Δηλωση Μιχαλη Νεβραδακη Για ΕΠΑΜ Καζακη

 Είδα την "δημοκρατία" τους από κοντά όταν έκανα το λάθος και έγινα μέλος... πρώτα σαμποτάζ στην δουλειά μου στο e-roi (σβήνοντας τραγούδια, λογισμικό κλπ. και μετά όλοι έκαναν την πάπια), μετά φιμώνοντας τα ψηφίσματα μου στο συνέδριο του 2016, μετά πηγαίνοντας στην "εκλογή" της πολιτικής γραμματείας για να δω τον μόνιμο αρχηγό μαζί με τον ΚΥΠριώτη να αυτοδιορίζουν τον εαυτό τους και ολόκληρη την Πολιτική Γραμματεία. Και φυσικά όταν ζητούσα τον λόγο για όλα αυτά, μούγκα στη στρούγκα.

 Ο "μεγάλος αρχηγός" έδειξε μεγάλα στοιχεία αρχηγίας μη επικοινώντας μαζί μου πριν φύγω ή μετά την παραίτηση μου, αλλά 3 χρόνια αργότερα ξέρει να με βρίζει χυδαία και να με αποκαλεί πράκτορα, άτομο του λόμπι των ΗΠΑ και του Ισραήλ που "πληρώνομαι από αλλού" και άλλα όμορφα.

Παρουσιάζουν τον εαυτό τους σαν δημοκράτες ενώ δεν υπάρχει η παραμικρή δημοκρατία εντός του "μετώπου".

Παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως "ενωτικοί" αλλά βρίζουν χυδαία τους "εχθρούς" τους, τους κατηγορούν και τους λασπολογούν.

Παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως "πατριώτες" μη συμμετέχοντας στα συλλαλητήρια και μετά με προσωπικές επιθέσεις εναντίων "ατόμων που έπαιξαν βρώμικο ρόλο (όπως εγώ) την ίδια στιγμή που έχουν πάρει θέση δημοσίως για όνομα Σλαβομακεδονία, έχουν μεταφράσει φιλοσκοπιανά βιβλία, κλπ.

Παρουσιάσουν τον εαυτό τους ως "αντιμνημονιακοί" και κατά της ΕΕ αλλά κατεβαίνουν με φιλοευρωπαϊκό κόμμα.

Και άλλα πολλά και ωραία που τα γνωρίζουμε όλοι και δεν χρειάζεται να τα ξαναπούμε.

Το καλύτερο από όλα όμως είναι πως υπάρχουν άτομα που με ξέρουν, που ξέρουν ακριβώς τι έχουν κάνει σε εμένα και σε άλλα άτομα, και παραμένουν κολλημένοι εκεί, γιατί "τα λένε καλά" και "λόγω προταγμάτων" λες και τα λόγια έχουν τη παραμικρή σημασία.

 Εδώ κάποτε η...ΝΔ ήταν αντιμνημονιακό κόμμα όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα λόγια είναι φτηνά.

Μιχαλης Νεβραδακης

Σύμπραξη με το 👿;

Η πατρίδα είναι υπό κατοχή και πρέπει να υπάρξουν πατριωτικά και αντιμνημονιακά συσπειρωτικά σχήματα, ακούμε συχνά. Σωστό. Κάθε είδους συμμαχία συνεχίζουν, γιατί μπροστά στον κίνδυνο ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα... να συμφωνήσουμε, αλλά μέχρι ποιό σημείο? Ποιό είναι το όριο ανοχής, στον ''αγιασμό των μέσων''? Μέχρι που κλείνουμε μάτια κι αυτιά, ανεχόμενοι διάφορα, για το κοινό καλό? Πόσα είμαστε διατεθειμένοι να συγχωρήσουμε, ύβρεις, συκκοφαντίες και τι άλλο ακόμα? Βιασμό, κλοπή , φόνο? Με ποιόν θα συνασπιζόμασταν για την ''απελευθέρωση''? Με τον Πολ Ποτ, τον Παπα Ντοκ Ντυβαλιέ, με τον Σουχάρτο, τον Πινοσέτ?

Φυσικά υπερβάλλω, όμως ασφαλώς και δεν παραδοξολογώ. Μέσω της υπερβολής , απλά τονίζω τούτο: το πατρίδα υπό κατοχή, δεν συνίσταται μόνο στην απώλεια της Εθνικής Κυριαρχίας, ούτε μόνο στην ιδιότυπη οικονομική κατοχή. Η πατρίδα τελεί υπό κατοχή και ως προς τον αμοραλισμό των εξουσιαστών. Αμοραλισμός τύπου ''ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό΄΄ 'ή ''του πήρε το σπίτι η τράπεζα...ας πλήρωνε να μην του το έπαιρναν''. Απέναντι στον αμοραλισμό της εξουσίας, δεν γίνεται να αντιπαραθέσεις ''κινηματικό αμοραλισμό'' και τα διάφορα ''έλα μωρέ τώρα'' και ''σιγά το πράμα'' , όταν διαπιστώνεις συμπεριφορές αδίστακτων δικτατορίσκων.
Ναι θεωρητικολογώ. Γίνονται τέτοια πράγματα εξ άλλου στο ελληνικό αντιμνημονιακό κινηματικό γίγνεσθαι?
A propos, συσπείρωση δεν γίνεται με Ευρωπαϊστές τύπου ΑΡΔΗΝ ή ΚΟΕ. λένε μερικοί

Εκείνο το ΑΚΚΕΛ δεν είναι υπέρ της Ευρωπαϊκής Κοινής Αγροτικής Πολιτικής? Υπάρχει α λα καρτ αντιμετώπιση στον φιλοευρωπαϊσμό τελικά?

Περικλής Δανοπουλος