Το ΚΚΕ προπολεμικά κι όλας (απ’ την 6η Ολομέλεια της κεντρικής του επιτροπής - 1934) είχε προδώσει την στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης στην Ελλάδα. Αυτό που του είχε μείνει για να δικαιολογεί την ύπαρξη του και να ψαρεύει κανά ψήφο ήταν το λιβάνισμα του σοβιετικού σταλινισμού και τα αντιμπεριαλιστικά συνθήματα για εθνική ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία. Η ΕΣΣΔ έφυγε απ’ την μέση (δεν εξετάζουμε τους λόγους) και το ΚΚΕ πρόδωσε και τον αντιμπεριαλισμό του. Από τσάτσος του Κρεμλίνου έγινε τσάτσος του Λευκού Οίκου.
Ενώ, επί Μητσοτάκη, στην σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών η Παπαρήγα είχε συμφωνήσει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει με κανένα τρόπο να αναγνωρίσει τους σκοπιανούς ως κράτος με το όνομα Μακεδονία τώρα τους αναγνωρίζει, χωρίς να κρατάει ούτε τα προσχήματα.
Οι αντικομμουνιστές έχουν βρει ευκαιρία να καταγγείλουν το κομμουνιστικό κίνημα και ειδικά το ΚΚΕ ως υπεύθυνο για την ύπαρξη του λεγόμενου «μακεδονικού». Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική. Η Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνής, το 1924, επί Μανουϊλίσκυ, έβαλε βέβαια ζήτημα μακεδονικού κράτους (και όχι έθνους) στο πλαίσιο όμως της Βαλκανικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας, εντός της οποίας (υποτίθεται) δεν θα είχε σημασία η εθνική ταυτότητα των πολιτών. Και υπ’ αυτή την προϋπόθεση θα τερματίζονταν οι έριδες μεταξύ Σέρβων, Βουλγάρων και Ελλήνων για την διανομή των εδαφών που εγκατέλειψε η οθωμανική αυτοκρατορία.
Βέβαια τώρα κανείς δεν μιλάει στα σοβαρά για Βαλκανική Ομοσπονδία. Παπαγαλίζουν όλοι υπέρ της βαλκανικής σαλαμοποίησης. Σε κάθε περίπτωση όμως και με Ομοσπονδία στην συγκεκριμένη χερσόνησο ήταν αφροσύνη να αγνοηθεί η ύπαρξη των εθνών, των εθνικών γλωσσών, παραδόσεων και πολιτισμών. Η περίπτωση της Αμερικής, χώρας μεταναστών, που οικοδομήθηκε πάνω στα κόκαλα των αυτοχθόνων, δεν μπορεί να είναι μοντέλο για εκτός τόπου και χρόνου εφαρμογές. Απόδειξη ότι οι εθνότητες στην ΕΣΣΔ, παρά τα τρία τέταρτα σταλινικών διωγμών και βίαιων μεταναστεύσεων παρέμειναν ζωντανές και χωρίς να λογαριάσουμε τους αιώνες πολυεθνικής συνύπαρξης κάτω απ’ τον Τσαρισμό. Μόλις ο τρόμος εξατμίστηκε, η ομοσπονδία να κατακερματίστηκε.
Στα χρόνια του πολέμου και της Αντίστασης η ιδέα της Βαλκανικής Ομοσπονδίας και του κοινού βαλκανικού στρατηγείου των ανταρτών χρησιμοποιήθηκε για επεκτατικούς σκοπούς και απ’ τον Τίτο και απ’ τους Βούλγαρους. Οι τελευταίοι ήταν δύναμη Κατοχής και είχαν υπό τον έλεγχό της ολόκληρη την Μακεδονία, με τη διαφορά ότι στα Σκόπια είχαν γίνει δεκτοί φιλικά ως ομοεθνείς. Γιουγκοσλάβοι και Βούλγαροι ζούσαν με το όραμα της εξόδου στο Αιγαίο.
Το ΚΚΕ στο μακεδονικό ήταν υποχρεωμένο να δέχεται, στα λόγια τουλάχιστον, τις σταλινικές ντιρεκτίβες του Κρεμλίνου. Την ίδια στιγμή κινδύνευε να δυναμιτίσει την συνοχή του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ αν αγνοούσε την θέληση του ελληνικού πληθυσμού της Μακεδονίας που δεν πολεμούσε την γερμανική Κατοχή για να την αντικαταστήσει με τη σλάβικη. Παρά την «συντροφική» συνεργασία με το σλαβομακεδονικό στοιχείο, τόσο στην ελληνική Μακεδονία όσο και στην Σερβική, απ’ την αρχή της αντάρτικης αντίστασης δεν έλειψαν ποτέ η καχυποψία και οι προστριβές, ενίοτε και ένοπλες.
Τελικά το ΚΚΕ εκείνης της εποχής (και το υπογραμμίζω) ήταν αυτό που κράτησε απαραβίαστα τα ελληνικά σύνορα και απέτρεψε μία ακόμα τραγωδία για τους ελληνικούς πληθυσμούς. Οι αντικομμουνιστές και ακροδεξιοί που το κατηγορούν σήμερα για εθνική προδοσία, εκείνη την εποχή ήταν ταγματασφαλίτες στην υπηρεσία των Γερμανών και κουκουλοφόροι καταδότες. Θα θυμίσω εδώ μερικά γεγονότα για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και για να δείξω ότι το σημερινό ΚΚΕ δεν έχει τίποτε κοινό με αυτό της Αντίστασης και πως έχει προδώσει την ιστορία του μέχρι το τελευταίο γιώτα
Όταν τα στρατεύματα Κατοχής αποχωρούσαν απ’ την χώρα μας νικημένα, τα σλαβομακεδονικά τάγματα του Γκότσεφ επιχείρησαν να βαδίσουν προς τη Θεσσαλονίκη και να την καταλάβουν. Τότε ο ΕΛΑΣ κινητοποίησε τις μακεδονικές μεραρχίες του εναντίον τους. Αλλά ας αφήσουμε τον Άγγλο καθηγητή, Νίκολας Χάμοντ, συγγραφέα της «Ιστορίας της Μακεδονίας» που όργωσε σε ηλικία 22 ετών (1929) τη Βόρεια Ελλάδα και έδωσε μάχη κατά του ναζισμού στο πλευρό της Ελληνικής Αντίστασης να μας εξιστορήσει τα γεγονότα και στο τέλος να επικαλεστούμε και την μαρτυρία του μακαρίτη Άγι Στίνα να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές.
Γράφει λοιπόν ο Νίκολας Χάμοντ:
«Κατά την αποχώρηση των Γερμανών (σ.σ. τον Οκτώβριο του 1944), ο Γκότσεφ επικεφαλής «Σλαβομακεδονικών» τμημάτων με υψωμένη την κόκκινη σημαία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, επιχειρεί πορεία προς τη Θεσσαλονίκη.
Η ομάδα Μεραρχιών Μακεδονίας του ΕΛΑΣ, κατόπιν διαταγής του Σαράφη, του Μπακιρτζή και του Μάρκου Βαφειάδη, παρατάσσει τις δυνάμεις της σε φραγμό στις ορεινές διαβάσεις της Φλώρινας και διαλύουν τα τμήματα Γκότσεφ-Ουρντόφ, που καταφεύγουν στον Τίτο.
Με διαταγή του διοικητή της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας, Ευριπίδη Μπακιρτζή συγκροτούνται ιδιαίτερα συνοριακά τμήματα «προς διαφύλαξη, εξασφάλιση και έλεγχο των συνόρων με επαρκείς δυνάμεις και με σύνθεση τμημάτων τέτοια, ώστε να μην υπάρχει περίπτωση ενάσκησης προπαγάνδας από τους αυτονομιστές Μακεδόνες»…
… «Την εποχή που ο Τίτο συγκροτεί τη Γιουγκοσλαβία, επιβάλλοντας το ομοσπονδιακό σύστημα και εγκαθιστώντας κυβερνήσεις ομόσπονδων κρατών, της Σερβίας, Κροατίας, Βοσνίας, Σλοβενίας, Μαυροβουνίου και Μακεδονίας, και οραματίζεται το Αιγαίο δημιουργώντας ένα, εκτός πάσης πραγματικότητος «Μακεδονικό κράτος» με «τεχνητή εθνότητα», ο Εντουαρντ Στετίνιους, υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, επισημαίνει στις διπλωματικές και προξενικές υπηρεσίες της χώρας του με εγκύκλιο τηλεγράφημα ότι: «η αμερικανική κυβέρνηση θεωρεί πως κάθε λόγος για μακεδονικό έθνος συνιστά προπαγάνδα ασύστατη και δεν στηρίζεται σε καμιά πολιτική ή ιστορική πραγματικότητα, αποτελεί πιθανή πρόφαση για επιθετικές ενέργειες κατά της Ελλάδος.»
Τα πράγματα αλλάξανε. Όπως όλοι γνωρίζουμε οι Αμερικάνοι ξέχασαν τι έλεγαν τότε. Τότε που η Ελλάδα ήταν ανάχωμα στον «κομμουνιστικό κίνδυνο»! Τώρα στα βόρεια σύνορά της δεν υπάρχουν επικίνδυνοι εχθροί παρά μόνο αμερικανό-τσανακογλείφτες!
Και για το ίδιο ζήτημα ο Άγις Στίνας έγραφε:
«Η «Εθνική Αντίσταση» έλυσε ή σχεδόν έλυσε το ζήτημα των μειονοτήτων. Ο Ζέρβας εξόντωσε όλους τους Αλβανούς της Θεσπρωτίας, όσους δεν πρόλαβαν να περάσουν στην Αλβανία. Και ο ΕΛΑΣ, τον Οκτώβρη του 1944, συστηματικά καταδίωξε και σχεδόν εξόντωσε τους άνδρες του Γκότσεφ (Ηλία Δημάκη ή Κότσε), που κι αυτοί πολεμούσαν τους Γερμανούς.»
Απ’ το άρθρο του: Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (Αρχείο Άγι Στίνα)
Εν κατακλείδι θα ήθελα επίσης να επισημάνω ότι όλη αυτή η φιλολογία περί σλαβοφώνων πολιτικών προσφύγων για τους οποίους αφήνεται να νοηθεί ότι εξαναγκάστηκαν να εκπατριστούν μετά τον τερματισμό του εμφύλιου το 1948-49, κυνηγημένοι δήθεν απ’ τον αντικομμουνιστή Παπάγο και τον «εθνικό» στρατό, απέχει παρασάγγας απ’ την ιστορική αλήθεια.
Οι σλαβόφωνες παρτιζάνικες δυνάμεις είχαν στις γραμμές τους και Έλληνες και Γιουγκοσλάβους πολίτες και αυτοί που ανάμεσα τους επέλεξαν ν’ ακολουθήσουν τον Τίτο και να επιδιώξουν την προσάρτηση των ελληνικών μακεδονικών εδαφών στην Γιουγκοσλαβία, κυνηγήθηκαν (και πολύ σωστά) απ’ τον ΕΛΑΣ το 1944 και κατέφυγαν στη σημερινή ΠΓΔΜ.
Η περίπτωση τους δεν έχει καμιά σχέση με τους πραγματικούς πολιτικούς πρόσφυγες, τις γυναίκες και τους άντρες του Δημοκρατικού Στρατού κατάφυγαν στην ΕΣΣΔ και τις άλλες «λαϊκές δημοκρατίες» για να γλυτώσουν απ’ τα αντικομμουνιστικά πογκρόμ που είχαν εξαπολύσει οι ταγματασφαλίτικες συμμορίες σε ολόκληρη την χώρα. Αυτοί οι πρόσφυγες έχουν επαναπατριστεί δια νόμου απ’ την κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου.
Αν το σημερινό ΚΚΕ χαρακτηρίζει πρόσφυγες τους Γκότσεφ όπως και εκείνους τους «συμπατριώτες» μας που κατά την Κατοχή πολέμησαν εναντίον των Ελλήνων στο πλευρό των Γερμανικών και Βουλγαρικών αρχών κατοχής και αργότερα έδρασαν ως μέλη της περιβόητης ΝΟΦ που στόχο της είχε την απόσπαση της Μακεδονίας από την ελληνική επικράτεια, αυτού του είδους τους πολιτικούς πρόσφυγες είναι το ΚΚΕ της Αντίστασης που τους δημιούργησε, ενώ τώρα το καθεστωτικό ΚΚΕ θέλει το απίστευτο: Να εισάγει ως μειονότητα τα παιδιά και τα εγγόνια τους όπως ζητούν δια του Νίμιτς οι Αμερικάνοι!
Υ.Γ.: Για όσους δεν γνωρίζουν περί Στίνα να πούμε ότι υπήρξε ένας απολύτως ανιδιοτελής αγωνιστής, με πολλά χρόνια στην πλάτη φυλακές και εξορίες. Στέλεχος του ΚΚΕ, μετά πολέμιος του, δορυφόρος της τροτσκιστικής αντιπολίτευσης και κατόπιν παθιασμένος αντίπαλος της. Κατέληξε, όπως και πολλοί άλλοι αριστεροί να δηλώσει στις «Αναμνήσεις» του (εκδόσεις Ύψιλον) την ανακούφιση του επειδή η Ελλάδα σύρθηκε στη Δυτική σφαίρα επιρροής και γλίτωσε απ’ την απ’ την σταλινική δικτατορία με προσωπείο τη Λαϊκή Δημοκρατία. Με τον δικό του τρόπο επανέλαβε κι αυτός το γνωστό: «Ευτυχώς που ηττηθήκαμε σύντροφοι»!
Erotisi Obelix
Ο Παντελής Πουλιόπουλος κάνει σαφώς λόγο (1940) για ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ και θέτει και τότε ακόμα θέμα ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ. Τονίζει δε ότι το ζήτημα της Μακεδονίας είναι "ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟ", σε αντιδιαστολή προς τη Θράκη όπου τονίζει πως "δεν υπάρχει Θρακικό Έθνος".
Ιδού τα λόγια του:
"Στην κριτική που οι σ. Λ. και Τ. κάνουνε στο παλιό σύνθημα του ΚΚΕ (1924-1926) χρειάζονται διευκρινίσεις και συμπληρώσεις για ν'αποφύγουμε λάθη που δεν έχουν ίσως ιστορική μόνο σημασία: Σωστό πως το σύνθημα: «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία - Ενιαία και ανεξάρτητη Θράκη» της 7ης Βαλκανικής Συνδιάσκεψης και του 'Εκτακτου Συνεδρίου του ΚΚΕ του 1924 ήταν «ανεδαφικό».
1) Θρακική εθνότητα δεν υπάρχει. Η ανάμιξη Τούρκων και Ελλήνων (βούλγαροι πολύ μικρή μειοψηφία εκεί ανέκαθεν) δεν βάζει σήμερα το εθνικό ζήτημα εκεί πέρα με τη μορφή αυτή («θρακικό έθνος», όπως στον καιρό της δωρικής καθόδου) -φανερό το πράμα.
2) Όμοια, το σύνθημα αυτό τοποθετεί το μακεδονικό ζήτημα σαν εδαφικό και όχι σαν εθνικό που είναι. Γεωγραφικά Μακεδονία είναι μια έκταση που εύλογα δημιουργεί σύγχυση ανάμεσα στους Βούλγαρους εθνικιστές «αυτονομιστές» και στους διεκδικητές της απελευθέρωσης της μακεδονικής εθνότητας. Αυτή η εθνότητα είναι συμπαγής σε ορισμένο μόνο τμήμα της γεωγραφικής ενότητας που λέγεται «Μακεδονία». Φυσικά (κ' εδώ η ανάλυση της εισήγησης Λ.-Τ. είναι ικανοποιητικότατη) η πολιτική η επαναστατική δεν αντικρύζει στατιστικά-συνοριακά το πράγμα, όπως κάνουν οι εθνολογικοί και «σοσιαλιστικοί» λακέδες των βαλκανικών μπουρζουαζιών, αλλά δυναμικά-επαναστατικά, κι αφήνει μετά την επανάσταση τον καθορισμό των ελεύθερων εθνικών περιοχών στην πραγματικά ελεύθερη θέληση των ενδιαφερομένων αδελφωμένων λαών. Αλλά η σύγχυση που χύνει στις μάζες καταπιέζουσας και καταπιεζομένης εθνικότητας η κακή διατύπωση των συνθημάτων μας μπορεί να εμποδίσει αντί να βοηθήσει τους σκοπούς της διεθνιστικής πολιτικής μας. Και πράγματι τους βοήθησε: Με τί καταπληκτική ευκολία οι Έλληνες προλετάριοι δέχτηκαν τη νέα υπερσωβινιστική πολιτική του ΚΚΕ που διαδέχτηκε το εσφαλμένο εκείνο σύνθημα! Τί φοβερό χάος δημιουργήθηκε μέσα στα κεφάλια όλων των αγωνιστών και πόσο αυτό εμποδίζει και θα εμποδίσει ακόμα τη διεθνιστική διαπαιδαγώγησή τους από το Κόμμα μας!"
Το πλήρες κείμενο υπάρχει εδώ:
http://okde.org/spartakos/keimena/s30_pp_makedoniko.htm
Θα ήθελα να ρωτήσω κάτι: Ο συντάκτης του κειμένου "Το ΚΚΕ και το Μακεδονικό" θεωρεί ως θετική ιστορική εξέλιξη το γεγονός ότι η Μακεδονία έμεινε (τότε!) στην επικράτεια της ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΙΤΙΚΗΣ Ελλάδας αντί αν περάσει στο (τότε!) Εργατικό Κράτος της (Σταλινικής, έστω!) Γιουγκοσλαυίας του Τίτο ή της Βουλγαρίας;
Απαντώντας στην ερώτηση Obelix
για Π. Πουλιόπουλο και «μακεδονικό» θα πρέπει να υπενθυμίσω ότι οι ιδρυτές του «επιστημονικού σοσιαλισμού» και οι επαναστάτες ηγέτες που ανέπτυξαν παραπέρα την θεωρία τους, πλουτίζοντας τη με τα συμπεράσματα μελέτης νέων ζητημάτων που προκύπτουν από την αδιάκοπα μεταβαλλόμενη πραγματικότητα, δεν μας άφησαν ως παρακαταθήκη ένα νέο είδος άκαμπτων εκκλησιαστικών δογμάτων αλλά μια μέθοδο προσέγγισης των φαινομένων. Την μέθοδο του ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού. Ο «Οβελίξ» θα γνωρίζει ότι ο Μαρξ και ο Ένγκελς άλλαξαν πολλές φορές τη θέση τους για το ιρλανδέζικο εθνικό ζήτημα. Αν ήμασταν δογματικοί θα παγιδευόμαστε σε ένα τυφλό τούνελ αλληλοαναιρουμένων διλλημάτων. Ευτυχώς δεν είμαστε.
Ο νεαρός Πουλιόπουλος έχει πράγματι μιλήσει για μακεδονικό έθνος. Ο ώριμος «Οβελίξ», που ζει στο 2008 και όχι στο 1924, όπου η ιστορικές επιστήμες (και όχι μόνο αυτές) η παιδεία των λαών, βρίσκονται σε ένα πολύ υψηλότερο επίπεδο, τι πιστεύει; Υπήρξε ποτέ μακεδονικό έθνος και μακεδονική γλώσσα;
Νομίζω ότι τα ιστορικά στοιχεία τον υποχρεώνουν ν’ απαντήσει όχι. Οι Μακεδόνες ήταν ένα απ’ τα διάφορα ελληνικά φύλα και η γλώσσα τους μία απ’ τις πολλές ελληνικές διαλέκτους, με προεξέχουσα την αττική διάλεκτο. Τα φύλα αυτά όπως συνέβη και με άλλες λαότητες συγχωνεύτηκαν στην πορεία σε ένα και μόνο έθνος με μία επίσημη διάλεκτο.
Ο Πουλιόπουλος έχει μιλήσει για μακεδονικό έθνος αλλά ποτέ και πουθενά δεν αποπειράθηκε ν’ αποδείξει τον ισχυρισμό του με ιστορικά τεκμήρια. Απλά έκανε λάθος. Παρασύρθηκε απ’ απ’ το Κρεμλίνο, όπου το 1924 ο σταλινισμός είχε ήδη πάρει το πάνω χέρι. Και η αλήθεια είναι ότι η ζωή ανάγκασε τον Πουλιόπουλο να πάρει πίσω αυτά που υποστήριζε το 1924 για το «μακεδονικό» και μάλιστα πολύ γρήγορα.
Στην ΟΚΔΕ επικρατεί ο σοσιαλαμερικανισμός, όπως και σ’ όλα τα ηγετικά κλιμάκια της ψευδεπίγραφης Αριστεράς (φυσικά εξαιρώ τους απλούς οπαδούς, αυτούς που ψηφίζουν Αριστερά ή σκέπτονται αριστερά.) Υπάρχει βέβαια στην ΟΚΔΕ και αγραμματοσύνη. Αγνοούν την ιστορία του ελληνικού τροτσκιστικού κινήματος και ας είχαν κοντά τους τον μακαρίτη τον Χρηστάκη που είχε στα χέρια του το αρχείο του Πουλιόπουλου και επανέκδωσε (ανατυπωμένα) τα τεύχη του περιοδικού «Σπάρτακος», που εξέδιδε η αριστερή αντιπολίτευση του ΚΚΕ. Εκεί λοιπόν ο «Οβελίξ» μπορεί να παρακολουθήσει πως εξελίχθηκε η άποψη του Π. Πουλιόπουλου πάνω στο ζήτημα. Στο δεύτερο τεύχος του Σπάρτακου (Φλεβάρης 1928) και στο μακροσκελές άρθρο του «Προβλήματα της κομουνιστικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα», ο Πουλιόπουλος αναθεωρεί δημόσια την θέση του για το «μακεδονικό». Απορρίπτει τις κατηγορίες για «σεπαρατισμό» (χωριστικισμό), λέει ότι η θέση του ήταν μια «τακτική» υπό ορισμένες συνθήκες, που δεν υπήρχαν πλέον (εκτίμηση εποικημένης επανάστασης στην Βουλγαρία) και παραδέχεται λάθη των οποίων πρέπει να γίνει απολογισμός: «Τον απολογισμό των λαθών μας πρέπει να τόνε κάνουμε»
Φυσικά υπάρχουν άτομα στην ΟΚΔΕ που τα γνωρίζουν όλα αυτά. Τα κρύβουν όμως επειδή πρέπει να δικαιολογήσουν την προσχώρηση τους στην Νέα Παγκόσμια Τάξη με τις γνώμες μιας "αυθεντίας" και να εκμεταλλευτούν αισχρά τον σεβασμό που νιώθουν οι νεότεροι αγωνιστές γι’ αυτήν την "αυθεντία".
Πέρα απ’ όλα αυτά η θέση του επαναστατικού εργατικού κινήματος σήμερα για το μακεδονικό δεν μπορεί να καθορίζεται από τι είπαν ή τι έκαναν επαναστάτες ηγέτες σε άλλες εποχές, σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες, με εντελώς διαφορετικά διακύβευματα. Το «μακεδονικό» δεν έχει προκύψει επειδή το θέλει κάποιος Γκρουέφσκι και κάποιοι τρελαμένοι «εθνικιστές» στα Σκόπια, που ονειρεύονται πλιάτσικο στην Ελλάδα. Αυτοί είναι απλές μαριονέτες. Δεν πάνε ούτε για κατούρημα αν δεν πάρουν το ΟΚ απ’ τους Αμερικάνους. Εδώ πρόκειται για σχέδιο παραπέρα σαλαμοποίησης των Βαλκανίων, μαζί και της Ελλάδας. Για σχέδιο εξαφάνισης των εθνικών κρατών και επάνοδο σε βαλκανικό καθεστώς ανάλογο του οθωμανικού, υπό την αστερόεσσα και τον σταυρό του ΝΑΤΟ. Κι αυτό στο πλαίσιο προώθησης σε αργή κίνηση σχεδίου για παγκόσμια φασιστική δικτατορία της σύγχρονης αριστοκρατίας του χρήματος και επιστροφής σε καθεστώς μοντέρνας δουλοκτησίας, με κεντρικό πυλώνα την πολιτική και στρατιωτική ισχύ των ΗΠΑ.
Θα κάνουμε την χάρη στους αφεντάδες της Ουάσιγκτον, των Βρυξελών και στις σκοπιανές μαριονέτες τους;
Όχι, όχι, χίλιες φορές ΟΧΙ. Και όσοι έχουν διαλέξει να μην αντιστέκονται αλλά να βολεύουν το σαρκίο τους ως κατ’ επάγγελμα δωσίλογοι της Νέας Τάξης, ας βάλουν τα όποια «αντεθνικιστικά» και «αντιρατσιστικά» επιχειρήματα τους …εκεί που ξέρουν.
Ομολογώ ότι μου λείπουν στοιχεία σχετικά με τον Πουλιόπουλο και την εξέλιξη της σκέψης του. Τα κείμενά του είναι, αν μη τι άλλο, δυσεύρετα και όχι ιδιαίτερα γνωστά. Ωστόσο:
1) Το κείμενο που παρέθεσα και που κάνει λόγο γιά ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ (και μάλιστα "συμπαγές σε ορισμένες μόνο περιοχές", ήτοι ο συντάκτης είχε υπ' όψη του λεπτομέρειες, κατανομή πληθυσμού, χαρακτηριστικά κλπ.) χρονολογείται από το 1940 όχι το 1924. Και είναι κριτική προς το Σταλινικό ΚΚΕ και όχι "επηρρεασμένο από το Κρεμλίνο".
2) Ο Πουλιόπουλος αντιδιαστέλει προς τις Θράκη, όπου, αν και υποστηρίζει και εκεί (με τα ΤΟΤΕ δεδομένα, εννοείται) δημιουργία ανεξάρτητης περιοχής, τονίζει πως εκεί δεν τίθεται Εθνικό θέμα. Άρα είχε υπ' όψη του, με βάση στοιχεία, κάποιο Μακεδονικό Έθνος (άσχετα από το Κρεμλίνο, το επαναλαμβάνω).
3) Λόγο για "Μακεδονική γλώσσα" έκανε ακόμα και ο ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ. Είναι ή όχι αλήθεια πως στα 1925 είχαν ιδρυθεί σχολεία γιά τη Μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα και πως υπήρχε και σχετικό Αλφαβητάριο;
4) Το "Μακεδονικό Έθνος" (υπαρκτό ή όχι) και το κάθε Έθνος είναι διαχρονική κατάσταση, αιώνια και αμετάβλητη; Είναι καθορισμένο από την αρχαιότητα, άπαξ διά παντός; Καθορίζεται από τη γλώσσα που μιλούσαν οι Δωριείς κάτοικοι της Μακεδονίας στην αρχαιότητα και "από τις πέτρες που μιλούν Ελληνικά"; Όχι από τις Οικονομικές σχέσεις και τις σχέσεις παραγωγής της σύγχρονης Κοινωνίας και Ιστορίας; Στην περίπτωση αυτή, τι μπορεί να ειπωθεί γιά την άποψη του Μαρξ που δεχόταν τη θεωρία του Φαλμεράυερ και θεωρούσε τους σύγχρονους Έλληνες ως απογόνους των Σλαύων που ήρθαν στα Βαλκάνια κατά τα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας;
5) Να δωθεί παρακαλώ προσοχή στο αρχικό κείμενο μου όπου δύο φορές τονίζω τη λέξη "τότε!" (με θαυμαστικό). Οι ερωτήσεις και τα σχόλιά μου αφορούν το 1ο ήμισυ του 20ου αιώνα: Είναι ιστορικής φύσεως και δεν έχουν σχέση με τη σημερινή προσπάθεια των Η.Π.Α. για δημιουργία "κρατών - μαίμούδων" στα Βαλκάνια. Ακόμα και η ύπαρξη, σήμερα, ενός "Μακεδονικού Έθνους" δεν θα δικαιολογούσε τη στήριξη μίας παρόμοιας μηχανοραφίας (διαφωτιστηκά στο ζήτημα αυτό τα κείμενα των Μαρξ και Ένγκελς από το "Ανατολικό Ζήτημα").
Αυτά όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να κλείνουμε τα μάτια σε βασικές θέσεις του Μαρξισμού, σύμφωνα με τις οποίες τα Έθνη είναι αποκυήματα των σύγχρονων Καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής (μία θέση υπέρ της οποίας η Αριστερά στην Ελλάδα αγωνίστηκε σκληρά, προκειμένου να τη στηρίξει!) ούτε να θεωρούμε πως η αντικειμενική ιστορική πραγματικότητα αλάζει κατά τα δεδομένα της στιγμής. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς άλλαξαν τη θέση τους στο Ιρλανδικό ζήτημα ανάλογα με τις συγκυρίες, δεν θεωρούσαν όμως το Ιρλανδικό Έθνος άλλωτε..."υπαρκτό" και άλλωτε..."ανύπαρκτο" (έστω και στο παρελθόν) ανάλογα με το τι επέβαλε η στιγμή. Ούτε επαινούσαν πεπραγμένα τα οποία σε άλλες περιόδους τα κατέκριναν!
Ως προς το τελευταίο, επαναλάμβάνω την ερώτηση, στην οποία δεν έλαβα απάντηση: Ο συντάκτης του κειμένου "Το ΚΚΕ και το Μακεδονικό" θεωρεί ως θετική ιστορική εξέλιξη το γεγονός ότι η Μακεδονία έμεινε (τότε!) στην επικράτεια της ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΙΤΙΚΗΣ Ελλάδας αντί αν περάσει στο (τότε!) Εργατικό Κράτος της (Σταλινικής, έστω!) Γιουγκοσλαυίας του Τίτο, ή της Βουλγαρίας;
Ιστορική διευκρίνηση: Οι Αρχαίοι Μακεδόνες είχαν προεξάρχουσα διάλεκτο τη ΔΩΡΙΚΗ. Καμμία σχέση με την Αττική διάλεκτο που ήταν η κατ' εξοχήν ΙΩΝΙΚΗ.
Κάτι ακόμα: ΔΕΝ ΕΧΩ σχέση με την ΟΚΔΕ.
Obelix
Ta ethnika zitimata mesa sta plaisia tou kapitalismou lithikan, gia afto itan ethnika. To Makedoniko opos to Thrakiko lithike ap'tin istoria. Stis meres mas den ehoume kanena ethniko zitima Makedoniko opos den ihame Bosniako stin epohi tis dialisis tis Giougoslavias ap'tin Nea Taxi. Amerikaniko zitima ehoume dialisis kraton gia apodinamia kai eleghou ek merous tou imperialismou.
Oi neotaxites amerikanogliftes taha anti-ethnikistes tha vroun katapiese meionotiton opos akrivos vrikan gnisies epanastatikes stous epoikous metanastes tou Amerikanikou imperialismou, diladi ta lathrometasteftika kinimata dialisis ton ergatikon kinimaton. Tora to paihnidi pezete se epipedo dialisis kraton. Na dialithi i Ellada kai na ginei enas polipolitismikos Amerikanikos ahtarmas. Aftin tin politiki akolothoun oi Sinaspismenoi neotaxites kai oi 10 organosis tis 'akras' aristeras pou ehoun bi oloklirotika mesa sto Xafiedosinaspismo, aftoi ekanan pories sta Skopje zitontas edo kai tora ipostirixi stis Amerikanikes protasis gia neo giro polemon.
Anti aftou pou ginetai tora kato akrivos kai ap'tin dikia sou miti arhisoume sizitisi gia tin katagogi tis Elliniks glossas arhaias epohis, kalitera na pame spitia mas...
vngelis
-------------------------------------------------------------------------------------
The KKE and the Macedonian Issue
The KKE before WW2 (from its 6th Conference of its central committee in 1934) had betrayed the strategy of the socialist revolution in Greece. That which had remained for it so as to justify its existence was to fish for votes using its grovelling to soviet Stalinism and its anti-imperialist slogans for national independence and rule. The USSR left the scene (we aren’t discussion the reasons) and the KKE betrayed its anti-imperialism. From a pimp for the Kremlin they became a pimp for the White House.
Whilst under the Mitsotakis government in the early 1990’s Papariga (KKE leader) had agreed that Greece should never recognise the Skopjians as a state with the name Macedonia, now it recognises them without even having any reservations.
The anti-communists have found a chance to condemn the communist movement and especially the KKE as the main culprit for the existence of the so-called Macedonian issue. But truth is almost totally different. The Third Communist International in 1924 under Manouilsky placed the issue of the Macedonian state (not nation) under the framework of the Balkan Socialist Federation, under which (allegedly) there would be no importance given to the national identity of citizens. Due to this the conflicts among the Serb, Greeks and Bulgarians would cease in the redistribution of land which the Ottoman Empire abandoned.
Nowadays no one talks seriously about a Balkan Federation. Everyone is concerned about a Balkan salamisation. Under every situation it is of course a mistake to ignore the existence of nations, national languages, traditions and cultures. The example of the USA, a land of immigrants which was built on the bones of the indigenous cannot be a model to be applied in an area where it does not apply. An example is that the nationalities of the USSR despite the two thirds of Stalinist hunts and violent removals maintained alive their traditions despite the centuries of mult-ethnic existence under Tsarism. Once the fear expired of Stalinism, the Federation became divided/
In the years of the Resistance the idea of a Balkan Federation and the common Balkan strategy of the guerrillas was used for expansionist aims both by Tito and the Bulgarians. The last were an occupying army who were in control of the whole of Macedonia with the difference being that in Skopje they had become accepted as co-ethnics. Yugoslavs and Bulgarians dreamed with the dream of exit from the Aegean.
The KKE on the Macedonian issue was obliged to accept in words at least the Stalinist directives from the Kremlin. At at a time when it was frightened of dynamitising the alliance of EAM-ELAS if it ignored the desire of the greek population in Macedonia which wasn’t fighting the German occupation so as to replace it with a Slav one. Despite the ‘comradely’ cooperation with the slavomacedonian element so much in Greek Macedonia as well as in the Serbian one, from the beginning of the guerrilla resistance, mistrust was alwaus just under the surface so were petty conflicts/
Finally it was the KKE of that era (I underline that) was the one that held untoucheable the Greek borders and avoided one more tragedy for the Greek population. The anti-communists and far rightists who condemn it today for national betrayal in that era were quislings in the service of the Germans and hooded informers. I will remember a few events to restore historical truth and to show that todays KKE has nothing in common with that of the Resistance and it has betrayed its own history right down to the last point.
When the Occupation forces left our country defeated, the slavomacedonian forces of Joseph tried to march towards Thessalonika to occupy it. Then ELAS mobilised the Macedonian battalions against it. Let us leave the British author Nicholas Hammond writer ‘History of Macedonia’ who lived at an age of 22 in Northern Greece and gave battle against fascism on the side of the Greek Resistance to explain us the events and finally to rely on Stinas view to reconfirm the truth of what he says.
Nicholas Hammond writes,
‘During the departure of the Germans (October 1944) Joseph head of the ‘slavomacedonian’ sections with a raised red flag of the Popular Democracy of Macedonia attempts to march to Thessaloniki.
The ELAS brigades, ordered by Sarafis and Bakirtzis and Markos Vafiadis, sends his forces to the mountain passes of Florina and they dissolve Joseph-Ourndov brigades which retreat towards Tito.
Under directions of the Brigade of Macedonia, Evripidis Bakirtzis they create special border section to ‘defend and control the borders with enough forces and with such composition that there can be no possibility of autonomist propaganda from the Macedonians affecting you…’
‘In the era that Tito creates Yugoslavia imposing the Federal system and implementing governments of Serbia, Croatia, Bosnia, Slovenia and Montenegro and Macedonia and the dreamed of access to the Aegean creating without any basis a ‘Macedonian nation’ with a ‘technical nationality’ as stated by Edward Stetinious Foreign Affairs Minister of the USA, stated in his diplomatic and ambassaodorial duties with a telegram from his department “the US government considers that every reason for the Macedonian nation constitutes ceaseless propaganda and isn’t based on any political or historical reality and constitutes a possible excuse for threatening acts against Greece”
Stinas wrote regarding the same issue.
“The national resistance solved all the issues of the minorities. Zervas destroyed all the Albanians in Thesprotia, all those who weren’t able to pass into Albania. ELAS in October of 1944 systematically chased and essentially killed all the men of Joseph, who also fought the Germans”
From the article The First Imperialist War
In conclusion I would like to emphasise that all this story regarding slavspeakers who were political exiles which it is left to mean that they were forced into exile after the end of the 1948-9 civil war allegedly chased by the anti-communist Papago and the ‘national’ army are miles away from historical truth.
The slav speaking partisan forces had had greeks in their lines and Yugoslav citizens and they who chose to follow Tito and to attempt to add the Greek Macedonian lands onto Yugoslavia were correctly chased by ELAS and ended up in todays FYROM.
Their case has nothing to do with real political refugees, the men and women fighters of the Democratic Army who went to the USSR and other ‘popular democracies’ so as to survive the anti-communist progroms which the brigrandry bans had unleashed in the whole country. These refugees have been repratriated by a law under the Papandreou government.
If todays KKE considers the refugees of Gotsev like those ‘compatriots’ of our who during the Occupation fought against the Greeks on the side of the Germans and Bulgarian occupation forces and they acted as brigands for NOF whose aim was the splitting of Macedonia from the Greek areas, these types of political refugees have been created by the KKE of the resistance which created them, whilst the establishment KKE wants the unbelievable: To import as a minority the children and nieces just like todays Americans of Nimitz require!
Point
For those who don’t recognise Stinas let us state he was a militant who never became a careerist with many years in prison and internal exile. A cadre of the KKE then a critique of it, then with a satellite of the trotskyist opposition and then a fanatic opponent of it. He ended up like many from the left to declare in his ‘Aurobiography’ that he felt relief that the Greece fell towards the Western sphere of influence and survived from the Stalinist dictatorship of the Popular Democracies. In his own way he repeated the common point: “Thank god we lost comrades”!
KDE June 2008
No comments:
Post a Comment