Τι Ακριβώς Έγινε στο Καζακσταν;

Τα πνεύματα στο Καζακστάν, δείχνουν προς το παρόν (και οφείλουμε να το τονίσουμε προκαταβολικά αυτό το "προς το παρόν") πως έχουν ηρεμήσει. Αυτό σημαίνει οτι προσφέρεται τώρα η δυνατότητα να βγουν πλέον με ήρεμη και νηφάλια σκέψη τα ανάλογα συμπεράσματα, ώστε να γίνει καλύτερη και ακριβέστερη η κατανόησή τους. Όχι για να κλείσουμε τους "λογαριασμούς μας" με κάτι που τελείωσε οριστικά και ανήκει πλέον στο παρελθόν, αλλά για να καταλάβουμε οτι η σημερινή σφοδρότατη κρίση του συστήματος, μας επιφυλάσσει παρόμοια γεγονότα και σύντομα μάλιστα, τα οποία θα δούμε να διαδραματίζονται σε κάθε γωνιά αυτού του πλανήτη. Τα γεγονότα στο Καζακστάν, αιφνιδίασαν κυριολεκτικά όλο τον κόσμο. Πολύ περισσότερο φυσικά την διεθνή Ελίτ της δύσης, και όχι λιγότερο τους Ρώσους και τους Κινέζους. Αυτή η χώρα της Κεντρικής Ασίας, με το πάμπλουτο υπέδαφός της, είναι μεγάλος παραγωγός πετρελαίου, φυσικού αερίου και άνθρακα, καθώς και ο μεγαλύτερος παραγωγός και εξαγωγέας μεταλλεύματος ουρανίου στον κόσμο. Αν λογαριάσει κανείς και την σημαντικότατη στρατηγική θέση της από γεωπολιτική άποψη, (έχει σύνορα 8χιλιάδων χιλιομέτρων με την Ρωσία) εύκολα μπορεί να κατανοήσει πως αποτελεί ακριβό αντικείμενο πόθου για τους δυτικούς μνηστήρες που σίγουρα θα ονειρεύονται να την κατακτήσουν. Να την κατακτήσουν άμεσα. Γιατί έμμεσα έχουν βάλει προ πολλού όπως θα δούμε πάρα κάτω το ποδαράκι τους στην χώρα. Έχει φροντίσει προ πολλού ο κύριος Ναζαρμπάγεφ με τις ιδιωτικοποιήσεις που επέβαλε, να παραδώσει την παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου κατά 75% σε ξένες εταιρείες.... Ωστόσο υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα όνειρα, και την πραγματικότητα. Άλλο πράγμα τα όνειρα των δυτικών μεγαλοκαρχαριών, και άλλο το τί είναι σε θέση να πετύχουν σήμερα που όλοι τους με πρώτη την Αμερική, έχουν τα μαύρα τους τα χάλια, καθώς το κεφάλι τους βρίσκεται μέσα στα σαγόνια της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης που έχει γνωρίσει το σύστημά τους. Δεν είναι καθόλου άλλωστε τυχαίο το ότι αυτές τις μέρες πρόκειται να πραγματοποιήσουν οι Ρώσοι μαζί με τους Λευκορώσους τεράστιες στρατιωτικές ασκήσεις στην περιοχή, με αποτέλεσμα να έχει κόψει κρύος ιδρώτας τους δυτικούς, και πολύ περισσότερο τους Ουκρανούς. Όχι, το μόνο που αποφεύγουν ακριβώς να κάνουν αυτή την στιγμή οι δυτικοί, είναι το να προκαλέσουν με επεκτατικές ενέργειες, τους Ρώσους...... Παρά την εικόνα «γενικής ευημερίας» που κατά καιρούς παρουσιαζόταν για το Καζακστάν (και η οποία διακυβεύεται όποτε υπάρχει σημαντική υποχώρηση των τιμών του πετρελαίου), υπάρχει μεγάλη κοινωνική ανισότητα, η οποία μεγάλωσε ακόμα περισσότερο τα τελευταία χρόνια μετά τις αλλεπάλληλες ιδιωτικοποιήσεις που ήδη αναφέραμε. Αυτό διαμόρφωσε μια ολιγαρχία του πλούτου, συνδεδεμένη με το καθεστώς, αλλά άφησε και τεράστιο αριθμό λαϊκών στρωμάτων, να αντιμετωπίζουν το φάσμα της φτώχειας. Η ανεργία πολλαπλασιάστηκε, και άρχισε να δημιουργεί εκρηκτικές καταστάσεις. Στη δυσαρέσκεια από την κοινωνική ανισότητα, προστέθηκε και η διάχυτη δυσαρέσκεια απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα, που επί της ουσίας ήταν μονοκομματικό. Από 2015, είχε εκτός νόμου και το Κομμουνιστικό Κόμμα, ενώ την ίδια στιγμή επιταχύνθηκαν οι ενέργειες οριστικής διαγραφής του «σοβιετικού» παρελθόντος. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει εύκολα, πως με τέτοιες αντικειμενικές συνθήκες, όλοι οι όροι μαχητικών διαδηλώσεων οι οποίες μπορούσαν να πάρουν την μορφή εξέγερσης ήταν πλέον παρόντες. Το στοιχείο που έλειπε, ήταν η αρχική σπίθα. Η οποία άναψε όχι μόνο εξ αιτίας της αύξησης της τιμής του αερίου, αλλά και των αυστηρών κορονομέτρων που πήρε η κυβέρνηση, κάτι το οποίο φρόντισαν φυσικά να πνίξουν εντελώς τα εδώ ΜΜΕ. Άλλωστε δεν βρισκόταν πολύ μακριά το 2019, κατά την διάρκεια του οποίου ο κόσμος είχε βγεί και πάλι μαζικά στους δρόμους, αναγκάζοντας τον Ναζαμπάργιεφ σε παραίτηση, εγκαθιστώντας στην Προεδρία τον Τοκάγιεφ. Σπουδαία εναλλαγή. Από την Σκύλλα στην Χάρυβδη!. Ο πρώτος, παλαιό συντηρητικό γέννημα της κλασσικής Ρωσικής γραφειοκρατίας, που φρόντισε εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ώστε η μετάβαση στο νεοσύστατο κράτος του Καζακστάν να μην ξεφύγει υπερβολικά από την τροχιά της Μόσχας. Ωστόσο αυτές οι τόσο "αριστερές" καταβολές του, δεν τον εμπόδισαν να προστρέξει στον Τόνυ Μπλέρ για να παίρνει επί αρκετά χρόνια τις πολιτικές "συμβουλές του" επ' αμοιβή φυσικά!!... Ο Τοκάγιεφ σαν πολιτικός, υπήρξε γνήσιο προϊόν της νεοσύστατης δημοκρατίας του Καζακστάν. Ένας γνήσιος αστός πολιτικός αγύρτης που έμαθε πολύ γρήγορα να κολυμπάει άνετα μέσα στα διεθνή αστικά ύδατα. Από το 2006 έως το 2011, ήταν υπουργός εξωτερικών, Από το 2011 έως το 2013, Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας του Ο.Η.Ε. Και από το 2013 έως το 2019, Αντιπρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Συνόδου του Οργανισμού για την Ασφάλεια και την Συνεργασία στην Ευρώπη. Εναντίον αυτών των δύο αντιδραστικών αντιλαϊκών μπουμπουκιών εξεγέρθηκε ο "βέβηλος" λαός του Καζακστάν, συγκεντρώνοντας εναντίον του την απέχθεια μαζί με την "ιερή αγανάκτηση" εδώ στην χώρα μας (προφανώς και σε άλλες χώρες καθώς υπάρχουν παντού έξυπνοι!) της μικροαστικής "αριστερής" (κατά τα άλλα!) διανόησης. Που για άλλη μία φορά, συνταυτίστηκε δίχως να το συνειδητοποιήσει(;) με τις επιδιώξεις της παγκόσμιας δυτικής ελίτ. Η οποία σε απόλυτη συμφωνία με τους Ρώσους και τους Κινέζους (ακόμα και ο Ερντογάν προσφέρθηκε να βοηθήσει τον Τοκάγιεφ) προσπάθησε να καταλαγιάσει τα πνεύματα δίνοντάς πίστωση χρόνου στον Πρόεδρο του Καζακστάν να καταπνίξει την εξέγερση. Για να μπορέσει κανείς να ερμηνεύσει με κάποια σχετική επιτυχία γεγονότα που συμβαίνουν σε μακρινή απόσταση, και χωρίς να έχει επαρκή πληροφόρηση, θα πρέπει αναγκαστικά να προσέξει τις αντιδράσεις των βασικών σημερινών αντιμαχόμενων πλευρών σε παγκόσμιο επίπεδο. Στην προκειμένη περίπτωση, τις αντιδράσεις των Αμερικάνων και γενικότερα των δυτικών αφ' ενός, και τις αντιδράσεις των Ρώσων και των Κινέζων αφ' ετέρου. Καθ' όλη την διάρκεια των γεγονότων λοιπόν στο Καζακστάν, επίσημα, ούτε η Αμερικάνικη κυβέρνηση, ούτε κάποια άλλη Ευρωπαϊκή κυβέρνηση ύψωσε τους τόνους ή έστω διαμαρτυρήθηκε χλιαρά εναντίον του Τοκάγιεφ. Πολύ περισσότερο μάλιστα δεν ακούστηκε ούτε ένας υπαινιγμός για αλλαγή καθεστώτος όπως συνέβη παλαιότερα (π.χ) με την Ουκρανία του Γιανούκοβιτς. Την ίδια στιγμή ακόμη και τα πιο επιθετικά αμερικανικά think tank μπορεί να υπογράμμιζαν τη μεγάλη στρατηγική σημασία που έχει για τις ΗΠΑ και τη Δύση η αλλαγή συσχετισμού στην Κεντρική Ασία, όμως δεν έφταναν μέχρι του σημείου να κάνουν λόγο για «αλλαγή καθεστώτος» στο Καζακστάν. Περιορίστηκαν απλώς να δίνουν έμφαση στην αναβάθμιση των οικονομικών σχέσεων της Δύσης μαζί του. Όλοι όσοι μίλησαν "για δάκτυλο" της δύσης, το έκαναν από την πρώτη μέρα των γεγονότων στο Καζακστάν, χωρίς να περιμένουν να δουν την πορεία των εξελίξεων. Τα επιχειρήματά τους απλοϊκά. 1)"Στρατηγικός αντιπερισπασμός προκειμένου να στριμώξουν τους Ρώσους ενόψει των επικείμενων συζητήσεων που θα γίνουν με τους Αμερικάνους για την Ουκρανία". Ναι, είδαμε κατά πόσο πτοήθηκαν από τον "αντιπερισπασμό" οι Ρώσοι. Πτοήθηκαν πάρα πολύ. Γι' αυτό και θα κάνουν τώρα τεράστιας στρατιωτικής εμβέλειας γυμνάσια μαζί με τους Λευκορώσους περικυκλώνοντας ουσιαστικά την Ουκρανία.... 2)"Αμέσως μετά τις ειρηνικές διαδηλώσεις βρέθηκαν ανάμεσα στους διαδηλωτές ένοπλες ομάδες που άνοιξαν πυρ κατά της αστυνομίας..." Μάλιστα. Κατ' αυτούς τους κυρίους, όταν μία μαχητική διαδήλωση ξεκινάει ειρηνικά, πρέπει να παραμένει έτσι μέχρι το τέλος, κι ας έχει δοθεί εν τω μεταξύ διαταγή από τον Πρόεδρο της χώρας στην αστυνομία να πυροβολεί στο ψαχνό. Μία ειρηνική διαδήλωση χωρίζεται από την ένοπλη σύγκρουση με Σινικά τύχη. Αυτό πιστεύουν, αγνοώντας το ότι οι περισσότερες ένοπλες επαναστάσεις της ιστορίας, ξεκίνησαν στην αρχή με ειρηνικές διαδηλώσεις..... Η βασική πολιτική σκέψη αυτών των ανθρώπων, πηγάζει από την μεγάλη εμπιστοσύνη που έχουν στις δυνατότητες αυτού του συστήματος, και κατ' επέκταση στις τεράστιες δυνατότητες που έχει ο τέως παγκόσμιος χωροφύλακάς του ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Στην πολιτική σκέψη τους, δεν υπάρχει το ενδεχόμενο μίας τεράστιας και αξεδιάλυτης πλέον οικονομικής κρίσης η οποία έχει διαλύσει τα καπιταλιστικά κράτη, και ιδιαίτερα το μεγαλύτερο από αυτά, τις ΗΠΑ. Οι οποίες σήμερα βρίσκονται στα πρόθυρα της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κατάρρευσης με την κάθε μία από τις Πολιτείες που την απαρτίζουν, να χαράζει την δική της πολιτική γραμμή ενάντια στην κεντρική κυβέρνηση. Και όταν η σημερινή Ρώμη καταρρέει, συμπαρασύρει τους πάντες στην πτώση της. Όταν λοιπόν στο μυαλό κάποιου δεν μπορεί να χωρέσει αυτή η αδυσώπητη πραγματικότητα, τότε αυτό (το μυαλό) βρίσκεται εγκλωβισμένο μέσα στα παλιά και αραχνιασμένα σχήματα. Και πιστεύει ότι τα παλιά αφεντικά εξακολουθούν να κάνουν ότι θέλουν, και κανένας δεν μπορεί να τους αντισταθεί. Δεν είναι της παρούσης να εξηγήσουμε εδώ γιατί κάποιοι σκέφτονται έτσι. Στο κάτω - κάτω της γραφής, το μυαλό είναι δικό τους, και έχουν το δικαίωμα να το κάνουν ότι θέλουν..... Μαριος