητο μυστήριο...
Αρα η θα τους κανουν απο εδω και περα μουφα εμβολιο να τους εχουν στο χερι για να κυνηγησουν κοσμο η θα τους κανουν το πραγματικο αλλα εαν το εκανουν αυτο μπορει να εχουν απωλειες κατα 40% του εργατικου δυναμικου.
Σε αλλη εποχη εαν αφαιρεσεις τι λεξη παμε για πολεμο τα λογια του Τροτσκυ ισχυον για σημερα...με τη μεγαλη και κραυγαλεα διαφορα οτι τοτε η επισημη αριστερα μιλαγε για παγκοσμιο οικονομικη κριση, το τελος του καπιταλισμου κτλ. τωρα περα βρεχει, η οικονομικη κριση ουτε καν αναφερεται σαν την κινητήρια δυναμη που ωθεί την κατάσταση μπρος τα πισω παντου.
"Πώς προκύπτει μια επαναστατική κατάσταση.
Η πρώτη και σημαντικότερη προϋπόθεση μιας επαναστατικής κατάστασης είναι η πιο έντονη όξυνση των αντιφάσεων μεταξύ των παραγωγικών δυνάμεων και των ιδιοκτησιακών σχέσεων. Το έθνος σταματάει να πηγαίνει μπροστά. Η σύλληψη της οικονομικής ανάπτυξης και, ακόμη περισσότερο, η οπισθοδρόμησή της σηματοδοτούν ότι το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής είναι σίγουρα φθαρμένο και πρέπει να υποχωρήσει στο σοσιαλιστικό σύστημα.
Η παρούσα κρίση, η οποία περιλαμβάνει όλες τις χώρες και ωθεί την οικονομία δεκαετίες πίσω, έχει σίγουρα ωθήσει το αστικό σύστημα στον παραλογισμό. Εάν, στην αυγή του καπιταλισμού, αδαείς και πεινασμένοι εργάτες έσπασαν μηχανές, σήμερα οι ίδιοι οι καπιταλιστές είναι αυτοί που καταστρέφουν μηχανές και εργοστάσια. Η περαιτέρω διατήρηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής απειλεί την ανθρωπότητα με εκφυλισμό και βαρβαρότητα.
Η βάση της κοινωνίας είναι οικονομική. Αυτή η βάση είναι ώριμη για τον σοσιαλισμό με διπλή έννοια: η σύγχρονη τεχνολογία έχει προχωρήσει σε ένα σημείο όπου μπορεί να εξασφαλίσει ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο στο έθνος και σε όλη την ανθρωπότητα· Αλλά το καπιταλιστικό σύστημα ιδιοκτησίας, το οποίο έχει ξεπεράσει τον εαυτό του, κατατρώει τις μάζες σε ολοένα αυξανόμενη φτώχεια και βάσανα.
Η θεμελιώδης προϋπόθεση του σοσιαλισμού – δηλαδή η οικονομική προϋπόθεση – υπάρχει ήδη εδώ και αρκετό καιρό. Αλλά ο καπιταλισμός δεν θα εξαφανιστεί αυτόματα από τη σκηνή. Μόνο η εργατική τάξη μπορεί να καταλάβει τις δυνάμεις παραγωγής από τον στραγγαλισμό των εκμεταλλευτών. Η ιστορία τοποθετεί αυτό το έργο ακριβώς μπροστά μας. Εάν το προλεταριάτο είναι, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, ανίκανο να ανατρέψει την αστική τάξη και να καταλάβει την εξουσία, αν, για παράδειγμα, παραλύσει από τα κόμματα και τα συνδικάτα της, θα ακολουθήσει η συνεχιζόμενη παρακμή της οικονομίας και του πολιτισμού, οι καταστροφές θα συσσωρεύονται, η απελπισία και το προσκύνημα θα κατακλύσουν τις μάζες, και ο καπιταλισμός – εξαθλιωμένος, αποσυντεθειμένος, σάπιος – θα στραγγαλίσει τους ανθρώπους με αυξανόμενη δύναμη, και θα τους ωθήσει στην άβυσσο ενός νέου πολέμου.
Εκτός από τη σοσιαλιστική επανάσταση, δεν υπάρχει διέξοδος.
Στην αρχή το προεδρείο του Κομιντερν προσπάθησε να εξηγήσει ότι η κρίση που ξεκίνησε το 1929 ήταν η τελευταία κρίση του καπιταλισμού. Δύο χρόνια μετά, ο Στάλιν δήλωσε ότι η παρούσα κρίση, «πραγματικά κατανοητή», δεν ήταν ακόμη η τελευταία. Συναντάμε επίσης την ίδια προσπάθεια προφητείας στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο: "Είναι η τελική κρίση, ή όχι;"
«Είναι απερίσκεπτο να πούμε», έγραψε ο Blum στο Populaire,στις 23 Φεβρουαρίου, «ότι η παρούσα κρίση είναι ο τελικός σπασμός του καπιταλισμού, ο τελευταίος θάνατος πριν από την αγωνία και την αποσύνθεση». Ο Γκρούμπαχ είχε την ίδια άποψη όταν είπε στο Mulhouse στις 26 Φεβρουαρίου: «Κάποιοι λένε ότι αυτή η κρίση είναι μια περαστική φάση, άλλοι τη βλέπουν ως την τελική κρίση του καπιταλισμού. Δεν τολμούμε ακόμη να πάρουμε σαφή θέση".
Με αυτόν τον τρόπο θέτοντας το ερώτημα υπάρχουν δύο βασικά λάθη: πρώτον, συγχέει την κυκλική κρίση με την ιστορική κρίση ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος δεύτερον, υποθέτει ότι ανεξάρτητα από τη συνειδητή δραστηριότητα των τάξεων, μια κρίση μπορεί να είναι από μόνη της η "τελευταία" κρίση.
Υπό την κυριαρχία του βιομηχανικού κεφαλαίου, στην εποχή του ελεύθερου ανταγωνισμού, οι κυκλικές εκρήξεις υπερέβησαν κατά πολύ τις κρίσεις: η πρώτη ήταν ο «κανόνας», η δεύτερη η «εξαίρεση». Ο καπιταλισμός στο σύνολό του προχωρούσε. Μετά τον πόλεμο, με την κυριαρχία του μονοπωλίου χρηματοοικονομικού κεφαλαίου, οι κυκλικές κρίσεις ξεπερνούν κατά πολύ τις ανοδικές. Μπορούμε να πούμε ότι οι κρίσεις έχουν γίνει ο «κανόνας» και οι εκρήξεις οι «εξαιρέσεις»· Η οικονομική ανάπτυξη στο σύνολό της έχει μειωθεί και δεν έχει αυξηθεί.
Ωστόσο, οι κυκλικές ταλαντώσεις είναι αναπόφευκτες και, με τον καπιταλισμό σε παρακμή, θα συνεχιστούν όσο υπάρχει καπιταλισμός. Και ο καπιταλισμός θα συνεχιστεί μέχρι να επιτευχθεί η προλεταριακή επανάσταση. Αυτή είναι η μόνη σωστή απάντηση στο ερώτημα: "Αυτή είναι η τελική κρίση του καπιταλισμού;"
Ο επαναστατικός εργάτης πρέπει, πριν από όλα, να καταλάβει ότι ο μαρξισμός, η μόνη επιστημονική θεωρία της προλεταριακής επανάστασης, δεν έχει τίποτα κοινό με τη μοιρολατρική ελπίδα για την «τελική» κρίση. Ο μαρξισμός είναι, στην ουσία του, ένα σύνολο οδηγιών για επαναστατική δράση. Ο μαρξισμός δεν παραβλέπει τη θέληση και το θάρρος, αλλά μάλλον τους βοηθά να βρουν το σωστό δρόμο.
Δεν υπάρχει κρίση που να μπορεί να αποβεί από μόνη της μοιραία για τον καπιταλισμό. Οι ταλαντώσεις του επιχειρηματικού κύκλου δημιουργούν μόνο μια κατάσταση στην οποία θα είναι ευκολότερο, ή πιο δύσκολο, για το προλεταριάτο να ανατρέψει τον καπιταλισμό. Η μετάβαση από μια αστική κοινωνία σε μια σοσιαλιστική κοινωνία προϋποθέτει τη δραστηριότητα των ζωντανών ανδρών που είναι οι δημιουργοί της δικής τους ιστορίας. Δεν γράφουν ιστορία τυχαία, ή σύμφωνα με το καπρίτσιό τους, αλλά υπό την επίδραση αντικειμενικά καθορισμένων αιτιών. Ωστόσο, οι δικές τους πράξεις – η πρωτοβουλία τους, το θράσος, η αφοσίωση και ομοίως η βλακεία και η δειλία τους – είναι απαραίτητοι κρίκοι στην αλυσίδα της ιστορικής ανάπτυξης.
Οι κρίσεις του καπιταλισμού δεν είναι αριθμημένοι, ούτε αναφέρεται εκ των προτέρων ποια από αυτές θα είναι η «τελευταία». Αλλά ολόκληρη η εποχή μας και, πάνω απ 'όλα, η παρούσα κρίση διατάζουν αδιαπέραστα το προλεταριάτο: "Κατάληψη της εξουσίας!" Εάν, ωστόσο, το κόμμα της εργατικής τάξης, παρά τις ευνοϊκές συνθήκες, αποκαλυφθεί ανίκανο να οδηγήσει το προλεταριάτο στην κατάληψη της εξουσίας, η ζωή της κοινωνίας θα συνεχιστεί αναγκαστικά πάνω σε καπιταλιστικά θεμέλια – μέχρι μια νέα κρίση, έναν νέο πόλεμο, ίσως μέχρι την πλήρη διάλυση του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος του 1914-18 ήταν επίσης μια «κρίση» στην καριέρα του καπιταλισμού και, πράγματι, η πιο τρομερή από όλες τις πιθανές κρίσεις. Κανένα βιβλίο δεν έφερε την πρόβλεψη αν ο πόλεμος θα ήταν η τελευταία αιματηρή τρέλα του καπιταλισμού. Η εμπειρία της Ρωσίας έδειξε ότι ο πόλεμος μπορεί να ήταν το τέλος του καπιταλισμού. Στη Γερμανία και την Αυστρία, η μοίρα της αστικής κοινωνίας το 1918 εξαρτιόταν εξ ολοκλήρου από τη Σοσιαλδημοκρατία, αλλά η Σοσιαλδημοκρατία αποκαλύφθηκε ως υπηρέτρια του καπιταλισμού. Στην Ιταλία και τη Γαλλία, το προλεταριάτο μπορεί να κατέλαβε την εξουσία στο τέλος του πολέμου, αλλά δεν είχε ένα επαναστατικό κόμμα επικεφαλής. Με λίγα λόγια, αν η Δεύτερη Διεθνής δεν είχε προδώσει, την εποχή του πολέμου, την αιτία του σοσιαλισμού στον αστικό πατριωτισμό, ολόκληρη η ιστορία της Ευρώπης και της ανθρωπότητας θα μπορούσε σήμερα να είναι εντελώς διαφορετική. Σίγουρα, το παρελθόν είναι αμετάκλητο. Αλλά μπορεί κανείς, και πρέπει, να μάθει τα μαθήματα του παρελθόντος.
Η ανάπτυξη του φασισμού είναι από μόνη της αδιάψευστη μαρτυρία του γεγονότος ότι η εργατική τάξη άργησε τραγικά να εκπληρώσει το καθήκον που της είχε επιβληθεί εδώ και πολύ καιρό από την παρακμή του καπιταλισμού.
Η " φράση "αυτή δεν είναι ακόμη η "τελευταία" κρίση" μπορεί να έχει μόνο ένα νόημα: παρά τα διδάγματα του πολέμου και τους σπασμούς της μεταπολεμικής περιόδου, τα εργατικά κόμματα δεν είναι ακόμη σε θέση να προετοιμαστούν ούτε οι ίδιοι ούτε το προλεταριάτο για την κατάληψη της εξουσίας· Ακόμα χειρότερα, οι ηγέτες αυτών των κομμάτων δεν κατανοούν ακόμη το έργο που αντιμετωπίζουν – το απορρίπτουν για τον εαυτό τους, το κόμμα τους και την τάξη τους και το παραδίδουν στη «διαδικασία της ιστορικής ανάπτυξης». Η μοιρολατρία τους είναι μια προδοσία της θεωρίας του μαρξισμού, και μια δικαιολογία για μια πολιτική προδοσία του προλεταριάτου, δηλαδή την προετοιμασία για μια νέα συνθηκολόγηση σε έναν νέο «τελευταίο» πόλεμο.
https://www.marxists.org/archive/trotsky/1936/whitherfrance/ch01.htm?fbclid=IwAR2er4zdlAgD4stI52B0MjBvjUpaHkJtAXQrXDYnYRnvCSpkooXoTjCjq6w
Οι σημιεωσεις στο κειμενο του Τροτσκυ ειναι δικες μου...
