ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ...

ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ...





"Η σημερινή συγκέντρωση για την Πρωτομαγιά, γίνεται κάτω πολύ ιδιόμορφες, και περίεργες συνθήκες. Σε συνθήκες καλυμμένης παρανομίας. Συγκέντρωση "υπό όρους". Με ποιο τρόπο θα πρέπει να έχουν παραταχθεί οι συγκεντρωμένοι, πόσα μέτρα απόσταση πρέπει να έχουν μεταξύ τους, τί είδους υγειονομικά "αξεσουάρ" (μάσκες γάντια κλπ) θα πρέπει να διαθέτουν!. Μία Πρωτομαγιάτικη σε τελευταία ανάλυση συγκέντρωση, την οποία δεν είχαμε φανταστεί ότι θα δούμε, ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας...

Αιτία όχι μόνο για την "υπό όρους" σημερινή συγκέντρωση, αλλά και για ολόκληρη την επώδυνη ταλαιπωρία που έχουμε υποστεί τους τελευταίους μήνες (ψυχική και κυρίως οικονομική) είναι ο Κορωνοϊός!. Ο οποίος προέκυψε από πού; με ποιόν ακριβώς τρόπο; Αυτό το σημείο καλύπτεται με σκούρο πέπλο μυστηρίου. Ξέφυγε από εργαστήρια των Κινέζων; Τον "φύτεψαν" επίτηδες; Ή τον φύτεψαν οι Αμερικάνοι; Φταίνε οι άνθρωποι, οι νυχτερίδες, ή φύση; Η ουσία είναι ότι πολύ (μα πάρα πολύ!) κατά σύμπτωση, προέκυψε τις παραμονές της μεγάλης οικονομικής ύφεσης που όλοι οι διεθνείς οικονομικοί εμπειρογνώμονες και οργανισμοί, εδώ και πάνω από ένα χρόνο την έβλεπαν να πλησιάζει με ταχύτητα. Σήμερα ήδη, ο μετριόφρων όρος "ύφεση" από τα ίδια χείλη, έχει πλέον αντικατασταθεί με τον όρο "τεράστια οικονομική κρίση". Ο οποίος, δείχνει ότι βρίσκεται πάρα πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Συγκρίνοντάς την μάλιστα με αυτήν του 1929, προβλέπουν ότι θα είναι πολύ μεγαλύτερη. Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Όταν τα τελευταία κυρίως χρόνια η παγκόσμια κερδοφορία των μεγιστάνων - παράσιτων, στηρίζονταν πάνω στις τεράστιες χρηματιστικές φούσκες, οι οποίες δεν είχαν κανένα απολύτως αντίκρισμα με την πραγματική παραγωγική οικονομία; Όπου η ανεργία αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο, με αποτέλεσμα να πέφτει καθημερινά η ζήτηση των παραγόμενων προϊόντων; Με αποτέλεσμα το πλεονάζον κεφάλαιο να απέχει από κάθε μορφή παραγωγικής επένδυσης επειδή ακριβώς δεν …."συνέφερε";

Όλες αυτές οι μακάβριες εξελίξεις που έχουν συντελεστεί, συναντήθηκαν "κατά τύχη", με τον Κορωνοϊό. Και χωρίς να το καταλάβουμε, βρισκόμαστε ήδη μέσα στην δίνη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς τα μέτρα που πάρθηκαν "εξ αιτίας του Κορωνοϊού", όταν ξαφνικά έχουν βρεθεί στον δρόμο 700.000 εργαζόμενοι και επαγγελματίες από την στιγμή που έχουν κλείσει 260.000 επιχειρήσεις; Πόσες από αυτές θα μπορέσουν να ανοίξουν ξανά; Και πόσες θα αναγκαστούν να κλείσουν από εδώ και πέρα οριστικά;

Δεν έχουμε καμία όρεξη να ακούμε τις κυβερνητικές φανφάρες για κάποια γενική και αόριστη επιστροφή στην "κανονικότητα". Είμαστε πλέον σε θέση να καταλαβαίνουμε, ότι από εδώ και πέρα πρόκειται να ζήσουμε καταστάσεις πρωτόγνωρες. Ότι με το πρόσχημα του Κορωνοϊού, η πρώτη περίοδος των μνημονίων 2010 - 2012, και όσα στερηθήκαμε εξ αιτίας τους μέχρι σήμερα, θα μοιάζει με ειδυλλιακό απόγευμα, μπροστά στα όσα το παγκόσμιο σύστημα και η κυβέρνηση Μητσοτάκη μας προετοιμάζουν να βιώσουμε από εδώ και πέρα. Το ζήτημα είναι ότι και το λαϊκό κίνημα, η εργατική τάξη και η νεολαία, θα πρέπει σιγά - σιγά να προετοιμάζεται για μορφές πάλης, οι οποίες επίσης δεν θα πρέπει να έχουν καμία σχέση με την παθητικότητα εκείνων που υπήρξαν το 2011"....


ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

Βρισκόμαστε Στο Τέλος Μιας Εποχής και Στην Αρχή Μιας Άλλης Νούμερο 2

ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ 2 Πραγματικά, δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι βρισκόμαστε στην αρχή μιάς νέας εποχής. Μόνο οι εθελουσίως τυφλοί αδυνατούν να το δουν αυτό. Και επειδή ακριβώς πρόκειται για νέα εποχή, είναι αδύνατο να προσδιορίσει κανείς με ακρίβεια (έστω και χονδρικά) τους δρόμους μέσα από τους οποίους θα περάσει. Το μόνο που μπορούμε να πούμε σήμερα, είναι ότι δεν πρόκειται να έχει καμία σχέση, με όλη την προηγούμενη περίοδο, και όλα όσα ζήσαμε. Τρώγοντας την πουτίγκα (όπως έλεγε και ο Έγκελς) θα καταλάβουμε πιο συγκεκριμένα την πικρή γεύση της. Οι κρατούντες γνωρίζουν; Αναφερόμαστε στους κρατούντες ολόκληρου του πλανήτη, και όχι μόνο στα δικά μας εγγαστρίμυθα. Το μόνο που γνωρίζουν είναι ότι οι κάνουλες του συστήματός τους έχουν στερέψει. Για τα υπόλοιπα "ποντάρουν" στο γεγονός ότι μέχρι τώρα τα έχουν "φέρει βόλτα" με τις εργαζόμενες μάζες, γιατί όχι και από εδώ και πέρα; Πολύ σύντομα, και με πολύ οδυνηρό γι' αυτούς τρόπο, θα καταλάβουν ότι "από εδώ και πέρα", θα έχουν να αντιμετωπίσουν εντελώς διαφορετικές καταστάσεις... Ήδη ξεκίνησαν οι πρώτες αντιδράσεις με διαδηλώσεις ενάντια στα περιοριστικά μέτρα στην Ν. Υόρκη και στο Παρίσι. Ιδιαίτερα στο Παρίσι, οι διαδηλωτές αριθμούσαν δεκάδες χιλιάδες. Την ίδια στιγμή, ο....πολύς Μπιλ Γλέιτζ, "έτρωγε" ξαφνικά 2-3 κιλά γιαούρτι (υποχρεωτική γιαουρτοφαγία!) πάνω στην γελοία φάτσα του. Και δεν βρισκόμαστε ακόμα, ούτε στην αρχή.. Στην πραγματικότητα ο κόσμος (ανεξαρτήτως ταξικής προέλευσης) δεν θέλει ούτε να ακούει, ούτε να σκέφτεται ότι υπάρχει περίπτωση να βρεθεί μπροστά σε ένα οδυνηρό οικονομικό κράχ. Να βρεθεί μέσα στην δίνη μίας φρικτής κατάστασης διαρκούς αβεβαιότητας και ανέχειας. Ιδιαίτερα οι εύπορες τάξεις, οι οποίες πιστεύουν ότι η ασφάλεια που τους προσφέρει το παρόν οικονομικό σύστημα, θα υπάρχει στο διηνεκές... Η αλήθεια είναι, ότι η κατάσταση που υπήρξε μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο με την πληθωριστική άνθηση που τον ακολούθησε (τα έχουμε ξαναγράψει αυτά αρκετές φορές) ήταν η βάση πάνω στην οποία πάτησαν μία σειρά από ευφάνταστες αντιλήψεις οι οποίες λειτούργησαν σαν κοινωνικός προφυλακτήρας για ολόκληρο το σύστημα. Τα όποια κινήματα δημιουργήθηκαν σε Ευρώπη και Αμερική, (εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις) δεν ξέφυγαν ποτέ από τα πλαίσια του καπιταλισμού. Η Ελλάδα, δεν μπόρεσε να γίνει η εξαίρεση αυτού του κανόνα. Οι αναρίθμητες εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις της αριστεράς που δημιουργήθηκαν μετά την πτώση της χούντας, (για να μην μιλήσουμε για την επίσημη) στην συντριπτική τους πλειοψηφία, παρέμειναν προσκολλημένες στην "κουλτουριάρικη" μικροαστική θολούρα. Η σημερινή τους κατάντια, είναι απλώς η φυσιολογική κατάληξη της πορείας τους. Πρόκειται για κατάντια η οποία δημιουργεί ένα τεράστιο ερωτηματικό, ως προς το αν αυτοί οι άνθρωποι στην συντριπτική τους πλειοψηφία, είναι πλέον σε θέση τώρα που αλλάζουν τα πάντα, να βρεθούν στους κόλπους του εργατικού κινήματος, με όποια μορφή κι' αν υπάρξει στο πολύ κοντινό μέλλον αυτό. Όταν τα κόμματα της "αριστεράς" και οι οργανώσεις της διέγραψαν για τόσα χρόνια αυτού του είδους την πορεία, ο ανοργάνωτος πολιτικά κόσμος τί ακριβώς θα μπορούσε να "είναι"; Απροστάτευτος πολιτικά απέναντι στην τρομοκρατική υστερία των καναλιών, θα έχει ωστόσο το δικαίωμα απευθυνόμενος σ' αυτή την συγκεκριμένη "αριστερά" να της πεί "εικόνα σου είμαι , και σου μοιάζω". Ωστόσο οι ελπίδες που υπάρχουν ενόψει των επόμενων εξελίξεων, στηρίζονται σ' αυτόν ακριβώς τον κόσμο, ο οποίος δεν έχει μέσα στο κεφάλι του τους συντηρητικούς κυβόλιθους που έχει η "αριστερά" που περιγράψαμε. Και είναι αυτός ο λόγος που η απότομη αλλαγή των συνθηκών, θα τον φέρει στο προσκήνιο, στο μέτρο που αυτή την φορά (οι συνθήκες) θα έχουν αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που είχαν μέχρι τώρα. Η ταχύτητα αυτής της κατεύθυνσης, θα καθορίσει και την ταχύτητα της αλλαγής των αντιλήψεων και των νέων ιδεών που θα προκύψουν. Είναι αυτή ακριβώς "η απότομη και μαζική αλλαγή κατεύθυνσης" που τρέμουν οι κρατούντες, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο φοβούνται τις διάφορες συναθροίσεις, καθώς αυτές οι τελευταίες συνδυάζονται πάντοτε με συζητήσεις και με ανταλλαγές απόψεων..... Ο ΚΥΡΙΟΣ ΓΚΙΣΤΑΒ ΛΕ ΜΠΟΝ. Έχουμε γράψει ήδη για την περιφρόνηση που έχουν οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης διεθνώς, αλλά και εδώ στην χώρα μας για τις εργαζόμενες μάζες. Η εντύπωση που έχει δημιουργηθεί όχι άδικα πιστεύουμε, είναι ότι οι εδώ πολιτικάντηδες, μαζί με τους παρατρεχάμενούς τους (δημοσιογράφους, αργυρώνητους διανοούμενους και διάφορους άλλους του ίδιου φυράματος) ξεπερνούν κατά πολύ τους ξένους ομόδοξούς τους πάνω σ' αυτόν τον τομέα. Προφανώς η δουλοπρέπεια που έχει όλη αυτή η φάρα απέναντι στα ξένα αφεντικά της, δημιουργεί αυτό το είδος μίσους, αλλά και ηθικού κόμπλεξ απέναντι στον Ελληνικό λαό. Πρόκειται για απέχθεια που δεν διστάζουν να την επιδεικνύουν όποτε τους δίνεται η ευκαιρία. Δεν πειράζει, ακόμα καλύτερα." Λαγός την φτέρη έσειε" που λένε…Ωστόσο, όσο ηλίθιοι και αν είναι, όσο και αν εξακολουθούν να υποτιμούν τον κόσμο, κατά βάθος καταλαβαίνουν ότι αυτή την φορά, τα πράγματα δεν θα είναι και τόσο ρόδινα γι' αυτούς, και το σύστημά τους. Η οικονομική κρίση βρίσκεται στο ανώτατο σημείο της. Το τέλμα της στασιμότητας, επιβάλει σχέδια εξουθενωτικά, για κάθε παραγωγικά δραστήριο μέλος της κοινωνίας. Ο υποχρεωτικός εγκλεισμός στα σπίτια, δεν είναι μόνο μία πράξη φασιστικής αυθαιρεσίας. Στο πεδίο της οικονομίας, είναι και μία ευθεία επίθεση εξόντωσης της μικρής ιδιοκτησίας. Ούτως ή άλλως η μοίρα της τελευταίας σε περίοδες ξέφρενου ανταγωνισμού και οικονομικού "αιματοκυλίσματος" των μεγαθήριων, είναι προδιαγεγραμμένη. Δηλαδή η οριστική αποχώρησή της από το παιχνίδι. Ωστόσο σήμερα, αυτή η "αποχώρηση" συντελείται βίαια. Την μικρή ιδιοκτησία, την "τελειώνουν" πολύ πριν έρθει η ώρα του φυσιολογικού της θανάτου. Τα συγκρουσιακά μέτωπα λοιπόν που έχουν αναγκαστικά ανοίξει, ξεπερνούν κατά πολύ την παραδοσιακή σύγκρουση κυβέρνησης και εργαζόμενων. Η σύγκρουση πρόκειται να γίνει με την συντριπτική πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας,(τουλάχιστον σε πρώτη φάση) και αυτό είναι αδύνατο να μην το καταλαβαίνουν. Το καταλαβαίνουν και φοβούνται, γι' αυτό και προσπαθούν να στηριχθούν ακόμα κι' από τα ίδια τα μαλλιά τους. Ένας τρόπος ψυχολογικού ντοπαρίσματος γι' αυτούς λοιπόν, είναι το αγαπημένο τους "καταφύγιο", ο.... μυστικισμός. Η καλλιέργεια μυστικιστικής απαξίωσης μέσα στο κεφάλι τους του...εχθρού, με διάφορα δήθεν "επιστημονικά" μυθεύματα, αποτελεί αν μη τι άλλο ένα είδος πνευματικής "νιρβάνας". Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η τελευταία επανέκδοση του βιβλίου του Γκιστάβ Λε Μπόν το οποίο περνάει τις μάζες από γενεές δεκατέσσερεις.... Ο Γκιστάβ Λε Μπόν, Γάλλος κοινωνιολόγος, το 1895, έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο " Η ψυχολογία των μαζών". Αυτός ο άνθρωπος γεννήθηκε μέσα σε μία εποχή, (1841) κατά την οποία οι αδιάκοποι ταξικοί αγώνες στην Γαλλία αποτελούσαν ένα τεράστιο κοινωνικό εκκρεμές, το οποίο μετατοπίζονταν συνεχώς από την μία άκρη (αριστερά) στην εντελώς αντίθετη (δεξιά) χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς. Από την επανάσταση του 1848, στο πραξικόπημα του Ναπολέοντα του Γ" το 1852, και από εκεί στην Παρισινή Κομμούνα του 1871, και το βάρβαρο αιματοκύλισμά της. Από όλες αυτές τις αλλεπάλληλες ταξικές συγκρούσεις, αυτό που έμεινε στον Λε Μπόν, ήταν το άσβεστο μίσος απέναντι στις επαναστατημένες μάζες, το οποίο και μετέφερε μέσα στο επίμαχο βιβλίο του, ένα βιβλίο που έγινε πάρα πολύ γρήγορα, η "ιερά βίβλος", των απανταχού αντιδραστικών ανά τον κόσμο. Του Μουσολίνι, του Χίτλερ, αλλά και του Κλεμανσώ, και του Πουανκαρέ, του Ρούσβελτ και του Ντε Γκώλ. αλλά ακόμα και του Γκράμσι…….Ο τελευταίος ίσως το διάβασε την εποχή που είχε υποστηρίξει μαζί με τον Μουσολίνι το 1914 την έξοδο της Ιταλίας στον πόλεμο, όταν και οι δύο βρίσκονταν ακόμα μέσα στο σοσιαλιστικό κόμμα... Ο Λε Μπον, παρουσιάζει την ανθρώπινη μάζα, σαν μία αγελαία συνάθροιση άγριων και ποταπών ενστίκτων. Θα παραθέσουμε μερικά αποσπάσματα, από τα οποία ο καθένας μπορεί να καταλάβει περί τίνος πρόκειται.... "Τα βασικά χαρακτηριστικά του ατόμου μέσα σε μία μάζα είναι τα εξής: Εξασθένηση της συνειδητής προσωπικότητας, υπεροχή της ασυνείδητης προσωπικότητας,(!!) προσανατολισμός των σκέψεων και των συναισθημάτων προς την ίδια κατεύθυνση μέσω της υποβολής και μετάδοσης,(!!) τάση προς άμεση πραγματοποίηση των υποβαλλόμενων ιδεών. Το άτομο δεν είναι πλέον ο εαυτός του, έχει καταλήξει ένα άβουλο αυτόματο"... Τα θαυμαστικά δικά μας. Αυτό είναι λοιπόν. Η μάζα αποτελείται από υπνωτισμένα από τον ηγέτη, και εντελώς άβουλα άτομα... Και πιο κάτω: "Εξάλλου, και μόνο μέσα από το γεγονός της συμμετοχής του σε μία οργανωμένη μάζα, ο άνθρωπος κατεβαίνει αρκετές βαθμίδες στην σκάλα του πολιτισμού. Μεμονωμένα, ίσως να ήταν ένα μορφωμένο άτομο, μέσα στην μάζα είναι βάρβαρος, δηλαδή ένα ορμικό όν. Διαθέτει τον αυθορμητισμό, την σφοδρότητα, την αγριότητα, ακόμη και τον ενθουσιασμό, και τον ηρωϊσμό των πρωτόγονων όντων"… Κάπως έτσι (πάρα πολύ βολικά βέβαια για τον κάθε πούρο αντιδραστικό) παρουσίαζε ο συγγραφέας την μάζα που...τελούσε κάτω από την...επήρεια "υπνωτισμού" (μα είναι τόσο βλάκες;) του ηγέτη. Αργότερα (1921) ήρθε και ο Φρόυντ με το "Ψυχολογία των μαζών και ανάλυση του εγώ" όπου πρόσθεσε και το δικό του "λιθαράκι", αντικαθιστώντας την "ύπνωση" του Γάλλου, με την δική του ….λιβιδική σχέση (λίμπιντο!) του ηγέτη με τα... παιδιά του, δηλαδή την μάζα..... Αφού λοιπόν πήραμε μία ιδέα για το τί ακριβώς σημαίνει Λε Μπον, θα παραθέσουμε και ένα απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου του, τον οποίο έχει γράψει μία κυρία (Φωτεινή Τσαλίκογλου) το οποίο είναι - αυτό που λέμε - το κερασάκι της τούρτας. " Ένα έργο που αξίζει ειδικά σήμερα να διαβαστεί από όλους, και ιδιαίτερα τους νέους, καθώς στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο εμφανίζονται οχλοκρατίες [...] που είναι έτοιμες να απεμπολήσουν όλες τις κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού. [...] Οι εξτρεμιστικές σε όλο το πολιτικό φάσμα τοποθετήσεις που τροφοδοτούνται από το μίσος για τον άλλο φανερώνουν ότι οι λόγοι σαγήνευσης των ανθρώπων από τον όχλο είναι πάντα επικίνδυνα παρόντες. " Να με τί είδους πνευματικά σκευάσματα προσπαθούν σήμερα να αυθυποβληθούν (γιατί περί αυτού πρόκειται) οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης στην χώρα μας... Λ. ΤΡΟΤΣΚΥ Για να αναπνεύσουμε και λίγο οξυγόνο, ύστερα από τόση πνευματική τοξικότητα, θα παραθέσουμε και την αντίληψη ενός άλλου "υπνωτιστή" (αυτός κι' είναι!!) ο οποίος τυχαίνει να γνωρίζει λίγο καλύτερα την συμπεριφορά των μαζών από τους πιο πάνω κυρίες και κυρίους που αναφέραμε. Πρόκειται για ένα υπέροχο απόσπασμα του Τρότσκυ από την εισαγωγή της Ρώσικης Επανάστασης, με το οποίο αναφέρεται στην συμπεριφορά που έχουν οι μάζες κατά την διάρκεια οξύτατων κοινωνικών σπασμών...... "Το αδιαφιλονίκητο γνώρισμα της επανάστασης είναι η άμεση επέμβαση των μαζών στα ιστορικά γεγονότα. Συνηθισμένα, το κράτος, μοναρχικό είτε δημοκρατικό, εξουσιάζει το έθνος. Η ιστορία γίνεται από τους ειδικούς του επαγγέλματος: Μονάρχες, υπουργούς, γραφειοκράτες, κοινοβουλευτικούς, δημοσιογράφους. Όμως στις αποφασιστικές καμπές, όταν το παλιό καθεστώς γίνεται ανυπόφορο για τις μάζες, τότε αυτές σπάζουν τους φράχτες που τις χωρίζουν από τον κοινοβουλευτικό στίβο, ανατρέπουν τους πατροπαράδοτους εκπρόσωπούς τους, και μ' αυτή τους την επέμβαση δημιουργούν το ξεκίνημα για ένα νέο καθεστώς. Αν αυτό είναι καλό ή κακό, ας το κρίνουν οι ηθικολόγοι". Και συνεχίζει πιο κάτω: "Πραγματικά, η κοινωνία δεν αλλάζει τους θεσμούς της ανάλογα με τις ανάγκες της, όπως ο τεχνίτης ανανεώνει τα εργαλεία του. Το αντίθετο: Πρακτικά η κοινωνία θεωρεί τους θεσμούς που βαραίνουν πάνω της σαν κάτι θεμελιωμένο για πάντα. Για δεκαετίες, η αντιπολιτευτική κριτική δεν χρησιμεύει παρά σαν ασφαλιστική δικλείδα στην δυσαρέσκεια των μαζών και είναι όρος για την σταθερότητα του κοινωνικού συστήματος: λ.χ. τέτοια είναι κατ' αρχή η αξία της σοσιαλδημοκρατικής κριτικής. Χρειάζονται περιστάσεις ολότελα εξαιρετικές, ανεξάρτητες από την θέληση των ατόμων και των κομμάτων, για να απαλλαγούν οι δυσαρεστημένοι από τα δεσμά του συντηρητικού πνεύματος και να οδηγηθούν οι μάζες στην εξέγερση. Κατά συνέπεια οι γοργές μεταβολές στην γνώμη και στο θυμικό των μαζών, σε καιρό επανάστασης, δεν προέρχονται από την ευλυγισία και την ευκινησία της ανθρώπινης ψυχής, μα από τον βαθύ συντηρητισμό της. Οι ιδέες και οι κοινωνικές σχέσεις βρίσκονται σε χρόνια καθυστέρηση απέναντι στις καινούργιες αντικειμενικές συνθήκες, ως την στιγμή που σωριάζονται σαν σε κατακλυσμό, κι' απ' αυτό προκύπτουν, σε καιρό επανάστασης, ανατινάγματα ιδεών και παθών, που οι αστυνομικοί εγκέφαλοι τα φαντάζονται απλούστατα σαν έργο των "δημαγωγών"....." ΟΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΔΩ..... Ναι, οι εξαιρετικές περιστάσεις που θέτει σαν βασική προϋπόθεση ο μεγάλος επαναστάτης, είναι πλέον παρούσες. Όχι μπροστά μας ακόμα, αλλά αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια μας. Αρκεί να σηκώσει κανείς το βλέμμα, και να τις κοιτάξει. Κατάματα όμως, χωρίς να αποστρέφει το κεφάλι. Κάποιοι το κάνουν αυτό, και είναι ένα θέαμα λυπηρό. Για δεκαετίες τώρα, άνθρωποι ευρισκόμενοι μέσα στους κόλπους του εργατικού κινήματος συνέχιζαν να παλεύουν κόντρα στο ρεύμα, περιμένοντας την στιγμή που θα αλλάξει το κλίμα. Και τώρα που η αλλαγή του κλίματος βρίσκεται στα...σκαριά τί έχει γίνει; Αλληθωρίζουν τα μάτια μας; Κι όμως, αυτή είναι η αλήθεια. Όταν η αφήγηση του νού που ήταν μπλεγμένη παλιότερα με την φαντασιακή του διάσταση, προσπαθώντας να μαντέψει τους δρόμους μέσα από τους οποίους θα ερχόταν η αλλαγή του κλίματος, και στριμωγμένη στα στενά όρια της καθημερινής πολιτικής ρουτίνας έρχεται ξαφνικά αντιμέτωπη με μία νέα αλλαγμένη πραγματικότητα, τότε βρίσκεται μπροστά σε απότομη καμπή. Και εκεί στο σταυροδρόμι, υπάρχει η επιλογή. Πας ίσια ή λοξοδρομείς; Είναι αυτός ο λόγος που στην πολιτική (με την έννοια που εμείς δίνουμε στον όρο) δεν υπάρχουν φιλίες. Γιατί ανα πάσα στιγμή παραμονεύουν τα σταυροδρόμια. Όπου άλλος συνεχίζει να περπατά ευθεία, και άλλος λοξεύει, και αρχίζει να ...τυρβάζει περί άλλων. Για τις χρηστικές συμβουλές που μπορεί να παρέχει π.χ το Johns Hopkins για το σωστό πλύσιμο των χεριών και των ρούχων εν όψει του Κορωνοϊού. Όπως και νάχει, η κατάσταση βρίσκεται πλέον στο σημείο μηδέν. Τον μύθο του Κορωνοϊού δεν μπορούν να τον συνεχίσουν για πάρα πολύ καιρό. Κάποτε θα τον αφήσουν πίσω. Και τότε θα έχει έρθει η στιγμή, που ολόκληρη η Ελληνική κοινωνία θα έχει εισέλθει στο κυρίως θέμα.... Όλες οι

Βρισκομαστε Στο Τελος Μιας Εποχης

Τα γεγονότα πάντοτε προηγούνται από την συνειδητή κατανόησή τους. Η ανθρώπινη συνείδηση (στον μέσο όρο της) χρειάζεται αρκετή πίστωση χρόνου προκειμένη να ερμηνεύσει, να "συλλάβει", την πραγματική διάσταση πραγμάτων που έχουν μεσολαβήσει στο κοντινό, ή ακόμα πολλές φορές, και το μακρύτερο παρελθόν. Η περιπέτεια με τον λεγόμενο "θανατηφόρο ιό", προέκυψε ξαφνικά. Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε με πάταγο στα κεφάλια των ανθρώπων ολόκληρου του πλανήτη.. Δεν υπήρξε κάτι χειροπιαστό, κάποιο ορατό από τον κόσμο γεγονός. Ξαφνικά από τις ειδήσεις (εδώ στην Ελλάδα) άρχισε να κυκλοφορεί η πληροφορία για κάποιο ιό ο οποίος ενέσκηψε στην Κίνα. Μέσα σε διάστημα λιγότερο μίας εβδομάδας, η απλή "πληροφορία" για τον "Κορωνοϊό" (μάθαμε επί τέλους και το όνομά του) μετατράπηκε από τα κανάλια σε γενικό ορυμαγδό. Όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρο τον κόσμο. Οι "ειδήσεις" των βοθροκάναλων, έπαψαν να ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο συνέβαινε στην χώρα. Από το πρωϊ μέχρι το βράδυ, οι "δημοσιογράφοι", θα μπορούσε να πεί κανείς με σαδιστική μανία, επιδίδονταν στην απαρίθμηση "νεκρών" (από την Κίνα και την Ιταλία κυρίως)αλλά και για τα πρώτα κρούσματα που είχαν "εντοπιστεί" στην χώρα μας, από τα οποία προέκυψαν και οι ….πρώτοι νεκροί. Νεκροί λόγω διάφορων σοβαρών ασθενειών, οι οποίοι εντελώς αυθαίρετα χαρακτηρίστηκαν σαν θύματα του "Κορωνοϊού. Αυτό αποδεικνύεται και από διάφορες καταγγελίες που έγιναν από συγγενείς των θανόντων, αλλά και από την απόφαση να απαγορευτούν οι νεκροψίες... Κρατική συμπεριφορά, η οποία προφανώς ισχύει και για τις άλλες χώρες, σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα... Είχε "ωριμάσει" πλέον η στιγμή για την....επέμβαση του Π.Ο.Υ. Ο Κορωνοϊός χαρακτηρίστηκε "πανδημία" με μία απλή ανακοίνωση του προέδρου του Οργανισμού, και από εκείνη την στιγμή και μετά, η φασιστικής νοοτροπίας γενική απαγόρευση της κυκλοφορίας από την "σοβαρή και υπεύθυνη" κυβέρνηση του Μητσοτάκη, ήταν πλέον ζήτημα χρόνου. Κάτι που έγινε τελικά, με την βοήθεια των ΜΜΕ, τα οποία δεν παρέλειψαν προκειμένου να βοηθήσουν την κυβέρνηση, να δείχνουν παλαιότερα πλάνα από διάφορες περιοχές, για να...δείξουν ότι η πλειοψηφία του κόσμου εξακολουθεί να κυκλοφορεί "επικίνδυνα" για την ...δημόσια υγεία. Την ίδια ακριβώς βοήθεια με όλη τους την καρδιά, έδωσαν στον Μητσοτάκη και όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, και όχι μόνο αυτά... Η πλειοψηφία του κόσμου, έχει φοβηθεί, και αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό . Δεν πρόκειται για φόβο πανικού όπως συμβαίνει με τους σεισμούς, η δολοφονική δόνηση των οποίων, γίνεται αμέσως αντιληπτή απ' όλες τις ανθρώπινες αισθήσεις ταυτόχρονα. Στην προκειμένη περίπτωση, πρόκειται για φόβο ακαθόριστο, αόριστο, με τον οποίο δεν έχει άμεση επαφή, και ο οποίος "προσλαμβάνεται" μόνο από τις δύο ανθρώπινες αισθήσεις. Την όραση, και την ακοή. Από την τηλεόραση και τα ερτζιανά κύματα του ραδιοφώνου δηλαδή, απ' όπου ( ο κόσμος) βλέπει και ακούει καθ' όλο σχεδόν το 24ωρο της κάθε μέρας, την θριαμβευτική (κυριολεκτικά!) αναγγελία της αύξησης των θυμάτων του....Κορωνοϊού τόσο για την χώρα που ζεί, όσο και για ολόκληρο τον πλανήτη... Πρόκειται για φόβο υποδόριο, ο οποίος δεν διοχετεύεται μέσα του από κάποια σύριγγα, αλλά "κουδουνίζει" συνέχεια στο κεφάλι του, εγκαθίσταται στα εγκεφαλικά του κύτταρα, και το θυμικό του, επηρεάζοντας αρνητικά την γενικότερη ψυχοσύνθεση του. Την ίδια στιγμή, ο υποχρεωτικός εγκλεισμός στο σπίτι χειροτερεύει την κατάσταση. Είναι αυτός ο λόγος που καθημερινά στον δρόμο, στο Σούπερ Μάρκετ και αλλού, δημιουργούνται διάφορα επεισόδια ανάμεσα στους ψυχραιμότερους, και τους πλέον πανικόβλητους, οι οποίοι πίσω από τις μάσκες τους, κοιτάζουν καχύποπτα και εχθρικά όποιον και όποια τους πλησιάζει σε απόσταση μικρότερη των 5 μέτρων. Ωστόσο πρόκειται για έναν φόβο μεταδιδόμενο (είπαμε πώς και γιατί) σχεδόν μυστικιστικό, ο οποίος πρόκειται σύντομα να φανεί ότι έχει ημερομηνία λήξης. Και αυτό θα συμβεί, όταν παντού θα γίνει αισθητή η πραγματική αυτή την φορά σεισμική δόνηση, που θα φέρουν οι οικονομικές εξελίξεις, που θα υπάρξουν σε ολόκληρο τον πλανήτη..... Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΛΕΟΝ ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ.... Ο Κορωνοϊός, έτσι όπως προσπαθούν να τον εμφανίσουν σαν ένα θανατηφόρο ιό που απειλεί ολόκληρη την ανθρωπότητα, είναι ένα ψέμα. Είναι η προσπάθεια συγκάλυψης της πραγματικής συμφοράς, που είναι το εκρηκτικό σπάσιμο της φούσκας την οικονομίας τους. Εδώ και πάνω από δύο χρόνια, οι πιο σοβαροί οικονομολόγοι σε παγκόσμιο επίπεδο, προειδοποιούσαν για τον ερχομό της τωρινής έκρηξης. Ωστόσο η αδιάκοπη βουλιμία για το κέρδος μιάς χούφτας πολυεθνικών, υπερίσχυσε. Δεν πρόκειται εδώ για κάποια βλακεία τους. Πρόκειται για την ίδια την φύση του συστήματός τους. Έτσι, το λάστιχο του ιμάντα, τεντώθηκε μέχρι το έσχατο σημείο του. Το οριστικό του κόψιμο. Όσα θα επακολουθήσουν λοιπόν,θα έχουν σαν αφετηρία τους αυτό το σπάσιμο του λάστιχου, το οποιό από τώρα έχουν ξεκινήσει να το φορτώνουν σε ποιόν άλλο; στον ….Κορωνοϊό. Ωστόσο σε λίγο καιρό, πρόκειται να γίνει πάρα πολύ ξεκάθαρο τούτο: Ότι η πραγματική πανδημία, είναι ο καπιταλισμός..... Ο Eric Toussaint, διδάκτορας πολιτικής επιστήμης,και πρόεδρος της Επιτροπής για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου στο Βέλγιο, γράφει, και ζητάμε προκαταβολικά συγγνώμη για το μακροσκελές απόσπασμα αλλά το θεωρούμε αναγκαίο "Ενώ κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και κυβερνήσεις διαρκώς ισχυρίζονται ότι η κρίση των χρηματιστηρίων προκαλείται από την πανδημία του κορονοϊού, τόνισα επανειλημμένα ότι εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις μιας νέας χρηματοπιστωτικής κρίσης, και ότι ο κορωνοϊός είναι απλώς η σπίθα, ή η αφορμή της κρίση των χρηματιστηρίων,και όχι η αιτία. Η χρηματοπιστωτική σφαίρα έχει εδώ και αρκετά χρόνια γεμίσει με τεράστιες ποσότητες επισφαλών προϊόντων και ήταν προφανές ότι μια σπίθα θα μπορούσε να προκαλέσει την έκρηξη: δεν ήμασταν σίγουροι για τον ακριβή χρόνο και την αιτία, αλλά ξέραμε ότι θα έρθει. Έτσι, κάτι έπρεπε να γίνει για να αποφευχθεί, κάτι που τελικά δεν έγινε ποτέ. Πολλοί συντάκτες της ριζοσπαστικής αριστεράς έγραψαν για την κρίση αυτή, συμπεριλαμβανομένων των Michael Roberts, Robert Brenner, François Chesnais και Michel Husson. Από το 2017, έχω γράψει επίσης τακτικά σε σχέση με το θέμα.Ένα πρώτο σοβαρό χρηματιστηριακό σοκ συνέβη το Δεκέμβριο του 2018 στη Wall Street, όταν υπό την πίεση μιας χούφτας μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών και της διοίκησης του Donald Trump, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ άρχισε για άλλη μια φορά να μειώνει τα επιτόκια της, στάση που επικροτήθηκε από τις μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες που κυριαρχούν στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Η φρενίτιδα της αύξησης των χρηματιστηριακών αξιών πήρε και πάλι μπρος και μεγάλες εταιρείες άρχισαν να αγοράζουν τις δικές τους μετοχές στο χρηματιστήριο για να ενισχύσουν το φαινόμενο. Αξιοποιώντας την πτώση των επιτοκίων, μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες αύξησαν το χρέος τους και μεγάλα επενδυτικά ταμεία αύξησαν τις εξαγορές όλων των ειδών, συμπεριλαμβανομένων των βιομηχανικών επιχειρήσεων, προσφεύγοντας σε χρέη. Ξανά στη Wall Street, από τον Σεπτέμβριο του 2019 υπήρξε μια πολύ μεγάλη κρίση ρευστότητας σε μια χρηματοπιστωτική αγορά που ήταν ήδη κορεσμένη με ρευστότητα. Μια κρίση ρευστότητας ενώ υπάρχει πληθώρα ρευστότητας, μοιάζει παράδοξο. Ήταν μια σοβαρή κρίση και το ομοσπονδιακό αποθεματικό ταμείο παρενέβη με μια ένεση εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων για να αποτρέψει την κατάρρευση των αγορών. Επίσης, διατήρησε στον ισολογισμό του πάνω από 1,3 τρισεκατομμύρια δολάρια τοξικών δομημένων προϊόντων (MBS) που είχε αγοράσει από τράπεζες το 2008 και το 2009, επειδή ήταν ορθώς πεπεισμένο, ότι εάν είχαν διατεθεί στη αγορά δευτερογενούς χρέους, οι τιμές τους θα κατέρρεαν και θα οδηγούσαν σε μια μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση και τραπεζική κατάρρευση. Η Fed δεν ενήργησε για να υπερασπιστεί τα γενικά συμφέροντα του πληθυσμού, αλλά για να διαφυλάξει τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων, του πλουσιότερου 1% της κοινωνίας. Η ΕΚΤ και οι άλλες μεγάλες κεντρικές τράπεζες (Ηνωμένο Βασίλειο, Ιαπωνία, Ελβετία, Κίνα…) έχουν εφαρμόσει στο παρελθόν λίγο πολύ την ίδια πολιτική και φέρουν πολύ σημαντική ευθύνη για τη συσσώρευση τοξικών παραγόντων στον χρηματοπιστωτικό τομέα[8]. Υπήρξε τεράστια αύξηση στη δημιουργία πλασματικού κεφαλαίου και σε κάθε οικονομική κρίση ένα μεγάλο μέρος αυτού του πλασματικού κεφαλαίου πρέπει να «εξαφανιστεί», επειδή είναι μέρος της κανονικής λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος. Το πλασματικό κεφάλαιο είναι μια μορφή κεφαλαίου που αναπτύσσεται αποκλειστικά στον χρηματοπιστωτικό τομέα, χωρίς πραγματική σχέση με την παραγωγή. Είναι πλασματικό, υπό την έννοια ότι δεν βασίζεται άμεσα στην παραγωγή υλικών και την άμεση εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας και της φύσης. Όπως λέει ο Γάλλος οικονομολόγος Jean-Marie Harribey , μέλος της ATTAC, «οι φούσκες εκρήγνυνται, όταν το χάσμα μεταξύ πραγματωμένης αξίας και υποσχόμενης αξίας γίνεται υπερβολικό και ορισμένοι κερδοσκόποι καταλαβαίνουν, ότι οι υποσχέσεις κερδοφόρας ρευστοποίησης δεν μπορούν να τηρηθούν για όλους. Με άλλα λόγια, όταν τα οικονομικά κέρδη του κεφαλαίου δεν μπορούν ποτέ να πραγματωθούν λόγω έλλειψης επαρκούς υπεραξίας στην παραγωγή »[9]. Επιμένω ότι η πανδημία δεν είναι η πραγματική και βαθιά ριζωμένη αιτία της κρίσης των χρηματιστηρίων που ξέσπασε την τελευταία εβδομάδα του Φεβρουαρίου 2020 και εξακολουθεί από τότε. Αυτή η πανδημία είναι ο πυροκροτητής, ο σπινθήρας. Άλλες σοβαρές εξελίξεις διαφορετικής φύσης θα μπορούσαν να είχαν επίσης αποτελέσει το σπινθήρα, όπως η εκδήλωση ενός πολέμου μεταξύ Ουάσινγκτον και Ιράν ή η άμεση στρατιωτική παρέμβαση των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα. Για την επακόλουθη χρηματιστηριακή κρίση θα έφταιγε στην περίπτωση ο πόλεμος και οι συνέπειές του. Ομοίως, θα έλεγα ότι ο πόλεμος αυτός, οι συνέπειες του οποίου θα ήταν χωρίς αμφιβολία πολύ σοβαρές, θα ήταν η αφορμή και όχι η αιτία. Επομένως, ακόμη και αν υπάρχει μια αναμφισβήτητη σύνδεση μεταξύ των δύο φαινομένων, την κρίση της χρηματιστηριακής αγοράς και την πανδημία του κορωνοϊού, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να καταδικάζουμε τις απλοϊκές και χειριστικές εξηγήσεις που ρίχνουν όλο το βάρος της ευθύνης στον κορονοϊό. Αυτή η μυστικιστική σχεδόν εξήγηση είναι ένα τέχνασμα που αποσκοπεί στο να αποσπάσει την προσοχή της κοινής γνώμης (του 99% ) από τον ρόλο που διαδραματίζουν οι πολιτικές που εξυπηρετούν το συμφέρον των μεγάλων επιχειρήσεων σε πλανητική κλίμακα και την συνενοχή των κυβερνήσεων". Αυτά ως προς τις λεγόμενες χρηματιστικές φούσκες, οι οποίες ωστόσο δημιουργούνται από την στιγμή που η πραγματική οικονομία στο πεδίο της παραγωγής, αλλά και της ανταλλαγής των παραγόμενων προϊόντων, χωλαίνει ανεπανόρθωτα. Πέρα και ξέχωρα από τον τεράστιο και αναπόφευκτο ενδο - ιμπεριαλιστικό (ουσιαστικά ανάμεσα στις πολυεθνικές) εμπορικό πόλεμο που είχε ξεσπάσει τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στις ΕΠΑ, την Κινα, αλλά και ανάμεσα στις ΕΠΑ και ολόκληρη σχεδόν την Ε.Ε, και κυρίως την Γερμανία, υπήρξε μία τεράστια στασιμότητα στην παραγωγή. Η οποία οφείλονταν φυσικά στην μεγάλη μείωση της ζήτησης. Ο Eric Toussaint και πάλι, μας πληροφορεί ότι το 2019 άρχισε μια κρίση υπερπαραγωγής αγαθών ιδιαίτερα στην αυτοκινητοβιομηχανία, με μαζική πτώση των πωλήσεων αυτοκινήτων στην Κίνα, την Ινδία, τη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία και αλλού. Αυτό οδήγησε σε μείωση της παραγωγής αυτοκινήτων. Υπήρξε επίσης υπερπαραγωγή στη γερμανική βιομηχανία εργαλειομηχανών και βιομηχανικού εξοπλισμού, που είναι ένας από τους τρεις κορυφαίους παραγωγούς στον κόσμο στον τομέα αυτό. Υπήρξε μια πολύ απότομη μείωση της κινεζικής βιομηχανικής ανάπτυξης, η οποία είχε σοβαρές συνέπειες για τις χώρες που εξάγουν εξοπλισμό, αυτοκίνητα και πρώτες ύλες στην Κίνα. Το δεύτερο εξάμηνο του 2019 ο βιομηχανικός τομέας στη Γερμανία, την Ιταλία, την Ιαπωνία, τη Νότια Αφρική, την Αργεντινή και αλλού, όσο και ο κατασκευαστικός τομέας στις Ηνωμένες Πολιτείες μπήκαν σε ύφεση. Και όλα αυτά τα στοιχεία να μην υπήρχαν, η τεράστια μείωση διεθνώς της ζήτησης του πετρελαίου, δηλαδή της ενέργειας, είναι ο πλέον (το έχουμε ξαναγράψει αυτό) αψευδής μάρτυρας για την πολύ μεγάλη μείωση της παραγωγής. Τί σχέση λοιπόν μπορεί να έχουν όλα αυτά με την ύπαρξη ή όχι του Κορωνοϊού; ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ; Ναι, όλα τα σημάδια το δείχνουν. Η σημερινή κατάσταση, όχι δείχνει, αλλά κραυγάζει κυριολεκτικά, ότι βρισκόμαστε πλέον μπροστά στην οριστική διακοπή της μέχρι τώρα "κανονικότητας", η οποία τα τελευταία δέκα χρόνια, έχει εγκατασταθεί στην ζωή μας, καθοριζόμενη από την στυφή γεύση των μνημονίων. Όπως και να ονομάσει κανείς τις μέχρι σήμερα εξελίξεις, η ουσία είναι μία. Βρισκόμαστε ήδη μπροστά στο τέλος μιάς εποχής, και στην αρχή μίας άλλης. Είναι σαν να διαβάζουμε τον πρόλογο ενός βιβλίου, ανυπομονώντας να εντρυφήσουμε στο κυρίως θέμα του. Υπερβολική μήπως η διατύπωση; Καλά, θα το δούμε πολύ σύντομα αυτό. Ξέρουμε, ξέρουμε. Οι μάζες είναι τρομοκρατημένες από το παραμύθι του Κορωνοϊού, ακόμα κοιμούνται, και διάφορα άλλα "επιχειρήματα", τα οποία τ' ακούμε χρόνια τώρα. Όσοι τα λένε αυτά, δεν έχουν καταλάβει, ή αγνοούν, ότι σε περίοδες οξύτατης οικονομικής και έτσι κοινωνικής κρίσης, κανένα από τα πιο πάνω εξωτερικά (ή και ακόμα εσώτερα) κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά που έχει σίγουρα ο κόσμος, δεν ισχύουν πλέον. Το κοντέρ, μηδενίζει, και αρχίζει να...γράφει ξανά από την αρχή. Η γνωστή επισήμανση του Μάρξ, που έλεγε οτι "Οι μάζες φτιάχνουν την ιστορία τους, κάνοντας αυτά (δηλαδή επαναστάσεις) που δεν ήθελαν ποτέ να κάνουν" είναι αυτή που θα καθορίσει σε τελευταία ανάλυση τις εξελίξεις που πρόκειται να ακολουθήσουν. Άλλωστε αυτή η απότομη αλλαγή της συμπεριφοράς του κόσμου, σε κρίσιμες εποχές της ιστορίας, μπέρδευε πάντα τις κυρίαρχες τάξεις,(αλλά και τους διανοούμενους της κακιάς ώρας) και τις (τους) αιφνιδίαζε. Κι' αυτό, επειδή πάντοτε τις έβλεπαν και εξακολουθούν να τις βλέπουν, με.... υπεροψία από το ύψος των θώκων που κάθονται οι πρώτοι, και από το μπερδεμένο κεφάλι τους οι δεύτεροι.... Ναί, δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία. Έχουμε εισέλθει σε αλλο επίπεδο πλέον. Πρόκειται για ένα εντελώς νέο ιστορικό στάδιο από το οποίο θα αναγκαστούν να περάσουν οι εργαζόμενες, (και όχι μόνο) μάζες. Ωστόσο αυτό το άλλο επίπεδο, εκτός από την τραγικότητά του, εμπεριέχει και ένα άλλο πολύ σημαντικό στοιχείο. Τα αναγκαία πολιτικοκοινωνικά, υλικά, τα οποία θα σφυρηλατήσουν μέσα στην φωτιά των εξελίξεων τις νέες αντιλήψεις, και τις νέες ιδέες που πρόκειται να έρθουν και πάλι στο φώς. Αυτά φυσικά ισχύουν για όλες τις χώρες του κόσμου. Αυτή είναι άλλωστε και η μεγάλη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο τώρα, και το πρίν. Η κάθε ξεχωριστή χώρα, ανάλογα με τις ιδιομορφίες της και τον ταξικό συσχετισμό δυνάμεων που θα έχει διαμορφωθεί στο εσωτερικό της, θα μπεί στον.... χορό. Ένα "χορό", με τον οποίο υπάρχει η ελπίδα ,ότι όταν τελειώσει, μπορεί να έχει πλησιάσει η ιστορική εκείνη ώρα που θ' αλλάξει φυσιογνωμία ολόκληρος ο πλανήτης....